σε περιστρεφόμενους ατράκτους της μυθιστορίας
Οι μεγάλοι θεοί
Ο Χρόνος και η Ανάγκη
Ο Χρόνος ήταν μία ασώματη αρχέγονη θεότητα που προσωποποιούσε την έννοια του χρόνου.
Ο Χρόνος ήταν μία ασώματη αρχέγονη θεότητα που προσωποποιούσε την έννοια του χρόνου.
με σώμα φιδιού και τρία κεφάλια: ανθρώπου(άνδρα), ταύρου και λιονταριού. Ο Χρόνος και η συνοδός του Ανάγκη (επίσης φιδίσια) περιελίσσονταν γύρω από το κοσμικό αβγό και το έσπασαν για να σχηματισθεί το «ταξινομημένο» Σύμπαν (γη - ουρανός - θάλασσα). Εναλλακτικά, ο Χρόνος παριστάνεται σε ελληνορωμαϊκά ψηφιδωτά ως ένας άνδρας που περιστρέφει τον τροχό του Ζωδιακού. Αυτή η μορφή αποκαλείται συχνά «Αιών», μία εναλλακτική ονομασία του θεού Χρόνου.
Η Ανάγκη είναι το απρόσωπο του σύμπαντος και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο τρομακτικό από αυτό. Η δύναμή της Ανάγκης και το αναπόφευκτο της αναγκαιότητος να καθορίζει την τροχιά των άστρων και να φτάνει μέχρι τα άδυτα του Ωκεανού και αυτού του Άδη ακόμη.
Η παρουσία της αποτελεί εγγύηση ότι τούτος ο κόσμος έχει «ρυθμιστεί» να λειτουργεί, όχι ανάλογα με τις ορέξεις και τις αδυναμίες των θεών, αλλά σύμφωνα με κανόνες επιβεβλημένους από μια απρόσωπη νομοτέλεια.
Η θεότητα αυτή φέρεται να παραστάθηκε για πρώτη φορά στην Ορφική θεολογία, ως βίαιη, αναπόφευκτη θεϊκή δύναμη. Η Ανάγκη ταυτιζόταν με την Αδράστεια που αποτελούσε την προσωποποίηση της «αναπόδραστης ανάγκης» (=αναπόφευκτης). Η Ορφική θεολογία στο σημείο αυτό παραδίδει ότι ο αγήρατος Χρόνος που είναι ο ίδιος ο Ηρακλής μαζί με την Ανάγκη (Αδράστεια) απέκτησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος.
Όμως η Ορφική θεολογία περί της ανάγκης απαντάται τόσο στην αρχαία φιλοσοφία όσο και στη τραγωδία. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας. Ο Πρόκλος την παριστά μητέρα της Ειμαρμένης που την γέννησε εκ του Δημιουργού, ο Στοβαίος θεωρεί την Ανάγκη κόρη του Κρόνου και αδελφή της θεάς Θέμιδας (Δίκης), και τέλος ο Ευριπίδης την εξισώνει με Ερινύα.
Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα πριν να κυριαρχήσει ο Έρως , στα θεία πράγματα βασίλευε μόνο η Ανάγκη που όλα συνέβαιναν υπό το κράτος αυτής. Ειδικότερα ο Πλάτωνας στο έργο του «Πολιτεία» παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να φέρει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν.
Σημειώνεται επίσης ότι ο Μακρόβιος, την περί Ανάγκης ορφική θεολογία, την θεωρεί προϊόν της αρχαίας αιγυπτιακής θεολογίας, κατά την οποία στη γέννηση του κάθε ανθρώπου παρίστανται τέσσερις θεότητες ο Δαίμων, η Τύχη, ο Έρως και η Ανάγκη.
Στην αρχαία Ελλάδα η θεά Ανάγκη τιμόταν ιδιαίτερα στην Ακροκόρινθο όπου σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία υπήρχε κοινό ιερό με της θεάς Βίας, το οποίο μάλιστα θεωρούταν «άβατο» για οποιονδήποτε.
Η Ανάγκη είναι το απρόσωπο του σύμπαντος και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο τρομακτικό από αυτό. Η δύναμή της Ανάγκης και το αναπόφευκτο της αναγκαιότητος να καθορίζει την τροχιά των άστρων και να φτάνει μέχρι τα άδυτα του Ωκεανού και αυτού του Άδη ακόμη.
