Θαλασσοκράτορας Μίνωας

 

EΝΝΕΩΡΟΣ KAI ΟΑΡΙΣΤΗΣ Ο ΜΙΝΩΑΣ = Θαλασσοκράτορας και αρχιερέας ο Μίνωας

τήσι δ'ενί Κνωσός, μεγάλη πόλις, ένθα τε Μίνως
εννέωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής
(Οδυσ.Τ.178-179)

Η πρώτη ερμηνεία των άνω προτάσεων μάς δίδεται από τον Πλάτωνα, ο οποίος γράφει ότι : ο Μίνως βασίλευε, που συναντιόταν με τον Δία κάθε ένατο έτος (εγκ.Παπ-Λαρ-Μπρ) ή εννέα έτη βασίλευε ο Μίνως και έπειτα συνετύγχανε με τον Δία (λεξ. Ι.Πανταζίδου). Ετυμολογεί δηλαδή τη λέξη <<εννέωρος>> από το εννέα και ώρος ή ώρα, με σημασία εννεαετής. Αυτή όμως η ερμηνεία δεν αρμόζει στο <<ενν.άλειφαρ>> Σ351, ή στο <<ενν.βούς, σίαλοι>>. Για το λόγο αυτό ο Κλάσσεν παράγει την λέξη από το Εν και το αείρω, και ερμηνεύει: ο μεταξύ (άλλων) αξαιρόμενος, έξοχος, πιστεύει δε ότι η ερμηνεία αυτή από παλιά παρανοήθηκε και μεταβλήθηκε στα μεταγενέστερα Ομηρικά έπη. Μερικοί άλλοι πιστεύουν ότι προέρχεται από το νέος με προσχηματισμό ώρος, όπως στο πέλωρος, ψόθωρος, και σημαίνει νέος, νεαρός, ακμαίος, επιτεινομένης της σημασίας αυτής με την πρόθεση Εν. Στο Ομηρικό λεξικό Ι.Πανταζίδου, γράφει:<< (Τολμώμεν να εμμείνωμεν εις την συνήθη ετυμολογίαν, ήν αποδέχεται και ο Κούρτιος, μικρόν τι μόνον την ερμηνείαν τροποποιούντες: η λ.εννέα και καθ'εαυτήν και εν συνθέσει λαμβάνεται ώς στρογγύλος αριθμός, ώς παρά τοις μετέπειτα τό δέκα. Κατά δέ τάς περιστάσεις άλλοτε μέν φυλάττει τήν κυρίαν αυτού σημασίαν ώς εν τω λ 311 καί τ 179. άλλοτε δέ λέγεται υπερβολικότερο αντί τού παλαιός, οίον <<βούς εννέωρος>> δέκα χρόνων βόδι, κ19, <<σίαλοι εννέωροι>> κ390 <<άλειφαρ εννέωρον>> δέκα χρόνων άλειμμα, Ε •. άλειφαρ σιάλου εννεώρου, άλειμμα παλαιού, μεγάλου χοίρου, Σ351).

Δια της συνιζήσεως τού εω θεωρείται η λέξη πάντοτε τρισύλλαβος>>. Όταν πρόκειται για ζώα δηλαδή το εννέα πρέπει να νοηθεί γενικώς ως στρογγυλός αριθμός (<<ασκόν βοός εννεώρειο>>, ασκί από εννιάχρονο [δηλ. ακμαίο, ώριμο, μεγάλο] βόδι, Ομ.Οδ.).Κατά τον Αριστοτέλη, εννέωρος = πεντέτηρος, πέντε ετών, γιατί τη λέξη ώρος θεώρησε ως σημαίνουσα όχι ένα έτος, αλλά μισό. (εγκ.Παπ-Λαρ-Μπρ).

Για την λέξη οαριστής θεώρησαν ότι προέρχεται από το οαρίζω, και ότι σημαίνει: φίλος με τον οποίο συναναστρέφεται και συνδιαλέγεται κανείς με εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια, συνομιλητής, σύντροφος, επιστήθιος φίλος.

Παρατηρούμε ότι όλοι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχουν ακολουθήσει την ερμηνεία τού Πλάτωνα, παρά το ότι βλέπουν οι περισσότεροι, πως δεν είναι σωστή. Πράγματι έχουν δίκιο αυτοί πού έδειξαν δυσπιστία στην ερμηνεία τού μεγάλου σοφού.

Ο Πυθαγόρειος και Ορφικός, συγγενής από μητέρα στον Σόλωνα, Πλάτων, στου οποίου τα κείμενα διακρίνω περιγραφή των βασικών αρχών της θεωρίας της σχετικότητας με όλα τα διανοητικά παιγνίδια που εισήγαγε στην επιστήμη, σκοπίμως έδωσε λανθασμένη ερμηνεία στα σημεία εκείνα πού θυμίζουν έστω και μετά από χίλια χρόνια, την παντοδυναμία του Μίνωα και την επιρροή του σαν πλανητάρχης επί των Αθηνών.

Στην πρόταση πού έχομε παραπάνω η σωστή ερμηνεία τής λέξης εννεωρός είναι θαλασσοκράτορας, και της λέξης οαριστής, αρχιερέας. (Ετυμολογική ανάλυση των δύο αυτών λέξεων, η οποία ισχύει μόνο για την συγκεκριμένη πρόταση, παρουσιάζομε στο τέλος αυτού του άρθρου). Είναι ελάχιστες έως μηδενικές οι πιθανότητες, να μην γνώριζαν την σωστή ερμηνεία, ένας Πλάτων πού διατυπώνει αρχές της θεωρίας της σχετικότητας, και ένας Αριστοτέλης από τον οποίο όπως λεει ο μεγαλοφυείς πυρηνικός φυσικός και μηχανολόγος Γ.Γκιόλβας, την μελέτη για την <<φωτοδέσμη του πλάσματος>> την εμπνεύσθηκε αποκωδικοποιώντας τα κείμενα του, την εποχή πού παράλληλα προσπαθούσε και η ΝΑΣΑ.

Οι εν λόγω σοφοί έκρυβαν μία εμπάθεια προς την Κρήτη και ιδικά σε κάθε τι πού τους θύμιζε την παντοδυναμία του Μίνωα και του επιτελείου του σε κάθε τομέα. Στο μόνο σημείο πού εξανάγκης επαινούσαν την Κρήτη ήταν η νομοθεσία, και αυτό γιατί γνώριζαν σαν Ορφικοί ότι ο μέγας νομοθέτης Σόλων, είχε μυηθεί και ορκισθεί στα Ορφικά των Φαιστίων, όπως διαβάζομε στο Ελληνικό κείμενο που είναι γραμμένο, μεταξύ άλλων, στο δίσκο της Φαιστού, με ένα αλφάβητο 15 φθογγογραμμάτων σε 25 διαφορετικά σχήματα, εκ των οποίων τα 12 είναι Κρητικά, 6 δε από αυτά συναντούμε στην μεγάλη επιγραφή της Γόρτυνας. Επίσης μερικά από αυτά βλέπομε στις πελασγικές-ετεοκρητικές πινακίδες της Πραισού. Υπάρχουν όμως και γράμματα τα οποία έχουν βρεθεί εκτός Κρήτης. Μάλλον θάπρεπε να τα λέμε Κρητικά, όπως το βιτόσχημο Ε, που ονομάζεται Μεγάρων-Συκιώνος. Το βιτόσχημο Ε, βλέπομε δύο φορές στο δίσκο της Φαιστού, ένα σε κάθε πλευρά, και μιά φορά στην πέτρα των Μαλίων. (σχετικά άρθρα μας στα φύλλα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ 22,23,24/4/98 και 16,17/5/98).

