Τα μέταλλα των θεών

Ποσειδών, Ποσειδώνιο
 Άρτεμις, Ουράνιο 
Πλούτων, Πλουτώνιο 
Εστία, Ψευδάργυρος 
Δήμητρα, Δημήτριο
Αθηνά, Παλλάδιο 
Άρης, Σίδηρος 
Αφροδίτη, Χαλκός 
Ερμής, Υδράργυρος 
Ήρα, Άργυρος
 Ζευς, Λευκόχρυσος 
 Απόλλων, Χρυσός

 Τα μέταλλα είναι μια μεγάλη κατηγορία χημικών στοιχείων που εμφανίζουν ορισμένες κοινές ιδιότητες, όπως είναι η λάμψη, η υψηλή ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα, η δυνατότητα σχηματισμού ελασμάτων (ελατά) και συρμάτων (όλκιμα). Τα περισσότερα, αλλά όχι όλα, έχουν μεγάλη πυκνότητα και είναι σκληρά και ανθεκτικά. Διακρίνονται από τα αμέταλλα, που αποτελούν επίσης τη δεύτερη μεγάλη κατηγορία των στοιχείων, τόσο από τις φυσικές όσο, κυρίως, από τις χημικές τους ιδιότητες. Χαρακτηριστικά μέταλλα είναι ο σίδηρος, ο χαλκός, το αργίλιο (αλουμίνιο), το νάτριο, το ασβέστιο, ο ψευδάργυρος, το μαγνήσιο, το τιτάνιο και το ουράνιο. Με εξαίρεση τον υδράργυρο όλα τα μέταλλα σε θερμοκρασία δωματίου (20° C) είναι στερεά. Έχουν επίσης το χαρακτηριστικό αργυρό ή πλατινένιο χρώμα, με εξαίρεση τον χαλκό (ερυθρός) και τον χρυσό (κίτρινος).ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τα μέταλλα είναι απαραίτητα για την καλή σωματική και πνευματική υγεία του ανθρώπου, εκτός από τα βαριά και τοξικά μέταλλα.Αστραία

Πλουτώνιο, το μέταλλο του αλχημιστή Πλούτωνα

Δακτυλίδι από Πλουτώνιο

Τα μέταλλα της μεταστοιχείωσης

Το πλουτώνιο είναι μέταλλο και όταν το πιάσεις στο χέρι σου εντυπωσιάζεσαι από τη θερμότητα που σκορπίζει. Δεν πρόκειται όμως για μια ζεστή και ακίνδυνη χειραψία.
Σωματίδια Αλφα, δηλαδή πυρήνες ηλίου (δύο πρωτόνια και δύο νετρόνια), εκπέμπονται συνεχώς κατά δισεκατομμύρια. Ελάχιστα κιλά είναι αρκετά για να φτιάξεις μια ατομική βόμβα, ενώ για να φτιάξεις μια αντίστοιχη με ουράνιο χρειάζεσαι πολύ μεγαλύτερη ποσότητα.
Γιατί το είπαν έτσι
Ο Ενρίκο Φέρμι και μία ομάδα επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης ανέφεραν ότι είχαν ανακαλύψει το στοιχείο 94 το 1934.Ο Φέρμι αποκαλούσε το στοιχείο εσπέριο (hesperium) και το ανάφερε στη διάλεξή του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ το 1938.Το δείγμα ήταν στην πραγματικότητα ένα μείγμα από βάριο, κρυπτό και άλλα στοιχεία, μα αυτό δεν ήταν γνωστό εκείνη την εποχή γιατί η πυρηνική σχάση δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη.
 Ο Γκλεν Θ. Σίμποργκ και η ομάδα του στο Μπέρκλεϊ ήταν οι πρώτοι που παρήγαγαν πλουτώνιο Το πλουτώνιο (ακριβέστερα το ισότοπο 238Pu) παράχθηκε και απομονώθηκε για πρώτη φορά στις 14 Δεκεμβρίου 1940 και εντοπίστηκε χημικά στις 23 Φεβρουαρίου 1941. 
  Ο Glenn Seaborg (1912-1999), γιος σουηδών μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες, σπούδασε Χημεία και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε και αυτός μέλος της ομάδας που ασχολήθηκε με την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Μόνο που η δική του έρευνα ήταν γύρω από την εμφάνιση ενός νέου ραδιενεργού στοιχείου, με ατομικό αριθμό 94, δηλαδή με δύο περισσότερα πρωτόνια από το ουράνιο. Έτσι από αλυσιδωτές αντιδράσεις του ουρανίου, τον Αύγουστο του 1942 κατόρθωσαν να πάρουν το νέο στοιχείο και εκεί άρχισε ο προβληματισμός για το όνομα. Κατέληξαν στο όνομα του Πλούτωνα, που ήταν και το όνομα ενός πλανήτη αλλά και του θεού του Κάτω Κόσμου και των νεκρών.
Ατομικός αριθμός: 94 Ατομικό βάρος: 244,06 Σημείο τήξης: 640 βαθμοί Κελσίου Σημείο ανάφλεξης: 135 βαθμοί Κελσίου Αριθμός ισοτόπων: 20
Χρόνος ημιζωής: 24.100 χρόνια.
 Αν κάποιος σκεφθεί να το χρησιμοποιήσει ως δηλητήριο, είναι λιγότερο δραστικό από άλλα, όπως για παράδειγμα το αρσενικό. Η βλαβερή δράση του δεν οφείλεται στις αντιδράσεις που προκαλεί, αλλά στην ακτινοβολία του. Με τη μορφή οξειδίου μπορεί να εισέλθει στον οργανισμό και εκεί εγκαθίσταται στον μυελό των οστών.
Πόλεμος και ειρήνη Τον Ιανουάριο του 2000, ύστερα από διαμαρτυρία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας το υπουργείο Ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών παραδέχθηκε ότι στις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου που έριχναν στο Κοσσυφοπέδιο εναντίον των Σέρβων είχαν προσθέσει πλουτώνιο, ποσειδώνιο και αμερίκιο. Το αμερίκιο έπειτα από ραδιενεργό εκπομπή μετατρέπεται σε πλουτώνιο και οι σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι το πλουτώνιο αυτό είναι 200.000 φορές πιο ραδιενεργό από το ουράνιο-238.
Οι Αμερικανοί είχαν προσπαθήσει να καθησυχάσουν τους Ευρωπαίους, που φοβήθηκαν για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία των στρατιωτών τους, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι το πλουτώνιο και τα άλλα βρίσκονταν σε πολύ μικρή αναλογία. Αμέσως μετά όμως διέρρευσε μια οδηγία των ίδιων των Αμερικανών προς το στρατιωτικό προσωπικό τους και σύμφωνα με αυτήν όταν θα έμπαιναν τα στρατεύματα, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, στις βομβαρδισμένες περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, έπρεπε να φορούν μάσκες, να έχουν καλυμμένο το σώμα και να μην αγγίζουν το παραμικρό. Και όχι μόνο είχαμε αυτές τις αντιφατικές ενέργειες, αλλά ξέχασαν να προειδοποιήσουν και τους πρόσφυγες που θα επέστρεφαν να κάνουν το ίδιο. Γιατί το πλουτώνιο τελικά έχει χαρακτηριστεί καρκινογόνο στοιχείο.
Η καριέρα του πλουτωνίου στις βόμβες είχε αρχίσει αρκετά πιο παλιά. Το 1943 υπήρχε ήδη ένα εργοστάσιο παραγωγής πλουτωνίου στο Oak Ridge. Βομβαρδίζοντας ουράνιο-238 με νετρόνια προκύπτει ουράνιο-239, αυτό σε μερικά λεπτά εκπέμπει ακτινοβολία -β, μετατρέπεται σε ποσειδώνιο και μέσα σε δύο ημέρες εκπέμποντας πάλι -β μετατρέπεται σε πλουτώνιο-239.
Η βόμβα στη Χιροσίμα ήταν βόμβα ουρανίου. Ήδη όμως είχε κατασκευαστεί και μια άλλη, πολύ πιο προχωρημένη. Μια σφαίρα από πλουτώνιο, με διάμετρο μόλις 9.2 εκατοστών, φτιαγμένη από δύο ημισφαίρια με μια κοιλότητα στο κέντρο γεμάτη από πολώνιο και βηρύλλιο, περιβαλλόταν από μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών που σκοπό είχαν να δημιουργήσουν ένα πολύ δυνατό ωστικό κύμα. Αυτό συμπιέζοντας τη σφαίρα πλουτωνίου τη φέρνει σε κρίσιμη πλέον μάζα, και με τη βοήθεια των υλικών στο εσωτερικό που δίνουν άφθονα νετρόνια για αλυσιδωτές αντιδράσεις και έκλυση μεγάλης και καταστρεπτικής ενέργειας γίνεται… βόμβα.
Αυτός ήταν ο Fat Man, ο «χοντρός» που έπεσε στο Ναγκασάκι στις 9.8.1945 με εκρηκτική ισχύ όση δίνουν 21.000 τόνοι ΤΝΤ, σκοτώνοντας 70.000 και τραυματίζοντας 100.000 ανθρώπους.
 Ένα γραμμάριο πλουτωνίου δίνει τόση ενέργεια όση και ένας τόνος πετρελαίου. Πλουτώνιο-238 έχει χρησιμοποιηθεί και ως πηγή ενέργειας σε εξοπλισμό επάνω σε διαστημόπλοια όπως το Απόλλων 14 και το Voyager και σε παλαιότερης κοπής βηματοδότες.
 Ποιος είναι ο πιο εντυπωσιακός αριθμός σε σχέση με το πλουτώνιο;
Έχει σχέση με τη διαλυτότητα του στοιχείου στο νερό. Ένα εκατομμύριο λίτρα νερού μπορούν να διαλύσουν μόλις κάποια άτομα οξειδίου του πλουτωνίου. Αυτό βγήκε όταν μπήκε το θέμα φύλαξης του πλουτωνίου από ατομικές βόμβες που τέθηκαν σε αχρηστία. Έκλεισαν το πλουτώνιο σε στήλες από γυαλί αναμεμειγμένο με γαδολίνιο και κάδμιο, στοιχεία γνωστά για τη μεγάλη απορροφητικότητά τους σε νετρόνια  και τα έθαψαν στα βουνά της Νεβάδας.
Αλλά ο πρόεδρος Ομπάμα σταμάτησε τη διαδικασία υπό τον φόβο ότι κάποτε νερό και οξείδωση θα διαλύσουν τις στήλες, στη συνέχεια θα αρχίσει να συσσωρεύεται πλουτώνιο τόσο ώστε θα υπερβεί την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για να έχουμε έκρηξη. Οι ειδικοί λοιπόν του απήντησαν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγω της εξαιρετικά περιορισμένης διαλυτότητας του πλουτωνίου.
Ο πλανήτης Πλούτων από τον Κλάιντ Τόμπω ανακαλύφθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1930 και βρισκόταν στο ζώδιο του Καρκίνου.
Σήμερα βρίσκεται στον Αιγόκερω από το 2008


