Ο Πτερωτός Λόγος

σε ιπτάμενο χαλί 
με το ήχο ενός μαγικού αυλού
Ποιος τον κατανοεί;;;

Στο παρόν δοκίμιο θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε κριτικά τις έννοιες της Μαζικής Κουλτούρας, της Υψηλής Τέχνης, του Πολιτισμικού Σχετικισμού και του Ευρωπαϊκού Εθνοκεντρισμού σε σχέση με τις απόψεις των συγγραφέων Victor Davis Hanson και John Heath στο έργο τους Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο;[1].

Είναι σαφές πως πριν επικεντρωθούμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια συσχετισμού εννοιών και απόψεων, είναι αναγκαίο να προσπαθήσουμε να καθορίσουμε -όσο αυτό είναι εφικτό στα πλαίσια ενός δυναμικού συστήματος ιδεών που συνεχώς εξελίσσονται και μεταβάλλονται- το τι σημαίνουν οι παραπάνω έννοιες στη σύγχρονη εποχή και πώς μπορούμε να τις προσεγγίσουμε κριτικά σε σχέση με το αντικείμενο της μελέτης μας. Κατόπιν θα δούμε με ποιο τρόπο σχετίζονται με το στοχασμό των συγγραφέων ως απόψεις, σε ό,τι αφορά στις θέσεις τους για την κλασική παιδεία και την αποκατάσταση της ελληνικής σοφίας.

Οι Έννοιες

Ως πολιτισμικό σχετικισμό, σε αντιπαράθεση με την έννοια του εθνοκεντρισμού καταρχήν, είναι δυνατόν να θεωρήσουμε την ιδέα πως κάθε πολιτισμός ή έθνος πρέπει να κρίνεται με βάση τις δικές του αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς και όχι βάσει των αξιών ή των προτύπων συμπεριφοράς ενός άλλου πολιτισμού ή έθνους. «Ο πολιτισμικός σχετικισμός είναι ουσιαστικά μια μεθοδολογική προσέγγιση στο ζήτημα της φύσης και του ρόλου των αξιών σε ένα πολιτισμό»[2]. Ως τέτοια, μας ωθεί να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αξίες με τις οποίες ζει ένα ανθρώπινο σύνολο, συνδέονται άρρηκτα με το ιδιαίτερο είδος πολιτισμικής καλλιέργειας την οποία βιώνει αυτό το σύνολο[3]. Είναι, επίσης, μια αναγκαία οπτική γωνία, αν επιθυμεί να κατανοήσει κανείς τις διαρκείς μεταβολές και διαφορετικές διαστάσεις μιας παγκόσμιας, εξελισόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας[4].

Στον αντίποδα ο εθνοκεντρισμός υποδηλώνει την άποψη πως κάποιος πολιτισμός ή κοινωνία ή ομάδα είναι εγγενώς ανώτερος από όλους τους άλλους. Η κρίση των άλλων πολιτισμών γίνεται με βάση τα δικά του πολιτισμικά ιδεώδη, θεωρώντας οτιδήποτε «διαφορετικό» ως κατώτερο. Κατ’ ουσίαν ο εθνοκεντρισμός υποδηλώνει μια ανικανότητα εκτίμησης ενός πολιτισμού που περιλαμβάνει μια διαφορετική φυλετική ή εθνική ομάδα, διαφορετική θρησκεία και ήθη, γλώσσα, πολιτικό ή οικονομικό σύστημα. Τούτο, γιατί η αντίληψη ενός εθνοκεντρικού συστήματος σκέψης στηρίζεται στην υπόθεση ότι ο κόσμος και η πραγματικότητα είναι τμήμα του δικού του πολιτισμικού συστήματος αξιών[5].Υποδηλώνει επίσης την ανικανότητα διάβλεψης μιας κοινής βάσης στην ανθρωπότητα, πίσω από τις επιφανειακές παραλλαγές των κοινωνικών και πολιτισμικών παραδόσεων. Η έννοια του ευρωπαϊκού εθνοκεντρισμού προσδιορίζει τοπικά τα παραπάνω, θέτοντας ως βάση του δυτικού πολιτισμού τα πολιτισμικά –ή πολιτιστικά αν θέλετε- επιτεύγματα του ευρωπαϊκού χώρου και του αυτοπροσδιορισμού του ως φυσική συνέχεια του κλασικού ελληνικού πολιτισμού
Πηγή........

Το Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο; λοιπόν είναι μια ιστορία σχετικά με το γιατί πρέπει όλοι να ενδιαφερθούμε για το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ζωτικότητα των Ελλήνων και στην ατολμία εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τη διάσωση των Ελλήνων, ανάμεσα στη σαφήνεια και το σφρίγος των πρώτων και την ασάφεια και την ανιαρότητα των δεύτερων. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια άλλη ανάλυση της παρακμής του θεσμού του Πανεπιστημίου. Ούτε πρόκειται να βρείτε εδώ μια άμεση εμπλοκή στους πολέμους περί πολιτισμού. Αυτά τα πολύ σοβαρά βιβλία-φιλοσοφικές πραγματείες και δημοσιογραφικές αποκαλύψεις-έχουν ήδη εκδοθεί. Ίσως υπερβολικά πολλές φορές.

 Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους κλασικιστές και στους αρχαίους Έλληνες που οι ίδιοι μελετούν και διδάσκουν. Οι περισσότεροι μπορεί να είναι επιτυχημένοι και να έχουν μία λαμπρή σταδιοδρομία αλλά θα ήταν αποτυχημένοι σαν Έλληνες. Πολλοί είχαν και έχουν μία σκόπιμη επιθυμία να νοθεύσουν και να καταστρέψουν τους “σεξιστές” και “ρατσιστές” Έλληνες με σκοπό κάποια βραχυπρόθεσμα οφέλη στην καριέρα τους. Εξετάζοντας το ποιος σκότωσε τον Όμηρο ελπίζουμε να καταδείξουμε ότι η άγνοια γύρω από την Ελληνική σοφία πρέπει να είναι ζωτικού ενδιαφέροντος, όχι επειδή η Δύση πεθαίνει, αλλά επειδή αντίθετα, οι θεσμοί και ο υλικός πολιτισμός της κατακλύζουν πλέον τον κόσμο”,


  Ο τίτλος του βιβλίου θα έπρεπε να ήταν
 “Ποίοι ακόμα προσπαθούν να σκοτώσουν τον Όμηρο
 και γιατί...”
Πηγή