Aλλά γνώριζαν επίσης πως μετά την επίσκεψη του Σόλωνα στην Κρήτη, στην Αθήνα εισήχθηκαν νέες τεχνολογίες, νέες επιστημονικές γνώσεις, οι οποίες επηρέασαν πλέον την πολιτική τού Πεισίστρατου στην Αθήνα αλλά και σ'όλο τον τότε αρχαίο κόσμο πού βρισκόταν υπό την επιρροή των Αθηναίων. Όλοι οι συγγραφείς (αρχαίοι και νέοι) αναφέρουν τις μεγάλες αλλαγές πού έγιναν στην ηπειρωτική Ελλάδα από τον Σόλωνα και μετά, σε όλους τους τομείς. Οι αρχαίοι έκρυψαν την επίσκεψη του Σόλωνα στην Κρήτη, έτσι οι νεώτεροι αγνοώντας το, δεν μπόρεσαν ποτέ να δικαιολογήσουν την ξαφνική αλλαγή του Πεισίστρατου και του μαντείου των Δελφών, το οποίο βοήθησε στην εξάπλωση των Ορφικών γνώσεων πού είχε αποκτήσει ο Σόλων στην Φαιστό. Από τις γνώσεις θα αναφέρω μία: Ο Σόλων ήταν αυτός πού μετά την επίσκεψη του στην Κρήτη εισήγαγε ημερολόγιο βασισμένο στο ηλιακό έτος του οποίου η διάρκεια είναι 365,25 ημέρες περίπου, το διάστημα δηλαδή που σύμφωνα με τη γεωκεντρική αντίληψη της εποχής χρειάζεται ο ήλιος για να επανέλθει στο ίδιο σταθερό σημείο. Επίσης να αναφέρω ότι τα ηλιακά ωρολόγια που τοποθετούντο στους δημόσιους χώρους έχουν σχέση με τον διπλό πέλεκυ των πρώτων μεγάλων αστρονόμων μινωϊτών. <<Το ανάλημμα τού ηλιακού ωρολογίου έφερε δύο καμπύλες γραμμές από τις οποίες αυτή πού βρισκόταν πιο κοντά στη βάση του γνώμονα συνέπιπτε με την πορεία της άκρης της σκιάς κατά το θερινό ηλιοστάσιο ενώ η δεύτερη έδειχνε την πορεία κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, και οι δύο καμπύλες μαζί δίνουν το σχήμα του διπλού πελέκεως>> (Περισκόπιο της επιστήμης.τ.179).

Στο πιθάρι από την Κνωσό που βλέπομε ζωγραφισμένους διπλούς πέλεκεις και ρόδακες, δε είναι τίποτε άλλο από γραφικές παραστάσεις ηλιακών ωρολογίων. H σχέση της γραφικής αυτής παράστασης με τον Ήλιο έκανε τον διπλό Πέλεκυ να θεωρείται σύμβολο της αφθονίας των αγαθών και να κατασκευάζονται μεταλλικοί διπλοί πέλεκεις οι οποίοι χρησιμοποιούντο σε μεταμινωϊκές εποχές ως τελετουργικά όργανα. Πιθάρι του ίδιου μινωικού εργαστηρίου με την ίδια ζωγραφική, έχει βρεθεί στην περιοχή <<Μπίμινι>>, στα νησιά Μπαχάμες, λίγες δεκάδες μίλια από τις ανατολικές ακτές της Αμερικής, φωτογραφία του οποίου έχει η Ενριέτα Μέρτζ στο βιβλίο της <<Ατλαντίς>>, έκδοσης 1976.

Επίσης διπλοί κρητικοί πέλεκεις έχουν βρεθεί στην πολιτεία Ουισκόνσιν και Οχάιο των Ηνωμένων πολιτειών.

Η οικουμενικότητα που δόθηκε από τους μινωϊτες και τους μυκηναΐους στον διπλό πέλεκυ, οφείλεται στη χρησιμότητα που είχε το όργανο που παρίστανε, ως αστρονομικό και ναυτικό, για την κατάκτηση των πέντε ηπείρων με τον ανεπανάληπτο στόλο τους. Ένα όργανο προσανατολισμού στο χώρο και τον χρόνο, που είχε γι'αυτούς μεγαλύτερη αξία από τα πλοία, όπως φαίνεται στις διάφορες παραστάσεις με τελετές, αφού χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε θαλασσοκρατορία και παντοκρατορία. Εδώ μιάς και ανάφερα το Σόλωνα, να θέσω ένα ερώτημα, μετά από ορισμένες σκέψεις. Γνωρίζομε ότι αναφέρουν, πως ο Πεισίστρατος ήταν αυτός πού πρώτος κατέγραψε τα Ομηρικά έπη, λογοκρίνοντας τα (παραλείποντας τα αναφερόμενα σε αρκετά μέρη και μαντεία της ηπειρωτικής Ελλάδας) ή προσθέτοντας κατά το συμφέρον του (νεών κατάλογος). Επίσης γνωρίζομε ότι την πατρότητα του Ομήρου διεκδικούν αρκετά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και μερικές πόλεις της δυτικής Μικράς Ασίας. Μεταγενέστεροι τον θεωρούν Κρητικό ή ακόμα και Κύπριο. Αυτά όλα τα συμπεράσματα οφείλονται στην ποικιλία των διαλέκτων της Ελληνικής γλώσσας, με την οποία έχουν γραφεί τα Ομηρικά έπη. Μήπως λοιπόν ο Όμηρος είναι ο Σόλωνας και τα έπη γράφτηκαν από αυτόν, ακούγοντας διηγήσεις ντόπιων από τα μέρη που επισκέφθηκε, στην διαλεκτό τους; Γνωρίζομε ότι ο Σόλων επισκέφθηκε ταξιδεύοντας, τους Σόλους στην Κύπρο, την Αίγυπτο στην οποία κατά την γνώμη μου έψαχνε να βρει τα Μινωικά αρχεία, τις Σάρδεις στην Λυδία, όπου είπε στον Κροίσο; το γνωστό <<μηδένα προ του τέλους μακάριζε>>, τις πόλεις του ανατολικού Αιγαίου και όπως μαθαίνομε τώρα από τον δίσκο της Φαιστού, την Κρήτη. Η γλώσσα στα έπη του Ομήρου προέρχεται από τις διαλέκτους του 8ου-7ου π.Χ. αιώνα, δεν σημαίνει όμως αυτό ότι τότε και γράφτηκαν. Διότι από τα μέρη που πέρασε ο Σόλων, και σήμερα ομιλείτε η Ομηρική γλώσσα, όπως στα ορεινά της λεξιπλάστισας Κρήτης (στην οποία οφείλει η Ελληνική γλώσσα τις περισσότερες λέξεις, από την Μινωική εποχή) και στην Κύπρο.

Το αστρικό ρολόι των Αιγυπτίων την ελληνιστική εποχή με τους 36 <<δεκανούς>>, που είχαν ως ιδεώδες πρότυπο τον Σείριο, του οποίου η Ηλιακή επιτολή (εμφάνιση την τελευταία ώρα της νύχτας αστέρος, ανατολή αστέρος την τελευταία ώρα της νύχτας) συμπίπτει με την τότε αρχή του έτους και έπρεπε να ακολουθούν τον κύκλο του, αλλά και το ημερολόγιο της Μέσης αυτοκρατορίας σίγουρα είναι αναβίωση μινωικών γνώσεων.