ΤΟ ΒΗΜΑ
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Αστραία

Τα αρχαία Ελληνικά παγκόσμια κληρονομιά

TΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Οδυσσέας Ελύτης

Θεωρήσαμε απαραίτητο να διαφυλάξουμε τη διδασκαλία των λατινικών και των (αρχαίων) ελληνικών, που είναι οι βάσεις της γαλλικής γλώσσας και της ευρωπαϊκής ιστορίας», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο καθηγητής αρχαιολογίας Βενσάν Μερκενμπρέκ, ο πρόεδρος της ένωσης Human-Hist.

Τα ελληνικά και τα λατινικά δεν είναι ούτε απαρχαιωμένες, ούτε ελιτιστικές (γλώσσες) και πρέπει να τις προωθήσουμε», πρόσθεσε ο υπουργός, εκφράζοντας την υποστήριξή του στους διδάσκοντες οι οποίοι «μεταλαμπαδεύουν αξίες».

Ένας 13χρονος μαθητής που συμμετείχε στις εργασίες του συνεδρίου, ο Αντρέ, δήλωσε ότι έχει πάθος με τα λατινικά και τα αρχαία λατινικά γιατί βοηθούν «να γνωρίζει το παρελθόν, να κατανοεί το παρόν και να εξηγεί το μέλλον».

Η παρουσίαση του μανιφέστου στο Οτέν, το αρχαίο Augustodunum, δεν έγινε τυχαία: τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται στην πόλη αυτή αδιαλείπτως εδώ και 2.000 χρόνια, όπως εξήγησε ο Μερκενμπρέκ. Το γεγονός αυτό πιστοποιεί η πρόσφατη ανακάλυψη μιας Σχολής Δικαίου και Γραμμάτων (Ecoles Meniennes) που ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και θεωρείται «το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της ρωμαϊκής Γαλατίας», σημείωσε ο αρχαιολόγος.

Την υποστήριξη του Γάλλου υπουργού παιδείας Ζαν-Μισέλ Μπλανκέ βρήκε η πρόταση της ένωσης Human-Hist να εγγραφούν τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.

ΠΗΓΗ

Οι Έλληνες Αλχημιστές

Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Ζήνων ο Ελεάτης δείχνει στους μαθητές του τις πόρτες της αλήθειας (veritas) και του ψεύδους (falsitas). Τοιχογραφία στη Βιβλιοθήκη El Escorial της Μαδρίτης.


Εμπεδοκλής (495 - 435 π.Χ.)
Λεύκιππος (5ος αιώνα π.Χ., δάσκαλος του Δημόκριτου)
Δημόκριτος (460-370 π.Χ.)
Πλάτων (428-348 π.Χ.)
Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.)
Επίκουρος(341 - 270 π.Χ.) 

Οι Αρχαίοι 'Ελληνες Φιλόσοφοι και η Συμβολή τους στη Χημεία

Ως ο αρχαιότερος 'Ελληνας αλχημιστής αναφέρεται ο Ερμής ο Τρισμέγιστος (Λατ. Mercurius ter Maximus). Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο, μια ενσάρκωση θεότητας που συνδύαζε τον θεό των Ελλήνων Ερμή με τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ (Thoth), θεό-προστάτη των αστρολόγων και των αλχημιστών. Οι αλχημιστές του μεσαίωνα απέδιδαν στον Τρισμέγιστο Ερμή πλήθος ανακαλύψεων (γλώσσα, αλφάβητο, γεωμετρία, αριθμητική, ιατρική).
Του απέδιδαν την τριπλή ιδιότητα του μέγιστου των φιλοσόφων, του μέγιστου των βασιλέων και του μέγιστου των ιερέων. Στον Τρισμέγιστο Ερμή αποδίδονται πολλά ελληνικά συγγράμματα της Ελληνιστικής Αιγύπτου που γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή. Στη λατρεία του Τρισμέγιστου Ερμή επιδίδεται το φιλοσοφικό κίνημα του ερμητισμού (hermetism), το οποίο ξεκίνησε από την Ελληνιστική Αίγυπτο. Ο ερμητισμός ήταν ένα μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημιστικών πρακτικών. Κύριο χαρακτηριστικό του ερμητισμού ήταν η αντίσταση στην κυριαρχία τόσο της καθαρής λογικής, όσο και κάθε δογματικής πίστης. Η έκφραση ερμητική τέχνη, αποτελεί όρο τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι αλχημιστές για να περιγράψουν την τέχνη τους, που στην αρχαιότητα μόνο ιερείς είχαν το δικαίωμα να ασκούν και να γνωρίζουν τα μυστικά της. Οι αλχημιστές συχνά πραγματοποιούσαν αποστάξεις και χρειάζονταν καλά "σφραγισμένες" αποστακτικές συσκευές (άμβυκες) ή ερμητικά κλειστές.
 Οι αλχημιστές θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ερμητικούς, έχοντας αποδεχθεί τη φιλοσοφία του Ερμή του Τρισμέγιστου, του ερμητισμού και χαρακτήριζαν τις γνώσεις τους ως ερμητικές .

 'Ενας διάσημος αλχημιστής της Ελληνιστικής Αιγύπτου ήταν ο Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Zosimos of Panopolis). Γεννήθηκε στην Πανόπολη (σήμερα El Akhmim) της νότιας Αιγύπτου κατά τέλη του 4ου μ.Χ. Οι αλχημιστές των ισλαμικών χωρών, αλλά και της Ευρώπης του μεσαίωνα, όπως και οι νεότεροί τους, τον θεωρούσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές όλων των εποχών. Ο Ζώσιμος συνέγραψε πλήθος συγγραμμάτων (αναφέρονται εικοσιοκτώ βιβλία) πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν στην Αραβική και Συριακή γλώσσα, ωστόσο μόνο τμήματα από αυτά έχουν σωθεί. Στα αποσπάσματα αυτά γίνεται αναφορά στην οξείδωση του υδραργύρου, σε κάποιο περίεργο βάμμα το οποίο μετατρέπει τον άργυρο σε χρυσό, όπως και σε κάποιο ιερό ύδωρ ("πανάκεια") που θεραπεύει κάθε αρρώστια. Αυτά τα αποσπάσματα επηρέασαν τους μετέπειτα αλχημιστές και τους ώθησαν στη μανιώδη αναζήτηση αυτών των ουσιών. Στον ναό του θεού Σέραπη, το Σεράπειο (Serapeum) της Αλεξάνδρειας φαίνεται πως υπήρχαν άφθονα συγγράμματα Ελλήνων αλχημιστών και γενικότερα επιστημόνων. Δυστυχώς ο ναός αυτός καταστράφηκε το 391 μ.Χ. από πλήθη φανατικών χριστιανών, που είχαν απαγορέψει την είσοδο των πολιτών στους αρχαίους ναούς, σε ένα γενικότερο πλαίσιο διωγμών των εθνικών και των παγανιστών, δηλ. των οπαδών των αρχαίων θρησκειών.

