Ο Δρόμος του Ήλιου

Ο τρόπος του Οδυσσέα

Γ νώση:
Στοχεύοντας στο κέντρο του κύκλου!
Το σύμβολο του Ήλιου, είναι ένας κύκλος, με το σημειακό του κέντρο.
Όλα τα σημεία της περιφέρειας απέχουν το ίδιο από  αυτό το κέντρο.
Μεγαλώνοντας η ακτίνα, αυξάνει η συμεριεκτικότητα της συνείδησης.
Όλη η πορεία του Οδυσσέα, του Ηλιακού Ανθρώπου είναι να δει ,να στοχεύσει,

να βρεθεί εκεί, να γίνει ένα με αυτό.
Να γίνει ο Ήλιος μιας φωτισμένης και λαμπερής Συνείδησης.

Γι αυτό τον λόγο χρησιμοποιεί στη τελική φάση ,

το Τόξο του Απόλλωνα, που παρ’όλο που ο ίδιος  ο Απόλλων,

δεν πρωταγωνιστεί ακριβώς

καθόλη την διάρκεια της Οδύσσειας, στο τέλος έχει τον τελευταίο λόγο.

Ο διαγνωσμός του Τόξου γίνεται την Νουμηνία, στην διάρκεια της Ν.Σελήνης

και κοντά στην πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, στην γιορτή του.

Στην γιορτή της γέννησης του Θεού  Ηλιου Απόλλωνα!

Όλη η πορεία του Οδυσσέα, είναι μια διαδρομή στην Γνώση και στα μονοπάτια της.
Ομως τι είναι Γνώση;
Πως προσεγγίζεται;
Πως μπορεί να Γνωρίσει κάποιος;
Τι είναι Αλήθεια ;
Πώς να ξεχωρίσει κανείς το ‘είναι’ και το ‘φαίνεσται’ των πραγμάτων;

Η Γνώση, όταν την πρωτοκοιτάξει κανείς είναι ένας τεράστιος Λαβύρινθος,

με τον τρομερό Μινώταυρο να καραδοκεί.
Ελάχιστοι πλησιάζουν και ακόμη πιο ελάχιστοι βγαίνουν σώοι από εκεί.

Η πρώτη προσέγγιση του ανθρώπου -Οδυσσέα, θα γίνει με την μορφή του Θησέα,

που θα τον εξερευνήσει με την βοήθεια μιας γυναίκας και ενός Μίτου.
Από εκεί και μετά θα υψωθεί και θα τον βλέπει πάντα πανοραμικά και από ψηλά,

με τα Φτερά του Δαίδαλου.

Στην συνέχεια θα οργανώσει την δράση του σε 12 σημεία και σταθμούς

και με την βοήθεια μιας θεάς θα φθάσει τον στόχο του.

Ενώ μια άλλη γυναίκα, η Πηνελόπη θα ξετυλίγει το κουβάρι… του Πηνίου.

Στόχος είναι να περάσει το βέλος της συνείδησης από τις 12 οπές των τσεκουριών, ευθυγραμμίζοντας και ενοποιώντας όλα τα ενεργειακά γνωστικά κέντρα της.

Ποια είναι αυτά τα κέντρα- σταθμοί, σε μία πρώτη ανάλυση;

Κίκονες:
Το πρώτο βήμα, η αρχή της απόφασης, το κουράγιο, το θάρρος, το περιθώριο, να μη τα παρατήσεις όταν κάποιοι σου πετούν πέτρες, πουλώντας εφημερίδες στο δρόμο…

Μια μικρή Τροία!

Λωτοφάγοι:
Καλοπέραση, ευδαιμονισμός, δουλειά, σπίτι και αυτοκίνητο, καναπές και εξοχικό, μκροαστισμός, μεσοαστισμός, νεοπλουτισμός, επικουρισμός…αρκεί να μη το παρακάνεις και ξεχαστείς…

Αίολος:
Ο λόγος και ο λόγος, η ομιλία, φλυαρία, η περιέργεια .
Υπερπληροφόρηση, παραπληροφόρηση, μηδαμινή κατανόηση.
Τα παράθυρα των δημοσιογράφων…

Κύκλωπας:
Εγκαταλείποντας την οικογενειακή εστία, είσαι πια ο “Κανένας”.
‘Απογαλακτισμός’, η αυτοπεποίθεση του αυτοδημιούργητου, είσαι ‘κάποιος’ σπουδαίος.
Η έξοδος από την ‘σπηλιά’ της μήτρας και του MATRIX… ο Νίο.