Γνώριζαν από τους μινωϊτες το αστρονομικό γεγονός ότι αν έχομε πανσέληνο κατά την αιθρία θερινή τροπή, το ίδιο γεγονός επαναλαμβάνεται μετά από περίοδο οκτώ, δεκαεννέα ετών ή 309 και 1/2 μέσων σεληνιακών μηνών (Αυτό φαίνεται σε τράπεζα προσφορών από τo τριμερές παλαιοανακτορικό ιερό της Φαιστού. Μουσείο Ηρακλείου, ΙΙΙ πρ.42). Ημερολογιακής αναφοράς αντικείμενα έχομε στο Μουσείο Ηρακλείου π.χ. τον βωμίσκο με τις περιστερές, της Φαιστού, από μαύρο οφίτη όπως τον περιγράφει ο Sinclair Hood, ιδικά τράπεζες προσφορών από Φαιστό και Αρχάνες, τον δίσκο της Φαιστού που εκτός των ιστορικών και τεχνολογικών μηνυμάτων που άφησαν για μας οι αρχαίοι κρήτες πάνω σ'αυτόν, αναφέρεται σε ημερολογιακές, εποχιακές και αστρονομικές γνώσεις κ.α. Στο πιθάρι με τους πέλεκεις βλέπομε ότι οι μικροί ρόδακες φέρουν αριθμό φίλων ένδεκα, οι δε μεγάλοι ρόδακες αριθμό φίλων δεκαεννέα. Οι αριθμοί 11,19 με τους 8,25 σημαίνουν τους αστρονομικώς ορθούς τέσσερις ενιαυτούς του μινωικού ημερολογίου.

Πάνω στην προβολή του γνώμονα στο ίδιο πιθάρι βλέπομε 21 κάθετες γραμμές που δηλώνουν τα 21 έτη του τέταρτου (εσφαλμένου) Ενιαυτού ή περιόδου του μινωικού ημερολογίου, όπως και στην τράπεζα προσφορών της Φαιστού. Οι περίοδοι του ημερολογίου είναι: 8,11,19(8+11),21 (αντί του ορθού 22 ήτοι 11Χ2), 25,27(8+19) και 33(8+25) έτη. Στο <<ζατρίκιο>>της Κνωσού, διακρίνομε τα μεγέθη: 4,8,12,16,24, και ακόμα ότι τα τρία αστέρια της Βεργίνας με τις 8,12,16 ακτίνες, αλλά όπου κι αν βρέθηκαν αυτά, είναι Μινωικής προελεύσεως. Παρατηρούμε δηλαδή στο <<ζατρίκιο>>, τον αριθμό των εποχών, τον αριθμό των μηνών στα συνήθη έτη, τον αριθμό των ετών σε μία αστρονομικώς ορθή ημερολογιακή περίοδο (8ετία) και τα πολλαπλάσια αυτής της περιόδου. Ο Λουκιανός ο οποίος δεν ήταν ελληνικής καταγωγής, αλλά ζούσε κοντά στη Χαλδαία, στο <<Περί αστρολογίης>>, κεφ.10, γράφει: <<Οι Έλληνες ούτε απ'τους Αιθίοπας ούτε απ'τους Αιγυπτίους δια την αστρολογίαν ήκουσαν κάτι, αλλά οι Έλληνες τους την έμαθαν. Ο Ορφεύς τους μίλησε διά αστρονομίαν. Δεν τους τα είπε όμως καθαρά, αλλά με σύμβολα, δια να τους προκαλέση σύγχυσιν>>. Επίσης οι αστρονομικές διακοσμήσεις στις οροφές των τάφων, σε μπλε φόντο μάλιστα, που έκαναν οι αιγύπτιοι, είναι παρμένο από την μινωική παράδοση.

Στον <<τάφο του Μίνωα>> η οροφή ήταν μπλε.

(Δεκανός λέγεται κάθε αστέρι που παρουσιάζεται (ανατέλλει) για δέκα μέρες την τελευταία ώρα της νύχτας. Είναι δε 36, αφού το έτος έχει 36 δεκαήμερα).

Ο Κοπέρνικος ο οποίος θεωρείται θεμελιωτής της σύγχρονης αστρονομίας, γνώριζε ελληνικά και απέκρυψε ότι οι ιδέες του ήταν παρμένες από τον Αρίσταρχο, αν και σε χειρόγραφο του υπάρχει περικοπή, διαγραφείσα, που αναφέρει την κίνηση της γης κατ' Αρίσταρχο και Φιλόλαο. Όπως αποδεικνύεται όμως από τα κείμενα οι ιδέες του Αρίσταρχου ήταν των Ορφικών. Ο Ορφεύς κατά τον Διόδωρο (V,64), εδιδάχθη εις Κρήτην, υπό των Ιδαίων Δακτύλων.

Επειδή όμως δεν μπορούν να αποσιωπήσουν την δύναμη του Μίνωα στην Θάλασσα γράφουν: Πλάτων, Νόμοι, IV,706 a-b.<<Μίνως γάρ...δύναμιν πολλήν κατά θάλατταν κεκτημένος>>.Αριστοτέλης, Πολιτικά, Β,1271 b 32-40: <<...διό και την τής θαλάττης αρχήν κατέσχεν ο Μίνως...>>. Ηρόδοτος,Ι,171. ΙΙΙ,122: <<...πάρεξ Μίνω τε τού Κνωσσίου...πρότερος τούτου ήρξε της θαλάσσης>>. Θουκυδίδης,Ι,4: <<Μίνως γάρ παλαίτατος ών ακοή ίσμεν ναυτικόν εκτίσατο καί τής νύν ελληνικής θαλάσσης επί πλείστον εκράτησε καί των Κυκλάδων νήσων ήρξε τε καί οικιστής πρώτος των πλείστων εγένετο..>>.

Έφορος, παρά Στράβωνος Χ..14.17: <<και γαρ ναυκρατείν πρότερον τούς Κρήτας...>>. (Αντ.Χουρδάκης: Η αγωγή στη Μινωική Κρήτη, σελ.13). Ο SINGLAIR HOOD, στο βιβλίο του "Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ" γράφει: Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι <<οι σφραγιδογλύφοι της Αρχαίας Ανατολής και της μεταγενέστερης Ελληνικής τέχνης ήταν κατά πολύ κατώτεροι από τους Μινωϊτες καλλιτέχνες στον συνδυασμό τεχνικής επιδεξιότητας, πλούσιας φαντασίας, εφευρετικής ικανότητος, επιτειδειότητος στη σύνθεση και αισθήσεως της μικρογραφίας>> E.Matz, Cambridge Ancient History.

Οι Μινωϊτες ήταν ένας ιδιαίτερος σταθμός για την ιστορία της ανθρωπότητας, ίσως όχι μόνο του πλανήτη μας. Πίσω δε από κάθε μύθο πού αναφέρεται στον Μίνωα κρύβεται κάποιο ιστορικό γεγονός, και επιστημονικές γνώσεις υψηλού επιπέδου, τις οποίες δεν έχει ακόμα πλησιάσει ο σημερινός πολιτισμός.

