Αναζητώντας τη χαμένη Ατλαντίδα

Το πρώτο μουσείο του κόσμου 

για τη Χαμένη Ατλαντίδα στη Σαντορίνη

Η Ατλαντίδα είναι η πιο διάσημη μυθολογική πόλη στον κόσμο. Εκατοντάδες βιβλία, ταινίες και θεωρίες βασίστηκαν σε αυτόν τον μύθο. Όλα ξεκίνησαν με την αναφορά του Πλάτωνα σε μια χαμένη ιδανική πόλη, μια πόλη με έναν μεγάλο και προηγμένο πολιτισμό. Ο Πλάτων, ένας από τους πιο διάσημους φιλόσοφους του κόσμου, χρησιμοποίησε την ιστορία της Ατλαντίδας για να ενσταλάξει στους μαθητές του, ως παράδειγμα, τις υψηλότερες ηθικές αξίες που θα δημιουργούσαν μια ιδανική κοινωνία.

Πολλά μέρη του κόσμου διεκδικούν την τοποθεσία της χαμένης πόλης, όμως η Σαντορίνη σε συνδυασμό με την μεγάλη έκρηξη που έγινε στην αρχαιότητα, είναι μια από τις επικρατέστερες εξηγήσεις του μύθου.

Βασισμένο σε αυτή την θεωρία, ξεκίνησε την λειτουργία του το LOST ATLANTIS EXPERIENCE MUSEUM την 1η Μαΐου 2019 το πρώτο μουσείο στον κόσμο αφιερωμένο στον μύθο της Χαμένης Ατλαντίδας. Στο μουσείο με την χρήση σύγχρονων και καινοτόμων τεχνολογιών θα έχετε την ευκαιρία μεταξύ άλλων να:

-Ανακαλύψετε τις αποδείξεις που συνδέουν τον μύθο της Ατλαντίδας με την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης

-Εξερευνήσετε μια διαδραστική τοιχογραφία μαθαίνοντας για την ζωή του Πλάτωνα που τον ενέπνευσε για την ιδανική πολιτεία

-Δείτε το μεγαλύτερο Διόραμα της Ατλαντίδας και την καθημερινή ζωή των κατοίκων της με την χρήση επαυξημένης πραγματικότητας

-Ρωτήσετε τον ίδιο τον Πλάτωνα σε μορφή ολογράμματος για την φιλοσοφία και θεωρία του σχετικά με την Χαμένη Ατλαντίδα

Ξαναζήσετε με όλες τις αισθήσεις σας τον σεισμό, το τσουνάμι και την έκρηξη του ηφαιστείου που οδήγησαν στην καταστροφή της Ατλαντίδας μέσα από μια ανεπανάληπτη 9D εμπειρία.

Παρακολουθήσετε την γεωμορφολογική εξέλιξη του νησιού από την προϊστορική εποχή μέχρι σήμερα.

Στο link αυτό μπορείτε να δείτε βίντεο παρουσίασης του Μουσείου : https://lost-atlantis.com/video_promo_files/lost_atlantis_hq.mp4

Το μουσείο Χαμένης Ατλαντίδας είναι επισκέψιμο καθημερινά 09:00–21:00.

Το γενικό εισιτήριο κοστίζει 12 ευρώ και το παιδικό 6 ευρώ (6-12 ετών).

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Βασιλική Λιακοπούλου τηλ: 6944244673

ΠΗΓΗ

Εκλογές στην αρχαία Ελλάδα

Το Εκλέγειν και το Εκλέγεσθαι

Η πρώτη ψηφοφορία στην Αθήνα. Ονομάστηκε Αθηνά (Αθήναι) από Κεκροπία. Ο Ποσειδών έχασε με μία γυναικεία ψήφο από την Αθηνά Σοφία και τιμώρησε την Αθήνα. Οι γυναίκες δεν ξαναψήφισαν  παρά μόνο πέντε χιλιάδες χρόνια μετά.

Ο άνδρας που επιλεγόταν να είναι ο επικεφαλής των υπολοίπων έδινε το όνομά του στο έτος, ήταν δηλαδή ο ἐπώνυμος ἄρχων, και, αν οι Αθηναίοι ήθελαν να δώσουν μια χρονολογία, έλεγαν «Ἐπί ἄρχοντος …». Έχουν διασωθεί ως τις ημέρες μας κατάλογοι σε μαρμάρινες πλάκες με ονόματα ἐπωνύμων ἀρχόντων. Πολλές από αυτές τις μαρμάρινες επιγραφές βρίσκονται στο Επιγραφικό Μουσείο, δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα.

Την εποχή του Σόλωνα [594 π.Χ.] οι ἄρχοντες είχαν την εξουσία να εκδίδουν τελεσίδικες αποφάσεις στις δίκες, και δεν αρκούνταν, όπως τώρα, στο έργο της προκαταρτικής ακρόασης.

Αριστοτέλης: Ἀθηναίων πολιτεία 3, (1 )

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των νέων πολιτικών μεταρρυθμίσεων ήταν ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν. Ο Κλεισθένης είχε ήδη διατελέσει άρχων και δεν μπορούσε να αναλάβει για δεύτερη φορά σημαντικό δημόσιο αξίωμα. Ούτε άλλωστε απέκτησε κάποια έκτακτη εξουσία. Για να επιφέρει αλλαγές στο πολίτευμα όφειλε να πείθει σε κάθε στάδιο τους συμπολίτες του. Τις προτάσεις του τις επεξεργαζόταν πρώτα η Βουλή των Τετρακοσίων και στη συνέχεια τις ενέκρινε με πλειοψηφία η Εκκλησία του Δήμου - όπως λειτουργούσε μετά τον Σόλωνα, με τη συμμετοχή όλων των πολιτών, ακόμη και των άκληρων θητών. Έτσι, η δημοκρατία θεσμοθετήθηκε στην Αθήνα με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Μολονότι εμπνευστής των αλλαγών, ο Κλεισθένης παρέμεινε στη σκιά των εξελίξεων, ουδέποτε ανέλαβε ξανά δημόσιο αξίωμα και χάθηκε από την ιστορία χωρίς να αφήσει άλλα ίχνη.

Βάση των μεταρρυθμίσεων ήταν οι 140 (όπως υπολογίζουν οι μελετητές) δήμοι της Αττικής και οι δέκα νέες φυλές που αντικατέστησαν τις τέσσερις παλαιές. Με την ενηλικίωσή τους οι πολίτες γράφονταν πλέον στους καταλόγους των δήμων (το ληξιαρχικόν γραμματεῖον) και ασκούσαν στις συνελεύσεις τους πολλά από τα πολιτικά τους δικαιώματα. Από διάφορες απόψεις οι δήμοι ήταν το σχολείο της δημοκρατίας. Στο εξής οι πολίτες αποκαλούνταν με το όνομα, το πατρώνυμο και τον δήμο τους, όχι πλέον το γένος τους, ακόμη και όταν ήταν ευγενείς. Ο όρος δημοκρατία, εκτός από εξουσία του δήμου, δηλαδή των πολιτών, δήλωνε και την εξουσία των δήμων, δηλαδή των διοικητικών μονάδων στις οποίες ήταν ενταγμένοι οι πολίτες.

Οι φυλές συγκροτούνταν από τη συνένωση δήμων αλλά με έναν σύνθετο τρόπο. Η Αττική χωρίστηκε σε τρεις μεγάλες περιφέρειες, το Άστυ, την Παραλία και τη Μεσογαία. Κάθε φυλή περιλάμβανε τρεις ομάδες δήμων, που ονομάστηκαν τριττύες, μία από κάθε περιφέρεια. Στη νέα Βουλή των Πεντακοσίων, που αντικατέστησε την παλαιά των Τετρακοσίων, συμμετείχαν πενήντα βουλευτές από κάθε φυλή.

Η οργάνωση αυτή μοιάζει περίπλοκη, αλλά υπηρετούσε μια απλή και πρακτική ανάγκη. Αντί να εγγράφονται στις παλαιές φατρίας, που ήταν διάσπαρτες σε όλη την πόλη, οι πολίτες εγγράφονταν πλέον σε τοπικές ενώσεις, όπου καθένας γνώριζε και μπορούσε να ελέγξει τον άλλο. Στους δήμους τους οι πολίτες εξέλεγαν τους βουλευτές που προβλέπονταν, ανάλογα με το μέγεθός τους, ώστε να συγκεντρωθούν οι πενήντα κάθε φυλής. Με παρόμοιο τρόπο εκλέγονταν και οι άλλοι αξιωματούχοι. Κατά δήμους πάλι συγκροτούνταν, σε καιρό πολέμου, οι στρατιωτικές μονάδες της πόλης. Εφόσον όμως οι δήμοι ήταν μοιρασμένοι στις δέκα φυλές, καθεμία από αυτές αποτελούσε μικρογραφία της πόλης.

Κύριο χαρακτηριστικό των φυλών ήταν ότι περιλάμβαναν πολίτες, βουλευτές, αξιωματούχους και πολεμιστές από όλες τις γεωγραφικές περιοχές, τις πλούσιες και τις φτωχές, τις αγροτικές και τις ναυτικές, τις ορεινές και τις πεδινές.

Όταν οι Αθηναίοι ψήφισαν για πρώτη φορά τον νέο αυτό τρόπο οργάνωσης, διαλύθηκαν ήσυχα, όπως μπορούμε να υποθέσουμε, γράφτηκαν στους δήμους τους, εντάχθηκαν σε τριττῦας και φυλές και επέλεξαν πενήντα βουλευτές από κάθε φυλή. Η νέα Βουλή των Πεντακοσίων συγκροτήθηκε σε σώμα, συνήλθε και προετοίμασε, όπως όφειλε, τα θέματα που έπρεπε να συζητηθούν στην Εκκλησία του Δήμου. Οι πολίτες μαζεύτηκαν και πάλι στην Εκκλησία του Δήμου, συζήτησαν και ενέκριναν τις αλλαγές. Η δημοκρατία είχε βρει τον τρόπο να αυτορρυθμίζεται. Αυτό χρειάστηκε να επαναληφθεί αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια.

Οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη περιλάμβαναν επίσης έναν εντελώς νέο θεσμό, που ονομαζόταν ὀστρακισμός. Σύμφωνα με αυτόν, μια φορά τον χρόνο οι Αθηναίοι καλούνταν να αποφασίσουν στην Εκκλησία του Δήμου, διά ανατάσεως της χειρός (διά ἐπιχειροτονίας, όπως έλεγαν) και χωρίς συζήτηση, εάν επιθυμούσαν να κινηθεί η σχετική διαδικασία. Σε περίπτωση που η πρόταση συγκέντρωνε την πλειοψηφία, οι Αθηναίοι μπορούσαν να εξορίσουν από την πόλη έναν ανεπιθύμητο συμπολίτη τους. Για τον σκοπό αυτό συνέρχονταν και πάλι στην αγορά, όπου κάθε πολίτης έγραφε, εφόσον το επιθυμούσε, ένα όνομα επάνω σε ὄστρακον, δηλαδή σε θραύσμα αγγείου. Στη συνέχεια γινόταν μια πρώτη καταμέτρηση των οστράκων. Εάν ήταν λιγότερα από 6.000, η διαδικασία δεν ολοκληρωνόταν και κανείς δεν εξοριζόταν. Εάν ήταν περισσότερα, γινόταν καταμέτρηση των ονομάτων που ήταν γραμμένα σε αυτά. Ο πολίτης του οποίου το όνομα είχε καταγραφεί τις περισσότερες φορές ήταν υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την πόλη για δέκα χρόνια. (2 )

Στην Εκκλησία του Δήμου, που συνεδρίαζε 40 φορές το χρόνο, μπορούσε να πάρει το λόγο ο κάθε πολίτης και όσο μιλούσε και ό,τι κι αν έλεγε, κανείς δε μπορούσε να τον διακόψει ή να τον σταματήσει. Ήταν η περίφημη ισηγορία.

Η εκκλησία του Δήμου εξέλεγε τα 500 μέλη της Βουλής. Οι βουλευτές βγαίναν με κλήρο από 1000 εκπρόσωπους των 170 δήμων της Αττικής, (100 για κάθε φυλή), που ονομάζονταν πρόκριτοι και εκλέγονταν με μυστική ψηφοφορία για ένα χρόνο. Οι 500 που δεν κληρώνονταν βουλευτές, μέναν αναπληρωματικοί και ονομάζονταν επιλαχόντες.

Από τους 500 βουλευτές, που παίρναν μια μικρή χρηματική αποζημίωση τριών οβολών τη μέρα, κληρωνόταν η πρυτανεία, από 50 μέλη, η οποία για διάστημα 35 ημερών αποτελούσε την κυβέρνηση της αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι πρυτάνεις όσον καιρον ασκούσαν τα καθήκοντα τους μέναν στο Πρυτανείο με έξοδα του κράτους. Ενας από αυτούς οριζόταν για μια ή δυό το πολύ μέρες Γραμματεύς της Βουλής, δηλαδή πρωθυπουργός.

Η Βουλή ήταν το συμβουλευτικό όργανο της Εκκλησίας του Δήμου. Κάθε νόμος για να ψηφιστεί από την τελευταία έπρεπε να προετοιμαστεί και να συζητηθεί από τη Βουλή, που έβγαζε το προβούλευμα. Γιαυτό τα νομοθετήματα που ψήφιζε η Εκκλησία του Δήμου άρχιζαν πάντα με τη φράση: ΕΔΟΞΕ Τωι ΔΗΜΩι ΚΑΙ Τηι ΒΟΥΛΗι, (δηλαδή, φάνηκε σωστό στο Λαό και στη Βουλή).

Ανακεφαλαιώνοντας βλέπουμε ότι πηγή και φορέας όλων των εξουσιών ήταν η λαϊκή συνέλευση, η Εκκλησία του Δήμου. Οτι όλα τα αξιώματα ήταν συνήθως ενιαύσια και προσιτά σε όλους τους πολίτες. Οτι πολλοί άρχοντες βγαίναν με κλήρωση, που σημαίνει ότι από τη στιγμή που κάποιος γεννήθηκε αθηναίος πολίτης είχε εν δυνάμει εκλεγεί σε πολλά αξιώματα και απλά περίμενε πότε θα κληρωθεί σε ένα από αυτά. Σημαίνει επίσης ότι όλοι οι πολίτες, πλούσιοι ή φτωχοί, θάρχοταν κάποτε η ώρα να κληρωθούν ή να εκλεγούν σε κάποιο αξίωμα

Τις δικαστικές αρχές αποτελούσαν δύο μεγάλα δικαστήρια, ο Αρειος Πάγος, το παλιό ανώτατο δικαστήριο, που στα χρόνια της δημοκρατίας είχε χάσει πολλές από τις αρμοδιότητές του και η Ηλιαία το λαϊκό δικαστήριο, που το απαρτίζαν 6000 μέλη τα οποία βγαίναν με κλήρωση από όλους τους πολίτες για ένα χρόνο και παίρναν επίσης ημερήσια αποζημίωση τριών οβολών. Η ηλιαία χωριζόταν σε δέκα τμήματα από 600 δικαστές το καθένα και επιλαμβανόταν με όλες τις ποινικές και αστικές περιπτώσεις. Υπήρχαν όμως και μικρότερα ή και ειδικά δικαστήρια.

Τις διοικητικές αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας τις όριζε επίσης, με κλήρωση ή με ψηφοφορία, η Εκκλησία του Δήμου. Τις αποτελούσαν:

Οι εννέα άρχοντες, που που μετά το 462 πΧ είχαν χάσει κάθε ουσιαστική εξουσία και ασκούσαν μόνο τελεουργικά καθήκοντα. Οι εννέα άρχοντες κληρώνονταν ανάμεσα στους πλούσιους, (πεντακοσιομέδιμνους) και ήταν: Ο επώνυμος άρχων, ο άρχων βασιλεύς, ο πολέμαρχος και οι έξι θεσμοθέται. Μετά τη θητεία τους, που ήταν για ένα χρόνο, γίνονταν ισόβια μέλη του Αρείου Πάγου.

Οι δέκα αστυνόμοι, που είχαν καθήκοντα τήρησης της τάξης και είχαν υπό τις διαταγές τους ένοπλα τμήματα σκυθών ή θρακών δούλων.

