Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

5. ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ


ΓΙΑΝ(Ν)ΗΣ  Κ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
(Μέρος 5)


Ο Όμηρος εivαι ιστορικό πρόσωπο;Στην περίοδο αυτή—πότε ακριβώς δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε—εμφανίστηκεν ο Όμηρος. Κατά τη γνώμη μας ο ποιητής αυτός ήταν αοιδός, ανήκε δηλαδή στην τάξη του ιερατείου. Πού γεννήθηκε και πού μεγάλωσε δεν ξέρομε. Ίσως σε κάποια πόλη της αντικρινής από τη Χίο περιοχής. Μα αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Κι' αν ξέραμε που γεννήθηκε και που έζησε, πάλι δεν θα μπορούσαμε από την πληροφορία και μόνο αυτή να λύσουμε το ομηρικό ζήτημα. Σημασία έχει να καθορίσουμε ποια ήταν η θέση του Ομήρου μέσα στην κοινωνία του. Σύμφωνα λοιπόν με όσα είπαμε ως εδώ είναι για μας απόλυτα βέβαιο πως ο Όμηρος ήταν αοιδός. Μα ήταν ένας αοιδός με πολύ μεγάλο ποιητικό ταλέντο. Όταν λοιπόν με την κοινωνική διαφοροποίηση που συντελέσθηκε στις ελληνικές (αιολοϊωνικές) πόλεις της Μικρασίας, οι αοιδοί έχασαν τα προνόμια τους και παράλληλα επινοήθηκε και καθιερώθηκε η νέα (δημοτική) γραφή, ο αοιδός αυτός κάθισε και μετέγραψε τους παλιούς ύμνους και ιστορίες 68 από τα ιερά βιβλία. Η τέτοια του πράξη στην αρχή δεν κατακρίθηκε από τους ευγενείς που είχαν στο αναμεταξύ συγκεντρώσει μεγάλη εξουσία στα χέρια τους. Μα άμα πέρασαν μερικά χρόνια και τα μεταγραμμένα στη νέα γραφή τραγούδια έκαναν μεγάλη εντύπωση στο λαό, όχι μόνο οι ιερείς άρχισαν να κατακρίνουν τον Όμηρο, μα και οι ευγενείς δεν έβλεπαν με καλό μάτι την τέτοια προσπάθεια του και το νέο επάγγελμα του, γιατί έβρισκαν πως ο νεωτερισμός αυτός του Ομήρου μπορεί να βλάψη. Άρχισε λοιπόν συστηματική καταδρομή εναντίον του και καθόλου απίθανο να χαρακτηρίσθηκε αποστάτης και ασεβής. Ίσως για το λόγο αυτό να τον ωνόμασαν Όμηρο, γιατί φαίνεται το οικογενειακό του όνομα ήταν άλλο. Η λέξη όμηρος είναι ξένη (φρυγική ή λυδική) και πιθανό να σήμαινε τον αποστάτη, τον υβριστή των θείων, τον ιερόσυλο ή κάτι τέτοιο. Βέβαια δεν έχομε γραπτές πηγές που να μας το επιβεβαιώνουν αυτό. Ωστόσο όμως όλοι οι αρχαίοι θρύλοι γύρω στη ζωή και τη δράση του Ομήρου, και όλες οι γραπτές μαρτυρίες, μόνο σ' ένα τέτοιο συμπέρασμα μας οδηγούν. Πρώτα πρώτα έχομε τη μαρτυρία του Ηροδότου που λέει πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος 69 έζησαν στην ίδια εποχή
και πως:

“Αυτοί είναι που έγραψαν τη θεογονία των Ελλήνων και πού έδωκαν στους θεούς ονόματα και που τους απέδωκαν τιμές και καθώρισαν το επάγγελμα τους και που περιγράψανε τις μορφές τους” (Β. 53).Η πληροφορία αυτή, κατά τη γνώμη μου, έχει μεγάλη σημασία, γιατί μας λέει καθαρά πως ως τα χρόνια του Ομήρου και του Ησιόδου η ελληνική “θεολογία” ήταν ένα είδος ταμπού· ήταν δηλαδή απαγορευμένο στο λαό όχι μόνο να καταπιάνεται με έργα τελετουργικά, μα και ούτε να προφέρη ονόματα θεών και γενικά να “συζητή” για θρησκευτικά ζητήματα 70. Όπως και στην Αίγυπτο, Βαβυλώνα, Παλαιστίνη κι' αλλού κάθε ζήτημα που σχετίζονταν με τη λατρεία ήταν αποκλειστικά έργο των ιερέων 71. Από όσα όμως γράφει ο Ηρόδοτος είναι φανερό πως στην Ελλάδα το ιερατείο στα χρόνια του Ομήρου και Ησιόδου έχασε την προνομιούχα θέση του και έπαυσε να είναι ο αποκλειστικός φύλακας των θρησκευτικών παραδόσεων, γιατί οι παραδόσεις αυτές έγιναν κτήμα όλου του λαού 72. Ο Όμηρος λοιπόν και ο Ησίοδος ήταν οι πρώτοι εκλαϊκευτές όλων των παλαιών ιερατικών παραδόσεων. Πού όμως βρήκαν τα κείμενα; Είπαμε παραπάνω πως υπήρχαν “αρχεία”, δηλαδή ιερά βιβλία, και αυτά χρησιμοποίησαν. Γι' αυτό και ο Αριστοτέλης (κατά μαρτυρία του Πορφυρίωνος) έλεγε πως ο Όμηρος εποίει τα πράγματα “οἶα ἦν τότε”, δηλαδή τα έγραφε όπως ήταν πρίν απ' αυτόν.Ποια όμως διάλεκτο μεταχειρίστηκε; Να ένα άλλο ζήτημα πού έβαλε τους φιλολόγους και τους ομηριστάς σε μεγάλους μπελάδες. Σύμφωνα με όσα έχομε πει ως εδώ, είναι φανερό πως ο Όμηρος, μια που προέρχονταν από το αιολικό ιερατείο και επειδή μετέγραψε την αχαϊκή παράδοση, μεταχειρίστηκε μάλλον το αιολικό ιδίωμα 73. Αυτό είναι το πιθανώτερο.
Όπως είπαμε όμως, ο Όμηρος με τον καιρό αντίκρυσε την καταδρομή των ιερέων και ίσως και των ευγενών. Γι' αυτό παντού έβρισκε την περιφρόνηση και το χλευασμό. Η τέτοια καταφορά βάσταξε και στους ύστερα από το θάνατο του αιώνες. Η αριστοκρατική παράδοση μιλούσε με περιφρόνηση για τους δύο ποιητές που εκλαΐκευσαν το πιο μεγάλο μέρος των θρησκευτικών παραδόσεων 74. Οι Ορφικοί πρώτα και ύστερα ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος και άλλοι καταφέρθηκαν και είπανε πολλά εναντίον του Ομήρου 75. Κι' αυτός ο Πλάτων που πολλές φορές ανάφερει τον Όμηρο 76, δεν είχε καλή ιδέα για τον ποιητή της Ιλιάδας και Οδύσσειας. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος, λέει, φτιάχνουν ψεύτικους μύθους για να διασκεδάζουν τους ανθρώπους (Πολιτ. 377e). Μα ο Πλάτων δεν σταματά ως εδώ. Λέει ακόμα πως ο Όμηρος και άλλοι ποιητές λένε πράγματα που κι' αν είναι σωστά δεν έπρεπε να γράφουνται και να κοινολογούνται και πως στον ποιητή της “Ιλιάδας” άρεσαν τα ψέμματα, γι' αυτό και ο Όμηρος δεν έχει θέση στην πλατωνική Πολιτεία 77.
Ο Πλάτων επικρίνει τον Όμηρο.