Ένα απλό παράδειγμα: ποιός πιστεύει ότι ο Ίκαρος έπεσε επειδή τα φτερά του έλειωσαν από τον Ήλιο; (με όποια εφεύρεση πτητικής μηχανής, κρύβει αυτός ο μύθος) μήπως από μακριά, μέσα από πλοίο δούλεψαν όργανα με ακτίνες τύπου μεϊζερ ή φωτοδέσμης πλάσματος, για να τιμωρηθεί ο μέγας εφευρέτης τεχνολόγος Δαίδαλος;. Στο βιβλίο <<Η Μυκηναϊκή προέλευση της Ελληνικής Μυθολογίας>> ο M.P.NILSSON γράφει για τον σκύλο από τον οποίο τίποτα δεν ήταν δυνατό να ξεφύγει και τη λόγχη (φωτοδέσμη;) που δεν αστοχούσε ποτέ. Στην Οδύσσεια Η320-326, διαβάζομε ότι ο Ραδάμανθυς πήγε από το νησί των Φαιάκων στην Εύβοια και γύρισε πίσω αυθημερόν, με πλοία πού δεν εκινούντο με κουπιά, αλλά ήταν εφοδιασμένα με συστήματα αυτομάτου πλοηγήσεως με συσκευές ραδιοκυμάτων, υπερήχων, και ραντάρ τύπου μέιζερ, η ταχύτητα τους δε απ'ότι φαίνεται υπερέβαινε τους 30 κόμβους, χρησιμοποιώντας τεχνολογία βασισμένη σε ισχυρότατα ηλεκτρομαγνητικά πεδία (τετραδιάστατων ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, που ίσως η αλόγιστη χρίση τους, ενδεχόμενα εναντίον εχθρικού στόλου ευρισκομένου στον κόλπο της Σαντορίνης να προκάλεσε την αυτοκαταστροφή του μινωϊκού πολιτισμού το έτος 1623 π.Χ. όπως δείχνουν ευρήματα στάχτης στην Γροιλανδία, αφού προκλήθηκαν και υπόγειες υψηλές πιέσεις οι οποίες έφεραν ταυτόχρονα την έκρηξη του ηφαιστείου, φτάνοντας στα όρια ακόμη και καταστροφής του πλανήτη. Σε άρθρο μας της 7 και 8/5/98 στην ΠΑΤΡΙΔΑ είχαμε κάνει σύγκριση της έκρηξης αυτής, με την σχετικά πολύ μικρότερη έκρηξη του ηφαιστείου Κρακατάου που βρίσκεται στο στενό Σούνδα, μεταξύ Ιάβας και Σουμάτρας, που έγινε 26 Αυγούστου 1883.

(Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι, είναι αδύνατον σε ανθρώπινο νου να συλλάβει το υψηλού επιπέδου μέγεθος, της ανεπανάληπτης για τον πλανήτη μας μινωικής πραγματικότητας).

Θα επαναλάβω και σ’αυτό το άρθρο αυτό που γράφει ο HOOD <<Εάν μπορούσαμε να δούμε ένα Κρητικό ανάκτορο του 1500 περίπου με όλες του τις διακοσμήσεις θα μάς προκαλούσε έκπληξη, αν όχι κλονισμό>>.

Όλα όμως δείχνουν ότι το μινωικό πνεύμα έχει αρχίσει να αφυπνίζεται, και να βοηθά τους ανθρώπους που ζουν στο νησί του μεγάλου θαλασσοκράτορα, να προχωρήσουν δειλά-δειλά στο να ανακτήσει ο χώρος μέρος της παλαιάς αίγλης του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ικανοί και άξιοι απόγονοι των προγόνων τους, αποδεικνύοντας το, σε κάθε τομέα. Έχομε π.χ. την θαλασσοκρατορική τάση των Κρητών τα τελευταία χρόνια αλλά και την πρόοδο των θετικών επιστημών σ'εκείνες ακριβώς τις περιοχές του νησιού, όπου αναπτύχθηκαν κατά την αρχαιότητα).

Για να γίνει δυνατή η προσπέλαση στην αρχαιοελληνική γνώση πέρα των ιστορικών, αρχαιολογικών και φιλολογικών γνώσεων (ανεπαρκή και ελάχιστα εφόδια), απαιτούνται περισσότερο εξειδικευμένες γνώσεις Αρχιτεκτονικής, Αστρονομίας, Αστροφυσικής, Ραδιοαστρονομίας, Κοσμικής Ακτινολογίας, Μαθηματικών, Γεωλογίας, Φυσικής κλπ. Η σύγχρονη επιστήμη απέχει πολύ της πραγματικότητας διότι αγνοεί τον κώδικα και το <<κλειδί>> των πανεπιστημόνων, που κατοικούσαν στα Μαντεία, οι περισσότεροι των οποίων (οι πρώτοι σίγουρα) στα εκτός Κρήτης, ήταν από την Κρήτη.

Όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλει ένας φιλόλογος είναι αδύνατον να ερμηνεύσει σωστά χωρίς γνώσεις αστρονομίας π.x.τον 8ο στίχο, του Ομηρικού ύμνου, προς τον Άρη, ο οποίος γράφει: <<ζαφλεγέες τριτάτης υπέρ άντυγος αιέν έχουσι.>>. Δηλαδή,...τα ζωηρά πάνω απ'τήν τρίτη τροχιά αιώνια σε κρατούν. Αναφέρεται εδώ η αστρονομική παρατήρηση ότι ο Άρης ευρίσκεται (και κινείται) πάντα στην τέταρτην Πυθαγόρειο πλανητική τροχιά. Επίσης είναι αδύνατο να ερμηνεύσει έστω και με φαντασία, οτιδήποτε αναφέρεται στην Αρμονία των Σφαιρών (συμπάντων) του Πυθαγόρα, όταν ακόμα και ιδιοφυίες στην αστροφυσική μόλις αντιλαμβάνονται ότι ο μεγάλος σοφός, μαθητής του Επιμενίδη, δίδασκε στους μαθητές του την μουσική των σφαιρών, συνδυάζοντας μαθηματικά, μουσική αρμονία και αστρονομία. Ο σύγχρονος Έλληνας συνθέτης Ιωάννης Ξενάκης, του οποίου η μουσική έγινε γνωστή πρώτα στην Ιαπωνία, πριν γίνει γνωστή στην Ελλάδα, επανέφερε αυτήν την παράδοση συνδυάζοντας μουσική και μαθηματικά. Ο Αριστοτέλης αναφέρεται στον <<έσχατον ουρανόν>>.

Σήμερα τα κομπιούτερ, επαληθεύουν αυτές τις Πυθαγόρειες γνώσεις καταγράφοντας ψηφιακά την ραδιοακτινοβολία των γαλαξιών, που λαμβάνουν τα ραδιοτηλεσκόπια της γης, μετατρέποντας τις εγγραφές αυτές σε ήχους.

Παραδειγματική είναι για την περίπτωση αυτή, η εργασία της αστροφυσικού, με γνώσεις κλασικής μουσικής Φιορέλας Τερένζι, της οποίας δίσκοι με κομμάτια ουράνιας μουσικής από τον γαλαξία UGC6697, κυκλοφορούν ήδη στο εξωτερικό.

