Φωτός Συνείδησις

Απόλλων ....στην Ανατολή του

και στην χαραυγή του καινούργιου αιώνα!  Δήλος 

Προτού ακόμη γεννηθεί ο Απόλλων, η Ελλάδα τον φοβόταν.

Η Λητώ υπέφερε από τους πόνους της γέννας

και περιπλανιόταν στις στεριές και στα νησιά του Αιγαίου.
Ζήτησε φιλοξενία, αλλά οι στεριές και οι θάλασσες έτρεμαν γνωρίζοντας τον Απόλλωνα, πριν γεννηθεί στην σκέψη να τον δουν να πατάει το χώμα τους.

Αρνήθηκαν και έτσι ο θεός βίωσε τον πόνο και την δυσκολία της έλευσης στον κόσμο.

Στο τέλος η Λητώ απευθύνθηκε στην Δήλο, το πιο μικρό και άσημο νησί του Αιγαίου προσφέροντας ένα ναό. Η Δήλος, επίσης φοβόταν ότι ο νέος θεός θα την περιφρονούσε και πατώντας τα χώματα της θα την βύθιζε στην θάλασσα.

Η Λητώ ορκίστηκε.

Εδώ θα υπάρχει εύοσμος ναός του Φοίβου και εκείνος θα σε τιμήσει περισσότερο από κάθε άλλη γη.
Η φήμη που συνόδευε την γέννηση του θεού δεν ήταν ευμενής
…Εν τέλει ο θεός ήρθε στο φως μετά 9 ημέρες και 9 νύχτες από τις ωδίνες της γέννας και η Λητώ αγκάλιασε μια φοινικιά σύμβολο γονιμότητας ,

την ιδία μετά από αιώνες που αντίκρισε ο Οδυσσέας στο ταξίδι του για την Δήλο.

Ο θεός πετάχτηκε στο φως και οι θεές που παραστεκόταν έβγαλαν μια τελετουργική φωνή γεμάτες σεβασμό για τον νέο θεό.

Γύρω από το νεογέννητο φανερώθηκε μια θριαμβευτική επιφάνεια εντυπωσιακής σκηνής.

Επτά κύκνοι τα πουλιά των Μουσών είχαν κάνει επτά φορές τον γύρω του νησιού τραγουδώντας επτά τραγούδια για την Λητώ,την ίδια στιγμή το μικρό νησί καλύφθηκε από χρυσάφι στερεοποιημένο φως που τόσο αγαπούσε ο Πίνδαρος.

Τα θεμέλια έγινα χρυσά, η μικρή στρογγυλή λίμνη σκεπάστηκε με ακίνητα χρυσά κύματα, η φοινικιά έβγαλε κλαριά και χρυσούς χουρμάδες τα διάφανα νερά του Ινώπου άστραψαν χρυσαφένια.

Ολάκερη η Δήλος έλαμπε μέσα στο χρυσάφι σαν την κορυφή μέσα στους βλαστούς του δάσους.

Ίσως ποτέ άλλη φορά στην Ελληνική γραμματεία το φως δεν γνώρισε μια τέτοια σφοδρότητα μια τέτοια υπερβολική λαμπρότητα ξεπερνώντας βίαια σχεδόν κάθε μέτρο φωτεινότητας και έντασης.Το αόρατο νησί, έγινε η Δήλος η ορατή, η φωτεινή και ο θεός της σταθερότητας των θεμελίων των ναών δεν ήταν δυνατόν να γεννηθεί στην καρδιά της θαλασσινής ρευστότητας.
Στους πρώτους στίχους της Ιλιάδας ο Απόλλων κατεβαίνει ωσάν την νύχτα. Φέρνει στο ώμο του την κλειστή φαρέτρα και τα βέλη σφυρίζουν απειλητικά χτυπώντας τα κορμιά των ζώων και των Ελλήνων σπέρνοντας τον λοιμό.
Οι θεές που παραστέκονταν στην Λητώ έπλυναν τον νεογέννητο θεό με τα αμόλυντα χέρια τους. Τον φάσκιωσαν με ένα λευκό ύφασμα και τύλιξαν γύρω από το σώμα του μια χρυσή κορδέλα και τούτο σημάδι φωτός. Η Θέμις τον τάισε με την τροφή των θεών νέκταρ και αμβροσία και τον μεταμόρφωσε σε ώριμο θεό. Η περιπλάνηση της μάνας, η δύσκολη γέννα, οι πόνοι λησμονήθηκαν και η βρεφική ηλικία σε μια στιγμή έγινε στάχτη.

