Οι Βρύγες, οι Φρύγες και οι Πρέσπες

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Οι Λύκοι των Πρεσπών ουρλιάζουν στη παραχάραξη της Ιστορίας

Λυγκηστίς και Βρυγηίς των  Μεγάλων  Λιμνών
Η Λυγκηστίδα (Λυγκηστίς ή Λύγκος) ήταν αρχαία «χώρα» της Μακεδονίας, στην οποία κατοικούσαν οι Λυγκηστές. Βρισκόταν βόρεια της Εορδαίας και της Ορεστίδας στο νοτιοδυτικό τμήμα του λεκανοπεδίου του Εριγώνα (σημ. πεδιάδα του Μοναστηρίου παρά τη λίμνη Πρέσπα μέχρι του επί της ανατολικής όχθης της Λιχνίτιδας λίμνης (Αχρίδας) όρους Πετρίνο.
Εδώ ήταν η αρχαία πόλη Πυλών ως όριο της Μακεδονίας με την Ιλλυρία.
  Κατά τους αρχαίους χρόνους, οι Πρέσπες αποτελούσαν βασικότατο τμήμα της Αρχαίας Λύγκου, έφεραν δε τα ονόματα «Μικρά» και «Μεγάλη Βρυγηίς». Η σημερινή ονομασία «Πρέσπα» μαρτυρείται ήδη από τους βυζαντινούς χρόνους. Δυστυχώς η περιοχή, λόγω της ιστορικής ευαισθησίας της, συνιστούσε μέχρι και πριν ολίγα χρόνια ζώνη εμπολέμου, βαρέως και η ίδια πληγωθείσα από τις Ελληνο-βαλκανικές μεγάλες αντιπαραθέσεις και φυσικά τον εμφύλιο πόλεμο. Έτσι υπέστη μια αδικαιολόγητη κατάσταση απομονώσεως, ελλείψεως ουσιαστικού κρατικού ενδιαφέροντος, που πέραν της απουσίας σημαντικών υποδομών (πρόβλημα που υφίσταται μέχρι και σήμερα), περιόρισε στο ελάχιστο τις αρχαιολογικές έρευνες.

Η Πρέσπα, ιστορικά ανήκε στο έθνος των Ορεστών οι οποίοι θεωρούνταν ότι ήταν Μολοσσικής καταγωγής και συνδεόντουσαν με ηπειρωτικά φύλλα. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Αντίοχος υπήρξε ο πρώτος γνωστός βασιλιάς του έθνους, ενώ υπήρξαν οι βασιλιάδες Κάρανος και ο Κοίνος. Στην περιοχή ανάμεσα στην Κορυτσά και τη Μικρή Πρέσπα, στη βόρεια Ορεστίδα, τοποθετείται το Πήλιον, που έγινε γνωστό από την διαδρομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Στο νησί του Αγίου Αχίλλειου στη Μικρή Πρέσπα, έχουν βρεθεί επιγραφές που μαρτυρούν το όνομα της Ορεστικής πόλης Λύκης (ή Λύκα) η οποία φαίνεται να εκτείνοταν σε νησίδα που ένωνε το νησί με την χέρσο. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, τα επιγραφικά ευρήματα ανέρχονται σε πενήντα.