Οι δέκα επισκευασταί των ιερών, που φρόντιζαν για τη συντήρηση των ναών, οι πέντε οδοποιοί, οι πέντε νεωροί, ο επιμελητής των κρηνών, υπεύθυνος για την ύδρευση της πόλης και οι αρχιτέκτονες επί τας ναυς, που ευθύνονταν για τη ναυπήγηση και συντήρηση των πολεμικών σκαφών.

Οι οικονομικές αρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας ορίζονταν επίσης με κλήρωση για ένα χρόνο από την Εκκλησία του Δήμου και ήταν: οι δέκα ελληνοταμίαι, οι δέκα ταμίαι της Αθηνάς, οι δέκα ταμίαι των άλλων θεών, ο επί των θεωρικών, οι δέκα σιτοφύλακες, οι δέκα πωληταί και οι δέκα αποδέκται.

Τέλος τις στρατιωτικές αρχές τις αποτελούσαν οι δέκα στρατηγοί, που εκλέγονταν, (ένας για κάθε φυλή), για ένα χρόνο χωρίς δικαίωμα επανεκλογής, (αυτό το τελευταίο καταργήθηκε μετά το 440 πΧ), οι δέκα ταξίαρχοι, οι δέκα φύλαρχοι, οι δύο ίππαρχοι και ο ταμίας των στρατιωτών.

Στρατηγοί μπορούσαν να εκλεγούν από όλες τις τάξεις. Σε σπάνιες περιπτώσεις μεγάλων εθνικών κινδύνων, ένας στρατηγός περιβαλλόταν με μεγάλες, σχεδόν δικτατορικές, εξουσίες, πάντα με απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και τότε ονομαζόταν στρατηγός αυτοκράτωρ.

Τα κύρια θεσμικά γνωρίσματα της δημοκρατίας όμως δεν ήταν τα αξιώματα αλλά οι λειτουργίες της: Η μικρή διάρκεια της εξουσίας, (το πολύ ένα χρόνο, ανκαι οι πρυτάνεις κυβερνούσαν μονάχα λίγες βδομάδες και ο γραμματέας της Βουλής, δηλαδή ο πρωθυπουργός, μια ή δύο μέρες!). Η συνεχής εναλλαγή προσώπων στην εξουσία. Το προσιτό της εξουσίας σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από καταγωγή ή περιουσία. Η αιρετότητα των αρχόντων, με μυστική ψηφοφορία ή κλήρωση. Η γραπτή νομοθεσία, με νόμους που επεξεργαζόταν η Βουλή και ψήφιζε η λαϊκή συνέλευση. Η ανεξαρτησία και η λαϊκή βάση της δικαιοσύνης

Υπήρχαν όμως κι άλλοι θεσμοί που δίναν στην αθηναϊκή δημοκρατία τα χαρακτηριστικά της πολιτείας του δικαίου και της ευνομίας.

Ένας από αυτούς ήταν ο θεσμός των δοκιμασιών: κανείς πολίτης δε μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για να εκλεγεί σε κάποιο αξίωμα αν προηγουμένως δεν περνούσε ευνοϊκά από εξ δοκιμασίες.

Συγκεκριμένα έπρεπε να αποδείξει:

- Ότι είναι γνήσιος αθηναίος πολίτης.

- Ότι υπηρέτησε στο στρατό και πήρε μέρος σε εκστρατείες.

- Ότι πλήρωνε ταχτικά τους φόρους.

- Ότι ήταν έντιμος και δεν είχε καταδικαστεί ποτέ για ατιμωτικό αδίκημα.

- Ότι ήταν ευσεβής.

- Ότι η συμπεριφορά του προς τους γονείς του ήταν άψογη.

Οι δοκιμασίες αυτές ήταν ουσιαστικές και εξονυχιστικές και γίνονταν οι τρεις πρώτες από τη Βουλή και οι άλλες τρεις από τα δικαστήρια. Με τις δοκιμασίες αυτές είναι φανερό πως πολλοί φαύλοι αποκλείονταν εξ αρχής από τη δυνατότητα να εκλεγούν. ( 3 )

«Ο καλύτερος στους καλούς»

Mία αδρή περιγραφή του τρόπου ανάδειξης κάποιου Σπαρτιάτη στη θέση εκλιπόντος γερουσιαστή, μας μεταφέρει ο Πλούταρχος στον Λυκούργο: Υποψήφιος για την θέση μπορούσε να ήταν κάθε όμοιος / πολίτης που ήταν πάνω από 60 χρονών. Τη θέση καταλάμβανε ο «πιο ενάρετος από αυτούς» με μία διαδικασία που αναφέρεται ως «διαγωνισμός» και μάλιστα «ο πιο μεγάλος κι ο πιο περίτεχνος διαγωνισμός» που σκέφτηκαν οι άνθρωποι. Η διαδικασία ήταν απαραίτητη διότι δεν υπήρχαν αντικειμενικά κριτήρια εκλογής. Δεν κρινόταν «ο πιο γρήγορος στους γρήγορους», ούτε «ο πιο δυνατός στους δυνατούς», αλλά «ο καλύτερος στους καλούς» και «ο γνωστικότερος στους γνωστικούς». Το «έπαθλο» ήταν οι μεγάλες τιμές και η εξίσου μεγάλη δύναμη που έδινε το αξίωμα.

Ο διαγωνισμός διεξάγονταν με τον εξής τρόπο: κάποιοι κριτές απομονώνονταν σε ένα οίκημα από όπου δεν έβλεπαν (ούτε μπορούσε κάποιος να τους δει) παρά μόνο άκουγαν τις φωνές των πολιτών.

Κάθε υποψήφιος λοιπόν εισερχόταν στον χώρο όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι πολίτες σιωπηλός και δεχόταν τις επευφημίες του κόσμου. Οι έγκλειστοι κριτές διέθεταν πινακίδες και «βαθμολογούσαν» την ένταση των κραυγών, χωρίς να ξέρουν για ποιόν προορίζονταν, παρά μόνον ότι ήταν για τον πρώτο, για τον δεύτερο, για τον τρίτο κατά σειρά εμφάνισης υποψήφιο. Καθοριστική παράμετρος της διαδικασίας ήταν ότι η σειρά που εμφανίζονταν οι υποψήφιοι μπροστά στους συγκεντρωμένους πολίτες αποφασίζονταν με κλήρωση (ήταν δηλαδή απολύτως τυχαία), λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία.

Ο τρόπος αυτός εκλογής των Γερουσιαστών ήταν θωρακισμένος από ενδεχόμενα εξαγοράς ψήφων ή απλής εύνοιας της κριτικής επιτροπής, ενώ εισήγαγε ένα τρόπο βαθμολόγησης από τους κριτές που ονομάστηκε αργότερα από τους μελετητές «ταξινομική ψήφος».

Σύμφωνα με την ταξινομική ψήφο ο κάθε κριτής έδινε και από ένα «βαθμό» σε κάθε υποψήφιο με βάση συγκεκριμένη κλίμακα. Έδινε διαφορετικό «βαθμό» στον πρώτο, διαφορετικό στον δεύτερο, άλλον στον τρίτο κ.ο.κ.. Έπρεπε να βαθμολογήσει όλους τους υποψηφίους και όχι απλώς, όποιον θεωρούσε ότι ξεσήκωσε τις δυνατότερες επευφημίες. Έτσι η τελική καταμέτρηση ήταν το άθροισμα της κρίσης όλων των κριτών. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο υποψήφιος που είχε πάρει δύο «άριστα» και δύο κακούς βαθμούς να χάσει τη θέση από άλλον που είχε πάρει πέντε «λίαν καλώς» (αν και η διαδικασία των φωνών μάλλον δεν επέτρεπε τόσο μεγάλη διαφορά βαθμολόγησης των υποψηφίων από τους κριτές).

Εκείνος που τελικά εκλεγόταν στη Γερουσία, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, πήγαινε στεφανωμένος στα ιερά των Θεών, ακολουθούμενος από νέους που τον δοξολογούσαν και από γυναίκες που μακάριζαν τη ζωή του. Η πόλη όλη τον τιμούσε και του έδινε δεύτερη μερίδα στο συσσίτιο (μεγάλο προνόμιο σε μία κοινωνία ομοίων).

Ήταν ο νικητής μίας δημοκρατικής διαδικασίας για ένα ολιγαρχικό αξίωμα του μοναδικά περίπλοκου και προκλητικά ιδιόμορφου Σπαρτιατικού πολιτεύματος. ( 4 )

Τὸ πολίτευμα ποὺ ἔχομε σὲ τίποτε δὲν ἀντιγράφει τὰ ξένα πολιτεύματα. Ἀντίθετα, εἴμαστε πολὺ περισσότερο ἐμεῖς παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους παρὰ μιμητὲς τους. Τὸ πολίτευμά μας λέγεται Δημοκρατία, ἐπειδὴ τὴν ἐξουσία δὲν τὴν ἀσκοῦν λίγοι πολίτες, ἀλλὰ ὅλος ὁ λαός. Ὅλοι οἱ πολίτες εἶναι ἴσοι μπροστὰ στὸν νόμο γιὰ τὶς ἰδιωτικές τους διαφορές. Γιὰ τὰ δημόσια ἀξιώματα προτιμῶνται ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἱκανοὶ καὶ τὰ ἀξίζουν καὶ ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνήκουν σὲ μιὰ ὁρισμένη τάξη. Κανείς, ἄν τύχη καὶ δὲν ἔχει κοινωνικὴ θέση ἤ ἄν εἶναι φτωχός, δὲν ἒμποδίζεται γι' αυτὸ νὰ ὑπηρετήση τὴν πολιτεία, ἄν ἔχη κάτι ἄξιο νὰ προσφέρη. Στὴ δημόσια ζωὴ μας εἴμαστε ἐλεύθεροι, ἀλλὰ καὶ στὶς καθημερινὲς μας σχέσεις δὲν ὑποβλέπομε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, δὲν θυμώνομε μὲ τὸν γείτονά μας ἄν διασκεδάζη καὶ δὲν τοῦ δείχνομε ὄψη πειραγμένου πού, ἄν ἴσως δὲν τὸν βλάφτη, ὅμως τὸν στενοχωρεί. Ἄν, ὡστόσο, ἡ αυστηρότητα λείπη ἀπὸ τὴν καθημερινή μας ζωή, στὰ δημόσια πράγματα, ἀπὸ ἐσωτερικὸ σεβασμό, δὲν παρανομοῦμε. Σεβόμαστε τοὺς ἄρχοντες, πειθαρχοῦμε στοὺς νόμους, καί, μάλιστα, σὲ ὅσους ἔχουν γίνει γιὰ νὰ προστατεύουν τοὺς ἀδυνάτους καὶ ὅσους πού, ἄν καὶ ἄγραφοι, εἶναι ντροπὴ νὰ τοὺς παραβαίνει κανείς.
»Αὐτά εἶναι, μαζὶ μὲ πολλὰ ἄλλα, ποὺ κάνουν θαυμαστὴ τὴν πόλη μας. Ἀγαποῦμε τὸ ὡραῖο, ἀλλά μένομε ἁπλοὶ καὶ φιλοσοφοῦμε χωρὶς νὰ εἴμαστε νωθροί. Τὸν πλοῦτο μας τὸν ἔχομε γιὰ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε σὲ ἔργα καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὸν καυχιόμαστε. Δὲν θεωροῦμε ντροπὴ τὴ φτώχεια. Ντροπὴ εἶναι νὰ μὴν τὴν ὰποφεύγη κανεὶς δουλεύοντας. Οἵ ἴδιοι, ἐμεῖς, φροντίζομε καὶ τὶς ἰδιωτικὲς μας ὑποθέσεις καὶ τὰ δημόσια πράγματα κ' ὲνῶ ὁ καθένας μας φροντίζει τὶς δουλειές του, τοῦτο δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ κατέχωμε καὶ τὰ πολιτικά.

Μόνο ἐμεῖς θεωροῦμε πὼς εἶναι ὄχι μόνον ἀδιάφορος, ἀλλὰ καὶ ἄχρηστος ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται στὰ πολιτικά. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κρίνομε κι ἀποφασίζομε γιὰ τὰ ζητήματά μας καὶ θεωροῦμε πὼς ὁ λόγος δὲν βλάφτει τὸ ἔργο. Ἀντίθετα, πιστεύομε πὼς βλαβερὸ εἶναι τὸ νὰ ἀποφασίζη κανεὶς χωρὶς νὰ ἔχει φωτιστῆ. Διαφέρομε ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ σὲ τοῦτο. Εἴμαστε τολμηροί, κι ὅμως ζυγίζομε καλὰ τὴν κάθε ἐπιχείρησή μας, ἐνῶ τοὺς ἄλλους ἡ ἄγνοια τοὺς κάνει θρασεῖς κ' ἡ γνῶση ἀναποφάσιστους. 

Επιτάφιος λόγος Περικλέους ( 5 )

Αστραία

Διαδικτυακές πηγές

1. Για την ιστορία
2.Η Ελληνική Αρχαιότητα: Πόλεμος - Πολιτική - Πολιτισμός
3. Πώς εκλέγανε οι Αθηναίοι τους άρχοντες τους
4. Αρχαίων τόπος
5. Σχολικά βιβλία

Η Πρώτη Ομηρική Λέξη

Αναζητώντας τη πρώτη λέξη που εκφωνήθηκε από ένα πρότερον άλαλον γένος  ομιλούντος  είδους

Ο μυθικός κόσμος είναι ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων. Οι ρίζες  αυτού του συστήματος είναι υπόγειες και χάνονται μέσα στο χρόνο. Το μόνο που διαθέτουν είναι νησίδες και διάσπαρτα κομμάτια γης που προβάλουν στην επιφάνεια. Το ότι η ανθρωπότητα προήλθε από ένα ον είναι εξ ίσου παράλογο αλλά κι εντέλει αληθινό, αφού πίσω από την εξέλιξη του ανθρώπου από τους πιθήκους και τα θηλαστικά, τα ψάρια τα πουλιά και τα άτομα υπάρχει μία η η ίδια αρχή.
Μια ιστορία μια μοναδική λέξη που προσφέρει ένας μυθικός πρόγονος μας, υπάρχει πίσω από όλες τις λέξεις, και ένας μοναδικός ήχος κρύβεται πίσω από όλους τους ήχους ενός κάποτε άλαλου γένους. Πριν βιαστούμε να βρούμε αυτή τη μαγική λέξη που μας εισήγαγε στον κόσμο της σκέψης και στον πραγματικό κόσμο, πρέπει να καθορίσουμε αρχές και, στη συνέχεια τις μεθόδους με τις οποίες μπορούμε να τις βρούμε.
Οι μέθοδοι αυτές δεν είναι γρήγορες ούτε απλές. Είναι όμως προφανείς σαν όλα τα δύσκολα πράγματα. Αυτό που για μας σήμερα είναι ασυνείδητο, κάποτε ήταν συνειδητό.
Αν αναζητήσουμε τη λέξη που κρύβεται πίσω από την Ιλιάδα θα πρέπει πρώτα να δεχθούμε την πολυπλοκότητα της αλφαβητικής της δομής. Ίσως τότε να καταφέρουμε να βρούμε ή να συναρμολογήσουμε εκείνη την ιερή λέξη από την οποία ξεκίνησαν όλα. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Εγώ έδωσα ένα δείγμα δομικής ανάλυσης. Σήμερα για να καταφέρει  κανείς να μελετήσει τον Όμηρο, πρέπει να γίνει αρχαιολόγος και να  "σκάψει"  στο σημερινό κείμενο, παραδόξως  όμως αυτό το κείμενο εντός του κειμένου, το γεμάτο  υπαινιγμούς και μεταφορές δεν είναι στα αλήθεια κρυμμένο. Μπορεί κανείς να το δει όπως βλέπει τα βότσαλα στην παραλία, τα οποία κανείς για αιώνες δεν έσκυψε να τα μαζέψει όχι γιατί δεν τα έβλεπε αλλά γιατί δεν πιστεύει πως αξίζει τα μαζέψει.
Αυτή την αίσθηση έχω όταν διαβάζω  Όμηρο και προσπαθώ να να ξεχωρίσω αυτό που  όλοι προσπερνούν: τα ίδια τα γράμματα και τις λέξεις του. Ίσως επειδή ο Όμηρος μου ήταν απαγορευμένος για πολλά  χρόνια, αφού τον είχαν καταστρέψει  στο σχολείο, μπορώ σήμερα να τον  προσεγγίσω χωρίς προκαταλήψεις και εκ των προτέρων διαμορφωμένες ανάγκες. Όχι σαν αισθητικός, αλλά σαν ερευνητής που προσπαθεί να βρει τον  χαμένο θησαυρό. Τον θησαυρό που αναζητούσε ο δύστυχος  Σλήμαν και που τον ανάγκασε να γίνει Τζέιμς Μποντ .
Νάνος  Βαλαωρίτης
 Ο Όμηρος και το Αλφάβητο σελ.70

Αναζητώντας τις  Ομηρικές Λέξεις  στην   έννοια και τη σημασία τους

Πολεμικές Αναλύσεις περί Πολέμου

Οι ρίζες της λέξης

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για την ετυμολογία της

Μια διαφορετική πολεμική ανάλυση

Του Κ. Α. Ναυπλιώτη

Μη σας τρομάζει ο τίτλος. Εξ άλλου τέτοιες αναλύσεις τις κάνουν ειδικοί επί του θέματος δηλ. οι πολεμικοί αναλυτές.