Με μια βίαιη κίνηση ο Απόλλων λευτερώθηκε από τα ενοχλητικά δεσμά τις φασκιές και τις κορδέλες αν, και σαν θύμηση της παιδικότητας του ο θεός είχε πάντα μακριά μαλλιά και τρίχωμα δεν κάλυψε το πρόσωπο του. Κατόπιν με μεγάλα βήματα σαν άστρο το καταμεσήμερο άστραφταν τα σανδάλια του λάμψεις πεταγόταν από το κορμί του και η λαμπρότητα του έφθασε στον ουρανό. Το βήμα του ήταν σταθερό και γοργό σαν την σκέψη μια επιβλητικότητα και ένα μεγαλείο που προκαλούσαν τον σεβασμό που κανένας εκτός τον Δία δεν είχε.

Ήταν ο χαρούμενος θρίαμβος του!

Εκείνη την στιγμή ο Απόλλων διακήρυξε τα θεϊκά χαρακτηριστικά του:
Είθε να μου είναι αγαπητά η κιθάρα και τα καμπύλα τόξα και θα αποκαλύπτω στους ανθρώπους την άσφαλτη σκέψη.
Τούτα η λύρα και τούτο το τόξο, τα έλαβε ως δώρο όταν γεννήθηκε και ήταν προνόμια δικά του.

Η λύρα και το τόξο ήταν το ίδιο όργανο, αφού και τα δύο έβγαζαν ήχο και σκόρπιζαν φως και τα δύο ήταν στο ύψιστο βαθμό αλάνθαστα και ακριβή και έδιναν με διαφορετικό τρόπο την ζωή και τον θάνατο.Ό Απόλλων όρισε αμέσως το βασίλειο του το τόξο την λύρα και τους χρησμούς και έβαλε την σφραγίδα του. Με το ακτινοβόλο τόξο του ανέβηκε στον Όλυμπο. Οι θεοί τρέμοντας πετάχτηκαν όρθιοι νιώθοντας τον ίδιο σεβασμό που ξυπνούσε μέσα τους η εμφάνιση του Δία. Το όνομα του Φοίβος θύμιζε σε όλους τον φόβο και κάθισε όχι σε κάθισμα απλό

αλλά σε θρόνο. Ο Ζευς χαιρέτισε το παιδί του και του πρόσφερε μια χρυσή κούπα νέκταρ.

Η σκηνή με την οποία ανοίγει ο ύμνος στον Απόλλωνα δεν έχει όμοια της στην Ελληνική Μυθολογία!
Όταν ξανασυναντάμε τον Απόλλωνα στον Όλυμπο γνωρίζουμε την αντίθετη όψη του την αρμονία. Παίζει με την λύρα με την χρυσή του πένα κινούμενος ζωηρά με μεγάλα βήματα γύρω του πάλλεται το φως και οι αστραπές φεγγοβολούν από τα σανδάλια του και τον χιτώνα καθώς παίζει οι Μούσες τον συνοδεύουν στο τραγούδι το οποίο θυμίζει την φιλοσοφία και την ηθική του Απόλλωνα.

Από την μια οι θεοί με τα αιώνια προνόμια τους και από την άλλη οι άνθρωποι πεπερασμένοι δεν γνωρίζουν το γιατρικό για τα γηρατειά και τον θάνατο αλλά τα υποφέρουν με την πεισματική επιμονή που είναι η ύψιστη δύναμη του Οδυσσέα.