Τα μαθηματικά στην Ελλάδα, δηλαδή η επιστήμη των αριθμών, ήταν η κυρία επιστήμη, το κύριο <<μάθημα>>, λέξη από την οποία και προέρχεται. Ο μεγάλος μαθητής του <<Επιμενίδη>>, Πυθαγόρας, συνήθιζε να έχει την εξής στιχομυθία με τους μαθητές του: <<Ποίο είναι το σοφότερο πράγμα στον κόσμο;>>, ρωτούσε. Οι 28 μαθητές του απαντούσαν με μια φωνή: <<ο Αριθμός>>. <<Και ποίο είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο;>>, ρωτούσε πάλι ο Δάσκαλος. <<Η Αρμονία>> απαντούσαν οι μαθητές. Ο Πυθαγόρας έδινε τεράστια σημασία στην μουσική (να μην ξεχνούμε ότι μια από τις μεγαλύτερες κοιτίδες της μουσικής ήταν η πεδιάδα της Μεσσαράς στην Κρήτη, την οποία και επισκέφθηκε αφού πήγε στο Ιδαίον Άντρο το οποίο ανήκε στις πόλεις που ήταν στην πεδιάδα αυτή). Είπε πως η φιλοσοφία ήταν η επιστήμη της μουσικής. Χρησιμοποίησε την μουσική για ψυχοθεραπεία. Είχε επινοήσει ειδικές μελωδίες κατά της μελαγχολίας, του θυμού, του φθόνου κ.λπ. Ανακάλυψε την επιρροή της μουσικής πάνω στα ζώα.

Το σοβαρότερο όμως το διαβάζομε στον Ύμνο του Ορφέως, για τα άστρα. Στον Ύμνο αυτό γράφει: <<επταφαείς ζώνας εφορώμενοι, ηερόπλαγκτοι>> = σείς που φαίνεσθε σε επταφωτισμένες ζώνες και περιπλανάστε εις τον αέρα. Εύκολα διακρίνει κανείς στο στίχο αυτό ότι, η ειδική θεωρία της σχετικότητας με όλους τους νόμους, αλλά και ορισμένες σταθερές αυτής έχουν τιμές που ισχύουν μόνο για την πρώτη ζώνη των προαναφερθέντων στον ορφικό στίχο. Επίσης ότι ή πρώτη και η δεύτερη κβαντική συνθήκη του Bohr, η αρχή του Pauli, ήταν γνωστές από τότε και ίσχυαν για τις ζώνες που εκινούντο οι αστερισμοί αλλά και για την κοσμική πρωτογενή και δευτερογενή ακτινοβολία η οποία κινείται από τις εξωτερικές ζώνες προς την εσότατη που βρίσκεται το Ηλιακό μας σύστημα. Ακόμα, σύμφωνα με τον στίχο, η διαστολή του Σύμπαντος είναι διανοητικό ολίσθημα. Πιθανόν αυτή η εντύπωση της διαστολής να οφείλεται στην συμβολή διαφορετικών βαρυτικών πεδίων και στην καμπύλωση που επιφέρουν σ'αυτό, αλλά και στην ύπαρξη των διαφορετικών ζωνών που αναφέραμε προηγουμένως, σε κάθε μια των οποίων επικρατούν ταχύτητες [ταχυονικές] πολλαπλάσιες της ταχύτητας που έχει το φως στην ζώνη που ανήκει το Γαλαξιακό μας σύστημα και αυξανόμενες από την εσωτερική προς τις εξωτερικές, (έχομε δηλαδή όταν ομιλούμε για διαστολή, στην πραγματικότητα κάτι σαν οφθαλμαπάτη), εκτός και αν έχει σχέση μόνο με τον τρόπο κίνησης των πλανητών (δηλαδή την ελλειπτική τροχιά).

Αλλά ίσως και στην ύπαρξη των επτά Ορφικών συμπαντικών ζωνών να οφείλεται η ζωή, αφού σε κάθε ζώνη η ένταση ορισμένων βασικών δυνάμεων (όπως η βαρύτητα) που επηρεάζουν αυτήν, πρέπει να έχει αναλογικά σταθερές τιμές προσαρμοσμένες στα χαρακτηριστικά κάθε μίας, αλλά και να συνδέεται με τον τετραδιάστατο καμπυλωτό χωρόχρονο στο χάος, τόσο στον μακρόκοσμο όσο και στον μικρόκοσμο. Iδικά δε με τον τρόπο συμπεριφοράς των διαφόρων μικρομεγεθών ύλης και ενέργειας μέσα στον πυρήνα του ατόμου ή σωστότερα μέσα στο σφαιρικό φράγμα δυναμικού που περικλείει αυτόν, όπου δημιουργούνται οι διάφορες μορφές βαρύτητας από την αμφίδρομη παλμική μετατροπή των δύο αυτών μεγεθών, η οποία πρέπει να είναι ανάλογος της μάζης και της ενέργειας συνδέσεως των σωματιδίων, αλλά το αντιστρόφως ανάλογο, αντίδοτο της αντιύλης στον μαγνητισμό και ηλεκτρισμό της ύλης ή σωστότερα η ταχυονική αντίδραση της αντιύλης στην δράση της ύλης, όπου η μικρή απόπειρα μεταβολής της δεύτερης δημιουργεί την πρώτη, με τάση στην μετατροπή της ενέργειας σε ύλη. Ο Ηράκλειτος έλεγε: <<ουδέν μάλλον το όν του μη όντος είναι>>, δηλαδή το όν δεν έχει περισσότερη σημασία από το μη όν, διότι ο κόσμος είναι μια αρμονική σύνθεση του όντος και του μη όντος (ύλη-αντιύλη). (Έχομε εδώ μία μικρή συνέχεια των θεωριών Dirac, Yukawa, Σβαρτσσιλντ, αλλά και την αιτία της γένεσης και σύλληψης των νετρίνο και αντινετρίνο από τον πυρήνα του ατόμου, όπου η ισοδυναμία μάζης και ενεργείας αλλά και η εξωτερικά φαινόμενη σταθερότητα αυτού οφείλεται σ'αυτά τα σωματίδια.

Κάθε άτομο παράγει και εκπέμπει συνεχώς νετρίνα αλλά δίνοντας στα κουάρκ και αντικουάρκ τρεις διαφορετικές φάσεις, παρουσιάζονται αυτά ως τρία διαφορετικά σωματίδια σε μια στιγμή, την επόμενη όμως στιγμή είναι διαφορετικά της πρώτης, εκ των οποίων τα δύο μόνο συνδέονται μεταξύ τους έχοντας αντίθετο spin. Συλλαμβάνει δε ορισμένα από τα διερχόμενα νετρίνα και αντινετρίνα με τον πυρήνα του, τα οποία σε μια σχετικά μικρή ποσότητα συγκρούονται με τα εκπεμπόμενα την στιγμή γενέσεως, δημιουργώντας το προβλευθέν από τον Dirac Γκραβιτόνιο του οποίου η κβαντική στροφορμή (spin) πλησιάζει την τιμή 2, το άθροισμα περίπου των τιμών που έχει στα συγκρουόμενα σωματίδια. Η αδυναμία μας να παρατηρήσομε μέχρι τώρα το Γκράβιτον οφείλεται στην αρχή της αβεβαιότητος του Heisenberg, ιδικά δε στην αβεβαιότητα της ταχύτητας του σωματιδίου. Η δημιουργία όμως του Γκραβιτόνιου επιφέρει ασυμμετρία μεταξύ ύλης και αντιύλης μέσα στον πυρήνα, η οποία προκαλεί την συνεχή ύπαρξη και ανανέωση των δυνάμεων της βαρύτητας, αλλά και την αύξηση της αναλογίας των νετρονίων ως προς τα πρωτόνια όταν αυξάνεται ο μαζικός αριθμός, επειδή έχομε ανάλογη αύξηση της βαρύτητας, αφού τα νετρονικά νετρίνα είναι πιο κατάλληλα για την ανωτέρω σωματιδιακή ένωση, γιαυτό και δεν είναι μέχρι τώρα παρατηρήσημα.