Η ευρύτερη περιοχή της Φλώρινας ήταν ένα αυτόνομο κρατίδιο που κατοικούσαν ελληνικά φύλα των μακεδόνων, δωρικής καταγωγής. Επί βασιλείας Φιλίππου Β’ ενσωματώθηκε στο βασίλειο της Μακεδονίας. Την εποχή του Τρωικού πολέμου, στην περιοχή κατοικούσε ο λαός με το όνομα Βρύγες ή αλλιώς Φρύγες, οι οποίοι συμμετείχαν στον πόλεμο με το πλευρό των Τρώων. Εξ αιτίας αυτού του λαού, οι λίμνες των Πρεσπών, ονομάζονταν μικρή και μεγάλη Βρυγηίς. Αποδεικνύοντας όλα αυτά, υπάρχει ένας αρχαίος οικισμός που κατοικούταν από τον 16ο έως τον 6ο αιώνα π.Χ. και από τον 4ο μέχρι και τον 1ο αιώνα π.Χ. όπου καταστράφηκε από πυρκαγιά, μάλλον ως αποτέλεσμα εχθρικής εισβολής.
Σημαντικό είναι το εύρημα της χάλκινης μακεδονικής ασπίδας με την επιγραφή ‘Βασιλέως Αντίγονου’, κατάλοιπο και μαρτυρία της μάχης του 294 π.χ., μεταξύ του βασιλιά της Ηπείρου, του Πύρρου, και του Μακεδόνα βασιλιά Αντιγόνου.
Η Μικρή  Βρυγηίς (Πρέσπα) χαρακτηρίζεται ως μεσοτροφική λίμνη, περιβάλλεται δε από σημαντικές εκτάσεις με καλαμιώνες και έχει μικρότερο βάθος από τη Μεγάλη. Υπάρχουν περίοδοι που παρατηρείται σε συνθήκες ακραίου ψύχους το πάγωμα της λίμνης. Έχει έκταση περίπου 47 τ.χλμ. Η Μεγάλη (Πρέσπα )θεωρείται ολιγοτροφική λίμνη, το ανώτερο βάθος της ξεπερνάει τα 50 μέτρα, ενώ η έκτασή της αγγίζει τα 272 τ. χλμ., εκ των οποίων λιγότερα από 40 ανήκουν στην Ελληνική επικράτεια. Συχνό είναι το φαινόμενο του κυματισμού, ενώ σε γενικές γραμμές τα νερά της δεν παγώνουν.  Απαντούν πάνω απο 40 είδη θηλαστικών, περί τα 260 είδη πτηνών, 11 αμφιβίων, 20 είδη ερπετών και 15 είδη ιχθύων, ενώ στην πλούσια χλωρίδα της περιλαμβάνονται περισσότερα από 1300 είδη φυτών και μια συστάδα υπεραιωνόβιων βουνοκυπάρισσων. Όσον αφορά στην πτηνοπανίδα σημαντικότερη θεωρείται η παρουσία των δύο ειδών πελεκάνου, (ροδοπελεκάνου και αργυροπελεκάνου), ιδιαίτερα του δευτέρου, που είναι σπάνιο είδος παγκοσμίως.

Αγγείο-κύπελλο σε σχήμα κεφαλής κριού και ερυθρόμορφη διακόσμηση με φύλλα κισσού στον λαιμό, ένα από τα πολλά ευρήματα υψίστης ιστορικής σημασίας, σε νεκροταφείο Αρχαϊκών και Κλασικών Χρόνων (6ου-4ου αι. π.Χ.) που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην αρχαία Λυγκηστίδα της Aνω Μακεδονίας. Πρόκειται για μια ανέλπιστη σημαντική αποκάλυψη, καθώς, μέχρι πρόσφατα, λόγω έλλειψης δεδομένων, επικρατούσε η λανθασμένη αντίληψη ότι η περιοχή την περίοδο εκείνη ήταν κοινωνικά και πολιτισμικά απομονωμένη.

Η μεγάλη και μικρή  Βρυγηίδα   στις Πύλες των Ορίων της Μυθιστορίας
Αστραία

Πηγές:
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο σκληρός δίσκος της Φαιστού

Όταν άρχιζε ο Λαβύρινθος και το ΜΑΤΡΙΞ του Μίνωα
Ο Δίσκος της Φαιστού είναι αρχαιολογικό εύρημα από τη Μινωική πόλη της Φαιστού στη νότια Κρήτη και χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ.. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα. Το πιο γνωστό δείγμα της ιερογλυφικής μινωικής γραφής είναι ο μοναδικός στο είδος του δίσκος, που βρέθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο του ανακτόρου της Φαιστού.