 Οι διωγμοί εκείνης της εποχής οδήγησαν πολλούς 'Eλληνες σοφούς να καταφύγουν στην Περσία, τη μόνη χώρα εκείνης της εποχής που ήταν προοδευτική και ανοικτή σε κάθε φιλοσοφικό ρεύμα ή θρησκευτικό κίνημα. Οι 'Ελληνες αυτοί και οι γνώσεις που μετέφεραν συνέβαλαν ουσιαστικά στη μετέπειτα εκπληκτική ανάπτυξη της επιστήμης και τεχνολογίας των ισλαμικών χωρών. Οι καταστροφές του Σεραπείου και της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (που ολοκληρώθηκε το 642 μ.Χ. από τους 'Αραβες) είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια σωρευμένης επιστημονικής γνώσης αιώνων. Κύριο αποτέλεσμα αυτών των διωγμών ήταν η Ευρώπη να βυθιστεί στον Σκοτεινό Μεσαίωνα για τους επόμενους αιώνες. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σε ποιο στάδιο εξέλιξης θα βρισκόταν η σημερινή επιστήμη και τεχνολογία, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, αν δεν γίνονταν οι καταστροφές αυτές.


Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ  ΧΗΜΕΙΑΣ

Τεχνολογικά επιτεύγματα μέσα από τα Ομηρικά Έπη

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Εισαγωγή
2. Θέματα
3. Η Μεταλλουργία στην Ιστορία
4. Η ασπίδα του Αχιλλέα
5.  Η ασπίδα του Αίαντα
6. Κράνη
7. Χαλκός
8. Κασσίτερος
9. Σίδηρος
10. Τα πλοία του Οδυσσέα
11. Παραπομπές

Εισαγωγή

Στην παρούσα εργασία θα ασχοληθούμε πρωτίστως με τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Αρχαίων Ελλήνων όπως αυτά αποκαλύπτονται μέσα από τα Ομηρικά Έπη. Στο ερώτημα αν υπάρχουν τέτοιες γνώσεις, η επιστημονική κοινότητα έως και μερικές δεκαετίες πριν, αν δεν απαντούσε αρνητικά ήταν εξόχως διστακτική. Το πλήθος των επιστημονικών γνώσεων αλλά και των τεχνικών επιτευγμάτων που περιγράφουν τόσο μα τόσο παραστατικά, αποδιδόταν περισσότερο στην ποιητική σύλληψη του ποιητή παρά στο γνωστικό του υπόβαθρο.

Σε μερικές περιπτώσεις επρόκειτο μόνον ίσως για σύλληψη μιας ιδέας που δεν πραγματώθηκε, όπως πχ. η «αναφορά» για τα χρυσά κορίτσια του Ηφαίστου, που αν και φτιαγμένα από άψυχη ύλη «δύναμιν έχουν και φωνήν , νουν έχουν εις τες φρένες, και τεχνουργήματα έμαθαν από τους αθανάτους» μας λέει ο Όμηρος στη Σ ραψωδία της Ιλιάδας. (Ιλ. Σ. 419-20) [1]. Σ΄ αυτόν ακριβώς τον στίχο  είδε ο Ισαάκ Ασίμωφ, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, τα πρώτα ρομπότ .Σε άλλες, όμως, περιπτώσεις η περιγραφή είναι τόσο λεπτομερής που είναι δυνατή η ανακατασκευή τους και εν συνεχεία η θεωρητική αλλά και πειραματική ανάλυση τους. Με όλα αυτά ασχολείται ένας νέος επιστημονικός κλάδος, η πειραματική αρχαιολογία. Ο σκοπός της είναι να διερευνήσει κατά πόσον θα μπορούσαν οι κάτοικοι μιας συγκεκριμένης περιοχής αλλά και σαφώς καθορισμένης εποχής να κατασκευάσουν τα εν λόγω τεχνουργήματα. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα και τη συμπεριφορά των τους κατά την μάχη. Είναι ευνόητο ότι τα εν λόγω σημεία στα Ομηρικά Έπη εντοπίστηκαν και μελετήθηκαν  από ειδικούς επιστήμονες και τεχνολόγους θετικής κατεύθυνσης που,όμως, είχαν ευρύτερα ενδιαφέροντα. Μια παρατήρηση είναι πως δεν ήταν  οι φιλόλογοι αυτοί που έδειξαν πρώτοι την ανάλογη προσοχή .

Όμως είναι προφανές ότι η διερεύνηση του γνωστικού περιεχομένου των Επών δεν μπορεί παρά να είναι έργο διεπιστημονικό. Και ότι τα εν λόγω σημεία δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά πριν από μερικές δεκαετίες λόγω ανεπαρκών γνώσεων. Για την ιστορία αναφέρω ότι η  πρώτη ιδέα για την διενέργεια διεπιστημονικής έρευνας για την τεχνολογία στον Όμηρο τέθηκε από τον Κ. Ζέγγελη στην μονογραφία του « Η επιστήμη της φύσεως παρ΄ Ομήρω» το 1891.

Θέματα

Στην παρούσα εργασία θα ασχοληθούμε

1 Με τις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα,

2 με τα κράνη των πολεμιστών

3 με τα σημαντικότερα μέταλλα της εποχής και

4 με τη βαφή των πλοίων του Οδυσσέα.

Η Μεταλλουργία στην Ιστορία

Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της μεταλλουργίας. Η επιστήμη των μετάλλων είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Τα μέταλλα είναι αξιοθαύμαστα υλικά λόγω, κυρίως, των μηχανικών αλλά και των χημικών τους ιδιοτήτων. Πρωτίστως χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή κοσμημάτων, εργαλείων και όπλων. Η οικονομική και στρατιωτική ισχύς κρατών εξαρτάται και τώρα και στο παρελθόν, και από αυτά. Δηλαδή :

1) Από την άμεση ή έμμεση κατοχή των πρώτων υλών για την παραγωγή τους

2) από την τεχνογνωσία για την εξόρυξη τους και την παραγωγή τους και

3) από την επεξεργασία τους.

και κάτι ακόμη που πολλές φορές δεν το λαμβάνουμε υπ΄ όψιν.

4) Η χρήση τους ως νόμισμα άλλαξε δραματικά την οικονομική ιστορία και σφράγισε και σφραγίζει τις φάσεις ανάπτυξης των κοινωνιών.

Είναι δε, τόσο σημαντικά τα μέταλλα που καθόρισαν την ανθρώπινη ιστορία. Ο άνθρωπος μέχρι και την 6^η χιλιετία πΧ δεν χρησιμοποιούσε μέταλλα ούτε για εργαλεία ούτε για όπλα. Μόνον περιστασιακά είτε σαν κοσμήματα είτε σαν λατρευτικά αντικείμενα κάτι που συνεχίζει ακόμη και σήμερα . Οι εποχές αυτές είναι γνωστές ως παλαιολιθική και νεολιθική κατά σειρά. Από την 6^η με 5^η χιλιετία και μετά ξεκινά η εποχή των μετάλλων. Αν περιοριστούμε στους πολιτισμούς γύρω από την Μεσόγειο και την μέση ανατολή τότε διακρίνουμε τις παρακάτω εποχές.

5.000 πΧ μέχρι και το 3.000πΧ ,  εποχή χαλκού
3.000πΧ μέχρι και το 1.000πΧ,   εποχή του κρατερώματος και από το
1.000 πΧ μέχρι και σήμερα, εποχή του σιδήρου.Κρατέρωμα είναι η μείξη του χαλκού με άλλα μέταλλα και συγκεκριμένα με κασσίτερο ώστε να προκύψει ο μπρούντζος.

Τα μέταλλα αποτελούν στοιχεία μείζονος σημασίας της οικονομίας κύρους που περιγράφεται στα έπη. Οι αναφορές σε Φοίνικες εμπόρους που μετέφεραν μέταλλα αποτελεί την πρωιμότερη  βιβλιογραφική αναφορά στο εμπόριο μετάλλων.

Στις αρχαίες κοινωνίες εντοπίζονται δυο τύποι οικονομίας που αλληλοσυμπληρώνονται. Η οικονομία της επιβίωσης που βασίζεται στην ανταλλαγή αναγκαίων προϊόντων  και η οικονομία των δώρων.