Μέρος των υπόλοιπων εκπεμπόμενων νετρίνων προχωρούν προς το μέλλον με υψηλές ταχυονικές ταχύτητες και αφού διασχίσουν το καμπυλωτό σύμπαν, δηλαδή μόνο την πρώτη καμπυλωτή ορφική ζώνη, επανέρχονται ακαριαία σχεδόν, φαινομενικά από το παρελθόν αφού ο ακαριαίος χρόνος μας ξεγελά νομίζοντας ότι δεν έχει αλλάξει ο χωρόχρονος. Έτσι το μέλλον φαινομενικά γίνεται παρελθόν αλλά και το παρελθόν μέλλον δημιουργώντας την εντύπωση ότι υπάρχει, μόνο το τώρα.

Εάν κατανοήσομε τα προηγούμενα μεγέθη θα καταλάβομε ότι δεν υπάρχει μεταφυσική αλλά μόνο φυσική και ότι μέσα από αυτήν δίνονται ερμηνείες στα πάντα, με μιά διαφορά όμως ότι επειδή είναι αδύνατον προς το παρόν να κατασκευασθεί μηχανή παραγωγής τέτοιου είδους νετρίνο, μπορούμε να χρησιμοποιούμε ανθρώπους κατασκευασμένους από την φύση με τέτοια αναλογία στην περιεκτικότητα των στοιχείων, ώστε να εκπέμπουν τα απαιτούμενα ειδικά νετρίνα τα οποία μεταφέρουν εικόνες από την κατάσταση που επικρατεί στο μέλλον συνδυαζόμενες με την κατάσταση του τώρα στον ατομικό πυρήνα και παρουσιάζουν το μέλλον του, στο υποσυνείδητο του ανθρώπου και από εκεί μέσω ηλεκτρομαγνητικών διεργασιών στο συνειδητό.

Το πρωτόνιο μέσα στον πυρήνα μεταβάλλεται σε ηλεκτρονικό νέφος του οποίου η μορφή εξαρτάται από την ενεργειακή του κατάσταση στους πυρηνικούς φλοιούς με αντίθετη του ηλεκτρονίου τροχιακή στροφορμή, το δε νετρόνιο κατά την παλμική, σε σειρά Φουριέ τετραγωνικών κυμάτων, μετατροπή του σε ενέργεια, κινείται επί της ακτίνας του πυρήνα με μήκος κύματος μικρότερο του διπλασίου αυτής. Τέλος η δημιουργία της βαρύτητας είναι αλληλένδετη με τα βαρυονικά αδρόνια και τα νετρονικά νετρίνο).

Εφαρμογή ανωτέρων γνώσεων για τα βαρυτικά και ηλεκτρομαγνητικά πεδία, έχομε από τους Μινωϊτες, στη ναυσιπλοΐα, με τα ταχύτατα πλοία που δεν εκινούντο με κουπιά. Το 1970 παρατηρήθηκαν από Άγγλους <<ερασιτέχνες>>, στον αστερισμό του καρκίνου ,ταχύτητες τριπλάσιες της ταχύτητας του φωτός. Επίσης αργότερα, μία ομάδα αστρονόμων του Ινστιτούτου Max Plank ανέφερε ότι παρατήρησε κίνηση ορισμένων γαλαξιών με ταχύτητα, η οποία ξεπερνούσε αυτή του φωτός. Μετά από αυτά έγινε προσπάθεια στα εργαστήρια με αποτέλεσμα να επιτευχθούν ταχύτητες σημάτων από διπλάσιες έως εκατονταπλάσιες της ταχύτητας του φωτός, αποτέλεσμα μη αναμενόμενο από την ηλεκτρομαγνητική θεωρία. Τα κύματα αυτά όταν απομονωθούν από τα ηλεκτρομαγνητικά, οι εφαρμογές των θα ξεπερνούν κάθε φαντασία. Διαπερνούν σώματα αδιαφανή για τα συνήθη ηλεκτρομαγνητικά κύματα, διανύουν δε πολύ μεγάλες αποστάσεις με κατανάλωση ελάχιστης ενέργειας και με απίστευτα μεγάλες ταχύτητες, που ξεπερνούν εκατομμύρια φορές την ταχύτητα του φωτός. Έτσι θα μπορεί να εφαρμοσθεί η διαπλανητική επικοινωνία, κάτι που τώρα μας φαίνεται επιστημονική φαντασία.

Στο φυσικό ραδιοϊσότοπο του Ουρανίου με ατομικό αριθμό 92, διακρίνομε ότι τα ηλεκτρόνια κινούνται σε επτά ζώνες (φλοιούς, κατά το πρότυπο Rutherford). Σε αρκετούς Ορφικούς Ύμνους, αναφέρονται σπειροειδείς τροχιές. Κάθε στίχος των Ορφικών είναι ευαγγελισμός των απόκρυφων στοιχείων του Σύμπαντος. (Ίσως να είναι για ειδικούς και πολύ περιληπτική η προηγούμενη παρατήρηση, αλλά θα ασχοληθούμε μελλοντικά αναλύοντας με κάθε λεπτομέρεια). Αρκετές από τις γνώσεις τους, είχαν αποκτήσει οι πανεπιστήμονες Κρητικοί, επειδή ήταν θαλασσοκράτορες και παντοκράτορες πολλές χιλιετίες π.Χ. (πολύ προ του 4.000 π.Χ.).

Π.χ. στην έλλειψη πανεπιστημόνων την σημερινή εποχή οφείλεται η ύπαρξη δύο <<θεωριών>> για την χρηστική λειτουργία του ανακτόρου της Κνωσ(σ)ού. Ενώ και οι δύο θεωρίες είναι σωστές, οι μεν δεν έχουν τις γνώσεις των δε, για να τις <<παντρέψουν>> και να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα. (Πάνω σαυτές τις δυο θεωρίες στηρίζω την έρευνα για την ορθογραφία της λέξης Κνωσ(σ)ός, θεωρώντας ότι η μία αποτελεί μέρος της άλλης από την μυκηναϊκή εποχή και μετά).

Ο Μ.Ρ.ΝILSSON στο βιβλίο του <<Η Μυκηναϊκή προέλευση της Ελληνικής Μυθολογίας>>, σελ.184-185, αναφέρει ότι ο καθηγητής Bethe, σε μιά μελέτη του, επέστησε την προσοχή στην μεγάλη παλαιότητα τού μύθου της περιπέτειας του Θησέα στην Κνωσό, της Αριάδνης και του Μινώταυρου. Η παλαιότητα αυτή, γράφει, δεν θα έπρεπε να τρομάζει ένα επιστημονικό μυαλό, γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι ιστορικές αναμνήσεις σε μυθική μορφή έζησαν και διατηρήθηκαν δια μέσου των αιώνων. Επίσης το ότι ενθυμήσεις από την μινωική Κρήτη βρίσκονται μόνο στη μυθολογία της Αττικής, οφείλεται στην μετανάστευση των ελληνικών φυλών.

Οι Ίωνες της Αττικής είχαν δει το υπερήφανο ανάκτορο της Κνωσού στη λαμπρότητα του και είχαν μάθει να γνωρίζουν τον πλούτο και να φοβούνται τη δύναμη του βασιλιά της Κνωσού, αφού πρώτοι πριν τούς Αχαιούς ήρθαν, λεηλάτησαν την Κρήτη και εμπορεύτηκαν με το λαό της κατά τη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης υστερομινωϊκής περιόδου. Κράτησαν τη μνήμη σε μυθική μορφή, στην επαρχία ακριβώς εκείνη στην οποία είχαν απωθηθεί από τους Αχαιούς, την Αττική.

