Η θυσία της Ιφιγένειας;
Όχι!
Οι γάμοι της πριγκίπισσας κόρης του Ατρείδη της Πύλης των Λεόντων με τον πρίγκιπα Αχιλλέα απόγονο του Αιακίδη εν τω ανωτέρω Τρωικώ πεδίω στους αιθέρες των υλοτοποιημένων ονείρων!
Ο γιος του Πηλείδη αγκαλιάζει την σύγκοιτη του και με πάθος την φιλά. Δεν έχει κανένα λόγο να είναι οργισμένος πια. Δέχεται τα δώρα και την συγνώμη του κοσμήτορος Αγαμέμνονος και γίνεται άτρωτος αληθινά.
Μαζί με την βασιλοπούλα Ιφιάνασσα την από ισχυρή αρχοντική γενιά κάνουν πολλά γερά και όμορφα παιδιά.
Ο Αλέξανδρος συνεχίζοντας την κυκλική εκστρατεία του την πολιτιστική
επιστρέφει από την Δυτική δεξιά πλευρά του λόγου την αποφασιστική.
Ο επιδέξιος παιδαγωγός Φοίνιξ Χείρων της απεσταλμένης πρεσβείας επιλέγει να παραμείνει μαζί του, και το Ταυ αλλάζει στο Ιώτα, ο ημίθεος γιός της Θέτιδος εν τω Ιλίω, αποφασισμένος αλλά όχι στην οργή του εμμένων .
Ιθύς αποστολή προς τον ΑχιλλέαΙ ΙΛιάδος
Τὸν δ' αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·
ὦ γέρον οὔ τι ψεῦδος ἐμὰς ἄτας κατέλεξας·
ἀασάμην, οὐδ' αὐτὸς ἀναίνομαι. ἀντί νυ πολλῶν
λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ,
ὡς νῦν τοῦτον ἔτισε, δάμασσε δὲ λαὸν Ἀχαιῶν.
ἀλλ' ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθήσας,
ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι δόμεναί τ' ἀπερείσι' ἄποινα. 120
ὑμῖν δ' ἐν πάντεσσι περικλυτὰ δῶρ' ὀνομήνω
ἕπτ' ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,
αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ' ἵππους
πηγοὺς ἀθλοφόρους, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο.
οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο,
οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο,
ὅσσά μοι ἠνείκαντο ἀέθλια μώνυχες ἵπποι.
δώσω δ' ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας
Λεσβίδας, ἃς ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλεν αὐτὸς
ἐξελόμην, αἳ κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. 130
τὰς μέν οἱ δώσω, μετὰ δ' ἔσσεται ἣν τότ' ἀπηύρων
κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι
μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι,
ἣ θέμις ἀνθρώπων πέλει ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν.
ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε
ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ' ἀλαπάξαι,
νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηησάσθω
εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληΐδ' Ἀχαιοί,
Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐείκοσιν αὐτὸς ἑλέσθω,
αἴ κε μετ' Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔωσιν. 140
εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ' Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρης
γαμβρός κέν μοι ἔοι· τίσω δέ μιν ἶσον Ὀρέστῃ,
ὅς μοι τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ.
τρεῖς δέ μοί εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ
Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα,
τάων ἥν κ' ἐθέλῃσι φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθω
πρὸς οἶκον Πηλῆος· ἐγὼ δ' ἐπὶ μείλια δώσω
πολλὰ μάλ', ὅσσ' οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί·
ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθρα
Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν 150
Φηράς τε ζαθέας ἠδ' Ἄνθειαν βαθύλειμον
καλήν τ' Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν.
πᾶσαι δ' ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος·
ἐν δ' ἄνδρες ναίουσι πολύῤῥηνες πολυβοῦται,
οἵ κέ ἑ δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσι
καί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας.
ταῦτά κέ οἱ τελέσαιμι μεταλήξαντι χόλοιο.
δμηθήτω· Ἀΐδης τοι ἀμείλιχος ἠδ' ἀδάμαστος,
τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος ἁπάντων·
καί μοι ὑποστήτω ὅσσον βασιλεύτερός εἰμι 160
ἠδ' ὅσσον γενεῇ προγενέστερος εὔχομαι εἶναι.
Τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ·
Ἀτρεΐδη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον
δῶρα μὲν οὐκέτ' ὀνοστὰ διδοῖς Ἀχιλῆϊ ἄνακτι·
ἀλλ' ἄγετε κλητοὺς ὀτρύνομεν, οἵ κε τάχιστα
ἔλθωσ' ἐς κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος.
εἰ δ' ἄγε τοὺς ἂν ἐγὼ ἐπιόψομαι οἳ δὲ πιθέσθων.
Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα Διῒ φίλος ἡγησάσθω,
αὐτὰρ ἔπειτ' Αἴας τε μέγας καὶ δῖος Ὀδυσσεύς·
κηρύκων δ' Ὀδίος τε καὶ Εὐρυβάτης ἅμ' ἑπέσθων. 170
φέρτε δὲ χερσὶν ὕδωρ, εὐφημῆσαί τε κέλεσθε,
ὄφρα Διὶ Κρονίδῃ ἀρησόμεθ', αἴ κ' ἐλεήσῃ.
Ὣς φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἔειπεν.
αὐτίκα κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,
κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο,
νώμησαν δ' ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν.
αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ' ἔπιόν θ' ὅσον ἤθελε θυμός,
ὁρμῶντ' ἐκ κλισίης Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο.
τοῖσι δὲ πόλλ' ἐπέτελλε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ
δενδίλλων ἐς ἕκαστον, Ὀδυσσῆϊ δὲ μάλιστα, 180
πειρᾶν ὡς πεπίθοιεν ἀμύμονα Πηλεΐωνα.