Αλλά τι είναι εκείνο που δίνει αξία σε ένα αντικείμενο ώστε να το χρησιμοποιεί ένας πολιτισμός; Είναι η χρησιμότητά του; Ήταν πάντα χρήσιμο και σε όλους τους πολιτισμούς; Πάρτε παράδειγμα έναν χρυσό σταυρό  ή ένα χρυσό κόσμημα. Καμία αξία δεν θα είχε έξω από τα συγκεκριμένα πολιτισμικά, και επομένως, πνευματικά πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτισμού. Η αξία του δεν έχει να κάνει τόσο με την κατασκευή του   όσο με τους συμβολισμούς που είναι συνδεδεμένο. Δεν υπάρχει ουσιαστική διάκριση μεταξύ τεχνολογίας και πνευματικού πολιτισμού. Γιατί να θεωρείται πνευματική  εργασία η τακτοποίηση λέξεων ώστε να προκύψει ένα ποίημα και όχι η σύλληψη και δημιουργία ενός εργαλείου; Αναρωτηθήκατε ποτέ πόση πνευματική εργασία κρύβεται στην παραγωγή του;

Κατά την Ομηρική εποχή η πολιτική και οικονομική ισχύς βρίσκεται στα χέρια της αριστοκρατικής τάξης που προσδιορίζεται από την κατοχή γης και αγαθών. Ο βασιλεύς/άναξ ήταν υποχρεωμένος να αποδεικνύει ότι ήταν ο πλέον ισχυρός μεταξύ των ευγενών. Αυτό το επιτύγχανε με την κατοχή αγαθών διαβίωσης αλλά και αγαθών που σκοπός τους ήταν να αποθησαυριστούν στο “κειμήλιον” (η αποθήκη των πολυτίμων αντικειμένων) που, συνήθως, τοποθετούνταν σε κάποιο μυστικό σημείο του ανακτόρου, μέχρι να ξαναδοθούν ως δώρα. Αυτά, πάλι, όσο περισσότερο άλλαζαν χέρια τόσο αύξανε η αξία τους. Η αξία τους δεν ήταν αφ΄ εαυτής αλλά προερχόταν απ΄ έξω, όπως και σήμερα στα έργα τέχνης. Η κατοχή των πολυτίμων αντικειμένων  επιτυγχάνονταν με δυο κυρίως τρόπους. Είτε με αρπαγή και πόλεμο είτε ως δώρα, όμως ποτέ με αγορά. Στην περίπτωση του πολέμου τα αγαθά των ηττημένων οικειοποιούνταν δια της βίας και γίνονταν σύμβολα νίκης, ενώ σε καιρό ειρήνης σύμβολα φιλίας. Στον Όμηρο συναντάμε πληθώρα τέτοιων αναφορών. Ο Αγαμέμνων προσφέρει στον Αχιλλέα δια του Οδυσσέα πολύτιμα δώρα σε ανταπόδοση για την επιστροφή του στη μάχη: «σε σένα ο Αγαμέμνων δίνει άξια δώρα αν ξεθυμώσεις…» (Ιλ. Ι 260-62) [2]. Τα δώρα αυτά ξαναδωρίζονται μέχρι που κατέληγαν δώρα θεών και αποσύρονταν από την κυκλοφορία. Ένα μεγάλο ποσοστό ήταν μεταλλικά αντικείμενα με σειρά σπουδαιότητας : χρυσά, αργυρά και μπρούντζινα. Ο Όμηρος αναφέρει και τον σίδηρο που όμως, πρόκειται για ειδική περίπτωση . Η αξία του ήταν μεγαλύτερη του αργύρου και ίσως και αυτού του χρυσού. Κατατάσσουμε τα μεταλλικά αγαθά σε τρεις κατηγορίες:

1) σε λειτουργικά αντικείμενα, μάλλον χάλκινα ή μπρούντζινα, για καθημερινή χρήση, όπως τρίποδες λέβητες κρατήρες, δοχεία ανάμειξης κ.α.

2) χρυσά αντικείμενα κυρίως για τελετουργικούς σκοπούς

3) όπλα. Η αξία των όπλων μάλιστα αύξανε αν προερχόταν από κάποιον ένδοξο πολεμιστή. Πχ το σκήπτρο του Δία που δόθηκε κληρονομιά στον Αγαμέμνονα (Ιλ Β 100-107) [3] , το δώρο του Μενέλαου στον Τηλέμαχο κ.α.

συνέχεια εδώ

Μία θαυμάσια μελέτη και έρευνα για την τεχνολογία και μεταλλουργία των Ομηρικών Επών του  Θεολόγη Ανδρονίδη
Χημικός του ΑΠΘ, Μεταπτυχιακές σπουδές στο Istituto Chimico Universita di Bologna, μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών, τακτικός εισηγητής των Μαθημάτων Κλασσικής Παιδείας

Αστραία

Ορφικά χρυσόφυλλα

                   Συνομιλίες  των Ορφικών με τον Πλούτωνα σε φύλλα  αναστάσιμων πινακίδων 

Οι ορφικές πινακίδες ήταν λεπτά χρυσά ελάσματα, διπλωμένα ή τυλιγμένα και τοποθετημένα κοντά στα χέρια ή στο στόμα του νεκρού, ή μέσα σε φυλακτήριο δεμένο στο λαιμό. Είναι τυπωμένα με κείμενα που περιείχαν πληροφορίες και οδηγίες προς το νεκρό για να περάσει με ασφάλεια στον άλλο κόσμο και να αποκτήσει την ευμένεια των θεών. Βρέθηκαν κυρίως στην Μεγάλη Ελλάδα, στην Βόρειο Ελλάδα και στην Κρήτη.
 Πρόκειται για λεπτά φύλλα χρυσού, μεγέθους 40-50 χιλιοστών, τοποθετημένα στο στήθος ή στα χέρια του νεκρού πριν 2500 χρόνια.
 Πάνω τους βρίσκονται χαραγμένα κείμενα σχετικά με την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η Ψυχή μέσα στον Άδη και τα λόγια που πρέπει να προφέρει μπρος τους Κριτές του Κάτω Κόσμου. Περιέχουν δηλαδή κωδικοποιημένη όλη τη γνώση που πρέπει να φέρει μαζί του ο μύστης, για να φτάσει στον τελικό του προορισμό και να μη ξεχάσει τον γυρισμό. Η Μνημοσύνη σε ρόλο σημαντικό και η Συνείδηση στο  σκοτεινό ταξίδι  αυτό.
Τα δύο ορφικά ελάσματα που βρέθηκαν στην Πέλιννα  ήταν τοποθετημένα επάνω στο στήθος νεκρής γυναίκας . Τα ελάσματα έχουν τη μορφή κισσού, σύμβολο του Διόνυσου. Μοιάζουν όμως και σαν καρδιές.  Η καρδιά ήταν το μόνο κομμάτι του Διόνυσου που δεν κατασπάραξαν οι Τιτάνες και ξαναγεννήθηκε .

Πέλιννα
 Τώρα πέθανες και τώρα γεννήθηκες, τρισόλβιε, τούτη δω τη μέρα.
Στην Περσεφόνη να πεις ότι σ’ απελευθέρωσε ο ίδιος ο Βάκχος.
Ταύρος στο γάλα πήδηξες. Γοργά στο γάλα πήδηξες. Κριάρι στο γάλα έπεσες.
 Έχεις κρασί για ευδαίμονα τιμή
 και κάτω απ’ τη γη σε περιμένει βραβείο σαν των άλλων ολβίων.

Ιππώνιο

 Φύλακες στέκουν εμπρός της.
Θα σε ρωτήσουν με οξύνοια πνεύματος τι αναζητάς στο ζοφερό σκότος του Άδη.
 Να πεις: Είμαι γιος της Γης και του έναστρου Ουρανού.
 Στέγνωσα απ’ τη δίψα και χάνομαι.
Αλλά δώστε μου γρήγορα να πιω δροσερό νερό από τη λίμνη της Μνημοσύνης».
 Και θα ρωτήσουν τη βασίλισσα του Κάτω Κόσμου
και θα σου δώσουν να πιεις από τη λίμνη της Μνημοσύνης. Σαν πιεις, και συ τον ιερό θα πάρεις το δρόμο  που βαδίζουν και οι άλλοι ένδοξοι μύστες και βάκχοι.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Λατρείες στην Κρήτη: η περίπτωση των διονυσιακών-ορφικών ελασμάτων

Τζιφόπουλος

Αναζητώντας  την Αθανασία  σε φύλλα χρυσού

.... με κάθε τρόπο, 

των ανθρώπων ο φόβος και η αγωνία

Αστραία

Το άγγιγμα του Μίδα και τα μυστικά του χρυσού

Ο τύμβος (Τούμπα) του βασιλέα Μίδα της Φρυγία στο Γόρδιον

Αλχημιστικές μετατροπές μετάλλων στη Μιδική Φρυγία

Ορφικός ύμνος Σαβάζιου (θυμίαμα αρώματα)

«Άκουσε, πάτερ, Κρόνου υιέ, Σαβάζιε, κύδιμε δαίμον, ο οποίος τον Βάκχο Διόνυσο, τον ερίβρομο, τον ειραφιώτη, τον εγκατέραψες εν των μηρώ, ώστε να έλθει τετελεσμένος στον αγαθό Τμώλο κοντά στην καλλιπάριον Ίπτα. Αλλά, μακάριε, κυβερνήτη της Φρυγίας, βασιλεύτατε των πάντων, ας επέλθεις με ευμένεια επαρωγός για τους μυστιπόλους.»

Άκουσέ με πατέρα Σαβάζιε υιέ του Κρόνου, (υπονοεί τον Δία), ένδοξε θεέ, συ πού έρραψες μέσα εις τον μηρόν σου τον Βάκχον Διόνυσον τον φωνακλά (τον δυνατά φωνάζοντα), τον μηροραμμένον, διά να υπάγη μεμυημένος εις τον ιερόν Τμώλον, πλησίον εις την ωραίαν Ίππαν.
Αλλά, ώ μακάριε, εσύ πού κυβερνάς την Φρυγίαν και είσαι ο μεγαλύτερος από όλους Βασιλεύς είθε να έλθης ως ευμενής βοηθός εις τους τελούντος μυστηριακάς τελετουργίας.