Εδώ πρόκειται για εκπλήρωση παλαιότερης υπόσχεσής μου όπου θα επιχειρήσω να προσεγγίσω την προέλευση της λέξης «πόλεμος» μέσα από αρχαία κείμενα και λεξικά, εξετάζοντας το θέμα, όχι από την ινδοευρωπαϊκή προέλευση και τεκμηρίωση που προέρχεται από τον γερμανικό φόβο του felm, αλλά και πέραν από το αρμενικό αρμένισμα του alm-uk(!).

Το να συμφωνεί κανείς ανεξέλεγκτα και ανεξερεύνητα με έστω και μεγάλους προλαλήσαντες δεν βρίσκεται μέσα στη λογική του γράφοντος‧ καθ’ ότι ο ίδιος στηρίζεται στην έρευνα των γραφών!

Αρχίζοντας από λεξικά όπως τα: Ετυμολογικόν Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής J. B. Hofman, Λεξικόν Ομηρικόν Ι. Πανταζίδου, Επίτομον Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Π. Χ. Δορμπαράκη, Νικ. Γ. Δασκαλάκη, Λεξικόν Ορθογραφικόν Δ. Κυριακόπουλου, Λεξικό Δημ. Β. Δημητράκου, Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας του Παν. Α. Γιαννακόπουλου κ.α διαπιστώνει κανείς πως, ακολουθούν την «πεπατημένη» του ρ. πολεμίζω με διάφορες μικροδιαφοροποιήσεις, όπως και το Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης της Liddell – Skott. Όσο για το Ετυμολογικόν Μέγα (Ε.Μ) γράφει: Πόλεμος‧ παρά τό τάς πόλεις μειοῦν‧ ἤ παρά τούς πολλούς ἀμάν, ὃ ἐστι θερίζειν καί κόπτειν ἤ παρά τό πόλεις ὀλύειν ἤ παρά το ὀλῶ, ὂλεμος.

Από της μικροδιαφοροποιήσεις αυτές προσπάθησα να ανακαλύψω τη διαφορά, προσεγγίζοντας το θέμα με βάση την Αριστοτελική λογική «ἐνδέχεται καί ἂλλως ἔχειν». Με βάση αυτή την προοπτική γίνεται και η ανάλυση του παρόντος.

Πόλεμος θεωρείται το σύνολο των συγκρούσεων και γενικά της αναμέτρησης με τον εχθρό. Με την ευρύτερη έννοια η λ. «πόλεμος» περιλαμβάνει πολλές μάχες και εξ αυτού έχουμε και την έκφραση χάθηκε μια μάχη αλλά δεν χάθηκε ο πόλεμος.

Ως αιτίες του πολέμου αυτού θεωρούνται οι αντιθέσεις μεταξύ των κρατών. Επομένως για να σταματήσουν οι πόλεμοι πρέπει να εξαλειφτούν αυτές οι αντιθέσεις‧ πράγμα ουσιαστικά αδύνατον. Και όπως μας λέει ο Πλάτων στους Νόμους (Α, 626) «Ἡ εἰρήνη εἶναι ἀκήρυκτος πόλεμος»*, και συμπληρώνει ο Θουκυδίδης «Ιστορίαι» (Α, 124) ότι «ἐκ τοῦ πολέμου μέν γάρ εἰρήνη βεβαιοῦται».

Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό, αλλά η προέλευση της λέξης…

Θεωρώ λοιπόν πως το εύκολο είναι να πει κανείς, πως ο πόλεμος προέρχεται από το ρ. πολεμίζω του οποίου η αρχική σημασία είναι «πάλλω (το δόρυ) αγωνίζομαι, κοπιάζω», αλλά και τραντάζω**. Όλ’ αυτά βέβαια με βάση όχι μόνο την επιχείρηση σύγκρισης με την… μητέρα Ινδοευρωπαϊκή, αλλά και την «αδήριτη ανάγκη» αυτό να…αποδειχτεί!

Ωστόσο τα ελληνικά της δεδομένα θεωρώ πως βρίσκονται κοντά στο πέλω – πέλομαι που σημαίνει κινούμαι, πηγαίνω-έρχομαι, συμβαίνω, επέρχομαι αλλά και πελεμίζω και με ετεροίωση (πελ/πολ) πολεμίζω. (βλ. λξκ. Δορμπαράκη & Γιαννακόπουλου).

Με αυτά σχετίζεται το ρ. πελάζω = πλησιάζω, προσέρχομαι, και το επίρρ. πέλας = πλησίον, και πέλαγος‧ το οποίο δεν πελάζει της γης και «εἰς τούς πέλας ἂγει» (Ε.Μ) (αντίθ. «ἑκάς» = μακράν).

Πιστεύω πως βασικό χαρακτηριστικό της λ. πόλεμος είναι το θέμα πολ- πελ- εκ του πέλω = περιπλανώμαι αλλά και κατοικώ. πολέω = περιφέρομαι, κινούμαι, αλλά και πόλις = πολιτεία, φρούριο (σχετ. η λ. πεζός, πεζικό). Με βάση τα παραπάνω η κίνηση των πολιτών γύρω από την «πόλιν» όχι μόνο για αμυντικούς λόγους αλλά και για πολεμικούς λόγους, λέγεται πόλεμος.

Το ρ. «πολεμίζω» επικ. λέγεται «πτολεμίζω» αλλά και «πτόλεμος» η δε «πόλις», «πτόλις». Τη συγγένεια αυτή την δηλώνει ή μάλλον την βεβαιώνει η μετατροπή του π σε τ. Ως εκ τούτου δεν «εγείρει ερμηνευτικά προβλήματα η εναλλαγή των π-/πτ- στην αρχή της λέξεως», αλλά, μάλλον επιβεβαιώνει τα ονόματα των Πτολεμαίων και του Νεοπτολέμου!

Εκτιμώ βέβαια πως αυτός είναι ο λόγος που δημιουργεί προβλήματα ή αν θέλετε σύγχυση στους Ινδοευρωπαϊστές. Εξ άλλου το βεβαιώνει και ο Θουκυδίδης βλ. (2.15) «καλεῖται…ἡ Ἀκρόπολις μέχρι τοῦδε ἔτι ὑπ’ Ἀθηναίων πόλις». Ο προστάτης ή οι προστάτες των πόλεων ελέγοντο και λέγονται «Πολιούχοι», «πολιούχος» (επικ. πολισσόος [ρ. σώζω]). Παράλληλα έχουμε και το «ἂστυ» που δηλώνει τις κατοικίες και τα οικήματα. Ακολουθεί ο «πολίτης» που ουσιαστικά είναι αυτός που κινείται πέριξ του πόλου (της πόλεως) ο οποίος παραμένει ακίνητος. Η δε ακρό-πολις ήταν το φρούριο της πόλης όπου εκκινούντο οι πολίτες για αμυντικούς λόγους αρχικά, και αργότερα επεκτάθηκε η σημασία τής σύγκρουσης με τον εχθρό. Το δε ρ. πολεύω και το πολέω ως αμεταβ. σημαίνει περιφέρομαι‧ και ως μεταβ. σημαίνει αροτριώ την γήν, ανασκάπτω δια του αρότρου (βλ. λξκ. Liddell – Scott λήμμα πολεύω-πολέω).

Πιστεύω πως στην ίδια οικογένεια ανήκει και το επίρρ. πέλας (ρ. πελάζω) που σημαίνει πλησιάζω, έρχομαι κοντά, προσεγγίζω‧ απ’ όπου και ο πελάτης…

Τέλος, ας μη μας διαφεύγει και ο αρχαίος στρατιώτης που υπηρετούσε ως Πελταστής (δηλ. ο ελαφρά οπλισμένος στρατιώτης προκειμένου να είναι ευκίνητος).

Πρόσθετα εξηγητικά

* Όπως προαναφέραμε ο «πόλεμος» δεν περιορίζει τη δράση του απαραίτητα με τα όπλα. Έχουμε διαφόρων ειδών «πολέμους» όπως π.χ οικονομικός πόλεμος, ψυχολογικός πόλεμος, ψυχρός πόλεμος. Ακόμα και η λ. «μάχη» μπορεί να γίνει χωρίς όπλα‧ βλ. μάχη της ντομάτας, του τελάρου!, της πατάτας...

Αν και η λέξη «πόλεμος» βρίσκεται μέσα στις λέξεις που ενδείκνυνται για σύγκριση σύμφωνα με τους φωνολογικούς κανόνες της «ινδοευρωπαϊκής ομογλωσσίας» όπως λ.χ ήλιος, σελήνη, χιόνι, βροχή, άλογο, λύκος, σκύλος‧ οι οποίες εμπίπτουν στην κατηγορία του βασικού λεξιλογίου,…παρ’ όλα αυτά η γενετική σχέση της λ. «πόλεμος», και όχι μόνο, με την Ι.Ε δεν φαίνεται ευλογοφανής και από τον λόγο ότι οι γλώσσες μόνες τους δεν μεταναστεύουν και μάλιστα από την…Ινδία. Στο σημείο αυτό να επισημάνουμε πως ούτε και οι Ινδοί μετανάστευσαν ή εκστράτευσαν ποτέ στην Ελλάδα, αλλά και ποτέ οι Έλληνες δεν μετέφρασαν ινδικά κείμενα στην ελληνική. Τουναντίον πήραν πλήθος ελληνικών λέξεων από τους μύθους του Ομήρου, όπως και τους φιλοσοφικούς διαλόγους του Πλάτωνος… Να επισημάνουμε ακόμα πως, ούτε και το ποσοστό των ομοιοτήτων -για να πούμε πως μια γλώσσα ανήκει στην Ι.Ε οικογένεια (το οποίο θεωρώ αυθαίρετο)- εκτιμώ πως υπερβαίνει το 20-25% κατά τους Ινδοευρωπαϊστές (βλ. Οι Ινδοευρωπαίοι Μέρος Α: Γλώσσα και πολιτισμός Γ. Κ. Γιαννάκης εκδ. Καρδαμίτσα 2014). Οι όποιες ομοιότητες πιστεύω πως κινούνται στο επίπεδο των τυχαίων ομοιοτήτων που συμβαίνουν ανάμεσα στις γλώσσες του κόσμου. Άρα η ιστορική προοπτική που μας παρέχει αυτό το μοντέλο πάσχει ως προς τη διατοπική διάσταση και το γεωγραφικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο υπάρχει και αναπτύσσεται η γλώσσα. Καταλήγουμε λοιπόν στη διαπίστωση ότι δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο το ότι κάποιες λέξεις μοιάζουν με τις ελληνικές, και γι αυτό έχουμε κοινό γλωσσικό πρόγονο. Είναι βέβαιο όμως πως το γαλλ. polemigue, το ιταλ. polemico, το ισπανικό polemico, το αγγλ. polemic, και το γερμαν. polemic προέρχονται από το ελληνικό πόλεμος, πολεμικός.

Ωστόσο το θέμα – πρόβλημα της ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας- ομογλωσσίας είναι τεράστιο και παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα όχι μόνο γλωσσικά αλλά και ιστορικά. Καθ’ ότι ουδεμία παράδοσις ή μυθολογία αναφέρει τους ινδοευρωπαίους.

** βλ. Ησιοδ. Θεογ. 458 «…καί ὑπό βροντῆς πολεμίζεται εὐρεῖα χθών» δηλ. με τη βροντή του τραντάζει την απέραντη γη (ερμην. Σταύρου & Άγγελου Βλάχου).                   

ΠΗΓΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Τι ψηφίζουν τα Ομηρικά Έπη

Τα Ομηρικά Έπη  ψηφίζουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
τη σωστή, την αδιάφθορη, τη διαφανή, την εύνομη και  την  ακριβοδίκαια  αρετή
'Οχι  υποκριτικά  και κερδοσκοπικά
σαν τους δεξιούς θεοκράτες που προσκυνούν την βασιλεία του   άλογου  θεού.
Όχι καιροσκοπικά και αμοραλιστικά σαν τους αριστερούς,   που θεοποιούν την δικτατορία του άμορφου  αμόρφωτου προλεταριάτου.
Όχι παρανοικά σαν τους  αριστεροκεντρικοδεξιούς  φιλελεύθερους  πολιτικής λαθότητος   που το μόνο που τους νοιάζει είναι μια καρέκλα για να περνούν καλά με το δημόσιο χρήμα καταχρηστικά.
Οι Ευρωεκλογές στερούνται νοήματος, όπως και το διακοσμητικό  Ευρωκοινοβούλιο.  Είναι μόνο για να ταίζουν τους μισθοφόρους μιας  τεμπέλικης  Ευρωπαικής κοιλάδας και να ροκανίζουν και τα τελευταία  θεμέλια της ειρήνης και της ασφάλειας των πολιτών της.
Παρ όλα αυτά, σε αυτές τις Ευωεκλογές παίρνουμε  μέρος, γιατί ως πολίτες, συμμετέχουμε στα κοινά και λέμε τη γνώμη μας καθαρά.
Όχι στα κόμματα τα συστηματικά, τα γνωρίζουμε πολύ καλά.
 Ψηφίζουμε κάποιο από τα μικρά και στέλνουμε ένα μήνυμα αρνητικής ψήφου σε ότι μας πρόδωσε και μας ξεπούλησε όλα τα χρόνια αυτά.
Προσοχή στην αποχή

"Τι ψηφίζω αν
δεν ψηφίσω?"‏ εδώ
 όσο μεγαλώνει η αποχή, τόσο πιο δυνατά γίνονται τα κόμματα
που έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά.

*Άρα, αυτοί που δεν ψηφίζουν επηρεάζουν το αποτέλεσμα υπέρ των μεγάλων
κομμάτων!*

Στο εκλογικό μας σύστημα επηρεάζουμε το αποτέλεσμα είτε ψηφίζοντας είτε
μην ψηφίζοντας, οπότε την επόμενη φορά σκεφτείτε καλά πριν δεν ψηφίσετε,
εκτός βέβαια και αν θέλετε να βοηθήσετε τους  Πρώτους  να πάρουν
αυτοδυναμία παρά τα χαμηλά ποσοστά σε σχέση με το παρελθόν,

και μετά να το παίζετε "αγανακτισμένος" ή "ανεξάρτητος" επαναστάτης στους
φίλους σας.