Γύρω του χορεύουν πιασμένες χέρι χέρι οι Χάριτες, οι Ώρες, η Αρμονία, η Ήβη, η Αφροδίτη,

ο Άρης ο Ερμής ενώ η Άρτεμις τραγουδά. Το τραγούδι των Μουσών θυμίζει την ομορφιά την χαρά την τάξη τον νόμο την δικαιοσύνη την ειρήνη τον κύκλο των εποχών, την μοίρα τον κατάλληλο καιρό την συναρμογή την σύζευξη την συμφωνία μεταξύ των πραγμάτων,

την φλεγόμενη νιότη και το έρωτα.
Η αναζήτηση του τόπου όπου επρόκειτο να εγκατασταθεί το μαντείο υπήρξε μακριά και βασανιστική. Έψαχνε για ένα ειδικό τόπο δύναμης ,για το μέρος που θα χτιζόταν ο ναός που θα αποκάλυπτε την αλήθεια, αν και ξεγελάστηκε από την Τελφούσα και δεν ανακάλυψε το ψέμα, πίσω από την τρομακτική του δύναμη κρυβόταν πάντοτε ένα παράδοξο ελάττωμα αδυναμία της δύναμης της μεγαλοπρέπειας και του φωτός.
Στην Κρίσσα σε ένα λόφο του Παρνασσού αποφάσισε να φτιάξει το μαντείο χτυπώντας το θηλυκό φίδι, το όνομα του οποίου δεν μας αποκαλύπτει ο ύμνος
Αποσυντέθηκε και το τέρας έδωσε το όνομα του στον θεό Πύθιος Απόλλων.
Σκοτώνοντας τον Πύθωνα ο Απόλλων υπάκουε σε εντολή του Διός ο οποίος ήθελε να χτίσει το μαντείο που διακήρυττε την αλήθεια μέσω της φωνής του γιου του.

Όμως ο Απόλλων ήταν ένοχος για κάτι.

Και οι θεοί μπορεί να είναι ένοχοι όπως και οι άνθρωποι και αυτή είναι η κορυφαία ανατροπή της Ελληνικής σκέψης, εκτός από την Αθηνά και τον Ερμή που ότι και να κάνει είναι τυλιγμένος σε μια παιδική αθωότητα ούτε μετανιώνει ούτε εξαγνίζεται.

Ο Απόλλων σαν τον έσχατο των δυστυχισμένων εξορίστηκε από τον Δία όπως οι προφήτες στην Οδύσσεια που έχουν το χάρισμα της μαντικής. Κατάφυγε στην κοιλάδα των Τεμπών μέσα στα ρυάκια και τα πουλιά να υπηρετήσει τον Άδμητο στην χώρα του Βορρά για να εξαγνιστεί στα σύνορα του κόσμου στις πηγές της νύχτας ή σε άλλο κόσμο εννιά ατέλειωτα χρόνια όπου το σύμπαν ανανεώθηκε εννιά φορές. Φόρεσε τον στέφανο του ικέτη για να εξευμενίσει την Δίκη και τον Ατη μύρισε το άρωμα της Δάφνης το δικό του σημείο εξαγνισμού κάθαρσης και θεοποίησης και επέστρεψε στους Δελφούς δαφνοστεφανωμένος με την διπλή ιδιότητα των χρησμών και του γιατρού.
Ας φανταστούμε τι θα ξυπνούσαν αυτές οι αντιλήψεις της Ελληνικής φιλοσοφίας στο πνεύμα του Ντοστογιέφσκι και του Προυστ!
Μόνο όποιος έχει γνωρίσει βαθιά το κακό και έχει εξαγνιστεί μόνο αυτός μπορεί να ελευθερώσει τους ανθρώπους μέσα από το κακό και την σκλαβιά στην οποία αναπότρεπτα κατοικούν.Ο Απόλλων απεκάλυπτε ένα χάρισμα, ο βίαιος υπερβολικός αδιάλλακτος θεός έγινε ο θεός της αφοσίωσης της συνδιαλλαγής και της συνεννόησης.
Έπαιζε με τα φίδια τα αγαπημένα της Γαίας αγκάλιασε του προφήτες και απεκάλυπτε το μέλλον υπακούοντας στην σκοτεινή μαντική τέχνη που ανήκε αποκλειστικά στην Γαία.
Το φως του Απόλλωνα δέχτηκε μέσα του την νύχτα την κατάπιε και χρωματίστηκε ανεξίτηλα από αυτή. Μοιράστηκε το μαντείο με την εχθρική δύναμη που είχε νικήσει την δέχτηκε μέσα του εκμεταλλεύτηκε την ισχύ της, την αφομοίωσε σαν να ήταν η δύναμη του με την δύναμη της μεταμόρφωσης. Επέκτεινε την ισχύ το βασίλειο του ξεπέρασε τον εαυτό του δίχως να αρνηθεί την δική του φωνή και την δική του μορφή.Ο Ηράκλειτος θα πει σκεπτόμενος για τον Απόλλωνα.