Ορφικές επικλήσεις στον Φρυγικό Σαβάζιο

Ο Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία ελληνική θρακική και φρυγική θεότητα. Οι πιστοί του χόρευαν κρατώντας ιερά φίδια, ενώ κατά τις νύχτες εόρταζαν τον «μυστικό γάμο» των μυημένων με τον θεό. Το «Λεξικό της Σούδας» γράφει με απόλυτο τρόπο: «ο Σαβάζιος... ...είναι το ίδιο με τον Διόνυσο. Απέκτησε αυτήν την επίκληση από τις τελετές προς αυτόν. Γιατί οι βάρβαροι αποκαλούν τη βακχική κραυγή «σαβάζειν», οπότε και κάποιοι από τους `Ελληνες ακολούθησαν και απεκάλεσαν την κραυγή «σαβασμός»... ...Επίσης, ονομάζονταν «σαβοί» τα μέρη που είχαν αφιερωθεί στον Διόνυσο και στις βακχιάζουσές του.
 Ο Σαβάζιος παριστάνεται σε απεικονίσεις πάντα πάνω σε άλογο, να φορά φρυγικό ένδυμα και με πλήθος σύμβολα. Η λατρεία του διαδόθηκε και στη Ρώμη, όπου πρωτοεμφανίζεται τον 2ο αιώνα π.Χ., και από εκεί σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως εξάλλου και άλλες ανατολικές λατρείες. Κάποτε το όνομα Σαβάζιος συγχέεται από τους Ρωμαίους με το εβραϊκό Σαβαώθ όταν οι συγκρητιστικές και μονοθεϊστικές τάσεις τον παρουσιάζουν ως τον θεό λυτρωτή. Ο Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο και ότι η «ημέρα των Σαββάτων» ήταν εορτή του Σαβαζίου.
Η Φρυγία έφερε κατά την αρχαιότητα μεγάλη περιοχή της σημερινής βορειοκεντρικής Τουρκίας. Ονομαζόταν Μεγάλη Φρυγία σε αντιδιαστολή με τη Μικρά Φρυγία ή Ελλησποντική Φρυγία (Μυσία).
Οι κάτοικοι της περιοχής ονομάζονταν, γενικά, Φρύγες. Στα βουνά της Φρυγίας λατρευόταν η Μεγάλη Μητέρα, η Κυβέλη, όπως ήταν γνωστή σε Έλληνες και Ρωμαίους και οι Φρύγες την έλεγαν «Μητέρα των Ορέων». Ακόμη, τιμούσαν τον Σαβάζιο, τον ουράνιο και πατέρα θεό που απεικονιζόταν καβάλα σε άλογο. Οι Έλληνες τον παρομοίαζαν με τον Δία. Απεικονίσεις του Σαβαζίου υπήρχαν ακόμη και στα ρωμαϊκά χρόνια ως θεού-καβαλάρη.
 Κατά την κατάκτησή της από τον Μέγαν Αλέξανδρο, διοικητής της περιοχής, διορίστηκε ο Κάλας.
Ο Μίδας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Ήταν γνωστός για την ικανότητά του να μετατρέπει σε χρυσάφι οτιδήποτε άγγιζε. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι είχε αφιερώσει έναν θρόνο στους Δελφούς πριν από τον Γύγη, δηλαδή λίγο πριν ή λίγο μετά το 700 π.Χ. Ήταν γιος του Γόρδιου, ενός φτωχού αγρότη, απογόνου του μακεδονικού βασιλικού γένους των Βριγών που μετανάστευσε στη Μικρά Ασία και έγινε βασιλιάς του Γορδίου ή Γορδίειου, παλιάς πρωτεύουσας της Φρυγίας στον άνω ρου στον ποταμού Σαγγάριου. Ανέβηκε στο θρόνο επειδή επιβεβαίωσε το χρησμό του Μαντείου, που έλεγε ότι ο μελλοντικός βασιλιάς θα ερχόταν πάνω σε ένα κάρο. Στο ζυγό του κάρου αυτού υπήρχε ένα σχοινί δεμένο σε κόμπο το οποίο έκοψε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν πήγε στο Γόρδιο.
 Ήταν μεταξύ εκείνων που θέσπισαν τη λατρεία της θεάς Κυβέλης. Στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. οι Κιμμέριοι εισέβαλαν στη Φρυγία και κατέλυσαν το βασίλειο του Μίδα, ο οποίος από τη λύπη του αυτοκτόνησε. Επίσης τον λάτρευαν ως γιο της θεάς Κυβέλης.
Το άγγιγμα του Μίδα 
Ο Ηρόδοτος γράφει για τον Μίδα ότι είχε έναν κήπο στην κοιλάδα κάτω από το όρος Βέρμιο με εξηντάφυλλα τριαντάφυλλα εξαιρετικής ευωδίας και με μια πηγή με δροσερό νερό, το οποίο ο Μίδας ανακάτεψε με κρασί και το πρόσφερε στον Σιληνό, θεότητα του κρασιού και συγγενή του Διονύσου, τον οποίο φιλοξενούσε επί δέκα μέρες. Ήθελε να τον μεθύσει για να μάθει τα μυστικά της σοφίας του. Οι Φρύγες έχουν έναν παρόμοιο μύθο όπου η πηγή τοποθετείται στο Θύμβριο της Φρυγίας, αναφέρουν δε ότι όταν ο Σιληνός αποκάλυψε τα μυστικά του στον Μίδα, εκείνος την ενδέκατη μέρα τον οδήγησε κοντά στο Διόνυσο.

Σε πιάνει τρέλα ή ζάλη Κορυβάντων;ΣΩΣ. Όχι· ύπνος που ο Σαβάζιος μου τον στέλνει.10ΞΑΝ. Τον ίδιο θεό κι οι δυο μας προσκυνούμε·και στα δικά μου βλέφαρα ένας ύπνοςχίμηξε μετανίτης, όμοιος Μήδος,τώρα δα, και παράξενο όνειρο είδα.ΣΩΣ. Κι εγώ· ποτέ δεν είδα κάτι τέτοιο.Πες πρώτα το δικό σου. ΞΑΝ. Αϊτός πελώριοςείδα να ορμά στην αγορά, ν᾽ αρπάζειμπρουντζοντυμένη ασπίδα με τα νύχια,στα ουράνια να τη φέρνει, κι απ᾽ τα χέριανα πέφτει αυτή του ΚλεώνυμουΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΣΦΗΚΕΣ


Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
 Ο Σαβάζιος της Φρυγίας  και ο χρυσός του Μίδα
Πως μετατρέπεται η ύλη σε χρυσό ευγενές μέταλλο
Ό,τι δεν λύνεται κόβεται
Οι κόμποι του Γορδίου
Οι κόμβοι της  Κίρκης ( αυτούς που δίδαξε στον Οδυσσέα)
Τα κομπιούτερ και οι υπολογιστές
Το ενεργειακό πλέγμα της Γαίας
Τα κομβικά σημεία
Αστραία

Ο Ηρόδοτος για τον Άτλαντα και τους Άτλαντες

 Όρος Άτλας  Φωτογραφία  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τρεις παράλληλες αναδιπλούμενες οροσειρές  από 200 έως 65  και 2 εκατομμυρίων χρόνων, την εποχή   της Λεμουρίας  και την αρχή της Ατλαντίδος


Ο πατήρ της ποσειδώνιας μυθιστορίας μιλάει την Λιβύη, τους Λιβύους,  τι τρώγουν,  πως σώζουν τα άρρωστα παιδιά, την Αθηνά κόρη του Ποσειδώνα, τον Τρίτωνα γιο του Ποσειδώνα, την γαλάζια λίμνη Τριτωνίδα, την Αργώ, τον Ιάσωνα,  τους τρωγλοδύτες Αιθίοπες ,τους Έλληνες,  τη πηγή του Ήλιου,  τους Λωτοφάγους,  τα βόδια που βόσκουν προχωρώντας  όπισθεν, τον Άτλαντα και τις φυλές του και για άλλα πολλά.
 "Ό,τι λέει είναι τα λόγια των ίδιων των Λιβύων" .