Νικώντας τον ‘μικρό’ ή ΄μεγάλο’ Τύρρανο…

Στο νησί του Ήλιου:
…και η αβάσταχτη ελαφρότητα της μπουρζουαζίας.
Ακριβά μοντέλα, φιλανθρωπικά γκαλά συμπόνιας για τον συνάνθρωπο, λάμψη ,τόλμη και γοητεία, επισκέψεις στο Μέγαρο για ενημέρωση περί ‘τέχνης’, το τέννις ‘ιν’ σπορ.
Τα βόδια του Ήλιου καταβροχθίζονται άπληστα…

Λαιστρυγόνες:
Η αγριότητα της υπερανάλυσης και της  επικριτικής κριτικής.
Διυλίζοντας τον κώνωπα, η άγρια σκληρότητα των ‘ελίτ’… ανθρώπων.

Κίρκη:
Η αρχέγονη δύναμη του σεξ, οι ηδονές και η οδύνη του θανάτου.

Επικίνδυνες, κάθετες ‘μετακινήσεις’ του σημείου της αντίληψης.
Η μαγεία του σεξ απήλ και τα ‘γουρούνια’ των θαυμαστών-συντρόφων.
Τα είδωλα και οι βεντέτες… οι γόησες και τα τερτίπια τους.

Πεθαίνοντας σαν ‘άνθρωπος’. Κάθοδος στο Άγνωστο.

Η αρχή της μεταμόρφωσης…

Σκύλα και Χάρυβδη:
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και στην μέση αναμμένα κάρβουνα.
Το κρίσιμο σταυροδρόμι και η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις…Συμπληγάδες!

Σειρήνες:
Η αλαζονία της επιστήμης καταλήγει στην θεοκρατία της.
Ο δογματισμός της θρησκείας καταλήγει στην μοναξιά… των Συμπληγάδων.

Η υπεροψία της φιλοσοφίας στην αυταρέσκεια.

Τραγουδούν τόσο γλυκά όλες τους…

Καλυψώ:
Αυτή που ‘κρύβει’ τα πράγματα, στον Οδυσσέα, τα απο-καλύπτει …όλα.

Η αρχή της μετουσίωσης.
Η γοητεία της μεταφυσικής, από τον απλοϊκό τσαρλατανισμό μέχρι την εξελιγμένη μαγεία των ‘μαύρων μάγων της Ατλαντίδος.
Το μεγάλο τάξιμο.
Πώς να πεις ‘όχι’ σε μια θεά όταν σου προσφέρει την θέση του κυρίαρχου του κόσμου;

Ναυσικά:
Η ξεκούραση, η παρέα, η φιλία, η ομάδα, οι νέοι άνθρωποι που θα σε λατρέψουν σαν θεό και καθοδηγητή, φωτισμένο και γκουρού τους.

Η έλξη της πολιτικής, ο ναρκισσισμός των χειροκροτημάτων και η γοητεία της εξουσίας.
Γλυκιά αίσθηση τρυφερή, ύστερα από τόση κούραση, πώς να φύγεις και να πας που ;
Ξανά στο άγνωστο; Μόνος ξανά;

Τα χρόνια βαραίνουν στην πλάτη…εγκαταλείποντας τους φιλικούς Φαίακες

που σου έδωσαν τόσα…

Μνηστηροφονία:
Η ζητιανιά, ο χλευασμός , ο προπηλακισμός.

Τελική αναμέτρηση με τον Ποσειδώνα και τα ανόργανα του.

Κάθετες μετακινήσεις του σημείου της Αντίληψης.

Μετουσίωση.
Το χάσιμο της ανθρώπινης μορφής, συνομιλίες στην Πηγή… με τον Αρχιτέκτονα.
Η επιστροφή, η κάμπια που γίνεται μια πολύχρωμη, φαντασμαγορική

και υπεράνθρωπη πεταλούδα,

σπάζοντας το Κέλυφος…

Η αλληγορία ενός λεπιδόπτερου

 στον δρόμο τον περισσότερο   ταλαιπωρημένο

Οι σταθμοί