Η αρμονία που από το ένα άκρο επιστρέφει στο άλλο όπως γίνεται με το τόξο και την λύρα και ο θεός ανήγγειλε την αρμονία και μια αλήθεια που πήγαινε πέρα και πάνω από τα άκρα.Σε εκείνο τον ναό χρησμοδοτούσε για αιώνες κάτι που διακόπηκε βίαια κάποια στιγμή.

Έλεγε την αλήθεια, εκείνο που δεν κρύβεται και δεν περιπίπτει στην λήθη, εφ όσον ήταν η φωνή του Διός.
Ήταν όμως και ο Λοξίας έμμεσος σκοτεινός αμφίσημος, σαν τις μούσες που τραγουδούσαν πράγματα αληθινά και ψέματα που έμοιαζαν αλήθειες.
"Ούτε λέγει ούτε κρύπτει" θα πει ο Ηράκλειτος αλλά... σημαίνει.
Ο χρησμός του Απόλλωνα δεν ήταν σαφής ούτε ασαφής ούτε έλεγε ούτε απέκρυπτε την αλήθεια ούτε φανέρωνε ούτε αποσιωπούσε

"Σήμαινε" έδινε σημεία όπως ο κεραυνός του Δία που διαπερνά τους ουρανούς σημεία τα οποία είχαν μια απόλυτη αξία γιατί βρισκόταν έξω και πάνω από την λογική και την κατανόηση.Ο Πλούταρχος θα σχολιάσει, ο θεός δεν έχει βεβαίως την τάση να κρύψει την αλήθεια,

αλλά καλύπτει την έκφραση της, όπως μια αχτίδα που στην ποίηση αντανακλάται πολλαπλά προς όλες τις πλευρές.

Η Πηνελόπη στο τέλος της Οδύσσειας χρησιμοποίησε αποκλειστικά μια γλώσσα σημείων και εμείς λάτρεις του Απόλλωνα μάντεις παραμυθάδες τραγουδιστές και φιλόλογοι πρέπει να κατέχουμε το χάρισμα της Πηνελόπης να ερμηνεύουμε τα θεϊκά και ανθρώπινα σημεία τούτες τις ουράνιες αστραπές τις εκκωφαντικές ή ψιθυριστές λέξεις τα μυστικά αντικείμενα τις αντανακλάσεις τα πέπλα που κατεβαίνουν από τον ουρανό και το κρυμμένο νόημα των βιβλίων.