Κι επίσης έχουν να λένε κι αυτή την ιστορία, πως ο Ιάσων, αφού η Αργώ ναυπηγήθηκε στην εντέλεια στ᾽ ακρογιάλια του Πηλίου, φόρτωσε στο καράβι τάμα, εκτός από την εκατόμβη, έναν χάλκινο τρίποδα κι έκανε το γύρο της Πελοποννήσου, θέλοντας να φτάσει στους Δελφούς. [4.179.2] Κι όταν έφτασε με το καράβι του στον Μαλέα, τον άρπαξε άνεμος βοριάς και τον παράσερνε προς τη Λιβύη· και πως, πριν αντικρίσει τη στεριά, βρέθηκε στις ξέρες της λίμνης Τριτωνίδας. Καθώς λοιπόν δεν είχε τρόπο να βγει αποκεί μέσα, λένε πως εμφανίστηκε ο Τρίτων και πρόσταζε τον Ιάσονα να του δώσει τον τρίποδα, λέγοντας ότι και το πέρασμα θα του δείξει και θα τους στείλει πίσω σώους και αβλαβείς. [4.179.3] Ο Ιάσων τον άκουσε, κι έτσι και τη διέξοδο από τις ξέρες τούς έδειξε ο Τρίτων και τον τρίποδα πήρε και τον έβαλε στο ναό του, κι ύστερα, καθισμένος πάνω στον τρίποδα, προφήτεψε κι αποκάλυψε στους συντρόφους του Ιάσονα όλα τα μελλούμενα, πως —ό,τι γράφει δεν ξεγράφει—, όταν κάποιος απ᾽ τους απογόνους των αντρών που ταξίδευαν με την Αργώ θα πάρει τον τρίποδα, τότε θα χτιστούν γύρω από την Τριτωνίδα λίμνη εκατό ελληνικές πόλεις. Και λένε πως, όταν τ᾽ άκουσαν οι Λίβυες της περιοχής, έκρυψαν τον τρίποδα. [4.180.1]
Αμέσως ύστερ᾽ απ᾽ αυτούς τους Μάχλυες έρχονται οι Αυσείς. Κι ετούτοι και οι Μάχλυες ζουν γύρω από τη λίμνη Τριτωνίδα, κι έχουν σύνορο ανάμεσά τους τον ποταμό Τρίτωνα. Αλλά, ενώ οι Μάχλυες αφήνουν μακριά τα μαλλιά τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού, οι Αυσείς τ᾽ αφήνουν από μπροστά. [4.180.2] Και στην ετήσια γιορτή της Αθηνάς, οι κοπέλες τους, χωρισμένες σε δυο στρατόπεδα, στήνουν πόλεμο ανάμεσά τους με πέτρες και ξύλα, λέγοντας ότι προσφέρουν την πατροπαράδοτη λατρεία στη θεά του τόπου, αυτή που οι Έλληνες τη λέμε Αθηνά. Κι όσες κοπέλες σκοτώνονται από τα χτυπήματα, τις λένε ψευτοπαρθένες. [4.180.3] Και πριν δώσουν το σύνθημα ν᾽ αρχίσει η μάχη, νά τί κάνουν· την κοπέλα που κάθε φορά βγαίνει πρώτη στην ομορφιά τη στολίζουν, με κοινή φροντίδα, με κορινθιακή περικεφαλαία κι ελληνική πανοπλία, την ανεβάζουν σε άρμα για να κάνει ένα γύρο [της λίμνης]· [4.180.4] τώρα, με τί στόλιζαν τις κοπέλες αυτές προτού έρθουν οι Έλληνες και γειτονέψουν, δεν ξέρω να το πω, πιστεύω όμως πως τις στόλιζαν με όπλα αιγυπτιακά· γιατί υποστηρίζω πως την ασπίδα και το κράνος οι Έλληνες τα πήραν από την Αίγυπτο. [4.180.5]
Για την Αθηνά λένε πως ήταν θυγατέρα του Ποσειδώνα και της λίμνης Τριτωνίδας, και πως, έχοντας κάποιο παράπονο απ᾽ τον πατέρα της, είπε στον Δία να την πάρει για παιδί του, κι ο Δίας την αναγνώρισε θυγατέρα του. Αυτές τις ιστορίας λένε, ενώ σμίγουν με τις γυναίκες σα ν᾽ ανήκουν όλες σε όλους, οικογένειες δεν κάνουν, αλλά σμίγουν σαν κτήνη. [4.180.6] Κι όταν μια γυναίκα γεννήσει παιδί και πάρει αυτό να ζωηρεύει, συγκεντρώνονται στο ίδιο μέρος οι άντρες τον τρίτο μήνα, και, μ᾽ όποιον απ᾽ αυτούς μοιάζει το νήπιο, αυτός περνά για πατέρας του. [4.181.1]
Αυτή λοιπόν είναι η περιγραφή των παραθαλασσίων από τους νομάδες Λίβυες· τώρα, πιο πέρα απ᾽ αυτούς, προς το εσωτερικό, βρίσκεται η Λιβύη των άγριων θηρίων, και πιο πέρα από τη χώρα των άγριων θηρίων συναντούμε ένα φρύδι άμμου, που πιάνει μια γραμμή από τις Θήβες της Αιγύπτου ώς τις Ηράκλειες στήλες. [4.181.2] Και, σε απόσταση δρόμου δέκα ημερών, πάνω σ᾽ αυτό το φρύδι βρίσκονται όγκοι αλατιού, από σβόλους μεγάλους, που σχηματίζουν λόφους, και στην κορυφή του κάθε λόφου μέσ᾽ από το αλάτι εκτοξεύεται ψηλά νερό κρύο και γλυκό, και γύρω απ᾽ αυτό κατοικούν άνθρωποι, οι τελευταίοι προς τη μεριά της ερήμου και πιο πέρ᾽ απ᾽ τη χώρα των άγριων θηρίων· ξεκινώντας από τις Θήβες πρώτους συναντάς, ύστερ᾽ από δρόμο δέκα ημερών, τους Αμμωνίους, που ο ναός τους έχει πρότυπό του το ναό του Δία στις Θήβες· γιατί, όπως και προηγουμένως έχω πει, το άγαλμα του Δία στις Θήβες έχει πρόσωπο κριαριού. [4.181.3] Και τυχαίνει να ᾽χουν κι άλλο νερό, από πηγή, που τα χαράματα αναβλύζει χλιαρό, και, την ώρα που η αγορά γεμίζει κόσμο, πιο δροσερό· έρχεται το μεσημέρι, και γίνεται κατάκρυο, και τότε ποτίζουν τα περιβόλια τους· [4.181.4] και, καθώς παίρνει να γέρνει η μέρα, σιγά σιγά χάνεται και η δροσιά του, ώσπου ο ήλιος βασιλεύει και το νερό αναβλύζει χλιαρό, κι ολοένα αναβλύζει και πιο ζεστό· κι όταν πλησιάζουν τα μεσάνυχτα, τότε κοχλάζει καυτό· περνούν τα μεσάνυχτα κι από την ώρα εκείνη ώς την αυγή αναβλύζει ολοένα και δροσερότερο. Η πηγή αυτή είναι γνωστή με τ᾽ όνομα Πηγή του Ήλιου. [4.182.1]
Κι άλλες δέκα μέρες δρόμο μέσ᾽ από το φρύδι της άμμου ύστερ᾽ από τους Αμμωνίους βρίσκεται λόφος από αλάτι όμοιος με των Αμμωνίων, και νερό, και γύρω απ᾽ αυτόν ζουν άνθρωποι· τ᾽ όνομα του τόπου αυτού είναι Αύγιλα· σ᾽ αυτό τον τόπο πηγαίνουν οι Νασαμώνες για να τρυγήσουν τον καρπό της χουρμαδιάς. [4.183.1] Κι ύστερ᾽ από δρόμο άλλων δέκα ημερών από τα Αύγιλα, άλλος λόφος από αλάτι και νερό και πολλές φοινικιές που δίνουν καρπό, παρόμοια με τους άλλους λόφους· εκεί ζουν άνθρωποι που τ᾽ όνομά τους είναι Γαράμαντες, έθνος εξαιρετικά μεγάλο, που κουβαλούν χώμα και το στρώνουν πάνω στο αλάτι κι έτσι σπέρνουν. [4.183.2] Από τη χώρα τους ώς τους Λωτοφάγους η πιο σύντομη απόσταση είναι δρόμος τριάντα ημερών. Στη χώρα τους είναι που ζουν τα βόδια που βόσκουν προχωρώντας προς τα πίσω, για τον εξής λόγο· έχουν τα κέρατά τους κυρτωμένα προς τα μπρος· [4.183.3] κι έτσι βόσκουν προχωρώντας προς τα πίσω, αφού δεν μπορούν να προχωρήσουν προς τα μπρος, γιατί τα κέρατά τους καρφώνονται στη γη. Διαφορά άλλη από τ᾽ άλλα βόδια δεν έχουν, παρά μονάχα σ᾽ αυτό και στο δέρμα τους, που είναι πιο παχύ και πιο ανθεκτικό. [4.183.4]
Κι οι Γαράμαντες αυτοί βγαίνουν και κυνηγούν τους τρωγλοδύτες Αιθίοπες με άρματα που τα σέρνουν τέσσερα άλογα. Γιατί οι τρωγλοδύτες Αιθίοπες είναι πιο γοργοπόδαροι απ᾽ όλους τους λαούς, απ᾽ αυτούς για τους οποίους μας έρχονται πληροφορίες. Και τρέφονται οι τρωγλοδύτες με φίδια και σαύρες κι άλλα παρόμοια ερπετά· η γλώσσα που μιλούν δε μοιάζει με καμιά άλλη, είναι κάτι σαν τα τσιρίσματα που βγάζουν οι νυχτερίδες. [4.184.1] Σε απόσταση δρόμου άλλων δέκα ημερών από τους Γαράμαντες, άλλος λόφος από άμμο, και νερό, και άνθρωποι να ζουν γύρω απ᾽ αυτόν, που τ᾽ όνομά τους είναι Ατάραντες, κι είναι αυτοί οι μόνοι άνθρωποι, απ᾽ όσους ξέρουμε, που δεν έχουν ονόματα· γιατί έχουν όλοι τους το κοινό όνομα της φυλής τους, Ατάραντες, όμως ξεχωριστό όνομα για τον καθένα τους δε βάζουν. [4.184.2] Ετούτοι καταριούνται τον ήλιο, όταν η ζέστη του γίνεται ανυπόφερτη, κι ακόμα τον περιλούζουν με τις πιο χοντρές βρισιές, γιατί με τη φωτιά του κάνει τη ζωή τους κόλαση, μαραίνει και τους ανθρώπους και τη γη τους. [4.184.3] Κι ύστερ᾽ από δρόμο άλλων δέκα ημερών, άλλος λόφος από αλάτι, και νερό, κι άνθρωποι να κατοικούν γύρω του.
Αμέσως ύστερ᾽ από αυτό τον αλατόλοφο συναντάς βουνό, που τ᾽ όνομά του είναι Άτλας, που πιάνει μικρή έκταση και το σχήμα του είναι τέλειος κύκλος, και, απ᾽ ό,τι λένε, τόσο ψηλό, που είναι αδύνατο να δει κανείς τις κορυφές του, γιατί χειμώνα καλοκαίρι είναι σκεπασμένες με σύννεφα· οι άνθρωποι του τόπου λένε πως είναι η κολόνα τ᾽ ουρανού. [4.184.4] 
Απ᾽ τ᾽ όνομα αυτού του βουνού πήραν κι οι άνθρωποι αυτοί το δικό τους, δηλαδή ονομάζονται Άτλαντες. Και λένε γι᾽ αυτούς πως δεν τρώνε κανένα ζώο ούτε όνειρα βλέπουν. [4.185.1] Λοιπόν ώς κι αυτούς τους Άτλαντες μπορώ να καταγράψω τα ονόματα των λαών που ζουν σ᾽ αυτό το φρύδι, όχι όμως και πιο πέρα απ᾽ αυτούς. Κι αυτό το φρύδι της άμμου φτάνει ώς τις Ηράκλειες στήλες, μάλιστα προχωρεί και πιο πέρα. [4.185.2] Και σ᾽ αυτό τον τόπο, σε μια έκταση που θέλει δέκα ημερών δρόμο να τη διαβείς, βρίσκεται ορυκτό αλάτι και ζουν άνθρωποι.
Και χτίζουν τα σπίτια τους με πλιθιά απ᾽ αλάτι, αφού σ᾽ αυτά πια τα μέρη της Λιβύης δε βρέχει ποτέ· γιατί πώς θα μπορούσαν ν᾽ αντέξουν οι τοίχοι που είναι απ᾽ αλάτι, αν έβρεχε; [4.185.3] Το αλάτι που βγάζουν εκεί από τη γη είναι και άσπρο και κόκκινο. Τώρα, πιο πέρα από το φρύδι της άμμου, προς τα νότια και στο εσωτερικό της Λιβύης, έρημη και χωρίς νερό και χωρίς θηρία και χωρίς βροχές και χωρίς δέντρα είναι η χώρα, κι από υγρασία καν τίποτε. Έτσι λοιπόν οι Λίβυες, από την Αίγυπτο ώς τη λίμνη Τριτωνίδα, είναι νομάδες, κρεοφάγοι και γαλατοπότες, αλλά δε βάζουν στο στόμα τους κρέας αγελάδας, όπως οι Αιγύπτιοι και για τον ίδιο λόγο, και δεν τρέφουν χοίρους. [4.186.2]
Κρέας αγελάδας ούτε οι γυναίκες των Κυρηναίων στέργουν να φάνε, για χάρη της Ίσιδας της Αιγύπτου, αλλά και νηστείες και γιορτές κάνουν γι᾽ αυτήν· κι οι γυναίκες των Βαρκαίων όχι μόνο κρέας αγελάδας, αλλά ούτε και χοιρινό βάζουν στο στόμα τους. [4.187.1] Λοιπόν έτσι τα ᾽χουν αυτά, όμως στα δυτικά απ᾽ την Τριτωνίδα λίμνη μέρη δεν υπάρχουν πια νομάδες Λίβυες, κι ούτε κρατούν τα ίδια συνήθεια ούτε με τα μικρά παιδιά τους κάνουν κάτι σαν κι αυτό που συνηθίζουν να κάνουν οι νομάδες. [4.187.2] Γιατί οι νομάδες Λίβυες (όλοι τους; δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα, πάντως όμως πολλοί απ᾽ αυτούς), νά τί κάνουν: των μικρών παιδιών τους, όταν γίνουν τεσσάρων χρονών, καυτηριάζουν με ακάθαρτο μαλλί προβάτου τις φλέβες της κορυφής του κεφαλιού τους, μερικοί μάλιστα απ᾽ αυτούς και τις φλέβες των μηλιγγιών τους, κι ο λόγος είναι να μην υποφέρουν σ᾽ όλη τους τη ζωή από το φλέγμα που κατεβαίνει από το κεφάλι τους. [4.187.3] Και γι᾽ αυτό το ᾽χουν να το λένε πως είναι οι πιο γεροί απ᾽ όλους. Και πραγματικά οι Λίβυες, απ᾽ όλους όσους γνωρίζουμε, είναι οι πιο γεροί. Τώρα, αν το χρωστάνε σ᾽ αυτό, δεν μπορώ να το βεβαιώσω, όπως και να ᾽χει όμως είναι οι πιο γεροί απ᾽ όλους. Κι αν την ώρα που καυτηριάζουν τα μικρά παιδιά τα πιάσουν σπασμοί, βρήκαν τη γιατρειά· τα ραντίζουν δηλαδή με κάτουρο τράγου και τα σώζουν. 

