Οι Δρυίδες Δρύοπες και τα Δρακόσπιτα

Όταν ο αστερισμός του Δράκου  ήταν στον Βόρειο  Ουράνιο Πόλο......

Οι Δρύοπες ήταν μία πρωτο-ελληνική φυλή που κατοικούσε στην Ελλάδα. Η ετυμολογία του ονόματος Δρύοπες προέρχεται από το δέντρο "Δρυς", και σημαίνει "οι άνθρωποι της Δρυός",  Δρυϊδης", όπως ο μεγάλος Δωδωναίος, του Διός
Γενάρχης τους ήταν ο Δρύοψ, ο γιος του ποταμού Σπερχειού και της Πολυδώρας, θυγατέρας του Δαναού.(1900-1600 π.Χ.) Η αρκαδική αναφορά θέλει το Δρύοπα γιο του Απόλλωνα και της Δίας, θυγατέρας του Λυκάονος (1410 π.Χ). Αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή ανάμεσα στα βουνά Οίτη και Παρνασσός, μία άγονη γη που ήταν γνωστή ως Δρυοπίς. Οι Δρύοπες εκδιώχθηκαν από τη Δρυοπίδα από τον Ηρακλή και τους Μαλιείς, που κατέλαβαν την οχυρωμένη πόλη τους στον Παρνασσό (Ηρόδοτος, 8, 43). Κατά τον μύθο, στην Τραχινία η Διηάνειρα βοήθησε τον Ηρακλή πολεμώντας στο πλευρό του κατά των Δρυόπων και πληγώθηκε στο στήθος. Στη συνέχεια οι Δρύοπες αποίκισαν την `Ηπειρο, όπου μία περιοχή επίσης ονομαζόταν Δρυοπίς. Εκδιώχθηκαν όμως και από εκεί, από τους Δωριείς του Ολύμπου και της `Οσσας. Τελικά μετανάστευσαν προς τα νότια και εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια και τις Κυκλάδες.
Κοντά στο γεωγραφικό κέντρο της νήσου Κύθνου υπήρχε αρχαία πόλη με το όνομα Δρυοπίς (και σήμερα χωριό), ενώ ο Ηρόδοτος (8, 46) απέδιδε το όνομα σε ολόκληρη την Κύθνο, η οποία αργότερα απέκτησε το σημερινό της όνομα από ομώνυμο αρχηγό των Δρυόπων. Οι Δρύοπες ίδρυσαν στο νοτιοανατολικό μέρος της Αργολίδας, καθώς και στα γύρω εκεί νησιά, κατά τον 14οπ.Χ αιώνα, τρία κρατίδια, δρυοπικού καθαρά πληθυσμιακού στοιχείου τα οποία και αναπτύχθηκαν ως ένα ορισμένο βαθμό υπό την επικυριαρχία του Μυκηναϊκού βασιλείου του Άργους, αυτά τα κρατίδια ήταν η Έρμιων (Ερμιόνη), ο Μάσης (στην κοιλάδα του Μάσητος) και των Ηιόνων (ξεχωριστός Δολοπικός πληθυσμός που κατοικούσε στα παράλια της ευρύτερης περιοχής του Αργοσαρωνικού, με έδρα την νησίδα Λιοντάρι ανατολικά του Πόρου, όπου και βρισκόταν και το κοινό ιερό τους).
 Κατά τη μυθολογία και πάλι, όσοι Δρύοπες κατέφυγαν στην Πελοπόννησο προσέπεσαν ως ικέτες στον βασιλιά Ευρυσθέα, ο οποίος ως αντίπαλος του Ηρακλή τους έδωσε την αργολική πόλη Ασίνη. Οι ίδιοι οι Δρύοπες ίδρυσαν από μόνοι τους και τη Νεμέα. Ο Παυσανίας στα «Μεσσηνιακά» (τόμος Β, λδ΄, 9) μας πληροφορεί ότι αυτή η μετανάστευση έλαβε χώρα κατά την «τρίτη γενεά», όταν βασιλιάς των Δρυόπων ήταν ο Φύλας (1320 π.Χ) ο οποίος είχε Αρκαδική καταγωγή. ΚΑΛΛΙΣΤΩ= ΔΙΑ, ΑΡΚΑΣ, ΔΡΥΟΨ, ΔΡΥΟΠΗ,+ΑΝΔΡΑΙΜΩΝ = ΦΥΛΑΣ.
Αντιμετωπίζοντας διωγμούς ως σύμμαχοι των Σπαρτιατών, έφυγαν όταν οι Σπαρτιάτες τους επέτρεψαν να εγκατασταθούν σε μία πόλη της Μεσσηνίας την οποία οι Δρύοπες μετονόμασαν επίσης σε «Ασίνη». Οι ίδιοι οι Δρύοπες θεωρούσαν ότι ο Δρύωψ ( δείτε πιο κάτω ) ήταν ο μυθικός γενάρχης τους και πρώτος τους βασιλιάς στην Οίτη. Για να τον τιμήσουν, οι Δρύοπες είχαν ιδρύσει ένα ιερό με το άγαλμά του στην Ασίνη της Αργολίδας και κάθε δύο χρόνια τελούσαν προς τιμή του μία μυστικιστική εορτή, ενώ παράλληλα τιμούσαν και τη θυγατέρα του, τη νύμφη Δρυόπη, μία από τις Αμαδρυάδες
 Στους Δρύοπες αποδίδεται η ανέγερση των Δρακόσπιτων, 23 μεγαλιθικών μνημείων που βρίσκονται μόνο στη νοτιοανατολική Εύβοια, το τμήμα δηλαδή του νησιού όπου εγκαταστάθηκαν οι Δρύοπες.
Η λέξη Δράκος έχει τη ρίζα της από τη ρήμα «δέρκομαι” που σημαίνει εκείνον που έχει οξύ και διαπεραστικό βλέμμα. Ακόμα σημαίνει εκείνον που καταπλήσσει με το βλέμμα του. Τέτοιο βλέμμα αλλά και υπερβολική δύναμη είχαν οι Δράκοι κατά τη λαϊκή παράδοση. Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο οι δράκοι, τα μυθικά πλάσματα που τρόμαζαν τους κατοίκους της περιοχής, έμεναν σε μεγαλιθικά κτίσματα που αποκαλούνται δρακόσπιτα. Η τοποθεσία που τα συναντά κανείς, δεν παραπέμπει σε περιοχή που έχει και ανθρώπινες κατοικίες. Συνήθως είναι απόκρημνες πλαγιές βουνών και τα χτίσματα ξεχωρίζουν για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους. Είναι αφομοιωμένα πλήρως στο περιβάλλον, καθώς έχουν οικοδομηθεί από τεράστιες πέτρες των βουνών και έχουν λαξευτεί σε ορθογώνιο σχήμα.
Στα Ομηρικά Έπη ο Δρύοψ αναφέρεται ως  γιος του Πριάμου και σύντροφος του Αινεία.
Επί κυριαρχίας του  Δράκου .....

Αστραία

ΒΙΒΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