Η Πεμπτουσία των Ομηρικών Επών

.... στην γέννηση του Πολεμιστή

Μύτικας!
 Κορυφή Ολύμπου, το Πάνθεον.

Η Μήτις των θεών! Η Ελληνική σκέψη.

Ο θρόνος του Ζήνοος Διός!

Ελληνική Μυθιστορία!

Η αγορά, η συνέλευση των θεών!

Ιλιάς!  Το αστέρι του Βορρά! Ισχύς

Η δύναμη της δράσης

Η τέχνη του Ζαγρέως κυνηγού

Ελληνική μυθολογία! Τα αστέρι της Ανατολής!

Αλληγορία

Η δύναμη της αφοβίας

Η τέχνη του Μύθου

Ελληνική Ιστορία! Το αστέρι της Δύσης! Διαύγεια.

Η δύναμη του διαφωτισμού

Η τέχνη της Δόξας

Οδύσσεια! Το αστέρι του Νότου! Νηφαλιότητα.

Η δύναμη της φαντασίας

Η τέχνη των Ονείρων του ονειρευτή

Τα αστέρια του συμπαντικού ανθρώπου

Παιδεία ,μετουσίωση συνειδήσεων

Εκπαίδευση, μεταμόρφωση αναμνήσεων

Ορεσίβιες αναρριχήσεις σε υψηλές βουνοκορφές με ολυμπιακές προδιαγραφές

Σε ιστορικές παραβολές

Νερό γη αέρας και φωτιά!

Η πεπτουσία του πολεμιστή σε ένα δρόμο

με του Τηλέμαχου την καρδιά

Το νερό
Με το 70% της επιφάνειας της Γης και του ανθρώπινου οργανισμού κυριαρχεί στο θυμικό , στα μεταβλητά κύματα, στις παρορμητικές αντιδράσεις και στα σταθερά έλη του στοιχείου.
Με τον Ποσειδώνα, κυρίαρχο της κοσμικής αντίληψης των υδάτων στους Ιχθείς, τον Πλούτωνα κυρίαρχο της λίμπιτου στον Σκορπιό και την Ήρα
βασίλισσα της Μνήμης στον Καρκίνο.
Τα συναισθήματα και τα αισθήματα ταλαιπωρούν τον Οδυσσέα άνθρωπο και εύκολα δεν τον βγάζουν σε ευθύ νησί.
Χρόνια παραδέρνεται σε άγρια κύματα ομίχλες και βαλτώδη έλη .
Και όταν η Πηνελόπη είναι αντιμέτωπη με τον παρανοϊκό Αντίνοο, τον μάντη γλοιώδη Λειώδη και τον βάρβαρο Δημοππόλεμο, τους μνηστήρες του νερού,
το ταίρι της βρίσκεται στην Ιθάκη, στην Κίρκη και τον μάντη Τειρεσία στον Άδη και στην σπηλιά του Πολύφημου Κύκλωπα αντιστοίχως και σχεδόν ταυτοχρόνως.
Η έλλειψη νερού φυσικά έχει αποτέλεσμα μια ανυδρία και έρημο αλλά ,και η υπερβολή του ένα «πνίξιμο» και μια νοσηρότητα.
Η διαίσθηση γίνεται παραίσθηση, παράνοια, αποφένια, η λίμπιτος γίνεται εμμονή και οκοτεινή διαστροφή, η μαντική δεν έχει την καθαρότητα του Απόλλωνος, η δε Μνήμη καταλήγει στείρα συλλογή αναμνηστικών ρακοσυλλεκτών, ένα καρκινωματικό καβούκι.
Ο χριστιανισμός , κατ εξοχήν υδάτινη ιδεοαντίληψη, έπαιξε με τα συναισθήματα των ανθρώπων και τους χειρίστηκε μέσω αυτής της αδυναμίας τους.
Είναι αδύνατον να μιλήσεις “λογικά” με ένα χριστιανό διότι είναι υπό την επήρεια του συναισθήματος του., του νερού.
Ακόμη και αν αποδεχθεί το παράλογο αυτής της θρησκείας θα εξαιρέσει τον κυρίαρχο εκπρόσωπο της, γιατί είναι συναισθηματικά δεμένος μαζί του σε νοσηρή εξάρτηση «σχέση αγάπης και κατοχής »
Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη κυριαρχούν στα συναισθήματα τους χωρίς να τα καταργούν.
Δεν άγονται και φέρονται από αυτά ανεξέλεγκτα σαν «Ανεμοδαρμένα ύψη και βάθη».
Έχουν δράση, και όχι αντίδραση
Και έχουν θέση, όχι αντίθεση.
Οι λόγοι τους είναι αριστουργήματα συγκροτημένης σκέψης , συμπεριεκτικού στοχασμού και ρητορικής ,εμπεριέχοντας το υδάτινο στοιχείο στην ισορροπημένη του αναλογία αποφεύγοντας την οποιαδήποτε έλλειψη και την υπερβολή.