Διατηρείται ακέραιος. Στις δύο πλευρές του έχουν αποτυπωθεί σύμβολα σε μία σειρά, που ακολουθεί σπειροειδή διάταξη, ξεκινώντας από την περιφέρεια και καταλήγοντας στο κέντρο. Διακρίνονται 45 σύμβολα που επαναλαμβάνονται και ομαδοποιούνται σχηματίζοντας λέξεις, οι οποίες χωρίζονται με κάθετες εγχάρακτες γραμμές. Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό, ο οποίος ήταν από τα βασικότερα υλικά του Μινωικού κόσμου. Η μέση διάμετρός του είναι 15 εκατοστά και το μέσο πάχος του 1 εκατοστό. Στις δύο όψεις του βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά, έντομα, φυτά κ.α. Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς.  Η αποτύπωσή τους έγινε με σφραγίδες, όταν ο πηλός ήταν ακόμη νωπός και για το λόγο αυτό ο δίσκος θεωρείται το παλαιότερο γνωστό δείγμα τυπογραφίας. Μέχρι σήμερα έχουν προταθεί διάφορες αποκρυπτογραφήσεις του κειμένου. Η επικρατέστερη άποψη της σύγχρονης έρευνας είναι, ότι ίσως αποδίδει κάποιο θρησκευτικό κείμενο ή ύμνο. Αξιοσημείωτο είναι, ότι ορισμένα σύμβολα της ίδιας γραφής σώζονται και σε ένα πέλεκυ από το Αρκαλοχώρι.
Ο δίσκος ανακαλύφθηκε στις 3 Ιουλίου 1908 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ (Luigi Pernier) και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Τα μυστικά του Δίσκου της Φαιστού θα «ταξιδέψουν» στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019 ο γλωσσολόγος δρ Γκάρεθ Όουενς, ειδικός σε θέματα μινωικής γραφής, θα απευθύνει ομιλία με τίτλο «From Linear B to the Phaistos Disk» («Από τη Γραμμική Β στο Δίσκο της Φαιστού»). Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 17:30, στην αίθουσα Vivian Stewart του Κολεγίου Murray Edwards. Όπως έκανε γνωστό ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στη διάλεξή του θα προβεί σε μια σύνοψη των αποτελεσμάτων της δεκαετούς έρευνας που έχει πραγματοποιήσει σε συνεργασία με τον καθηγητή Φωνητικής στην Οξφόρδη, Τζον Κόουλμαν. Οι δυο ερευνητές υποστηρίζουν ότι μπορούν να «διαβάσουν» το 99% των επιγραφών του περίφημου Δίσκου, αποκαλύπτοντας έτσι τα μυστικά του. Υπενθυμίζεται ότι τα συμπεράσματα αυτά παρουσιάστηκαν πέρσι το Φεβρουάριο στην Αθήνα κατά την ομιλία του κ. Όουενς στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. 
Σύμφωνα με τα σχετικά αποτελέσματα, «ο Δίσκος της Φαιστού Α και Β πλευρά απαρτίζεται από εξήντα μία (61) λέξεις, σε δεκαοκτώ στίχους με ρίμα. Έξι λέξεις από αυτές αναφέρονται στο Φως, ενώ άλλες έξι στη Δύση του Φωτός. Τρεις λέξεις είναι αφιερωμένες στην Έγκυο Θεότητα και δέκα στη Θεότητα που χαρακτηρίζεται με διαφορετικά επίθετα. Η Α πλευρά του Δίσκου της Φαιστού κάνει λόγο για την Έγκυο Θεότητα που λάμπει, ενώ στη Β πλευρά ξεχωρίζει μία πρόταση με στίχους, ρίμα, σονέτα με ποιητική παρήχηση που είναι αφιερωμένη στη Θεότητα που δύει, ίσως τη Δύση της Αστάρτης, της Αφροδίτης, της Αφαίας (Θεότητα της Γέννας) και Δικτύννας, στην Πάφο, τη Φαιστό και τη Φαλάσαρνα, δηλαδή στον αστερισμό VENUS, το πρωινό και βραδινό αστέρι (QED). Το περιεχόμενο του Δίσκου της Φαιστού είναι ένας μινωικός λυρικός ύμνος προς τη Θεότητα, ένα βαθύ μήνυμα από την εποχή του Χαλκού, πριν από 37 αιώνες».

Η Εποχή του Ταύρου και η νεοατλαντίδα
Τhe hard disk of the Minoan Matrix
Αστραία