Ό,τι λέω είναι τα λόγια των ίδιων των Λιβύων. [4.188.1] Κι από θυσίες, νά τί έχουμε στους νομάδες· κόβουν μια άκρη από τ᾽ αφτί του ζώου, τη ρίχνουν ψηλά, πάνω από το ναό, κι ύστερα του στρίβουν προς τα πίσω το λαιμό και το σφάζουν. Θυσίες κάνουν μονάχα στον ήλιο και τη σελήνη· σ᾽ αυτούς κάνουν θυσίες όλοι οι Λίβυες, όσοι όμως ζουν γύρω από τη λίμνη Τριτωνίδα, πρώτ᾽ απ᾽ όλους στην Αθηνά, κατόπι στον Τρίτωνα και τον Ποσειδώνα. [4.189.1] Και βέβαια τη φορεσιά και τις αιγίδες των αγαλμάτων της Αθηνάς τα πήραν οι Έλληνες από τις Λίβυσσες· γιατί, αν εξαιρέσουμε το ότι τα φορέματα των Λιβυσσών είναι δερμάτινα και τα κρόσσια που κρέμονται από τις αιγίδες σ᾽ αυτές δεν είναι φίδια, αλλά δερμάτινες λουρίδες, σ᾽ όλα τ᾽ άλλα η εμφάνιση είναι η ίδια. [4.189.2] Ακόμα και η λέξη μάς δείχνει ότι η στολή των παλλαδίων μάς ήρθε από τη Λιβύη· γιατί οι Λίβυσσες φορούν πάνω απ᾽ τα ρούχα τους τομάρια αίγας χωρίς το τρίχωμά τους, με πολλά κρόσσια βαμμένα με ριζάρι, κι είναι απ᾽ αυτά τα τομάρια αίγας που οι Έλληνες τους έδωσαν το όνομα αιγίδες. [4.189.3] Και πιστεύω πως οι θρήνοι και οι κοπετοί στις ιεροτελεστίες για πρώτη φορά εκεί ακούστηκαν· γιατί πολύ τα συνηθίζουν οι Λίβυσσες και τα κάνουν ωραία. Και να ζεύουν τέσσερα άλογα στο ίδιο άρμα από τους Λίβυες το έμαθαν οι Έλληνες. [4.190.1] Και τους νεκρούς τους τούς θάβουν οι νομάδες όπως ακριβώς κι οι Έλληνες, με εξαίρεση τους Νασαμώνες· αυτοί λοιπόν τους θάβουν καθιστούς, κι έχουν το νου τους, την ώρα που κάποιος ψυχομαχά, να τον βάλουν να καθίσει, για να μη πεθάνει τ᾽ ανάσκελα. Τα σπίτια τους τα χτίζουν πλέκοντας καλάμια απ᾽ ασφοδείλια με βούρλα, κι είναι κινητά· αυτές λοιπόν είναι οι συνήθειες που κρατούν.
Αρχαία Ελληνική γλώσσα και γραμματεία


Το ερώτημα που ευλόγως  αναδύεται είναι:
Γιατί η Αθηνά Τριτωνίδα Σοφία  άφησε τον πατέρα της τον Ποσειδώνα και πήγε  παρά τω πλευρώ του Διός;
Κάτι θα είδε που δεν της άρεσε  σε αυτή την ποσειδώνια  θεοσοφία  προφανώς.
Τι κάνει ο πατήρ Ποσειδών,  ποιον  σώζει και ποιους γιους   "σωτήρες " και κόρες  θυσιάζει για το καλό τους και το καλό μας;

Αστραία

Τα παιδιά του Ποσειδώνα

Ποσειδών Αθηνά

Από τη Λεμουρία στην Ποσειδωνία Ατλαντίδα
Από τον Λαιστρυγόνα  Λάμο και τον κανίβαλο Πολύφημο στην Καλυψώ και Ναυσικά ο Οδυσσέας στο δρόμο για την ΙΘάκη, όλα τα υδάτινα  ποσειδώνια στοιχεία συναντά, Σειρήνες Σκύλες Χάρυβδες μέχρι τον Αντίνοο μεγάλο αποκρυφιστή  που τα θεοσοφικά κείμενα κρατά  εξουσιαστικά μαζί με τα θρησκευτικά.
Και, ο Ηρακλής  με τον Ανταίο, τον Βούσιρη  στη διαδρομή για τα Μήλα των Εσπερίδων αναμετριέται  μέχρι τον  πονηρό Άτλαντα  που τα Μήλα της Αθανασίας παίρνει κρυφά και τον ουρανό παρατά φτιάχνοντας την Νέα Ατλαντίδα με  χρηματοπιστωτική απληστία  ξανά.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι διαυγής πηγή γνώσης  φιλτράροντας τα ποσειδώνια νερά.
Ας την συμβουλευόμαστε  ανελλιπώς και τακτικά.