Η γη

Από τον υπέρμετρο ιδεαλισμό, πνευματισμό, θεοσοφισμό και υποκειμενικό ασυγκράτητο συναισθηματισμό του νερού στον άκρατο υλισμό της γης.
Η αναγκαιότητα της ύλης και οι λόγοι της!
Η ανάγκη «πρώτη θεά» και όλοι πείθονται και την προσκυνούν κάμπτοντας τα γόνατα ως οσφυκάμπες και παρακάμπτοντες θέματα ουσίας σε ολοκληρωτικές εξουσίες.
Με την Δήμητρα, μητέρα της τροφής στον Ταύρο, την Εστία εξαγνιστική ιέρεια της καθαρότητας στην Παρθένο και τον Δία, άπιαστο αγριοκάτσικο της Αιγός Αμάλθειας να σκαρφαλώνει σε απότομες δύσκολες κορυφές ζήνοης ηγεσίας.
Οι Λωτοφάγοι Ταύροι στρώνουν τα τραπέζια μιας υπερεπικούρειας χλιδής και νωχέλειας και προσφέρουν στον Οδυσσέα καλό φαγητό, σεξ, άνετη ζωή και ένα βολικό καναπέ υπεραπλούστευσης βοσκώντας τον Ταύρο στην απόλαυση της ζωής και κάνοντας τον Ηράκλειτο να αναφωνήσει:
Αν η ευτυχία ήταν στις υλικές απολαύσεις θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια και τις αγελάδες που βόσκουν χόρτο στο λιβάδι.
Ο Οδυσσέας αρνείται την “βοσκή χόρτου” και αποχωρεί όταν η Πηνελόπη έρχεται αντιμέτωπη με τον Πόλυβο που την ζητά σε γάμο πλούσιος σε βόδια ομόλογα και σε μετρητά.
Η ανώτερη ευφυΐα της δεν της επιτρέπει να πλαγιάσει με έναν πολύφερνο γαμπρό μειωμένης αντίληψης και μεγάλης ιδιοτέλειας μιας φτωχής μικρής εμβέλειας ψυχής.
Ο Κτήσιππος με πολλά άλογα και κριτικά μέσα θα την διεκδικήσει και θα της ζητήσει να εμφανισθεί και να φωτογραφηθεί επώνυμα και διάσημα, αλλά η Πηνελόπη κατεβαίνει πάντα τα σκαλιά και συνομιλεί μαζί τους χωρίς να τους επιτρέπει να δουν το πρόσωπο της, ανώνυμα διακριτικά σεμνά.
Είναι πίσω από ένα μαντήλι όταν τους μιλά προστατεύοντας την προσωπική , την ιδωτική ζωή των ανωτέρων διαμερισμάτων του παλατιού για να μην από τις πολλές ανεξέλεκτων ενστίκτων και α-λόγων οπλές παραβιασθεί και καταπατηθεί ως βορά στον τηλεπικοινωνικό ανθρωποφάγο κανιβαλισμό κάτω από το μάτι του μεγάλου αδελφού.
Και ο Οδυσσέας από τους Λαιστρυγόνες που “διυλίζουν τον κώνωπα και τους ξεφεύγει ο ελέφαντας ” σε κακόβουλες κακεντρεχείς υπεκριτκές αναχωρεί βιαστικά, μη χάνοντας χρόνο σε εθελοτυφούντες “μη μου άπτου” κορασίδες και άγριες, υστερικές, επιθετικές μαινάδες του αντιφατικού νου.
Ο Αγέλαος ,αγελαίος μνηστήρας πολιορκεί την βασίλισσα της Ιθάκης αγέλαστος καταθλιπτικός σοβαροφανής δικτατορικός εξουσιαστικός πένθιμος σφάζοντας τον ταύρο με της δικτατορία του φασισμού, του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού και την άβουλη μάζα της ελεεινότητας “των ταπεινών και καταφρονεμένων” που από έσχατοι γίνονται πρώτοι στο θρόνο των μακαρισθέντων,
ενώ ο Οδυσσέας περνά μελαγχολικά απογεύματα και ηλιοβασιλέματα φυλακισμένος στη Ωγυγία από μια θεά.
Η αναγκαιότητα της συνείδησης να συνυπάρξει με την ύλη οδηγεί τους μνηστήρες της γης σε καταχρήσεις του υπερβολικού υλισμού. Γραπωμένους από αυτόν όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του.
Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη δεν είναι πεινασμένοι και δεν αισθάνονται φτωχοί σε τίποτα. Οταν πεινούν τρώνε ένα ορτύκι και όχι όλα τα ορτύκια αποφεύγοντας να στύψουν τον κόσμο σαν λεμόνι σαν ζήτουλες που δεν έχουν ξαναφάει ποτέ στην ζωή τους φοβούμενοι πως δεν θα ξαναφάνε.
Ακόμη, αν χρειαστεί ,μπορούν να εκμηδενίσουν τις ανάγκες τους καθώς και τις αδυναμίες τους για να παραμείνουν ελεύθεροι στην ψυχή και αξιοπρεπείς σε ένα αυτοσεβασμό ουσιαστικής υπερηφάνειας και καθολικής δύναμης και ολκής.