Ευρωεκλογές 2019

Ησίοδος, ο εμπνευσμένος γεωργός

Μέτρα φυλάσσεσθαι· καιρός δ᾽ επί πάσιν άριστος.
Κρατάτε το μέτρο. Και υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για όλα.
— Έργα και Ημέραι -694

Ησίοδες μυθολογικές καλλιέργειες

Ο πατέρας του Ησιόδου, που ζούσε από τη ναυσιπλοΐα, μετανάστευσε λόγω ενδείας από την αιολική Κύμη και εγκαταστάθηκε στη βοιωτική ’σκρα, όπου γεννήθηκαν ο Ησίοδος και ο αδερφός του ο Πέρσης.
 Όταν ο Ησίοδος έβοσκε τα πρόβατά του στις πλαγιές του Ελικώνα, του συνέβη κάτι το παράδοξο: του εμφανίστηκαν οι Μούσες που του έδωσαν ένα κλαδί δάφνης και του δίδαξαν να τραγουδάει όμορφα, έτσι ώστε να μιλάει με θεσπέσια φωνή για τα περασμένα και τα μελλοντικά. Ο Ησίοδος ακολούθησε το κάλεσμά τους, παρουσιάστηκε ως τραγουδιστής, ως ραψωδός, όπως για παράδειγμα στους αγώνες προς τιμήν του νεκρού βασιλιά Αμφιδάμαντα στη Χαλκίδα της Εύβοιας, όπου κέρδισε ένα χάλκινο τρίποδα, τον οποίο αφιέρωσε ως ευχαριστία στις Μούσες. Ο Ησίοδος έγινε το πιο φημισμένο τέκνο της πόλης και οι κάτοικοι, για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, ανέγειραν αργότερα προς τιμήν του έναν ανδριάντα του στο ιερό των Μουσών.
Ο ανδριάντας ωστόσο δεν απεικονίζει τον Ησίοδο με ένα κλαδί δάφνης παρά με μια κιθάρα στα γόνατα, παρόλο που αυτός δεν απήγγελλε τα ποιήματά του με μουσική συνοδεία αλλά κρατώντας το κλαδί δάφνης στο χέρι.
Ο Ησίοδος θεωρείται, μαζί με τον Όμηρο, ως ο πιο σημαντικός επικός ποιητής της Προκλασικής περιόδου.
 Το Έργα και Ημέραι είναι ένα διδακτικό έπος. Σύμφωνα με μία πιθανώς φανταστική ιστορία, ο Ησίοδος και ο αδερφός του ο Πέρσης ήρθαν σε νομική σύγκρουση για την κληρονομιά του πατέρα τους. Μπορεί ο Ησίοδος να ήταν επηρεασμένος από κείμενα της Εγγύς Ανατολής, όπου είναι συνηθισμένες τέτοιες ιστορίες, όπως για παράδειγμα η φιλονικία μεταξύ των αδερφών, του «καλού» και του «κακού».
Ο Ησίοδος παρουσιάζει τον εαυτό του στο ποίημα ως χωρικό, που με τη γυναίκα του, τα παιδιά του και τους υποτακτικούς του καλλιεργεί ένα δικό του αγρόκτημα. Δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά το αν ο Ησίοδος ανήκε ο ίδιος σ' αυτή την τάξη των χωρικών ή αν στο έργο αυτό διάλεξε τον κόσμο των χωρικών ως θέμα του, παρατηρώντας τον από μια ανώτερη κοινωνική θέση. Ωστόσο, κάνει εντύπωση το ότι το δεύτερο μεγάλο έργο του, η Θεογονία, δε χαρακτηρίζεται από αυτό το αγροτικό υπόβαθρο.
Τα ομηρικά έπη Ιλιάδα και Οδύσσεια αντικατοπτρίζουν κυρίως τον κόσμο των ευγενών. Εξαίρουν τους βασιλείς, τα πολεμικά τους κατορθώματα και τις ηρωικές τους μονομαχίες, εξυμνούν τις επισκέψεις βασιλέων άλλων πόλεων στα παλάτια τους, τα πολύτιμα δώρα φιλοξενίας που αντάλλασσαν, τα κοινά γεύματα που τους ετοίμαζαν οι σκλάβοι και οι υπηρέτες.
Αντίθετα, το Έργα και Ημέραι του Ησιόδου πραγματεύεται τον κατά πολύ λιτότερο τρόπο ζωής του αγροτικού κόσμου. Οι χωρικοί ζουν με το φόβο μήπως οι προμήθειές τους δεν επαρκέσουν για ολόκληρο το έτος, μήπως καταστραφεί η σοδειά τους από την κακοκαιρία ή την ξηρασία ή μήπως άγρια ζώα κατασπαράξουν τα κατοικίδιά τους. Η επιβίωσή τους απειλείται συνεχώς και οι ίδιοι διατρέχουν τον κίνδυνο να υποβαθμιστούν σε κάποια κατώτερη κοινωνική τάξη. Λόγω ακριβώς αυτής της οπτικής του γωνίας, που διαφέρει ουσιαστικά από εκείνη των ομηρικών επών, το Έργα και Ημέραι μάς επιτρέπει να συμπληρώσουμε και να διορθώσουμε την εικόνα μας για την κοινωνία και τη δομή της, τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα τον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ. Ο Ησίοδος δεν καθιστά απλώς την αγροτική κοινωνία υπόβαθρο του διδακτικού του ποιήματος, αλλά καταγράφει και τα διάφορα γλωσσικά εκφραστικά της μέσα και γι' αυτό αποτελεί άμεση μαρτυρία για την αγροτική κοινωνία του 7ου αιώνα π.Χ.
Παρόλο που το Έργα και Ημέραι έχει τη μορφή των επικών εξαμέτρων, περιέχει ωστόσο και πολυάριθμα σύντομα γνωμικά, χαρακτηριστικά για τις αγροτικές κοινωνίες, που σπάνια διαθέτουν γραπτές μαρτυρίες. Παρ' όλα αυτά η αγροτική κοινότητα προσπαθεί να διασφαλίσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, να καθιερώσει κανόνες συμβίωσης και να τους καταστήσει δεσμευτικούς για όλους τους χωρικούς. Αυτό επιτυγχάνεται με τα γνωμικά, που παρατίθενται σε κάθε ευκαιρία, και που, επειδή μεταφέρονται σχετικά απαράλλακτα από γενιά σε γενιά, συντηρούν ένα κοινό εμπειρικό υπόβαθρο. Γι' αυτό το λόγο τέτοιου είδους κοινωνίες ονομάζονται και «παραδοσιακές κοινωνίες».

  Eργογραφία (ακολουθεί τα γλωσσικά και μετρικά πρότυπα του ηρωικού έπους)
 1. Θεογονία (1.022 εξάμετροι στίχοι). Αναφέρεται στη γενεαλογία των θεών και τη δημιουργία του κόσμου. Το ποίημα παρουσιάζει το μύθο της διαδοχής (Οὐρανός - Κρόνος - Ζεύς), τη γένεση των κοσμικών στοιχείων [Χάος, Τάρταρος, Ἔρως, Ἔρεβος (=σκοτάδι), Γαῖα, Νύξ, Αἰθήρ, Πόντος], τη γέννηση των Τιτάνων και την Τιτανομαχία. Κυριαρχεί η τριαδική αρχή: το Χάος, η Γῆ και ο Ἔρως, που απαρτίζουν το κοσμολογικό τρίγωνο, σε αντίθεση προς το θεογονικό (Oυρανός-Kρόνος-Δίας), ενώ η μεγάλη μορφή του Διὸς αποτελεί το βασικό άξονα. Δίπλα στην ισόρροπη εξουσία του Δία παραστέκεται η Δίκη (= δικαιοσύνη), κόρη του Δία και της Θέμιδας, αδελφή της Eιρήνης και της Eυνομίας. O Δίας εγκαινιάζει την τάξη έναντι της αταξίας που εκπροσωπούσαν οι σκοτεινές δυνάμεις του παρελθόντος, οι οποίες τελικά συντρίβονται από αυτόν.
 2. Ἔργα καὶ Ἡμέραι (828 εξάμετροι στίχοι). Είναι το γνωστότερο διδακτικό επικό ποίημα και αφορμάται από τη φιλονικία του ποιητή με τον αδελφό του εξαιτίας δικαστικής διαμάχης για την πατρική κληρονομιά. Βασικά θέματα των Ἔργων είναι η ἔρις (= διχόνοια) με τις δύο όψεις της, καλή και κακή, το δίκαιο και η εργασία, θεματική η οποία υπαγορεύει και τον τίτλο του έπους.
Το ποίημα αρχίζει με την επίκληση των Πιερίδων Μουσών (για να τον εμπνεύσουν) και τον ύμνο στον ύψιστο θεό, το Δία· στη συνέχεια, στο πρώτο μέρος, το θεωρητικό (στ. 11-382), ο ποιητής απευθυνόμενος στον αδελφό του, Πέρση, με μυθικές διηγήσεις (μύθοι του Προμηθέα, της Πανδώρας, των πέντε γενών) προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με τη δομή της κοινωνίας των ανθρώπων,τις ηθικές υποχρεώσεις, την προέλευση του κακού στον κόσμο. Υπογραμμίζονται ιδιαίτερα οι αρετές που είναι χρήσιμες στον αγώνα της ζωής (οικονομία, προνοητικότητα, μέτρο και τάξη, κοινωνικότητα). Στο δεύτερο μέρος του έπους, το πρακτικό (στ. 383-828) δίνονται θρησκευτικές και ηθικές συμβουλές για τις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ συγγενών, φίλων και γειτόνων, καθώς και συμβουλές για τη γεωργία, τη ναυτιλία και το εμπόριο, τις αίσιες και θεάρεστες ημέρες του μηνός.
 3. Ἀσπίς (480 εξάμετροι στίχοι). Περιγράφει τον αγώνα του Ηρακλή εναντίον του Κύκνου, γιου του Άρη, ληστή που εμπόδιζε τη μετάβαση των πιστών του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ο Ησίοδος στην περιγραφή της ασπίδας του Ηρακλή μιμήθηκε τον Όμηρο (Σ Iλιάδας, ασπίδα του Αχιλλέα). Η διαφορά, όμως, στις δύο περιγραφές είναι φανερή· στην ασπίδα του ομηρικού ήρωα οι εικόνες προβάλλουν την πολυμορφία της ζωής, ενώ στην ασπίδα του Ηρακλή αποκαλύπτουν τη φρίκη του πολέμου και τους δαίμονες της καταστροφής, προβάλλοντας έτσι, αντιθετικά, την ειρηνική πλευρά της ζωής.
 4. Γυναικῶν Κατάλογος ἤ Hοῖαι [από τον τρόπο με τον οποίο άρχιζαν τα γενεαλογικά κεφάλαια του ποιήματος (ἤ οἵη= ή όπως εκείνη η γυναίκα που...), ως τρόπος μετάβασης σε άλλη ηρωίδα]. Το έργο αποτελούσε συνέχεια της Θεογονίας και σύγκριση ηρωίδων ανά δύο. Περιείχε κατάλογο γυναικών οι οποίες από θεούς γέννησαν ήρωες. Στον Ησίοδο αποδίδονται και μερικά άλλα ποιήματα, όπως Μεγάλαι Ἠοῖαι, Μελαμπόδεια, Εἰς ᾍδου Κατάβασις (Θησέως και Πειρίθου), Χείρωνος Υποθῆκαι, Γῆς περίοδος, Ἀστρονομία κ.ά. Έχουν σωθεί μόνο αποσπάσματα. ΙΙΙ. Χαρακτήρας του ησιόδειου έργου Ο Ησίοδος είναι η πρώτη ποιητική φωνή της ηπειρωτικής Ελλάδας· το έργο του μας διευκολύνει να γνωρίσουμε καλά τις ιδέες της εποχής του και τις αντιλήψεις σχετικά με τη φύση, τη γεωργική και αγροτική ζωή, την οικονομική κατάσταση, την κοινωνική διαστρωμάτωση. Γεωγραφικά και κοινωνικά ο Ησίοδος είναι ριζωμένος σε μια εποχή τελείως διαφορετική από τον ομηρικό κόσμο. Τα κοινωνικά θέματα απασχολούν κατά κύριο λόγο τη σκέψη του.
Ο ποιητής, αρνούμενος τη βία, προβάλλει τη δικαιοσύνη, που είναι ανώτερος τρόπος για τις σχέσεις με τους άλλους. Eξαίρεται η ιδέα της Δίκης (δικαιοσύνης), εκπροσωπούμενης από το Δία, η οποία, κατανικώντας την Ὕβριν (καταπάτηση δικαίου από τους δωροφάγους βασιλείς), τελικά υπερτερεί. Ο μύθος «Το γεράκι και το αηδόνι» (Ἔργα 202-212) εικονογραφεί τη σύγκρουση ανάμεσα στη δύναμη και τη δικαιοσύνη. Επιχειρεί να δώσει μια πρώτη γενεαλογία του πολιτισμού, διακρίνοντας πέντε γένη ανθρώπων (χρυσό, αργυρό, χάλκινο, ηρωικό, σιδερένιο), που έζησαν διαδοχικά πάνω στη γη και πορεύτηκαν από την ευτυχισμένη ζωή ως τη μεγάλη παρακμή· απαισιόδοξη αντίληψη που εικονογραφείται με την έκπτωση του ανθρώπου από την παραδείσια θέση στον επίμοχθο βίο. Η αρετή απασχολεί πολύ τον Ησίοδο («Μακρύς κι ανηφορικός ο δρόμος που οδηγεί σ' αυτήν», Ἔργα, 290). Ξεχωριστή θέση στο έργο του κατέχει η εργασία που φέρνει πλούτο, αρετή και τιμή. Η άποψη αυτή προκάλεσε έκπληξη στην εποχή του, γιατί τότε δεν αναγνώριζαν την εργασία ως ηθική αξία.
 Η πρωτοτυπία του Ησιόδου αναγνωρίστηκε πολύ στην αρχαιότητα: η ποίησή του διακρίνεται για την ατομικότητα, τη δύναμη της φαντασίας, τη θεματική ποικιλία· θεωρήθηκε πρόδρομος του αρχαϊκού λυρισμού και προάγγελος του θετικού και επιστημονικού πνεύματος· αποτελεί την αφετηρία για το μεταγενέστερο φιλοσοφικό στοχασμό, ο οποίος οδήγησε στον εξορθολογισμό της ελληνικής κοσμογονίας και κοσμολογίας.
 IV. Επίδραση Οι θρησκευτικές και κυρίως οι ηθικές αντιλήψεις του Ησιόδου για κοινωνική δικαιοσύνη επηρέασαν βαθιά τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, κυρίως τον Hράκλειτο, τον Παρμενίδη και τον Eμπεδοκλή, καθώς και τους λυρικούς ποιητές της αρχαϊκής εποχής, οι οποίοι επηρεασμένοι από τις νέες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες θα προβάλουν το άτομο και τις αξίες του. Η εξατομίκευση της ησιόδειας ποίησης ασκεί επίδραση κατεξοχήν στον Aρχίλοχο. Ιδιαίτερα εκτιμήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους (Καλλίμαχος, Aπολλώνιος ο Pόδιος). Τα έργα του άσκησαν μεγάλη επίδραση στη βουκολική ποίηση (Θεόκριτος ) και στη ρωμαϊκή λογοτεχνία (Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, Γεωργικὰ και Ἐκλογαὶ του Βιργιλίου). Ο Ασκραίος ποιητής έγινε πανελλήνιος και πανανθρώπινος. Η επίδρασή του συνεχίζεται ως τις μέρες μας (βλ. Κωστής Παλαμάς, «Ασκραίος»).

 Ἔργον δ' οὐδὲν ὄνειδος, ἀεργίη δέ τ' ὄνειδος. Ἔργα καὶ Ἡμέραι, στ. 311. 
 Το έργον ντροπή δεν έχει, ντροπή έχει η τεμπελιά.

Πηγές
Ησίοδος
Σχολικά Βιβλία

Εσκεμμένη θραύση κεραμικών αγγείων στις Κυκλάδες

Τα μυστικά της Κέρου

Θα σπάσω 7 προχόες και ποτήρια..... στου Κυκλαδίτικου πολιτισμού τα πανηγύρια

Πρόσφατα ήλθαν στο φως εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά ευρήματα ενός σημαντικού Πρωτοκυκλαδικού οικισμού στη Κέρο.