Το δύσκολο είναι να συλλέγεις τα σημεία να τα συνδυάζεις να τα φωτίζεις αλληλοδιαδόχως να χρησιμοποιείς την τέχνη της ανάλυσης και πότε εκείνη της αναλογία δεν πρέπει να μας εκπλήσσεις το γεγονός έστω και για κάποια στιγμή ακόμη ούτε ο Οδυσσέας δεν μπορούσε να καταλάβει.Δεκαπέντε Αιώνες μετά τον φαινομενικό θάνατο του Απόλλωνα οι σύγχρονοι άνθρωποι μοιάζουν με τον Ερμή και τον Οδυσσέα είναι πολύχρωμοι ποικίλοι πολλαπλοί φτιαγμένοι από χίλια κομμάτια και χίλια πρόσωπα ελίσσονται προς όλες τις μεριές .Πολλούς αιώνες μετά τον Όμηρο ο Πλάτων και ο Πλούταρχος υποστήριζαν πως ο κόσμος του Απόλλωνα ήταν απλός αγνός όπως απλό φαίνεται και το φως.
Ο Όμηρος δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει έτσι όπως εμφανίζεται στην Ιλιάδα και στον ύμνο μια συμπλοκή αντιφάσεων υπερβολής φωτός νύχτας τόξου τρόμου και αρμονίας δύναμης και αδυναμίας ενοχής και εξαγνισμού βίας και συνδιαλλαγής αλήθειας και αμφισημίας. Ίσως κανένας άλλος θεός δεν έκρυβε τέτοιο πλούτο σκέψεων εικόνων οραμάτων αισθημάτων και τελετουργιών.
Ίσως ο Πλάτων και ο Πλούταρχος συνέλαβαν μια θεμελιώδη πτυχή του ομηρικού Απόλλωνα .

Οτιδήποτε κάνει ή σκέφτεται μας παρουσιάζεται καταπρόσωπο προφίλ όπως στο αέτωμα της Ολυμπίας.

Όπως δηλώνουν τα χαρακτηριστικά του δρούσε από μακριά τόξευε από μακριά.

Με το τόξο λύρα στεκόταν μακριά από τους ανθρώπους που έπρεπε να πλάσουν στο μυαλό τους μια απόσταση ιλιγγιώδη για να δημιουργήσουν εντός τους την απολλώνεια κατάσταση.

Ο θεός ήξερε να εκμηδενίζει τις αποστάσεις και δεν είχε ανάγκη από ενδιαμέσους.
Δεν είχε καμία επιθυμία να αλλάξει τους ανθρώπους, ένα πράγμα τον ενδιέφερε να αναγνωρίσουν οι άνθρωποι την ίδια τους την φύση να την αποδεχτούν ολοκληρωτικά δίχως επιφυλάξεις.
Ο Ερμής αγαπούσε με την χαρακτηριστική του ειρωνεία τους ανθρώπους και ο Ζευς φαινόταν μερικές φορές τρυφερός μαζί τους η Αθηνά ήταν συνέχεια με τους ήρωες της συνένοχη,

ο Απόλλων φαινόταν να τους κοιτάζει αδυσώπητα.

Οι Έλληνες έμαθαν να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια του Απόλλωνα και να αισθάνονται το ίδιο αδυσώπητοι. Δεν υπήρχε άσκηση πιο γόνιμη διαυγής και παιδευτική αφού μονάχα εκείνος που γνωρίζει την τέχνη των ορίων μαθαίνει και να την υπερβαίνει.Οι συνέπειες αυτής της θεϊκής θέσης "χωρίς οίκτο" υπήρξαν εξαιρετικές!

Γιατί μαθαίνει κανείς να στηρίζεται στον εαυτό του, να τον ενεργοποιεί

μη αναζητώντας προστάτες και σωτήρες άνωθεν!

Ο θεός εφοδίασε τον άνθρωπο με όλα τα δώρα να ζήσουν, δίδαξε την τέχνη του χρησμού, την ιατρική, την μουσική την ποίηση τους ύμνους τους θεσμούς την αρχιτεκτονική την ίδρυση πόλεων και ναών.
Όλα όσα είναι μέσα στο μυαλό μας και έχουν μορφή και ομορφιά

ανήκουν στο δικό του βασίλειο μαζί με την καρδιά
και είναι η Συνείδηση μας που μας ερωτά και μας ξαναρωτά.