Ο αέρας

Αμφιμέδων, Αμφίνομος και Ευρύμαχος, οι μνηστήρες του αέρα,
στο παλάτι της Ιθάκης την Πηνελόπη διεκδικούν , ενώ ο Οδυσσέας από τον Αίολο , της Σκύλας και της Χάρυβδης τα στενά περνά και στην σχερία Φαιακία για λίγο σταματά.
Ο Αμφιμέδων παίρνει τα τηλεπαράθυρα , τα ιστολόγια , τα καφενεία με την σειρά και συνεχώς μιλά χωρίς να λέει απολύτως τίποτα αρχόσχολα και βαρετά. Στέλνει μηνύματα διαφημιστικά, προβάλλεται αυτάρεσκα χωρίς να υπάρχει ένα κέντρο σημείο αναφοράς πουθενά.
Η υπερπληροφόρηση και η παραπληροφόρηση καίνε το ανθρώπινο μυαλό που είναι αδύνατο μέσα σε όλη αυτή την σκουπιδολαγνεία να βρει να κατανοήσει το ουσιαστικό σε μία ακατάσχετη φλυαρία περί του ανοήτου και ένα φθηνό κουτσομπολιό.
Ο Οδυσσέας παίρνει μαζί του τον ασκό του Αιόλου και κρατά κλεισμένους του ανέμους. Ταξιδεύουν με το σωστό αεράκι, αλλά η ανοησία των συντρόφων του τον ανοίγει καταστροφικά και διασκορπίζονται σαν της σκόνης τα αερικά.
Η Πηνελόπη δεν μπορεί να δεχθεί δίπλα της ένα ρηχό, φθηνό , επιφανειακό ,κουτσομπόλη , περιφερόμενο , αρχόσχολο σχολιαστή και ο Οδυσσέας απεχθάνεται την γυναικεία ευτελούς επιπέδου κατινιά, ακόμη και όταν την συναντά σε άντρες παρ όλα αυτά.
Ο γνωστός μας Αμφίνομος με τα παραθυράκια του νόμου “νάχαμε να λέγαμε” και είναι καλά να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο κατά το δοκούν συμφέρον.
Τις πταίει;
Ανακράζει ο Χαρίλαος Τρικούπης, επίκαιρος όσο ποτέ!
Η “κολοκυθιά” είναι το παιγνίδι που την ανομία συντηρεί και βολεύει πολύ καλά αλλά η Πηνελόπη τους απορρίπτει για όλα αυτά ,ενώ ο Οδυσσέας τεκμηριώνει την ετυμηγορία με “το κατηγορώ ” του Ελζίν Ζολά.
Ο Ευρύμαχος ανοίγει μάχες εδώ και εκεί με σκοπό να διασπάσει την προσοχή και από το κυρίως θέμα να ξεστρατίσει με την αποφυγή και την υπεκφυγή.
Εκεί που μας χρωστούσανε μα ς πήραν και το βόδι και προσφέρεται να πληρώσει για τα λίγα γουρουνάκια που έφαγε διότι την Πηνελόπη σεβάστηκε με άκρατο σεβασμό πολύ.
Αλλά και ο Ευρύαλος στους Φαίακες, τον Οδυσσέα προκαλεί
γιατί είναι ασυνείδητος στο ακρογιάλι της χαμηλής συνείδησης που περιπατεί.
Οι λόγοι του αέρος, με τον Ερμή στους Διδύμους κύριο ερμηνευτή, την Αφροδίτη στον Ζυγό σε άψογή αισθητική και την Άρτεμη στον Υδροχόο σε ειλικρινή σχέση φιλική, εμπεριέχουν όλη την ικανότητα της διανοητικής διαδικασίας της ανθρώπινης σκέψης σε μια βάση ακρίβειας λογική, επαγωγική και αναγωγική σύνθεση και ανάλυση συμπεριεκτική που ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη , ως λογικά όντα του ορθού λόγου, που τον κόσμο δημιουργεί, δεν εγκαταλείπουν ποτέ, μα ποτέ.