Ιλιάς!
Ο Λόγος, το Βιβλίο, τα Έπη
και το αμετακίνητον βέλος Ι ώτα της Ιλιάδος!
Το αστέρι του Βορρά!
2800 χρόνια από τον Όμηρο και μετά...ΕΛΖΙΝ
...Στην ανατροπή της δέσμευσης της ιστορίαςκαι της σκέψης
στο ασύλληπτο πεδίο της Ελληνικής Μυθιστορίας
Ας μιλήσουμε για τον Αγαμέμνονα τον κρατερό, την θυσία και τις θυσίες του θεού για την πριγκίπισσα της Πύλης των Λεόντων των Μυκηνών!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ανασκόπηση της Ελληνικής Μυθιστορίας… στην ανατροπή της δέσμευσης της στο ασύλληπτο, στα παιγνίδια του νου, στις μονομαχίες στα μαρμαρένια αλώνια του χώρου και του χρόνου … ολόγυρα στο εδώ το πριν και το μετά.
Είναι δύσκολο να ισχυρισθεί κάποιος άνθρωπος λογικός πως υπάρχει θεός που απαιτεί τοιούτου είδους θυσίας από ένα πιστό.
Η Ελληνική παραβολή απευθύνεται σε ευφυείς ανθρώπους και όχι υποτακτικούς στην καθαρότητα του λόγου της και αλίμονο αν ένας στρατηγός βρίσκεται τόσο πολιορκημένος σε ένα ωμό εκβιασμό, ακόμη και αν προέρχεται από τον θεό, και δεν έχει εναλλακτική λύση και πρόταση να βγει από το αδιέξοδο αυτό.
Ο Αγαμέμνων στο κρίσιμο σημείο έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη του απέναντι στην θεά…..λέγοντας «εγώ το έκανα» και είμαι υπόλογος για αυτό και το δικό του κεφάλι να τοποθετήσει στο βωμό.
Δεν θυσιάζεις το παιδί, τον νέο, το μέλλον του κόσμου για χάρη της αρχηγίας καμιάς εκστρατείας και η πατρίδα χρειάζεται τον νεό νεογνό. Όφειλε να παραιτηθεί . Να δώσει την αρχηγία στο Αχιλλέα . Να γινόταν οι γάμοι και να έμεινε κοντά στον γαμπρό του σύμβουλος και οδηγός. Θα γλιτώναμε από πολλά. Δεν θα θρηνούσαμε τόσες απώλειες στα τείχη τα ψηλά. Ο Αχιλλέας με την κατάλληλη σύγκοιτη δίπλα του , θα μετρίαζε τις υπερβολές της νεότητας και θα ήταν άτρωτος πραγματικά …ολοκληρωμένος με το σωστό ταίρι κοντά του και όλοι θα γυρνούσαμε πίσω λιγότερο βασανιστικά αλλά… όχι με τον τρόπο του Αγαμέμνονος. Μόνο με τον τρόπο του Οδυσσέως μπορεί να γυρίσει κανείς όταν λείπει από το σπίτι του καιρό . Διακριτικά ανιχνευτικά και στρατηγικά.
Πόσους «Αγαμέμνονες» βλέπουμε σήμερα προέδρους σε έδρανα πολιτικά.. στρατιωτικά και θώκους σε ιερατεία αρχιερατικά να εμμένουν σε αρχηγικές εμμονές κουβαλώντας μεγάλες του παρελθόντος ενοχές παραβάσεις και εκτροπές; Αρκετούς θαρρώ…και είναι λυπηρό.
Ο χαρακτήρας του Ατρείδη είναι χαραγμένος στην παγκόσμια σκηνή του κόσμου και είναι η μοίρα του, το πεπρωμένο του. Οι επιτήδειοι αντιγράψανε την ιστορία για την εμμονή στην εξουσία και φτιάξανε του θεού σωτηρία λες και ο θεός δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο για να σώσει τον κόσμο από το να θυσιάσει τον γιο του…. Παραλλήλως με την δοκιμασία του πατέρα…. Θαρρείς και είναι αμαρτία και κακό να αγαπάς το παιδί σου πιο πολύ από τον θεό.
Η μόνη αμαρτία ίσως είναι τελικά η ατέλειωτη ανοησία
και είναι μερικές φορές εξόχως εξοργιστικό.
Αχ… αυτός ο Αχιλλέας, το λαμπερό παλικάρι των Ελλήνων και ο Αλέξανδρος το αντίγραφο του, η αστραπή στην Γη του Διός!
Ζει πάντα στις καρδιές μας και μέσα από τις ιστορίες δύναμης του μας καθοδηγεί αποτελεσματικά αθάνατος αληθινά.
Αν είχε παντρευτεί μια Ελληνίδα πριγκίπισσα , θα είχε ένα σοβαρό λόγο να γυρίσει και ο κόσμος όλος θα ήταν αλλιώς.
Παραμένει όμως αξεπέραστη η λάμψη του ,η γοητεία ,η ομορφιά, η δύναμη και ενός άστρου μοναδικού ….η ακτινοβολία!
Ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσουμε τα λάθη μας τα προσωπικά τα συλλογικά μυθικά και ιστορικά.
Επιτέλους να νυμφευτούν ....τα παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένα άδικο αυτό
από τα χρόνια ... τα παλιά!
Αντε...να νυμφευτουν,αν και νομιζω οτι τους αρεσει πιο πολυ ο...παρανομος ερωτας;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηπως θα παει να τον ζητησει...απο την μαμα του;-)))