Και σα να μη φτάνουν οι τέτοιοι του χαρακτηρισμοί, λέει ακόμα πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος γύριζαν σαν αλήτες από χώρες σε χωριά απαγγέλλοντας τις ραψωδίες τους, δεν μπόρεσαν δε πουθενά ούτε την αρετή να διδάξουν κι' ούτε να αποκτήσουν πιστούς φίλους και υποστηρικτές. Κι' αυτός ο φίλος του Ομήρου, ο Κρεώφυλος. φέρθη πολύ πρόστυχα στον ποιητή. Τέτοια ήταν η επίδραση του Ομήρου! Ποιητής χωρίς φίλους, χωρίς κύρος, χωρίς οπαδούς! Γι' αυτό μιά που δεν ήταν σπουδαία προσωπικότητα, ούτε ωφέλησε καμμιά πόλη με τα έπη του, ούτε πέρασε για σπουδαίος νομοθέτης, διδάσκαλος ή σοφός, και ούτε καμμιά πολιτεία τόνε μνημονεύει για δικό της αρχηγό 78.
Αν δεν κάνω λάθος, τα όσα λέει εδώ ο Πλάτων όχι μόνο έχουν άμεση σχέση με την καταφορά της αριστοκρατικής παράταξης εναντίον του Ομήρου —και το γιατί το είπαμε παραπάνω—μα και μας κατατοπίζουν στο ζήτημα: γιατί ήταν στην αρχαιότητα άγνωστη η πατρίδα του. Μιά που ο ποιητής έγινε ο στόχος του κατατρεγμού των αριστοκρατικών “γύριζε σαν αλήτης από χώρες σε χωριά”. Κι' όχι μοναχά ξεχάστηκε το παλιό πατρογονικό του όνομα, αφού επικράτησε το παρατσούκλι που του κόλλησαν οι ευγενείς, μα και καμμιά πολιτεία της Μικρασίας δεν παραδέχονταν πως ο ποιητής ήταν δικός της, ή πως την ωφέλησε με τα ποιήματα του και καμμιά δεν το θεωρούσε τιμή της να παραδεχθή πως γεννήθηκε στον τόπο της. Ήταν λοιπόν αποδιοπομπαίος τράγος79. Η τέτοια όμως καταδρομή βάσταξε εκατό, ίσως και παραπάνω χρόνια. Γι' αυτό καμμιά ελληνική μικρασιατική πολιτεία δεν δέχονταν τον Όμηρο για πολίτη της. Πιο υστέρα από το τέλος του Ζ' αιώνα τα πράγματα άρχιζαν ν' αλλάζουν. Στις ελληνικές πολιτείες της Μικρασίας έγιναν επαναστάσεις και πολιτειακές μεταβολές. Οι αριστοκρατικοί ήταν στα χρόνια αυτά από κάτω. Πιέζονταν, εξορίζονταν, σφάζονταν. Στην περίοδο λοιπόν αυτή η κάθε χώρα από όπου πέρασεν ο Όμηρος κολακεύονταν να πιστεύη πως ο ποιητής ήταν γέννημα και θρέμμα δικό της. Έτσι δημιουργήθηκεν ολόκληρος θρύλος και εφτά πολιτείες τσακώνονταν για την πατρίδα του Ομήρου, γιατί η κάθε μία από τις εφτά ισχυρίζονταν πως ο ποιητής γεννήθηκε στον τόπο της.


Ο Ησίοδος και οι αγρότες.