Η φωτιά
Κίκονες, το νησί του Ήλιου και οι Σειρήνες , οι σταθμοί της φωτιάς.
Έλατος, Ευρυδάμας και Πείσανδρος , οι μνηστήρες της φωτιάς.
Σκοτώνουν τους ήρωες, λοιδορούν τα καλύτερα παλικάρια, περιθωριοποιούν τους αγνούς αγωνιστές , υποβιβάζουν τις αξίες απαξιώνουν την ιστορία ,τις μνήμες ,τους αγώνες και τα ιδανικά,αφανίζουν την κληρονομιά.Δολοφονούν την ανθρωπιά.
Καίνε τα δάση ,τα καταστήματα, τα σπίτια αφήνοντας στάχτη παντού και ρημαδιά.
Υπερφίαλοι ,καιροσκόποι ,τυχοδιώκτες πατριδοκάπηλοι, κομματάρχες αρχηγίσκοι, από τζάκια, κορώνες των μπαλκονιών και των αμβώνων εκφωνούν και εκμεταλλεύονται των ανοήτων οπαδών τους τα χειραγωγημένα , πράσινα ,κόκκινα ,μπλε και κίτρινα μυαλά.
Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη στέκονται φρουροί, άγρυπνοι στις Πύλες της Φωτιάς με την ρώμη, το σπαθί του Άρη, το τόξο του Απόλλωνα και σύμβουλο Μέντορα ,την σοφία της Αθηνάς.
Με ελατή και όλκιμη συνείδηση κομμένη και ραμμένη στο κρεβάτι του Προκρούστη, ο Έλατος φλερτάρει επίμονα την Πηνελόπη κάνοντας “τον γάιδαρο να πετάει” και οι Κίκονες επιτίθενται λυσσαλέα στον Οδυσσέα με μένος και βαρβαρότητα όταν περνάει από το νησί τους και τους χαρτογραφεί στις αντιδράσεις τους προσεχτικά.
Οι σύντροφοι του σφάζουν τα βόδια του Ήλιου και θυσιάζουν τον έρωτα για ένα ,των επωνύμων αγκαλά ,όταν ο Ευρυδάμας , γόνος πλούσιος πολιορκεί την Πηνελόπη και της προτείνει μαζί του να κοιμηθεί γιατί έχει ένα πορτοφόλι του Ευρυάδη χοντρό πολύ.
Ο Πείσανδρος συντάσσει πολιτικές διακηρύξεις ,μανιφέστα, νομικά τερτίπια και κάνει προγραμματικές δηλώσεις προς άγρα ψηφοφόρων, οι οποίοι κάνουν το ψόφιο κοριό σε ότι νομίζουν δεν τους αφορά. Η Πηνελόπη καταλαβαίνει πως όλα αυτά είναι “δηλώσεις ” που μένουν μόνο στα λόγια και στα χαρτιά και ο Οδυσσέας με τις Αμαζόνες πολεμά και τις Σειρήνες δεμένος στο κατάρτι ακούει και κοιτά.
Οι λόγοι της φωτιάς είναι ένθερμοι, ενθουσιώδεις, φλογεροί σαν εραστές, είναι ζεστοί σαν Ήλιος τον χειμώνα, δροσεροί σαν φεγγάρι τον Αύγουστο, την ψυχή ολόρθη στηρίζουν σε λάβα ηφαιστείου πρωτογενή,γιατί ανήκουν στο θάρρος της καρδιάς και στην ανάταση ψυχής που η Πηνελόπη και ο Οδυσσέας αντλούν από την ίδια την ευθύνη της ύπαρξης τους, ατρόμητοι κομάντος σε επικίνδυνες αποστολές , πάνω στην γαλαζοπράσινη Γη όταν ζουν και περπατούν και ένα τραγουδάκι σιγοτραγουδούν .
Αγκαλιασμένοι ενωτικά , ομονοούν στην κρεβατοκάμαρα τους ,με πάθος με αγάπη και έρωτα τρελό , ο ένας τον άλλον στα μάτια όταν κοιτούν , τις δε μάσκες, τα μαντήλια και τα κουρέλια μιας ομηρικής μεταμφίεσης ενός πολεμιστή ποιητή από την κουπαστή ενός πολύχρωμου ονείρου που γνέθουν, υφαίνουν και κεντούν,στα σύνορα της αιωνιότητας …πετούν.
Μαζί για πάντα, ανίκητοι και ακατανίκητοι, δίδυμα αστέρια στον ίδιο ουρανό λάμπουν και φεγγοβολούν.
Ε.Λ.Ζ.Ι.Ν

Η θέληση

Η δύναμη της απόφασης

Η τέχνη των πολεμιστών

Στο εδώ, στο πάνω, στο κάτω, στο ολόγυρα ,στο παντού

...από την Αρχή ξανά

An Allegory of the Elements by Jan Brueghel the Elder and Hendrick van Balen