Η παρουσία της αποτελεί εγγύηση ότι τούτος ο κόσμος έχει «ρυθμιστεί» να λειτουργεί, όχι ανάλογα με τις ορέξεις και τις αδυναμίες των θεών, αλλά σύμφωνα με κανόνες επιβεβλημένους από μια απρόσωπη νομοτέλεια.
Η θεότητα αυτή φέρεται να παραστάθηκε για πρώτη φορά στην Ορφική θεολογία, ως βίαιη, αναπόφευκτη θεϊκή δύναμη. Η Ανάγκη ταυτιζόταν με την Αδράστεια που αποτελούσε την προσωποποίηση της «αναπόδραστης ανάγκης» (=αναπόφευκτης). Η Ορφική θεολογία στο σημείο αυτό παραδίδει ότι ο αγήρατος Χρόνος που είναι ο ίδιος ο Ηρακλής μαζί με την Ανάγκη (Αδράστεια) απέκτησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος.
Όμως η Ορφική θεολογία περί της ανάγκης απαντάται τόσο στην αρχαία φιλοσοφία όσο και στη τραγωδία. Κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, ο μεν Πλάτων θεωρεί τη θεά Ανάγκη ως μητέρα των Μοιρών, ο δε Πλούταρχος ως μητέρα της Αδράστειας. Ο Πρόκλος την παριστά μητέρα της Ειμαρμένης που την γέννησε εκ του Δημιουργού, ο Στοβαίος θεωρεί την Ανάγκη κόρη του Κρόνου και αδελφή της θεάς Θέμιδας (Δίκης), και τέλος ο Ευριπίδης την εξισώνει με Ερινύα.
Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα πριν να κυριαρχήσει ο Έρως , στα θεία πράγματα βασίλευε μόνο η Ανάγκη που όλα συνέβαιναν υπό το κράτος αυτής. Ειδικότερα ο Πλάτωνας στο έργο του «Πολιτεία» παρουσιάζει την θεά Ανάγκη να φέρει στα γόνατά της αδαμάντινη άτρακτο μέσα στην οποία περιστρέφεται το Σύμπαν.
Σημειώνεται επίσης ότι ο Μακρόβιος, την περί Ανάγκης ορφική θεολογία, την θεωρεί προϊόν της αρχαίας αιγυπτιακής θεολογίας, κατά την οποία στη γέννηση του κάθε ανθρώπου παρίστανται τέσσερις θεότητες ο Δαίμων, η Τύχη, ο Έρως και η Ανάγκη.
Στην αρχαία Ελλάδα η θεά Ανάγκη τιμόταν ιδιαίτερα στην Ακροκόρινθο όπου σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία υπήρχε κοινό ιερό με της θεάς Βίας, το οποίο μάλιστα θεωρούταν «άβατο» για οποιονδήποτε.
Η λέξη «Ανάγκη» στον τοίχο της Νότρ Ντάμ της Ίσιδος στο Παρίσι
Στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του βιβλίου, ο Ουγκώ περιγράφει πως στην σκοτεινή πλευρά ενός από τους πύργους του ναού παρατήρησε σκαλισμένη μια μικρή ελληνική λέξη. «Ανάγκη»! Δεν γνωρίζει, όπως περιγράφει, τον ηθικό αυτουργό αυτής της βέβηλης πληγής στην πέτρα του κτιρίου. Υποθέτει πως θα έχει χαθεί κι αυτός, θα έχει σβήσει στην ανυπαρξία χρόνια πριν ο ίδιος συναντήσει την απέλπιδα προσπάθειά του, την ΑΝΑΓΚΗ του να αντισταθεί στη λήθη.«Πριν από μερικά χρόνια, κατά την επίσκεψή του ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού, θα βρει σε μια σκοτεινή γωνιά ενός από τους πύργους αυτή τη λέξη σκαλισμένη με το χέρι στον τοίχο: ΑΝΑΓΚΗ», γράφει ο Ουγγώ στο σημείωμα που προλογίζει το βιβλίο και το οποίο υπογράφει με ημερομηνία Μάρτιος του 1831.
«Ανάγκα και θεοί πείθονται» σε αδαμάντινη φλεγόμενη άτρακτο
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ Ομηρούπολη Ονειρούπολη