Το ΥΠΠΟΑ αναφέρει, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωσή του:

«Στο πλαίσιο του πρόσφατου προγράμματος, που ολοκληρώθηκε το περασμένο φθινόπωρο, πραγματοποιήθηκαν ανασκαφικές έρευνες στο μικρό νησί του Δασκαλιού, που αρχικά συνδεόταν με μια στενή λωρίδα γης με την παρακείμενη θέση του Κάβου, και εντοπίστηκε ένας εξαιρετικά σημαντικός οικισμός, που, σύμφωνα και με τη ραδιοχρονολόγηση, άκμασε κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Οι έως τώρα ανασκαφές έφεραν στο φως μια σειρά εντυπωσιακών κλιμάκων, αποστραγγιστικών αγωγών και λιθόκτιστων κατασκευών που αποκαλύπτουν μια εξελιγμένη αστική αρχιτεκτονική άνευ προηγουμένου για τη συγκεκριμένη περίοδο. "

Η Κέρος είναι νησί των Κυκλάδων το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά της Νάξου, νότια του Κουφονησίου (2 ν.μ.) και βορειοδυτικά της Αμοργού με ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Ορεινή, άγονη, χωρίς πηγές πόσιμου νερού και χωρίς δυνατότητες εύκολης πρόσβασης, διαθέτει ως κυριότερο πέτρωμα το μάρμαρο και μάλιστα το λευκό και λεπτόκοκκο επικρατεί των άλλων.

Η Κέρος στην αρχαιότητα ονομαζόταν Κάρος, Κέρεια ή Κερία, με την πρώτη αναφορά του ονόματός του να γίνεται το 425 π.X. σε μια επιγραφή με τα ονόματα των φορολογουμένων συμμάχων της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Στα δυτικά του νησιού και στην τοποθεσία Κάβος Δασκαλιού έχει εντοπιστεί πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων που χρονολογούνται από την εποχή του Κυκλαδικού πολιτισμού, μεταξύ αυτών και πολλά κυκλαδικά ειδώλια, κάτι που κάνει τους ερευνητές να υποθέτουν ότι στο νησί υπήρχε κατά την Πρωτοκυκλαδική εποχή λατρευτικό κέντρο παρόμοιας εμβέλειας με το Ιερό του Απόλλωνος στη Δήλο στα κλασικά χρόνια. Σημαντικά θεωρούνται ο "Αρπιστής" και "ο Αυλητής" που εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας καθώς και το επιβλητικό ειδώλιο (ύψους 1,40 μ.) της "Μεγάλης Μητέρας".

Το πιο σημαντικό όμως και αξιοσημείωτο γεγονός είναι η εσκεμμένη θραύση των  αντικειμένων και κεραμικών. Η επιτηδευμένη θραύση αγγείων και σαλτσιέρων , προχόες,  πριν την απόθεση τους στη Κέρο είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι κατά τη μελέτη των ευρημάτων. Οι επισκέπτες  έπαιρναν  μαζί τους κομμάτι των θραυσμάτων για να εξορκίσουν το κακό.

Στον απόηχο αυτού του εθίμου, ίσως να είναι και το σπάσιμο των πιάτων, κανατιών και των αυγών από το θρυμμάτισμα του πρώτου Ωού του Σύμπαντος.

Αστραία

ΠΗΓΕΣ

In gr

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Το αίνιγμα της Κέρου

Γεωλογικά φαινόμενα και αλληγορίες στα Ομηρικά Έπη

Γνωρίζοντας την Γαία μέσα από τα Ομηρικά Έπη

ΓΕΩΛΟΓΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΙΛΙΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ «ΓΕΩΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - ΜΙΚΡΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ» Μιχαήλ Δ. Δερμιτζάκης | Επίτιμος - Ομότιμος Καθηγητής Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας | Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος ΕΚΠΑ
 Τη στιγμή που ο άνθρωπος κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την κατά­κτηση του μέλλοντος, είναι αναγκαίο, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να αναλογισθεί το παρελθόν για να διαπιστώσει και σε άλλες φάσεις του ανθρώπινου βίου τη δημιουργική του ικανότητα. Η ενημερωτική αυτή αναδρο­μή στο έπος τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας έχει σκοπό να παρουσιάσει τα σημαντικότερα γεωλογικά στοιχεία, που αναφέρονται μέσα στο έπος αυτό. Τα γεωλογικά στοιχεία, στα οποία θα αναφερθούμε, διακρίνονται σε δύο κατηγο­ρίες: αφενός μεν, σε αυτά καθεαυτά τα γεωλογικά υλικά, που φέρονται να χρη­σιμοποιούν οι ήρωες του έπους, αφετέρου δε, στα γεωλογικά φαινόμενα, τα οποία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μέσα από τις αλληγορίες, εφόσον αυτές ερμηνευθούν με βάση τις γεωεπιστήμες. Βέβαια, είναι εύκολο και επισφαλές να προσπαθεί κανείς να ερμηνεύσει αλληγορίες, θα πρέπει όμως να αναγνω­ρίσουμε ότι, από πολύ παλιά, ο άνθρωπος έχει θέσει αναρίθμητα ερωτήματα προκειμένου να ερμηνεύσει τον κόσμο που τον περιβάλλει, καθώς και τις μεταβολές και τα φαινόμενα, που συνέβαιναν σε αυτόν. Τις πολλαπλές και συχνά τόσο αντι­φατικές «φαινομενικά» δυνάμεις της φύσεως, πρώτοι οι Έλληνες, τις είχαν ενσαρκώσει σε θεούς, επειδή η λογική τους δεχόταν πως οι θελήσεις των θεών κυβερνούν ή φαίνονται να κυβερνούν τον κόσμο. Όμως, διαπιστώνει κανείς ότι στις θελήσεις αυτές ενυπάρχει η θέληση του ανθρώπου να κατορθώσει, με την τάξη, με τον νόμο και την επιστήμη, να ταξινομήσει και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις αυτές, έτσι ώστε να μετατρέψει τα φαινόμενα της φύσεως σύμφωνα με τη δική του θέληση, που τελικά θριαμβεύει. Στη συνέχεια, θα αναφερθούν τα κυριότερα γεωλογικά φαινόμενα, στα οποία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αλληγορίες, των οποίων η ερμηνεία είναι δυνατόν να δοθεί με βάση τις γεωεπιστήμες. Όσον αφορά στη Γαία, τη δική μας γη, είναι γεγονός πως οι μύθοι τής Δημιουργίας εννοούν στην πραγματικότητα την ιστορία της γης, όπου διάφορα συμβάντα ερμηνεύονται ως υπερφυσικά φαινόμενα. Ο Ησίοδος στη Θεογονία θεωρεί ότι, πριν από καθετί, υπήρχε το Χάος. Είναι το διάστημα, που εμπεριέχει εν σπέρματι, όλα όσα θα αποτελέσουν το Σύμπαν. Το Χάος αποτελεί την απαρχή όλων. Στον Ησίοδο, η διαμόρφωση του κόσμου αρχίζει ουσιαστικά με τη Γη. Αυτή γεννά τον Ουρα­νό, τα Όρη και τον Πόντο, δηλαδή ολόκληρο το Σύμπαν, σύμφωνα με τη μυθο­λογική αντίληψη. Η ευρύστερνη Γαία, αιώνιο και ακλόνητο στήριγμα όλων των ανθρώπων, μητέρα και σύζυγος του Ουρανού, απέκτησε πολλούς απογόνους, τους Τιτάνες, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες κ.ά. Η αντίληψη ότι από τη Γη διαμορφώθηκαν τα υπόλοιπα μέρη τού Σύμπαντος απαντάται πολύ ενωρίς στην ελληνική επιστήμη κατά την αρχική φάση της ιστορικής αναδρομής. Έτσι, ο Ξενοφών εξηγεί ότι τα ουράνια σώματα αποτελούν εφήμερα μορφώματα από τις αναθυμιάσεις της Γης, ενώ ο Εμπεδοκλής θεωρεί τη θάλασσα σαν τον ιδρώτα της Γης. 'Οταν διαβάζει κανείς τους διάφορους μύθους της Δημιουρ­γίας, αμέσως του έρχονται στο νου οι διαδικασίες και τα στάδια της Γεωλογι­κής Ιστορίας. Οι απόγονοι τής Γης, οι Τιτάνες, οι Γίγαντες, οι Κύκλωπες, οι Εκατόγχειρες, αφετηριακές φάσεις τού μύθου, πρέπει να ήταν μορφές όχι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Πρόκειται για μυθοπλασίες, που προσωποποι­ούν έμμεσα γνωστά φυσικά σώματα και φαινόμενα, όπως η χέρσος, η θάλασ­σα, τα όρη, οι ποταμοί, ο ήλιος και η σελήνη, η ημέρα και η νύχτα. Ο Ωκεανός στους κοσμογονικούς μύθους αποτελεί το άλλο πρόσωπο τού Χάους, παίρνο­ντας μορφές θαλάσσιου ή ποτάμιου δαίμονα. Θεωρείται πατέρας θεών και ανθρώπων, από τα νερά του οποίου αναδύεται η Γη. Αυτή η προεπιστημονική άποψη για τη δημιουργία νησιών από προσχώσεις ή ηφαιστειακές εκρήξεις, νησιών πλωτών (Αιολία, Δήλος, Ρόδος, Θήρα, Ανάφη), ακόμη και ο πασίγνω­στος μύθος της αναδυόμενης Αφροδίτης, της πανέμορφης θεάς που αναδύεται από τους αφρούς των κυμάτων, αναφέρεται στην ίδια τη Γη, που γεννάται από τον Ωκεανό. Ο Ωκεανός, που σηκώνει στις πλάτες του τη Γη, είναι ακόμη το πρό­τυπο για κάθε μύθο με θεό θαλάσσιο ή ποτάμιο, που μεταφέρει στη ράχη του, πάνω από τα κύματα, κάποια νύμφη ή ηρωίδα, όπως ο Δίας, που με μορφή ταύ­ρου, απάγει την Ευρώπη και ο Τρίτων κάποια από τις Νηρηίδες. Στην ελληνική σκέψη, όπως εκείνη του Θαλή του Μιλήσιου, «το ύδωρ αποτέλεσε το πρωτό υλικό δομήσεως του κόσμου». Η Γη, που επιπλέει ως πλοίο επάνω στα ύδατα, θυμίζει τον μύθο της Αναδυόμενης. Αλλά και στη χριστιανική υμνογραφία και στη Βίβλο αναφέρεται η άποψη ότι ο Ωκεανός υποβαστάζει τη Γη. Στην ομηρική αφήγηση, ο Οδυσσέας είχε επιλέξει δύο δρόμους. Ο πρώτος ήταν να περάσει ανάμεσα από τις Πλαγκτές Πέτρες και ο άλλος, ανάμε­σα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Οι Πλαγκτές Πέτρες, που κατά τον Όμηρο ονομάστηκαν έτσι από τους θεούς, ήταν πελώριες βραχονησίδες με απότομες ορθόγκρεμες ακτές, που επέπλεαν στη θάλασσα και συγκρούονταν μεταξύ τους. Κανένα πλοίο δεν είχε διασωθεί, εκτός από την περίφημη Αργώ, κατά την επιστροφή των Αργοναυτών από την Κολχίδα. Εδώ, η Οδύσσεια δανείζεται από το έπος των Αργοναυτών τις Πλαγκτές Πέτρες (από το ρήμα πλάζομαι = πλανώμαι, περιφέρομαι), τις οποίες συγχέει με τις Συμπληγάδες, γι' αυτό και η περιγραφή που κάνει μοιάζει περισσότερο με τις Συμπληγάδες. Στην προσπάθεια να εμπλουτιστούν οι περιπέτειες τής Οδύσσειας, παίρνει ιστορίες ναυτικών, τις προσαρμόζει στη διήγηση και δημιουργεί μία νέα περιπέτεια για ανθρωπόφαγα τερατόμορφα θηρία, που παραμόνευαν σε ακτές και ενάλια σπήλαια, για σίφωνες (ρουφήχτρες) της θάλασσας που τους δημιουργούσαν τέρατα του βυθού κ.ά. Έτσι, επινοήθηκε και το επεισόδιο με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Προχωρώντας, λοιπόν, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοι του βλέπουν από μακριά, προς το μέρος των Πλαγκτών Πετρών, καπνούς και βροντές, θαλασσοταραχή μεγάλη. Η μικρή αλλά περιεκτική ομηρική περιγραφή θυμίζει μια υποθαλάσσια ηφαιστειακή έκρηξη. Τα νησιά των Πλαγκτών Πετρών της Οδύσσειας ή των Συμπληγάδων Πετρών του έπους της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όπως περιγράφονται σαν ορθόγκρεμοι κατακόρυφοι βράχοι, που η κορυφή τους κρυβόταν μέσα σε σύννεφα, δίνουν την εικόνα υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων και δημιουργίας νησιών με ηφαιστειακά αναβλήματα ή βασάλτες στηλοειδούς κατατμήσεως. Τα περάσματα των Πλαγκτών ή Συμπληγάδων Πετρών ή της Σκύλλας και της Χάρυβδης τα τοποθετούν άλλοι στον Βόσπορο, άλλοι στο Ταίναρο, άλλοι στα στενά του Γιβραλτάρ, άλλοι στα Κανάρια κ.λπ. Εμείς ξεκινάμε από το γεγονός ότι η Οδύσσεια δεν είναι ένα απολύτως αξιόπιστο ταξι­διωτικό χρονικό. Όμως, ορισμένα γεγονότα είχαν τραβήξει την προσοχή και την παρατήρηση. Έτσι, θεωρούμε ότι οι Πλαγκτές Πέτρες ή η Σκύλλα και η Χάρυβδη, που περιγράφονται στην Οδύσσεια και που ο μύθος τους είναι δανει­σμένος από τις Συμπληγάδες Πέτρες της Αργοναυτικής Εκστρατείας, είναι ηφαιστειακής προελεύσεως νησιά, των οποίων το μέγεθος με τις υποθαλάσσιες εκρήξεις είτε μεγαλώνει είτε μικραίνει και μπορεί να εξαφανιστούν ή να εμφα­νιστούν πάλι. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στον Αιγαιακό χώρο, αλλά και στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και, ιδιαίτερα, στο Τυρρηνικό πέλαγος, στα νησιά Λιπάρι, στο Αιγαίο, στα νησιά των Κυκλάδων κ.α. Έτσι, δημιουργή­θηκε η ιδέα της ενσωμάτωσης στην ποιητική περιπλάνηση του Οδυσσέα της περιπέτειας με τις Πλαγκτές Πέτρες, που τις γνώριζαν ήδη ως Συμπληγάδες Πέτρες και του συνδυασμού αυτού του ηφαιστειακού φαινομένου με τον υπό­κωφο βρυχηθμό των εκρήξεων, τον οποίο απέδιδαν στα θαλάσσια ανθρωπόφα­γα τερατόμορφα θηρία, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω στοιχεία, παρά τις ελλιπείς πληροφορίες, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στις περιγραφές των Συμπληγάδων, των Πλαγκτών Πετρών και της Σκύλλας και της Χάρυβδης ηφαιστειακά νησιά, πολλά από τα οποία είναι εγκατεσπαρμένα στη Μεσόγειο και τα οποία έδρασαν είτε παλαιότερα είτε στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν. Όσον αφορά στον μονόφθαλμο Κύκλωπα Πολύφημο, για τον οποίο μίλησε ο Όμηρος στην Οδύσσεια, ο μύθος αναφέρει ότι ο γιος του Ποσειδώνα και της νύμφης, Θόωσας φυλάκισε τον Οδυσσέα και μερικούς άνδρες του σε μια σπηλιά. Από αυτούς, όσοι δεν φαγώθηκαν από τον Κύκλωπα, δραπέτευσαν, αφού πρώτα τον τύφλωσαν και βγήκαν από τη σπηλιά μαζί με τα πρόβατα και τις κατσίκες του, όταν ο Κύκλωπας άνοιξε την είσοδο της σπηλιάς το πρωί. Η είσοδος αυτή κλεινόταν με ένα βράχο τόσο τεράστιο, που θα χρειάζονταν 22 περίπου βόδια να τον τραβήξουν. Μία πιθανή ερμηνεία για τον μύθο των Κυκλώπων έχει ήδη αναφερθεί από τον Γερμανό παλαιοντολόγο, Othenius Abel. Είναι γεγονός ότι, αν κάποιος συναντήσει ένα κρανίο ελέφαντα, τα ρινικά ανοίγματα του κρανίου του ελέφαντα, αν δεν έχει ανατομικές γνώσεις, μπο­ρούν να φανούν σαν δύο κόγχες οφθαλμών ενωμένες σε μία. Αν οι περιπλανώμενοι ταξιδιώτες της ομηρικής εποχής είχαν βρει κρανία απολιθωμένων ελεφάντων σε παράκτια ή ενάλια σπήλαια στις ακτές της Σικελίας (όπου ανα­σκαφές του 20ού αιώνα έδειξαν ότι όντως υπάρχουν), αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν σαν κρανία γιγάντων, με ένα μόνο μεγάλο μάτι στο μέτωπο. Αυτή η γοητευτική υπόθεση δεν μπορεί να εξακριβωθεί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πίστη στους γίγαντες ενισχύθηκε από ευρήματα οστών από ελάφια, ελέ­φαντες, ιπποπόταμους και άλλα ζώα. Σχετικός με την τεχνική γεωλογία και συγκεκριμένα με την προστασία των παραποτάμιων περιοχών με κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα είναι ο μύθος της πάλης του ποταμού Αχελώου με τον Ηρακλή, που ανα­φέρεται έμμεσα στην Ιλιάδα (Φ 194). Ο Αχελώος ήταν ο ισχυρότερος από τους ποτάμιους θεούς, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος (Ησιόδου Θεογονία, 340) ή της Γαίας. Σύμφωνα με τον μύθο, αγωνίστηκε σε αγώνα πάλης με τον Ηρακλή, μεταμορφούμενος αρχικά σε δράκο και έπειτα σε ταύρο. Ο Ηρακλής, μετά από σκληρή πάλη, κατάφερε να τον δαμάσει και να αποσπάσει ένα από τα κέρατα του Αχελώου, που στη συνέχεια το έστειλε γαμήλιο δώρο στο βασι­λιά Οινέα, στην Καλυδώνα και έτσι πήρε γυναίκα του, τη θυγατέρα του Οινέα, Δηιάνειρα. Η Καλυδών ήταν μία από τις πέντε σημαντικές πόλεις των Αιτωλών, στην ανατολική όχθη του ποταμού Ευήνου, στον κορινθιακό κόλπο. Στον μύθο αυτόν, μπορούμε να διακρίνουμε την προσπάθεια να προστατευθεί η περιοχή των εκβολών του Αχελώου από τις φοβερές πλημμύρες, που είχαν αντίκτυπο και στο «κέρατο» του Αχελώου, τον μικρό ποταμό Εύηνο. Η φαντασία των Ελλήνων απλώθηκε διάπλατα και προσπάθησε με σοφία να παρουσιάσει τέρατα στις διάφορες μυθολογικές ιστορίες. Στη σοφή αυτή δημι­ουργία των ιστοριών, τα εγκατεσπαρμένα σε σπήλαια ή στην επιφάνεια του εδάφους απολιθωμένα οστά θηλαστικών προκάλεσαν τη φαντασία τους και δημιούργησαν τα διάφορα τερατώδη όντα, όπως τον γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης, που θανάτωνε όλους τους ξένους, οι οποίοι τολμούσαν να προσεγγίσουν τις ακτές της Λιβύης, μέχρις ότου ο Ηρακλής, αντιμετωπίζο­ντάς τον, είδε ότι ο γίγαντας Ανταίος, μόλις τα πόδια του ακουμπούσαν στη μητέρα του Γη, έπαιρνε νέες δυνάμεις. Τον σήκωσε, λοιπόν, ψηλά στον αέρα και κατάφερε να τον νικήσει. Ο τρικέφαλος Κέρβερος, που η ελληνική φαντασία τοποθετούσε να φυλά τον Κάτω Κόσμο στα βάθη της Γης, έχει σχέση με τα ευρήματα απολιθωμένων κρανίων ζώων μέσα στη Γη. Ο Γηρυόνης παρουσιά­ζεται σαν ένα πλάσμα γιγάντιο, τερατώδες, με τρία κεφάλια και με ένα σκύλο που είχε δύο κεφάλια, τον Όρθρο. Τα πολυκέφαλα αυτά ζώα ή οι γίγαντες της μυθολογίας είναι αποτέλεσμα της σοφής παρατηρήσεως ότι σε συγκεντρώσεις απολιθωμένων ζώων τα κρανία, λόγω της διαδικασίας απολιθώσεως, υπερτερούν των λοιπών σκελετικών στοιχεί­ων. Έτσι, παρατηρώντας τα ευρήματα, οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβλεπαν απολελυμένα κρανία θηλαστικών, ενώ τα μηριαία βραχιόνια και οστά της σπον­δυλικής στήλης ήταν ακόμη πιο λίγα. Το γεγονός αυτό, τους έκανε να φαντα­στούν τερατώδη όντα, είτε γίγαντες με τρία κεφάλια είτε τέρατα με δύο και τρία κεφάλια. Άλλωστε, αυτό που σήμερα είναι γενικά αποδεκτό στην Παλαι­οντολογία είναι ότι οι ταφονομικές διαδικασίες, που ακολουθούνται κατά τον εγκλεισμό και την απολίθωση ενός ζώου, είναι τέτοιες, ώστε σπανίζουν ευρή­ματα ενός πλήρους σκελετού ζώου μαζί με το κρανίο του.
 Το παρόν άρθρο εντάσσεται στη νέα ενότητα αρθρογραφίας του Ομότιμου Καθηγητή Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας, Μιχαήλ Δ. Δερμιτζάκη, πάνω σε διεπιστημονικές προσεγγίσεις της επιστήμης της Γεωλογίας, οι οποίες παρουσιάζονται στη μονογραφία του «Γεωλογικές Διαδρομές - Μικρά Μελετήματα».