Πριν αναλύσομε ετυμολογικά πως ερμηνεύονται οι παραπάνω λέξεις, θα αναφέρομε απλώς ποία έννοια έχομε βρει πως έχουν, μέσα από την ετυμολογία, ορισμένες (λέξεις) πού λέγονται για την Μινωική εποχή.

Μινως = η αυτού εξοχότης ο κριτής (άρα αξίωμα), (στον πέλεκυ με τα ιερογλυφικά από το Αρκαλοχώρι γράφει: ΜΥΕSΕΝ-MENEN-IYOY = δια την μύησιν (στα μυστήρια) του Μίνωα του κριτού.

Αυτό το αναφέρω διότι οι εγκυκλοπαίδειες γράφουν πως η ιδιότητα αυτή τού Μίνωα, (μετά θάνατον βέβαια), δεν έχει αποδειχθεί από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Το πιθανότερο στο σπήλαιο αυτό από την Μυκηναϊκή εποχή μέχρι και τούς ιστορικούς χρόνους έχομε μαζί με την λατρεία της Δήμητρας ως χθόνιας και πολεμικής θεάς, την λατρεία τού Μίνωα του κριτού).

Πασιφάη = Παντοκρατορία (μεταφορικά ονομάζεται σύζυγος, επειδή Μίνως και παντοκρατορία ήταν αλληλένδετα)

Ταύρος = παντοκράτωρ (και οι Ορφικοί δίνουν την ίδια μετάφραση, δεν έχω ακόμα ερευνήσει το γιατί, υποθέτω όμως ότι η έννοια που δίνουν δεν είναι ετυμολογική. Πιστεύω ότι προέρχεται (και από εκεί θα αρχίσω την έρευνα) από τις μεγάλες αστρονομικές γνώσεις που είχαν οι Κρήτες Ορφικοί, οι οποίοι γνώριζαν πως στην φαινόμενη πορεία του, ο Ήλιος [τον οποίο αποκαλούσαν παντοκράτορα], κατά την εαρινή ισημερία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο, διαβαίνοντας τον ισημερινό εις τον αστερισμό του ταύρου [γι'αυτό παντοκράτορας και ο ταύρος] περνώντας στο βόρειο ημισφαίριο, που για την Ελλάδα είναι μια μετάβαση από το χειμώνα στην άνοιξη και κατ'επέκταση στην αναγέννηση της φύσης [οι αστρονομικές παρατηρήσεις αναφέρονται στην 4η, 3η και πρώτο μισό της 2ης π.Χ. χιλιετίας, κατά τον αστρονόμο Κ.Χασάπη].

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι πρόγονοι μας συσχέτιζαν τις εποχές με την ζωή. Ίσως από την εποχή αυτή και δια μέσου των αιώνων να έχομε στον Χριστιανισμό την ονομασία παντοκράτορας, στην μορφή που ζωγραφίζεται στο υψηλότερο σημείο των ναών.)

Μινώταυρος = Μινως ο Παντοκράτορας

Πίσω από την έννοια αυτών των λέξεων κρύβονται μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα. Έχομε τον παντοκράτορα (ταύρο) να συνουσιάζεται με (να κατακτά) την παντοκρατορία (Πασιφάη), και να γεννάται ο Μίνως ο Παντοκράτορας (ο Μινώταυρος). Η Πασιφάη (η παντοκρατορία) κατακτάται μέσα από ξύλινο ομοίωμα αγελάδας πού κατασκεύασε ο Δαίδαλος. Η παντοκρατορία κατακτάται δηλαδή μέσω των ξύλινων πλοίων πού κατασκεύασε στον Μίνωα ο μεγαλύτερος ναυπηγός όλων των εποχών, Δαίδαλος, στον οποίο την πατρότητα της ναυπηγικής τέχνης και της πρώτης ναυτικής σχολής, αναγνωρίζουν ακόμα και οι Φοίνικες, όπως διαβάζομε σε κείμενα της Ουγκαρίτ (UGARITIC LITERATURE, <<Ανοικοδόμηση του ανακτόρου του θεού Βάαλ>>. περιοδικό Επιστήμη και τεχνολογία, τεύχος 12). Μιά αποκαλυπτική παρατήρηση του καθηγητή CYRUS GORDON που δημοσιεύτηκε στο έργο του <<Όμηρος και Βίβλος>>, μας οδηγεί σε ένα έγκυρο δρόμο έρευνας, για την αρχαιότητα, τον <<Οδηγό Ναυτιλλομένων>> που κατείχε ο Όμηρος. Γράφει σχετικά ο αμερικάνος καθηγητής: <<Υπάρχει ένα είδος πλοίου που ονομάζεται <<ΤΚΤ>> στην ουγγαριτική (φοινικική) και <<SUTY>> στην αιγυπτιακή γλώσσα. Η εμφάνιση αυτής της λέξης από άποψη χρονικής και τοπικής συγκυρίας, καθώς και άλλες συνθήκες αποδεικνύουν μινωική προέλευση. Η λέξη προσφέρεται για δανεισμό που προήλθε από τους θαλασσοπόρους Κρήτες.

Επειδή μερικές από τις πινακίδες της Γραμμικής Β αφορούν πλοία, πρέπει να περιμένουμε περισσότερες πληροφορίες στο προσεχές μέλλον>>. Στο ίδιο βιβλίο ο GORDON αναφέρεται στη μινωική προέλευση του ουγγαριτικού μύθου του <<KREK>> που το θέμα του είναι η φοινικική <<Ιλιάδα>>.

Αλήθεια, ποιός περίμενε ότι η έρευνα θα έδινε τέτοια ερμηνεία; και ποιός αμφιβάλλει πλέον τι σημαίνει ο ταύρος (παντοκράτορας) πού ζωγράφισαν οι Μυκηναίοι (εις ανάμνησιν και από θαυμασμό προς τους Μίνωες) στην βόρεια πύλη του ανακτόρου της (με δυο-σ-)Κνωσσού; ο οποίος εξορμά προς βορρά (ας το προσέξομε), δηλαδή προς την κατεύθυνση πού είναι το λιμάνι της (με ένα-σ-) Κνωσού, απ’οπου εξορμούσε ο πιο πολυταξιδεμένος στόλος όλων των εποχών. Οι Μυκηναίοι αναστήλωσαν και κατασκεύασαν στην Κνωσό, όπως ακριβώς ο Εβανς μετά 3.000 χρόνια, τα κεντρικά διαμερίσματα του ανακτόρου, τις κύριες πύλες και ορισμένα άλλα κτίρια που είχαν άμεση σχέση με την αρχιερατική και παντοκρατορική ιδιότητα του Μίνωα, φτιάχνοντας την Κνωσσό σύμφωνα με όσα γνώριζαν από μύθους και διηγήσεις για τους Μίνωες και τον λαό τους, αναπτύσσοντας γύρω την νέα Κνωσό προσαρμοσμένη στον μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό. Έτσι η Κνωσσό (Σαν μαυσωλείο. Βασικά προοριζόταν για μεγάλος ναός, γράφει ο Πωλ Φωρ, από τους λίγους που πλησιάζουν ίσως στην σωστή ερμηνεία, η οποία αν και φανταστική είναι πολύ λογική. Μόνο που ο Πωλ Φωρ στην συγκεκριμένη παρατήρηση μπερδεύει την μινωική με την μυκηναϊκή εποχή, αλλά και τον μυκηναϊκό μύθο με την πραγματικότητα) προκαλούσε δέος στους Μυκηναίους κατοίκους της Κνωσού και όλου του πλανήτη μας, αλλά και υπερηφάνεια στους Ετεοκρήτες για το μεγαλείο των προγόνων τους.