To ίδιο έπαθε και ο Ησίοδος. Και γι' αυτόν δεν ξέρομε καλά καλά πού γεννήθηκε και πού μεγάλωσε. Φαίνεται δε πως στον καιρό που οι αγροτικές μάζες (οι διάκριοι) σε πολλές περιοχές πήραν την πολιτική εξουσία, άρχισαν να βρίζουν τους πρωτευουσιάνους και τους ευγενείς —η γένεση της κωμωδίαςαυτήν την αφορμή έχει— και να παρουσιάζουν τον Ησίοδο σαν διανοούμενο που ήταν ο πνευματικός ηγέτης των αγροτών. Οι αγρότες δηλαδή για να δείξουν πως κι' αυτοί είναι εκλεκτό γένος και πως έχουν πολιτισμό βάφτισαν τον Ησίοδο τσοπάνο. Κι' ακόμα έπλασαν την παράδοση, πως σ' αυτόν πρώτα τον τσοπάνο, που έβοσκε τα πρόβατά του στον άγιο Ελικώνα, οι θέαινες Μούσες έδωκαν το χάρισμα του έμμετρου λόγου (στίχ. 22-24). Απαντώντας όμως οι αριστοκράτες στην καυχησιολογία αυτή των αγροτών “έβαλαν” τις Μούσες να λένε: “Τσομπάνηδες χωριαταρέοι, θλιβερά ντροπιάσματα που μόνο για την κοιλιά σας ζήτε, ξέρομε ψέμματα πολλά να σας λέμε όμοια μ' αλήθειες (δηλαδή ξέρομε να να σας πατούμε κοροϊδίες), μα άμα θέλομε ξέρομε κι' αληθινά να μιλούμε”. Και φυσικά, οι Μούσες “μιλούσαν αληθινά” μόνο στους ποιητές των αριστοκρατών. Θαρρώ πως μόνο αυτή η ερμηνεία στέκει στους στίχους 22-28 της “Θεογονίας”. Το ότι το κείμενο είναι ταραγμένο και οι στίχοι 26 - 28 ξένη παρεμβολή το παρατήρησαν και άλλοι. Δεν βγαίνει όμως κανένα νόημα αν δεν χαρακτηρίσουμε σαν προσθήκη όλους τους στίχους 22-35, που δεν έχουν καμμιά θέση στο κείμενο έτσι που είναι βαλμένοι.
Ο Όμηρος τυφλώθηκε;
Σαν τελικό συμπέρασμα της άποψης που υποστηρίζομε βγαίνει πως τον ποιητή στα τελευταία ίσως χρόνια της ζωής του να τον τύφλωσαν οι εχθροί του. Για να επιμένη η αρχαία παράδοση πως ήταν τυφλός θα πη πως κάτι είχε συμβή. Στη βιογραφία του Ομήρου που αποδίδεται στον Πλούταρχο (Α, 2) σημειώνεται πως ο ιστορικός Έφορος που ήταν από την Κύμη της Μικρασίας έγραψε πως ο ποιητής της “Ιλιάδας” “ἐπηρώθη τὰς ὄψεις”. Δεν μας λέει όμως πως και πότε. Ωστόσο η μαρτυρία αυτή δεν μπορεί να είναι από την αρχή ως το τέλος θρύλος. Έχει τη βάση της σε κάποιο ιστορικό γεγονός 80. Και δεν είναι καθόλου απίστευτο να τύφλωσαν τον ποιητή εκείνοι που τόνε χαρακτήρισαν για αποστάτη και επικίνδυνο νεωτεριστή. Εξ άλλου ο τέτοιος τρόπος της τιμωρίας δεν ήταν άγνωστος στα παλιά εκείνα τα χρόνια, μα ίσα-ίσα νόμιμος. Από την Ιλιάδα (Β, 594 και παρ.) μαθαίναμε πως κάποιος παλαιός ποιητής που τον έλεγαν Θάμυρι, επειδή τάβαλε με τις Μούσες (που θα πή πως ήρθε σε σύγκρουση με το ιερατείο) τυφλώθηκε 81. Κάτω από το θρύλο αυτόν δεν είναι απίθανο κάποιος μεταγενέστερος ραψωδός να θέλησε να περιγράψη το πάθημα (=τιμωρία) του Ομήρου.