ΠΗΓΗ

Ενδιαφέρουσες γεωλογικές  μελέτες και ομηρικές  έρευνες

Το μήνυμα του νεαρού Αλέξανδρου από το παλαιόν Κλεινόν Άστυ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Αξιοκρατία Διαφάνεια Δικαιοσύνη Καθαρότητα,  Ουσιαστική Εύνομη Δημοκρατία

Ο ενδοξότερος των Ελλήνων Ημίθεων Πολεμιστών  
και ο ανίκητος στρατηγός
στο    Άστυ του ΠεριΚΛΕΟΥΣ, 
εν Αθήναις

Ο νεαρός ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ των Ομηρικών Επών, ο Αχιλλεύς  Αλέξανδρος , ο γητευτής των Αλόγων του Διομήδη Ηρακλής, νέος, ωραίος, λαμπερός,  λεοντόκαρδος, δυνατός, γενναίος,  με γερό  σώμα, έφιππος στον Βουκεφάλα,  χωρίς σκιές, με  διαχρονικά ΟΠΛΑ  την   αειθαλή νεότητα ΗΒΗ και τα Ομηρικά Έπη, με αίτημα τη δικαιοσύνη, την διαφάνεια, ατενίζοντας την δαμασμένη από τον Οδυσσέα ποσειδώνια θάλασσα  καλεί  όλους τους Ελληνόψυχους  σε μία ουσιαστική δημοκρατία, εύνομη ΠΟΛΙΤΕΙΑ, αξιοκρατία με καθαρό ουρανό και γαλάζια τη θάλασσα στης Ιστορίας τον Ωκεανό.

Ο Αλέξανδρος  επιτέλους στην Αθήνα

Ύστερα από περιπέτειες και καθυστερήσεις που διήρκεσαν σχεδόν 20 χρόνια, ο έφιππος νεαρός Μέγας Αλέξανδρος του γλύπτη Γιάννη Παππά (1913-2005) τοποθετήθηκε στην καρδιά της Αθήνας, στη συμβολή των οδών Αμαλίας και Βασιλίσσης Ολγας, με το βλέμμα στραμμένο προς τη θάλασσα.

Ο σύνδεσμος του Σ.Α.Φ.Ε.Μ και ο πρόεδρος του, Ευάγγελος Στόγιος δηλώνουν ικανοποιημένοι από την τελική έκβαση και επιτέλους, το άγαλμα και ο Αλέξανδρος βρίσκει τη θέση του, ύστερα από δική τους παρέμβαση, προσπάθεια και πρωτοβουλία .

Σε μία θέση υψηλής προβολής και τελετουργικής εισόδου στο κέντρο της Αθήνας, ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έργο του μεγάλου Γιάννη Παππά, ορίζει ένα τοπίο. Η ένταξη του σημαντικού αυτού γλυπτού στην προθήκη της Αθήνας σηματοδοτεί και μια αρχή, συμβολικής έστω, για την ανασύσταση του ιστορικού νοήματος της πρωτεύουσας.

O έφιππος Μέγας Αλέξανδρος στο βάθρο του ατενίζει προς τη θάλασσα.

«Το θεώρησα σωστό διότι τη θάλασσα πέρασε και πήγε στην Ανατολή και διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Αλέξανδρος εδώ είναι ένας νεαρός οραματιστής και αυτό είναι το ενδιαφέρον με το γλυπτό», λέει στην «Κ» ο αρχιτέκτονας Παντελής Νικολακόπουλος που σχεδίασε το βάθρο του αγάλματος και επιμελείται τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου.

«Το έφιππο ήταν μια πρόκληση»Γιάννης Παππάς, (1913-2005).

Η πρόκληση είναι πάντα μία, στο ταξίδι της γνώσης:

Η σωστή Επιλογή

Το  μεγάλο ταξίδι του Ηρακλή  με τα Βόδια του Γηρυόνη από την Ανατολή στη Δύση ολοκληρώθηκε.

Η Επιστροφή του Αλέξανδρου  από τους μυθικούς κύκλους της Μυθιστορίας με το ΣΩΜΑ των Ελλήνων, της Αθηναϊκής Πολιτείας   υγιές, νεανικό και γερό  στα μονοπάτια της Σοφής Ομηρογνωσίας

Αστραία

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ομηρική Πολιτεία

Η Ομηρική Ελλάς

Μία ενδιαφέρουσα ομηρική έρευνα και μελέτη  για τις λέξεις Έλληνες Πανέλληνες Φθία Ελλάς Αχιλλέας, Σπερχειός, όπως απαντώνται στα Ομηρικά Έπη

Η ομηρική πόλη Ελλάς - Το βασίλειο του Πηλέα

To βασίλειο του Πηλέα : Ελλάς - Φθία - Σπερχειός.
Γράφει ο Αδάμης Ευθύμιος
Α) Η Περιοχή της Φθίας, πατρίδα του Αχιλλέα (η Φθία)
Η πρακτική του Ομήρου στην γεωγραφική απεικόνιση μας υποχρεώνει από τους λαούς, οι οποίοι άλλωστε αποτελούν κινητό στοιχείο, να περάσουμε στον ρεαλιστικό χώρο για να επεξεργαστούμε πιο σταθερά γεωγραφικά στοιχεία ώστε να ορίσουμε με γεωγραφικά δεδομένα το βασίλειο του Αχιλλέα .
Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να καλύψουμε είναι " πως χρησιμοποιείται ο όρος Φθία στο κείμενο;"
Η λέξη "Φθία" είναι γνωστή στον ελληνικό χώρο πριν τον Όμηρο, ο οποίος την παραλαμβάνει από την παλαιότερη παράδοση ενώ ήδη έχει χρησιμοποιηθεί με πολλαπλή σημασία .
Αυτή, η πολλαπλή χρήση της λέξης η οποία απηχεί την παλαιά και μακρά παράδοση, έχει ήδη προσδώσει μια σημασία της λέξης τόσο σε πρόσωπα - (θεικές μορφές - ήρωες) όσο και σε τοποθεσίες πόλεις - περιοχές ακόμη και σε ανθρώπινα σύνολα, λαούς, ώστε ν' αναγνωρίζουμε μια ιστορική και γεωγραφική λειτουργία του όρου (μύθοι - τοπωνύμια - πρόσωπα) .
Φθία ονομαζόταν μια νύμφη η οποία με τον Απόλλωνα απέκτησε τρεις γιους, τον Δώρο, τον Λαόδοκο και τον Πολυποίτη.
Φθία ονομαζόταν η κόρη του Αμφίονα (βασιλιάς της Θήβας) και της Νιόβης (κόρης του Ταντάλου) την οποία σκότωσε η Άρτεμη στον γνωστό μύθο (Λ-260).
Φθία ονομαζόταν όμως και η παλλακίδα του Αμύντορα για την οποία τύφλωσε τον γιο του Φοίνικα κατά τον Απολλόδωρο(ή τον καταράστηκε να μείνει άτεκνος, Όμηρ.)
Φθία ονομαζόταν μια πόλη, των Μυρμιδόνων η γενέτειρα του Αχιλλέα, για την θέση της οποίας έχουμε διάφορες ασαφείς μαρτυρίες, αφου πρώτος ο Φερεκύδης την ταυτίζει με τη αρχαία Φάρσαλο, παραδοχή που επαναλαμβάνεται και σε άλλους .
Όμως η λέξη Φθία ως ονομασία πόλεως δεν χρησιμοποιείται μόνο στην περιοχή του Αχιλλέα ή την Θεσσαλία, αφού δεν υπήρχε μόνο μία πόλη Φθία, αφού ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει πόλη Φθία, στην Αιτωλοακαρνανία κοντά στην πόλη Στράτο, και οι μύθοι μνημονεύουν ότι η νύμφη Φθία σχετίζεται με τον Αιτωλό, όταν αυτός μετά τον φόνο του Άπυ, αφήνει την Ήλιδα (φεύγει) και έρχεται κοντά στους "γιους της Φθίας και του Απόλλωνα1" (τον Δώρο, τον Λαόδοκο και Πολυποίτη), τους οποίους σκοτώνει και βασίλευσε στην χώρα (έδιωξε και τους Κουρήτες), όμως και άλλη πόλη Φθία αναφέρεται στην Πελοπόννησο .
Φθίος ονόμαζονταν και ένας τοπικός ήρωας, ο επώνυμος ήρωας της πόλης Φθίας, ο οποίος ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Λάρισας, αδελφός του Αχαιού και του Πελασγού, αυτός οδήγησε μια ομάδα Πελασγών από την Πελοπόννησο στην Θεσσαλία και ίδρυσε νέες πόλεις, φέρεται όμως να είναι ο γιος του Αχαιού, που με την Χρυσίππη, γέννησε τον Έλληνα που έχτισε την πόλη Ελλάδα .
Η ονομασία Φθία, λειτουργεί και ως ένα τοπωνύμιο, του ευρύτερου χώρου, αφού αποδιδόταν σε μια ολόκληρη περιοχή, που στους μύθους κατονομάζεται "Φθία", εκτείνεται μάλιστα έξω από την κοιλάδα του Σπερχειού μέχρι τον Παγασητικό κόλπο και ακόμη πιο βόρεια, μάλιστα με αυτή την χρήση,ως τοπωνύμιο γεωγραφικής περιοχής και ως ονομασία πόλης είναι γνωστή η λέξη και στον Όμηρο.
Το νόημα της λέξης δείχνει να είναι κοντά στο ρήμα φθίω-φθίνω που σημαίνει μαραίνομαι, ελαττώνομαι, παρακμάζω, χάνομαι, όμως η χρήση μια παρόμοιας λέξης και στην Αίγυπτο, για πρόσωπο του αιγυπτιακού πάνθεου, ο θεός Φθά, απηχεί πιθανόν μια μακρά παράδοση κυρίων ονομάτων αλλά και τοπωνυμιών στην Μεσόγειο .
Η πολλαπλή χρήση της λέξης μας υποψιάζει για τον τρόπο χρήσης της από τον Όμηρο αφού δημιουργεί την εύλογη απορία μήπως ο ποιητής χρησιμοποιεί το όρο με σκοπιμότητα, πότε για να δηλώσει μια πόλη, πότε μια περιοχή πιο διευρυμένη της πόλεως και πότε ένα μεγάλο γεωγραφικό διαμέρισμα με πλατιά όρια .