Οι γιοι του Ποσειδώνα
Άβας, Άβδηρος, Άγελος, Αγήνωρ, Αγκαίος, Άζαης, Αίολος, Ακτορίωνες, Άκτωρ, Άλησος, Άλθηπος, Αλιρρόθιος, Άλμωψ, Αλωάδες (Ώτος, Εφιάλτης), Αλωεύς, Άμυκος, Αμφήρης, Αμφίμαρος, Άνθας, Ανταίος, Αρείων, Ασπληδών, Ασωπός, Άτλας, Αυγείας, Αυτόχθων
· Βελλεροφόντης, Βήλος, Βοιωτός, Βούσιρις
· Γάδειρος, Γέργαφος, Γερήν, Γλαύκος
· Δάμαστης, Δελφός, Δέρκυνος, Διαπρεπής, Δίκτυς, Δυρράχιος, Δώρος
· Ελάσιππος, Έλλην, Έλυξ, Επωπεύς, Εργίνος, Εργίσκης, Ερυθρός, Έρυκας, Ευαίμων, Εύμολπος, Ευρύπυλος, Ευρύπυλος, Εύρυτος, Εύσειρος, Εύφημος · Ηλείος
· Θάσος, Θησεύς
· Ιαλεβίων, Ιάλυσσος, Ίδας, Ίθακος, Ιπποθόων, · Κάλαυρος, Κάμειρος, Καύκων, Κεγχρίας, Κελαινός, Κερκύονας, Κτέατος, Κορυνήτης, Κύκνος, Κυχρεύς
· Λαιστρυγόνος, Λάμος, Λέλεξ, Λέχης, Λίνδος, Λύκος, Λύκος
· Μαχάων, Μεγαρεύς, Μέλας, Μήστωρ, Μήτος, Μινύας, Μνησεύς, Μύγδων, Μύτων
· Ναύπλιος, Ναυσίθοος, Νηλεύς, Νιρεύς, Νυκτεύς,
· Ογχηστός, Οίοκλος, Οπλεύς
· Παίονας, Παρνασσός, Πελασγός, Πελίας, Περικλύμενος, Ποδαλείριος, Πολύφημος, Προκρούστης · Σαρπηδών, Σκίρων
· Ταίναρος, Τάρας, Τάφιος, Τελχίνες, Τιτυός, Τρίοπας, Τρίτων
· Υπερήνωρ, Υριεύς · Φαίαξ, Φθίος, Φινεύς, Φώκος
· Χίος, Χρυσάωρ, Χρύσης · Ώγυγος, Ωρίων
Οι κόρες του Ποσειδώνα
Αίθουσα, Αθηνά, Βενθεσικύμη, Δεσποίνη, Ειρήνη, Εσχατιώτις, Ευάδνη, Κυμοπόλεια, Λάμια, Λευκονόη, Ουρεία, Ρόδη.
Ο αριθμός των παιδιών του Ποσειδώνα, πάνω από εκατό, ανταγωνίζεται μόνο του Δία. Ωστόσο, ενώ οι απόγονοι του Δία ήταν άλλοι θεοί και ευεργετικοί ήρωες, του Ποσειδώνα ήταν Γίγαντες και κακοποιά στοιχεία, που εξολοθρεύονται από τον Ηρακλή (Σαρπηδόνας, Ιαλεβίων, Δέρκυνος, Έρυκας, Βούσιρης, Άμυκος, Εύρυτος, Κτέατος…) και τον Θησέα (Σκίρωνας, Προκρούστης, Κερκύονας…) ή ακόμη και από τον ίδιο τον Ποσειδώνα. Για παράδειγμα, έθαψε τα έξι αγόρια που είχε αποκτήσει από την αδελφή των Τελχίνων Αλία, γιατί είχαν διαπράξει κάθε είδους ανομία -θέλησαν ακόμη και τη μάνα τους να βιάσουν. Με ένα χτύπημα της τρίαινας ο πατέρας τους τους καταβαράθρωσε. Ωστόσο, πολλοί από τους γιους του Ποσειδώνα γίνονται επώνυμοι ήρωες και οικιστές πόλεων.Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία

Τα παιδιά του Ποσειδώνα, που τα θυσιάζει  για την εξουσία  (σωτηρία)  από  (αγάπη)  ποιο άγριο θυμικό και θολωμένο μυαλό είχαν πατέρα;

                                                                             Αστραία

Ομηρικά Έπη από την Κρήτη Νοτόθεν

Άρχισε, Μούσα να μιλείς να βγάνεις μελωδία.

Ψάλε τον άντρα που 'ριξε την ιερή την Τροία.

Ψάλε τον πολυμήχανο, που κι ύστερα πλανήθη

σε θάλασσες και σε στεριές, πολλά ταλαιπωρήθη

 Με υπομονή και επιμονή και θέληση άλλη τόση, ο άνθρωπος ίντα  θα σκεφθεί να μη το κατορθώσει
Τη μετάφραση της Oδύσσειας από τον Γ. Ψυχουντάκη -που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1979- διέκριναν από την πρώτη στιγμή το δέσιμο του κρητικού λόγου με τον ομηρικό, και η χρησιμοποίηση για πρώτη φορά της ρίμας στην απόδοση του ανομοιοκατάληκτου πρωτοτύπου. H κύρια διαφορά εδώ ήταν ότι δεν μιλούσε ένας λόγιος μεταφραστής, αλλά ένας απλός άνθρωπος, που ξαναδημιουργούσε τον Όμηρο, αφού πρώτα τον είχε νιώσει και αφομοιώσει. Διατηρούσε το ποιητικό περιεχόμενο, την ψυχή του κειμένου, και το απέδιδε με την αβίαστη φυσικότητα του ανόθευτου λόγου, που ζει ακόμη και σήμερα στο κρητικό χωριό. Mαζί με το ριζίτικο τραγούδι, που δεν πέθανε, ζει λοιπόν ακόμη στην Kρήτη, ενώ σε πολλά άλλα μέρη τυποποιείται και στερεύει, ένας λόγος τόσο ζωντανός και εκφραστικός, άξιος να αποδώσει τον Όμηρο

Η μετάφραση της Iλιάδας από τον Γ. Ψυχουντάκη ολοκληρώνει, έπειτα από τη μετάφραση της Oδύσσειας, την οποία εξέδωσε το 1979, την απόδοση του ελληνικού έπους το οποίο αποτελεί το αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης όλων των εποχών. H μετάφραση αυτή είναι η μόνη που διατηρεί την άνεση και τη μαγεία του ομηρικού λόγου. Εδώ δεν μιλεί ένας λόγιος μεταφραστής, αλλά ο απλός άνθρωπος που διατηρεί ακέραιο το γλωσσικό ένστικτό του και αναδημιουργεί το ομηρικό έπος όπως το ένιωσε και το αφομοίωσε. Mια μετάφραση με ακρίβεια και ευγένεια, όπου ο κρητικός λόγος του Kορνάρου, η μαντινάδα και το ριζίτικο δένουν με τον ομηρικό λόγο, και η ρίμα όχι μόνο δεν νοθεύει το κείμενο, αλλά το πλουτίζει, διατηρώντας το ποιητικό στοιχείο, την ψυχή του ομηρικού πρωτοτύπου.

Ο Γιώργος ήταν από τη φύση του ανθρωπολόγος καθώς και ταλαντούχος συγγραφέας με εκπληκτική μνήμη. Ήταν πολύ φτωχός. Δεν είχε χρήματα για να αγοράσει μολύβι και χαρτί. Το 1968 ο Barrie του άφησε έναν τεράστιο σωρό από καρτέλες διαστάσεων 10 επί 12.5 εκατοστά και στυλό και έτσι θα μπορούσε πλέον να γράψει. Ξεκίνησε την Ιλιάδα την ίδια χρονιά.

Θα αποτολμήσω τη μετάφραση και αν την ερωτευτώ, την Οδύσσεια, θα τα καταφέρω
.....είπε ο Γ. Ψυχουντάκης

Τα κατάφερε.....
Όταν η  ΝΟΤΟΘΕΝ Κρήτη γεννά παλικάρια του λόγου και του σπαθιού
Αστραία