Έχομε δηλαδή στο κέντρο του ανακτόρου της παλαιάς Κνωσού νεκρικά, λατρευτικά και τελετουργικά διαμερίσματα, με πλούσιες παραστάσεις και κατασκευές, τα οποία ήταν γνωστά ως Κνωσσό. [από το κνώσσω].

Θα πρέπει να πέρασε αρκετός καιρός από την καταστροφή μέχρι την ανέγερση και αναστήλωση της Κνωσού από τα ερείπια της, γιατί αλλιώς δεν θα έβρισκαν μερικά ίχνη διαβρώσεως στο πρώτο στρώμα και άνοιγμα στοών από ανθρώπους που έψαχναν για θησαυρό. (Την λέξη Κνωσ(σ)ό, γράφω άλλοτε με ένα -σ- και άλλοτε με δύο για τους παραπάνω λόγους.

Αρχικά γραφόταν με ένα -σ-, αργότερα και με δύο, με διαφορετική έννοια κάθε φορά). (Το λεξικό Ι.Σταματάκου γράφει την λέξη και με τους δυο τρόπους, αλλά και ο Ηρόδοτος). Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφέρει τι σημαίνει η λέξη Κνωσός, η οποία είναι μυκηναϊκή.

Την σωστή ερμηνεία των λέξεων εννεωρός (όχι εννέωρος) και οαριστής, της Οδύσσειας απέφευγαν να δώσουν οι εκτός Κρήτης σοφοί, που είχαν σχέση με την Αθήνα.

Εννέωρος. (πρωτογράφτηκε με κεφαλαία γράμματα, άρα ο τονισμός έγινε όπως νόμιζε ή όπως ήθελε αυτός πού την έγραψε με μικρά, μετά τον 2ο αιώνα π.Χ.). Η λέξη είναι σύνθετη από το Εν και νεωρός.

Το εν (ως επιρρ.) = μέσα, επάνω. Νεωρός,ο. επιστάτης, φύλακας τού νεωρίου. ΕΤΥΜ. νη(F)ωρός <ναύς, ναός/νηός <<πλοίο>>+(F)ωρός (τ.στόν οποίο εμφανίζεται το ρήμα ορώ ως β συνθετικό), πρβλ. θυρ-ωρός, πυλ-ωρός. Η λέξη νεώριο (αρχ) = χώρος σε λιμάνι στον οποίο ανελκύονταν τα πολεμικά πλοία για επισκευή, συντήρηση και φύλαξη μέσα σε ειδικά οικήματα τούς νεώσοικους. Εννεωρος λοιπόν είναι αυτός πού βρίσκεται πάνω (επικεφαλής) από τους επιστάτες των ναυστάθμων. Αφού λοιπόν ο Μίνως ήταν κυρίαρχος των πλοίων επομένως ήταν και θαλασσοκράτορας.

Η λέξη οαριστής είναι σύνθετη από το αθροιστικό πρόθημα ο-, και αριστεύς. Ο-, αχώριστο αθροιστικό πρόθημα που, κατά την επικρατέστερη άποψη, θεωρείται αιολικός τύπος του αθροιστικού ά-(πρβλ.α-θρόος,άπαξ), απ'όπου και η ψίλωση των ελαχίστων λέξεων με α συνθετικό το πρόθημα αυτό. Τα εν λόγω σύνθετα μαρτυρούνται στον 'Όμηρο ή σε γλωσσάρια. Από την εξέλιξη της σημασίας του αθροιστικού α- δημιουργήθηκε η έννοια της επιτάσεως, και κατέληξε να σημαίνει <<τον εφοδιασμένο με κάτι>> και κατ' επέκταση <<αυτόν πού έχει κάτι σε μεγάλη ποσότητα>>, έτσι επιτείνει την έννοια του β συνθετικού. (εγκ.Παπ-Λαρ-Μπριτ).

Αριστεύς (αρχ.) 1.ο άριστος, ο διακεκριμένος, ο πρώτος 2.(συνήθως στον πληθ.) οι αριστείς. οι άριστοι, οι ηγέτες, οι αρχηγοί. Άριστος (για πρόσωπα) 1.αυτός πού κατάγεται από ευγενείς, που ανήκει στην τάξη των ευγενών (με αυτή την αρχική σημασία χρησιμοποιείται ευρύτατα στον Όμηρο). 2.ο αρχηγός. 3.ο ηθικά καλύτερος. 4.ο καλύτερος σε κάθε τι. (εγκ.Παπ-Λαρ-Μπριτ). Η λέξη αριστεύς στην αρκαδική γίνεται αριστής, όπως το ιερεύς γίνεται ιαρής. Εδώ έχει τη σημασία, ο ηθικά καλύτερος ευγενής, επομένως ο ιερέας της Μινωικής εποχής. Έχοντας όμως η λέξη οαριστής το αθροιστικό ο- μπροστά στην λέξη αριστής, ερμηνεύεται αρχιερέας. Έτσι οι στίχοι του Ομήρου: <<τήσι δ'ενί Κνωσός, μεγάλη πόλις, ένθα τε Μίνως εννεωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής>>, ερμηνεύονται: Εκ'είναι η Κνωσό, πούνε μεγάλη χώρα, όπου ο Μίνως ο θαλασσοκράτορας βασίλευε του μεγάλου Δία αρχιερέας.

Σε πιο έμμετρη μετάφραση:

Κι'είναι κει πάνω (στο νησί της Κρήτης) η Κνωσό, που ναι μεγάλη χώρα. Μίνως θαλασσοκράτορας βασίλευε εκεί πέρα. αρχιερέας ήτανε του Δία του μεγάλου.

Και από αυτή την μετάφραση μπορούμε να βγάλομε το συμπέρασμα ότι, ο Όμηρος αναφέρει εδώ την λέξη Μίνως, ως τίτλο, επομένως θαλασσοκράτορες και αρχιερείς ήταν όλοι αυτοί που έφεραν αυτό το αξίωμα.

Παρατηρούμε ότι όλοι οι μεταφραστές της Οδύσσειας δίνουν καθ'ένας την δική του ερμηνεία. Μήπως η αδιαφορία μας για προσεκτική έρευνα, μέσα στα γεωγραφικά Ελλαδικά όρια, αλλά και οι ξένοι άλωσαν επιτυχώς την γλώσσα μας, με τα συγγράμματα τους; τα οποία απέχουν κάθε ευθύνης έναντι του μεγαλείου των προγόνων μας, αλλά και των σημερινών Ελλήνων. Ας αναλογισθούμε ότι, η πρόοδος του σημερινού πολιτισμού οφείλεται περισσότερο στους νεοέλληνες, πνευματικούς ανθρώπούς, που βρίσκονται στα διάφορα κέντρα ερευνών του εξωτερικού, συνεχίζοντας το έργο των προγόνων μας. Όσο προικισμένος και αν είναι ένας ξένος ελληνιστής, όση καλή διάθεση και αν έχει, ποτέ δεν μπορεί να διαβάσει την αρχαία Ελληνική γλώσσα και να εμβαθύνει στα νοήματα της τόσο, όσο οι φυσικοί κληρονόμοι της.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΘΩΜΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

Ερευνητής Προϊστορικών Γραφών

ΒΛΥΧΙΑ - ΚΝΩΣΟΥ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΚΡΗΤΗΣ

ΠΗΓΗ