Η Φθία λοιπόν αποδίδεται στον Αχιλλέα, αλλά όχι αποκλειστικά σ' αυτόν αφού και άλλοι που είχαν τα βασίλεια σε περιοχές κοντινές αποκαλούνται από τον Όμηρο "Φθίοι", π.χ Φθίοι ονομάζονται και οι στρατιώτες του Πρωτεσιλάου (Ν693-7) και του Φιλοκτήτη, οι οποίοι μάχονται καθ' όλη την διάρκεια των εχθροπραξιών, όταν μάλιστα ο Αχιλλέας απέχει .
Έτσι στην επίθεση του Έκτορα για να κάψει τα πλοία, ο ποιητής κάνει σαφές ποιοι τα υπερασπίζονται :
Τα πλοία ήταν εκεί του Αίαντα και του Πρωτεσιλάου
……………………………………………………………εκεί
με λύσσα αγωνίζονταν οι μαχητές και οι ίπποι,
οι Ίωνες μακροχίτωνες, οι Βοιωτοί, οι Λοκροί και οι Φθίοι… Ν 685


Άραγε τις πρώτες σειρές των καραβιών τις υπερασπίζονται Φθίοι, διότι εκεί είχαν τα καράβια τους, οι οποίοι είναι οι στρατιώτες των βασιλείων βορείως του Σπερχειού, που μάλιστα διοικούνται από συγκεκριμένους βασιλείς :


Και ήσαν των Φθίων αρχηγοί ο Μέδων και ο Ποδάρκης
Ο Μέδων ήταν γέννημα άνομο του Οϊλέα, λωλάδελφος του Αίαντα
Ν 693,4
Ο Μέδων ήταν στην καταγωγή Λοκρός και κατέφυγε στην πόλη Φυλάκη, κατόπιν φόνου, ενώ όπως μαθαίνουμε στην Β -725 αυτός διοικούσε του στρατιώτες του Φιλοκτήτη, επειδή εκείνος έμεινε στην Λήμνο εξαιτίας δαγκώματος φιδιού .
Ο Ποδάρκης πληροφορούμαστε στην Β 705 ότι ήταν ο αδελφός του Πρωτεσιλάου και μετά τον θάνατό του στην Τροία, διοικούσε εκείνος τους στρατιώτες του.
Εδώ ο Όμηρος δεν μας αναφέρει αν κάποιοι άλλοι από τα υπόλοιπα θεσσαλικά βασίλεια έχουν συμπαραταχθεί μαζί τους όμως τονίζει :

"με τα άρματά τους αυτοί μπροστά (Ποδάρκης- Μέδων) των ανδρειωμένων
Φθίων, μάχονται με τους Βοιωτούς να σώσουν τα καράβια……
Ν 699,700
Οι συγκεκριμένοι "Φθίοι" όπως αποδεικνύεται εδώ, είναι "πιο απομακρυνσμένοι Φθίοι" από την Φθία του Αχιλλέα, αφού δεν συμπαρατάσσονται μαζί του όταν εκείνος φιλονικεί έντονα με τον Αγαμέμνονα, τον αρχηγό του στρατού, αλλά μένουν πιστοί στον αρχηγό και συνεχίζουν να συμπολεμούν με έναν μη "Φθίο".
Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι μόνο αυτοί ονομάζονται ξεκάθαρα από τον Όμηρο "Φθίοι" δηλαδή οι στρατιώτες του Πρωτεσιλάου και οι στρατιώτες του Φιλοκτήτη, που είχαν αρχηγούς τον Ποδάρκη, αδελφό του Πρωτεσιλάου και τον Μέδονα, νόθο αδελφό του Αίαντα του Λοκρού!
Η Φθία όμως είναι και περιοχή που σχετίζεται στενά (στον Όμηρο) με τον Αχιλλέα, ως χώρος του βασιλείου του .
Όταν ο Πάτροκλος κλαίγοντας για την ήττα των Αχαιών, στην Π ραψωδία, θα πλησιάσει τον Αχιλλέα εκείνος θα του πει :


" μήπως από την Φθία μας ήρθε μήνυμα και εσύ το ξέρεις μόνο
ακόμη καθώς λένε, ζει ο Μενοίτιος, του Άκτορα ο γιος,
ζει ακόμη και ο Πηλεύς, του Αιακού ο γιος, στους Μυρμιδόνες μέσα"
Π 13-15
Η περιοχή του βασιλείου του ονομάζεται λοιπόν Φθία, όμως αυτό που δεν διευκρινίζεται είναι αν εδώ εννοεί μια πόλη ή μια γεωγραφική περιφέρεια, διότι οι στρατιώτες του Αχιλλέα δεν ονομάζονται επίσημα "Φθίοι" αλλά Μυρμιδόνες, αφού και ο πατέρας του Αχιλλέα, ο Πηλέας "ζει στους Μυρμιδόνες" .
Στην ίδια πάλι συνομιλία, Αχιλλέα - Πατρόκλου, (Π 1-100) ο Αχιλλέας ρωτάει τον Πάτροκλο αν θέλει να φανερώσει κάτι "στους Μυρμιδόνες" και εκείνος απαντώντας του ζητάει "το στρατό των Μυρμιδόνων" ενώ στην συνέχεια όταν και ο Αχιλλέας
συναινεί, τότε του αναθέτει την αρχηγία "στους πολεμόχαρους Μυρμιδόνες", γι' αυτό όταν εκείνος βρίσκεται νεκρός στο στρατόπεδο οι "Μυρμιδόνες Πάτροκλον ανεστενάχοντο γοώντες…"Σ-355(οι Μυρμιδόνες τον Πάτροκλο θρηνούσαν….)…..
Η αναντιστοιχία αυτή γίνεται όρατή όταν η Βρισηίδα επιστρέφει ξανά στην σκηνή του Αχιλλέα (Τ283 ) όπου συναντά μπρος της το άψυχο σώμα του Πατρόκλου και ανάμεσα στα θρηνητικά λόγια θα πει : " έφασκες …άξειν τ' ενί ναυσίν ες Φθίην, δαίσειν δε γάμον μετά Μυρμιδόνεσσι (Τ-299,300)" είπες πως θα με φέρεις με τα καράβια στην Φθία και ότι θα κάμης το τραπέζι του γάμου μας μέσα στους Μυρμιδόνες "
Ο γάμος του Αχιλλέα θα γινόταν στην Φθία, διότι στην Φθία βρίσκεται ο βασιλιάς Πηλέας αφού σύμφωνα με τον ίδιο τον Αχιλλέα στην Τ-323, εκεί θα τον έκλαιγε νεκρό αν είχε πεθάνει και εκει θα επέστρεφε ο Πάτροκλος (σε δε Φθίηνδε νέεσθαι) αν ζούσε, επίσης εκεί θα οδηγούσε τον διάδοχο του θρόνου, τον γιο του Αχιλλέα για να του δείξει τα πλούτη, τους δούλους και το παλάτι (υψερεφές μέγα δώμα).
Πράγματι ο στρατός του Αχιλλέα δεν χαρακτηρίζεται πρωτίστως από το όνομα "Φθίοι" αλλά διατηρεί κάποια άλλα φυλετικά ονόματα, παρ' ότι κατάγεται από την Φθία .
Αυτό ακριβώς ομολογείται στον κατάλογο των νεών (Β 684) όταν απαριθμούνται οι δυνάμεις των Αχαιών, διότι εκεί το συνολικό στράτευμα του Αχιλλέα ονομάζεται πρώτα Μυρμιδόνες και κατόπιν Έλληνες και Αχαιοί :


"Μυρμιδόνες Δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί" Β 684


Αυτή η έλλειψη αντιστοίχησης και άμεσης σύνδεσης του λαού του Αχιλλέα με την ονομασία "Φθίοι"προβληματίζει, διότι δείχνει ότι σκόπιμα αποφεύγεται η συγκεκριμένη σύνδεση (δηλαδή οι Μυρμιδόνες μπορούν να ονομάζονται και Έλληνες, Φθίοι όμως ;).
Από την άλλη γίνεται φανερό ότι ο ποιητής Όμηρος χρησιμοποιώντας τον όρο "Φθία" εννοεί και μια εδαφική περιοχή( ως Φθία), που είναι κυρίως βασίλειο, έχει πόλεις δικές του, κάποια γεωγραφικά δεδομένα(Σπερχειός) και όρια .
Ένα χαρακτηριστικό όριο αναφέρεται την νύχτα της πρεσβείας (Ι) όταν ο Φοίνικας απευθυνόμενος στον Αχιλλέα θα του πει για την φιλόξενη υποδοχή που του παρείχε ο Πηλέας, όταν άφησε την Ελλάδα και ήρθε στην Φθία :


" Στην άκρη της Φθίας άρχοντα μ' έστησε να κυβερνώ τους Δόλοπες"
Ι 484-5.
Όμως οι Δόλοπες ήταν ένας συγκεκριμένος λαός ο οποίος επιβιώνει και στους ιστορικούς χρόνους μάλιστα γνωρίζουμε γι' αυτούς πολλά στοιχεία .
Συνεπώς ο Όμηρος, μιλώντας για τους Δόλοπες, είναι βέβαιος για δύο πράγματα, πρώτον ότι ανήκουν στο βασίλειο του Πηλέα, που ονομάζεται Φθία, και δεύτερο ότι κατά την μυκηναϊκή εποχή βρίσκονταν στα σύνορα της Φθίας.
Ένα άλλο γεωγραφικό στοιχείο που χώρου που μνημονεύεται ως περιοχή του βασιλείου του Πηλέα, είναι ο ποταμός Σπερχειός.
Ο θεός - ποταμός που ζωογονεί την περιοχή, λατρεύεται και στις πηγές του ο βασιλιάς, είχε "βωμό" όπου πρόσφερε σημαντικές θυσίες αφού εκεί υπήρχε και "τέμενος" ("κτήμα") .
Θα πει λοιπόν ο ίδιος ο Αχιλλέας, απευθυνόμενος προς το ντόπιο θεό, όταν ο πιο αγαπημένος του στρατιώτης και φίλος πεθαίνει :


"Σπερχειέ άδικα σου έταξε ο πατέρας μου πως
όταν εγώ γυρίσω, εκεί στην πατρική μου γη, για χάρη σου
θα έκοβα τα μαλλιά μου και θα σου πρόσφερα ιερή πλούσια θυσία
και πως εκεί θα έσφαζα πενήντα βαρβάτα κριάρια στις πηγές σου,
όπου έχει τέμενος και ευώδη βωμό"
Ψ 144-147
Η προσφορά της κόμης των νεαρών αγοριών στις πηγές και εδώ του διαδόχου, Αχιλλέα, στον συγκεκριμένο θεό- ποταμό δείχνει την μεγάλη σημασία του ποταμού για το βασίλειο του Πηλέα .
Σ' αυτό λοιπόν το βασίλειο, σ' αυτή τη Φθία, ανήκουν οι πόλεις που μνημονεύονται και κατονομάζονται στην Β 681,2 ότι έστειλαν στρατό, υπό τις διαταγές του Αχιλλέα : το Πελασγικό Άργος, η Άλος, η Αλόπη, η Τρηχίνα, η Ελλάς και η Φθία, (εάν οι δύο τελευταίες είναι πόλεις).


" όσοι κατοικούσαν το Πελασγικό Άργος
την Άλο, την Αλόπη και την Τραχίνα
και αυτοί που είχαν την Φθία και την Ελλάδα την καλλιγύναικα
ονομαζόντουσαν Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί…"

Άραγε αυτή η εδαφική ζώνη που περιγράφεται ρεαλιστικά διότι έχει έδαφος, ποταμό, λαούς, βασιλιά, όρια και είναι μια γεωγραφική και διοικητική οντότητα λέγεται Φθία .
Το γεγονός ότι αποτέλεσε μια γεωγραφική ενότητα λόγω της κοιλάδας του Σπερχειού και γύρω υπάρχουν βουνά δεν σημαίνει ότι η διοικητική της έκταση περιορίζονταν εκεί και μόνο .
Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι αρκετό γειτονικό έδαφος, που περιλαμβάνει λαούς, πόλεις και βασίλεια ότι "καλύπτεται" από τον ίδιο τοπωνύμιο "Φθία" το οποίο ο Όμηρος χειρίζεται αινιγματικά .
Η Φθία του Πρωτεσιλάου του οποίου οι στρατιώτες ονομάζονταν "Φθίοι" είχε τις ακόλουθες πόλεις :Πύρασος, Ίτων, Φυλάκη, Αντρών και Πτελεός (Β 695-697)
Η Φθία του Φιλοκτήτη, είχε τις ακόλουθες πόλεις - περιοχές : Μηθώνη, Θαυμακία, Μελίβοια, Ολιζώνα .
Εντούτοις μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτοί δεν ήταν όλοι οι Φθίοι, αφού όπως σωστά παρατηρεί και ο Στράβων :
"Φθίοι λέγονται οι υπήκοοι του Αχιλλέα, του Πρωτεσιλάου και του Φιλοκτήτη … ίσως λέγονταν Φθίοι και οι άνδρες του Ευρυπύλου που ήταν και γείτονες.
Σήμερα η χώρα του Φιλοκτήτη και του Ευρυπύλου θεωρούν ότι ανήκαν στην Μαγνησία… θεωρούν την χώρα του Πρωτεσιλάου ως μέρος της Φθίας που απλωνόταν από την Δολοπία και την Πίνδο ως την θάλασσα της Μαγνησίας2"
Συνεπώς εάν λάβουμε υπόψη μας την συγκεκριμένη αναφορά, πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι φθιωτικές πόλεις ήταν πολλές και η έκταση της Φθίας δεν περιοριζόταν μόνο στις περιοχές του βασιλείου του Αχιλλέα, που ίσως έφεραν και πιο ειδικές ονομασίες Ελλάδα και Φθία .
Η Φθία που υπονοεί ο Στράβων είναι μια τεράστια περιοχή και οι αναφορές του μας θυμίζουν τον αρχαίο μύθο, αφού ο Πηλέας παντρεύεται την Θέτιδα στο Πήλιο, όταν έχει αυτοκτονήσει η πρώην γυναίκα του (Αντιγόνη) κόρη του Εύρυτου βασιλιά των Φερών, και σ' αυτή την πόλη κοντά, στην Ιωλκό, έχει σκοτώσει τον βασιλιά της, τον Άκαστο, ενώ έχει επιβιώσει στην ευρύτερη περιοχή του Πηλίου με την οποία συνδέεται στενά ,( τους Κενταύρους του Πηλίου), αφού ο Χείρων εκεί (στο Πήλιο) ανατρέφει τον γιο του .
Το βασίλειο λοιπόν του Πηλέα δίνοντας βάση μόνο στους μύθους δείχνει να εκτείνεται σε περιοχές μακρινότερες απ' όσες διοικεί ο Αχιλλέας φεύγοντας για την Τροία και σχετίζεται με λαούς διαφορετικούς από τους Μυρμιδόνες, αφού στην ευρύτερη περιοχή ζούσαν (κατά τον Όμηρο) οι Λαπίθες, οι Μινύες… .
Μελετώντας όμως τον Όμηρο δύσκολα αντιλαμβανόμαστε πότε ο ποιητής ονομάζει την Φθία πόλη, πότε βασίλειο και πότε γεωγραφική περιοχή, μάλιστα η σύγχυση ήταν αντιληπτή από την αρχαιότητα πράγμα που επισημαίνει και ο Στράβων :
" Για την Φθία, μερικοί νομίζουν ότι είναι η ίδια χώρα με την Ελλάδα και την Αχαϊα . Αυτές αποτελούν το νότιο από τα δύο μέρη που ήταν χωρισμένη η Θεσσαλία. Φαίνεται πάντως ότι ο ποιητής (Όμηρος) θεωρούσε δύο χώρες την Φθία και την Ελλάδα …. όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν εννοεί πόλεις ή χώρες.
Οι μεταγενέστεροι λένε ότι η χώρα Ελλάδα εκτεινόταν από από την Παλαιοφάρσαλο έως τις Φθιώτιδες Θήβες … όσοι όμως την εννοούν πόλη (Ελλάδα), οι κάτοικοι των Φαρσάλων δείχνουν στα εξήντα στάδια κοντά στην δική τους πόλη, μια ερειπωμένη που πιστεύουν ότι είναι η Ελλάδα και έχει εκεί και δύο κρήνες 3"
Βέβαια όπως εύκολα θα παρατηρήσει κάποιος στο βασίλειο του Αχιλλέα εντοπίζουμε ονομασίες όπως : "Αχαϊα " "Πελασγικόν Άργος" "Ελλάδα" οι οποίες είναι ονομασίες που επιβίωσαν στην ευρύτερη περιοχή όταν πλέον στην Θεσσαλία έφτασαν οι Θεσσαλοί (Αχαία Φθιώτιδα,Πελασγιώτιδα).
Αυτό σημαίνει ότι τα τοπωνύμια πιθανόν να υπήρχαν από παλιότερα αφού απηχούν μια παλαιότερη παράδοση που σχετίζεται με τα ελληνικά φύλα και τους προελληνικούς πληθυσμούς


Το βασίλειο του Πηλέα όπως όλα δείχνουν είχε σύντομη διάρκεια ζωής και πολλά γεωγραφικά δεδομένα ( πόλεις, έδρα, έκταση όρια,) αναδιαμορφώθηκαν είτε επί βασιλείας εκείνου, είτε στην βασιλεία του γιου του, είτε κατόπιν στον εγγονό του.
Η Φθία λοιπόν αυτή, με διοικητή των Πηλέα κατά τον Όμηρο είναι "εριβώλαξ", (παχιοχώματη) "βωτιάνειρα" (ανδροθρέπτρα), "καρποφόρα" "ευάμπελος" συνεπώς είναι εύφορη περιοχή.
Η έδρα του Πηλέα, το κέντρο διοίκησης του βασιλείου όπως μνημονεύεται σε ποικίλες αναφορές είναι η πόλις Φθία και όπως συμπεραίνουμε από τα λεγόμενα του Στράβωνα υπήρχε κάποια "πόλη" που διατηρούσε αυτό το όνομα, ίσως να διατηρούσε και μνήμες χίλια χρόνια μετά .
Ο "κατάλογος νεών" στην Β (Β 681) περιγράφει λοιπόν τις πιο σημαντικές πόλεις που είχε η Φθία του Αχιλλέα : Άργος Πελασγικόν, Άλος, Αλόπη, Τραχίνα, Ελλάς και Φθία .
Ας παρακολουθήσουμε τις πόλεις :
Το "Πελασγικό Άργος" είναι μια ονομασία που μπορεί να υπονοεί πολλά, διότι η λέξη "άργος" συνδέθηκε από την αρχαιότητα με την έννοια "πεδιάδα" , αφού όπως αναφέρει ο Στράβων "Άργος λέγεται η πεδιάδα από τους νεότερους και από τον Όμηρο συχνά "8 συνεπώς "Αργολίδα" θα είναι η πεδιάδα του Άργους και το "Πελασγικό Άργος" είναι η "πελασγική πεδινή περιοχή" .
Εάν ο όρος περιγράφει τοπωνύμιο περιοχής που σχετίζεται με Πελασγούς κατοίκους, τότε θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλές πόλεις, (θεσσαλική ζώνη), όπως συνέβαινε και αργότερα, όμως είναι πιθανόν ο όρος να λειτουργεί διαφορετικά, δηλαδή σε αντιδιαστολή με το Πελοποννησιακό Άργος.
Αν το Πελοποννησιακό Άργος που βρίσκεται νότια αποτελεί μια ένωση πόλεων του νότου, τότε είναι πιθανόν το "Πελασγικό Άργος" να περιλαμβάνει μια άλλη ένωση πόλεων που βρίσκεται στον βορρά .
Η υπόθεση αυτή έχει ερείσματα αν σκεφτούμε ότι ακόμη πιο βόρεια υπήρξε το "Ορεστικό Άργος" που σύμφωνα με την παράδοση το ίδρυσε ο Όρέστης, μετά τον φόνο της Κλυταιμνήστρας και του Αιγίσθου 9 και την περιοχή κατοικούσαν μέχρι αργότερα οι "Ορέστες" που κατά τον Εκαταίο τον Μιλήσιο ήταν φύλο Μολοσσικό10.
Εδώ λοιπόν η ονομασία μπορεί να υποδηλώνει τον οικιστή(Ορέστη) γενάρχη, ίσως όμως το λαό των ορέων (ορεσίβιοι = Ορέστες), ίσως να περιγράφει την ίδια την περιοχή, δηλαδή την πεδιάδα των Ορεστών, σ' αντιδιαστολή προς το "πελασγικό Άργος" ή το "Πελοποννησιακό Άργος" .
Ο Στράβων σχολιάζοντας την ομηρική αναφορά, (Πελασγικό Άργος) υποθέτει πως η ονομασία αφορά γενικότερα την Θεσσαλία : " την μεν Θεσσαλία Πελασγικόν Άργος καλών (ο Όμηρος)" 11 .
Συνεπώς ένα κομμάτι του βασιλείου του Αχιλλέα, (ή του Πηλέα) ήταν θεσσαλικό χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε τα όρια του, αφού οι άλλες πόλεις όπως η Άλος, η Αλόπη και η Τραχίνα, μας μεταφέρουν άλλοτε στον Μαλιακό και άλλοτε στον Παγασητικό κόλπο, διότι πόλη Άλος υπήρχε μία στον Μαλιακό αλλά και μια άλλη στον Παγασητικό κόλπο, ενώ η Τραχίνα μας μετακινεί επίσης προς τον νότο στον μυχό του Μαλιακού (νότιες ακτές του) διότι η ονομασία της επιβιώνει και σ' άλλους μύθους, π.χ στην εκστρατεία του Ηρακλή εναντίον της Οιχαλίας κατά την οποία ο Ηρακλής12 κατέκτησε την πόλη σκοτώνοντας τον Εύρυτο και δημιουργώντας κατόπιν την πόλη "Ηράκλεια", μάλιστα ο Στράβων 13μας πληροφορεί ότι η αρχαία Τραχίνα απείχε από την πόλη Ηράκλεια έξι στάδια .
H Άλος αποτελεί πράγματι ένα σημείο αμφιλεγόμενο διότι όπως παρατηρεί και ο Στράβων "περί Άλου και Αλόπης διαπορούσιν…έστι γάρ Άλος και Αλιούς εν τη παραλία των Λοκρών καθάπερ και Αλόπην"14 και ο Στέφανος ο Βυζάντιος αναφέρει ότι "δύο δε Άλους Παρμενίσκος ιστορεί τον μεν Μαλιακόν υπό Αχιλλεί, τον δε υπό Πρωτεσιλάω"15 παρ' όλα αυτά συμπεραίνουμε όμως ότι ο Όμηρος γνωρίζει μία Άλο σημαντική πολιτεία και είναι αυτή που αποδίδει στον Αχιλλέα, ενώ πιθανόν στους ιστορικούς χρόνους εμφανίσθηκαν και άλλες πολιτείες, που έφεραν το ίδιο όνομα, έτσι ο Ηρόδοτος ανφέρει την πόλη Άλο, πόλη που έκτισε ο Αθάμαντας, η οποία είναι βορειο-ανατολικά της κοιλάδας του Σπερχειού, πιο κοντά στην Θεσσαλία, η οποία απέχει από την Τραχίνα πορεία τριών ημερών
"διασχίζοντας την Θεσσαλία και την Αχαϊα εδώ και τρεις ημέρες ήταν στην χώρα των Μαλιέων…. όταν όμως έφτασε ο Ξέρξης στην Άλο της Αχαϊας οι οδηγοί του διηγούνταν μια παράδοση τοπική…πως ο Αθάμας ο γιος του Αιόλου σχεδίασε με δόλο τον φόνο του Φρίξου…."16(αυτή είναι η θεσσαλική Άλος που υπάρχει πριν τον Μαλιακό κόλπο)
Συνεπώς το βασίλειο του Αχιλλέα τυπικά, εκτείνεται από βορρά (Θεσσαλικές περιοχές) που υπάρχει το πελασγικό Άργος προς τις νότιες ακτές του Μαλιακού κόλπου που υπήρχε η Τραχίνα, η οποία ως πόλη και περιοχή συνδέεται και με τους μύθους του Ηρακλή ο οποίος δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πεθαίνει στην Οίτη, από τον χιτώνα της Διηάνειρας, όμως την φωτιά της πυράς την ανάβει ο Ποίαντας, που είναι ο πατέρας του Φιλοκτήτη (το βασίλειό του βρισκόταν στον βραχίονα του Πηλίου).
Εάν λοιπόν ο Μαλλιακός κόλπος είναι το ανατολικό σύνορο του βασιλείου, το βάθος του μπορεί να υπολογιστεί καλύτερα από την αναφορά του Φοίνικα ότι οι Δόλοπες κατοικούσαν στα σύνορα του βασιλείου, όπου του βρίσκουμε μέχρι τους ιστορικούς χρόνους.
Τα δύο λοιπόν τοπωνύμια η Ελλάς και η Φθία εμφανίζονται όπως διαπιστώσαμε άλλοτε ως γενικευμένα τοπωνύμια, που μπορούν να χαρακτηρίσουν μεγάλες περιοχές (επαρχίες) και άλλοτε με περιορισμένη σημασία ως ονομασίες που δηλώνουν μια πόλη .
Ο συνδυασμός των ονομασιών : Ελλάς - Φθία .
Ο Φερεκύδης εισηγείται πρώτος πως η Φθία ήταν πόλη και μάλιστα αυτή ήταν η αρχαία Φάρσαλος, παρατήρηση που την επαναλαμβάνει έμμεσα και ο Ευριπίδης στην "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" όταν συνδέει την πόλη της Φθίας με τον ποταμό Απιδανό κοντά στη Φάρσαλο.
Βέβαια εξηγήσαμε την σημασία που έχουν αυτές οι αναφορές κατά τους ιστορικούς χρόνους, όταν η άγνοια για τα τοπωνύμια των μυκηναϊκών χρόνων ή την θέση των ομηρικών πόλεων είναι ολοφάνερη .
Ο Όμηρος χρησιμοποιεί 17 φορές τους όρους Ελλάς - Φθία και ο τρόπος που αυτοί μνημονεύονται ή συνδυάζονται μαζί, φανερώνει πως το βασίλειο του Αχιλλέα είχε δύο επαρχίες που η μία αποτελούσε τη έδρα του βασιλείου όπου υπήρχε το ανάκτορο και λεγόταν Φθία και η άλλη ονομαζόταν Ελλάδα..
Εάν παρακολουθήσουμε την συνολική εμφάνισή τους στην Ιλιάδα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι παρά την στενή σύνδεσή τους, όμως δεν αποτελούν διπλή ονομασία της ίδιας περιοχής, αφού ο όρος "Ελλάς" δεν φαίνεται ότι μπορεί να υποκαταστήσει τον όρο "Φθία ".
Αξίζει να θυμηθούμε λοιπόν πως στην Α ραψωδία, κατά την φιλονικία με τον Αγαμέμνονα, ο Αχιλλέας δηλώνει ότι οι Τρώες ποτέ δεν τον αδίκησαν επικαλλούμενος μάλιστα την μεγάλη απόσταση :


" ούτε ποτέ σην παχιοχώματη και την ανδροθρέπτρα την Φθία
μου εβλάψαν τους καρπούς διότι είναι αναμεσά μας
όρη πολλά και σκιερά και πέλαγα αφρισμένα"
Α -156,7
Την απόσταση που υπαινίσσεται εδώ, την καθορίζει με ακρίβεια στην Ι, όταν ο Αχιλλέας αναφέρει ξανά την "Ελλάδα και την Φθία" απαντώντας στον Οδυσσέα που του μεταφέρει τις προτάσεις του Αγαμέμνονα, μάλιστα εκεί λέγει ότι με καλό καιρό φεύγοντας από την Τροία "την τρίτη ημέρα φθάνω στην Φθία" (Ι 363) όπου εκεί "πλούτη έχω αφήσει πολλά ".
Ο χρόνος αυτός του ταξιδιού, μοναδικός στην Ιλιάδα, απετέλεσε τεκμήριο για ν' αποδειχθεί ότι η πόλη της Φθίας βρισκόταν στο εσωτερικό της κοιλάδας του Σπερχειού, αφού ο Αχιλλέας δημιουργεί την αίσθηση ότι θα φτάσει εκεί με τα πλοία.
Η αποκωδικοποίηση του χρόνου του ταξιδιού, έγινε με βάση τους ναυτικούς χρόνους που ο ποιητής δίνει στην Οδύσσεια για την διάπλευση του Αιγαίου και τα δρομολόγια που εκεί αναφέρει .
Εάν λάβουμε υπόψη μας την αναφορά στην Οδύσσεια14, για τον χρονικό διάστημα της επιστροφής των Αχαιών από την Τροία στην Ελλάδα, όπου ο Διομήδης φτάνει στο Άργος την τέταρτη ημέρα, τότε ο Αχιλλέας υποδεικνύει για το βασιλειό του, (την Φθία, ή την έδρα της βασιλείας) μια περιοχή βορειότερα του Άργους που τουλάχιστον απέχει από αυτό μία ημέρα ναυτικού ταξιδιού.
Στην Οδύσσεια περιγράφονται οι θαλάσσιοι δρόμοι στο Αιγαίο, ακόμη και το δρομολόγιο που εκτέλεσαν στην επιστοφή ο Μενέλαος ο Νέστορας και ο Διομήδης οι οποίοι την δεύτερη ημέρα έχουν ήδη διαπλεύσει το Αιγαίο και βρίσκονται στην Εύβοια, συνεπώς ο Αχιλλέας έχει όλη την τρίτη ημέρα στην διάθεσή του να προσεγγίσει το βασίλειό του που όπως υπονοεί ο Όμηρος είναι πλέον πολύ κοντά.


Στην Ι ραψωδία, θα τονίσει πως αυτό το βασίλειό του(η Φθία) είναι χωρισμένο σε δύο περιοχές που θα μπορούσαν να του προσφέρουν αριστοκρατική σύζυγο :


"Αχαιίδες πάμπολλες έχει η Ελλάς και η Φθία
κόρες προκρίτων δυνατών, όπου δεσπόζουν χώρες" Ι 395,6


Έτσι ο σταθερός συνδυασμός των δύο τοπωνυμίων βεβαιώνει την κοντινή τους θέση και πιθανόν την γειτνείαση.
Μάλιστα Φοίνικας στην ίδια ραψωδία, θα χρησιμοποιήσει για το βασίλειο μόνο έναν όρο, την λέξη Φθία, όταν θα του θυμίσει πως ο πατέρας τον όρισε βοηθόν του διότι νεαρό "τον έστελνε στον Αγαμέμνονα από την Φθία" Ι 432
Φθία όμως αναφέρει το βασίλειο και ο Νέστορας όταν μιλάει με τον Πάτροκλο παροτρύνοντάς τον να θυμηθεί τα λόγια του Πατέρα του:


" ……………………..ότι ο Μενοίτιος πρόσταξε
όταν στον Αγαμέμνονα σε έστελνε από την Φθία"(Λ 765)


Το όρο Φθία, χρησιμοποιεί και ο Αχιλλέας στην Π για να μιλήσει για το βασίλειο, όταν βλέπει τον Πάτροκλο να θρηνεί και τον ρωτάει μήπως πήρε "μήνυμα κρυφό από την Φθία"(Π -13) και η Βρισηίδα (Τ -295) όταν θυμάται την υπόσχεση του Πατρόκλου ότι θα την πάντρευε στην "Φθία".
Όμως οι δύο περιοχές ή πόλεις "Ελλάς- Φθία" αναφέρονται μαζί και στην Οδύσσεια (Λ493)όπου ο νεκρός Αχιλλέας ρωτάει τον Οδυσσέα για τον πατέρα του "αν ακόμη τον υπολογίζουν μέσα στην Ελλάδα και στην Φθία" και αυτή η εμμονή δείχνει πως αν ήταν δύο μεγάλες περιοχές τότε βρίσκονται πολύ κοντά και έχουν σίγουρα το ίδιο βασιλιά (κοινό άρχοντα).
Η θέση των δύο περιοχών μέσα στο βασίλειο δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα..


Β) Η Ελλάς (πόλη ή χώρα).
Ο Όμηρος γνωρίζει τους όρους : Ελλάς(τοπωνύμιο), Έλληνες(όνομα λαού) και τον όρο "Πανέλληνες" που χαρακτηρίζει ένα σύνολο πιο ευρύτερο από μια τοπική φυλή του Σπερχειού, ή της Φθίας π.χ. τους Μυρμιδόνες .