Εξόν απ' αυτά που είπαμε παραπάνω πρέπει να προσέξουμε πολύ και τα όσα γράφει ο Πλάτων στους “Νόμους” του. Ο φιλόσοφος συζητώντας πάνω στο ζήτημα πως πρέπει να μορφώνουνται (εκπαιδεύουνται) οι νέοι μαζί με άλλα λέει πως πρέπει να καθορισθούν από τα πριν και οι θρησκευτικοί ύμνοι που θα ψάλλωνται για τον κάθε θεό όταν γίνωνταιοι ιεροτελεστίες. Τονίζει όμως πως:

“Αν κανένας έξω από τα διαταγμένα προσφέρη σε κάποιο θεό άλλους ύμνους και χορούς, τότε να έχουν το δικαίωμα οι ιερείς και οι ιέρειες μαζί με τους νομοφύλακες να εμποδίζουν στην αρχή με καλόν τρόπο τους πολίτες αυτούς να παραβαίνουν τα διαταγμένα. Αν δε ο εμποδιζόμενος δεν θέλη να σταματήση, τότε σ' όλη του τη ζωή να καταγγέλλεται για την ασέβεια του από τον κάθε πολίτη και να δικάζεται γι' αυτό”.
(Νόμοι 799b).
Και παρακάτω λέει πάλι ο φιλόσοφος:“...Έξω από τις δημόσιες μελωδίες και τα ιερά και όλους τους χορούς των νέων κανείς ας μη προφέρη τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό από τους νόμους, ούτε να μετακινή (αλλάζη) τα θεσπισμένα. Κι' αν παρουσιασθή κανένας τέτοιος, αυτόν ας τον διώχνουν (οι ιερείς) χωρίς να τον τιμωρούν. Άμα όμως δεν υπακούη, καθώς είπαμε και πριν από λίγο, ας τον τιμωρούν οι νομοφύλακες και οι ιέρειες και οι ιερείς”
(Νόμοι 801d).
Μα ο Πλάτων ξεκαθαρίζει πιο καλά τη σκέψη του και τονίζει πως πρέπει να μπή νόμος που να μην επιτρέπη στους ποιητές που γράφουν θρησκευτικούς ύμνους και να λένε ότι τους κατέβει. Κυρίως δε ο ποιητής δεν πρέπει ν' ανακατεύεται στα θρησκευτικά πράγματα και να φτιάχνε ύμνους και προσευχές που δεν αρέσουν στους θεούς, γιατί έτσι αντί για καλό κάμνει κακό. Γι' αυτό πρέπει να θεσπισθή νόμος που να ορίζη τα εξής:“Ο ποιητής έξω από τα νόμιμα της Πολιτείας και τα δίκαια ή τα καλά ή τα αγαθά τίποτε δεν πρέπει να κάμνη. Όσα δε συνθέση να μην έχη δικαίωμα να τα δημοσιεύση πριν τα παρουσιάση στους αρμόδιους κριτές και νομοφύλακες για να τα ελέγξουν και τα εγκρίνουν”
(Νόμοι 801d).
Γιατί άραγε τα έγραψεν αυτά ο Πλάτων; Ήταν επηρεασμένος από την αιγυπτιακή και ινδικη παράδοση και την εκεί κοινωνική και πολιτειακή διοργάνωση; Ίσως ναι. Μα αν δεν είχε υπ' όψη του και την παλιά ελληνική ιερατική παράδοση και δεν πίστευε πως ο Όμηρος και ο Ησίοδος με όσα έκαμαν έβλαψαν αντί να ωφελήσουν, δεν θα έγραφε τα παραπάνω. Ακολουθώντας λοιπόν ο φιλόσοφος την αριστοκρατική παράδοση, επιμένει πως πρέπει να θεσπισθή ειδικός νόμος που απ' τη μιά μεριά να υποχρεώνη τους ποιητές που καταπιάνονται με τη θρησκευτική υμνολογία να ζητούν την έγκριση των ιερέων, και από την άλλη να τιμωρούνται όσοι παραβαίνουν τις διαταγές της ιερατικής λογοκρισίας.Από τα γραφόμενα αυτά του Πλάτωνα βγαίνει πρώτα πως στην Ελλάδα υπήρχαν ποιητές που ήρθαν σε σύγκρουση με τους ιερείς και δεύτερο πως οι τέτοιοι παραβάτες πρέπει, στο μέλλον να τιμωρούνται αυστηρά. Αν ο φιλόσοφος δεν είχε υπ' όψη του τις παλιές ελληνικές παραδόσεις δεν θα προσπαθούσε να διορθώση τα κακώς κείμενα.
* * *
Οι Ραψωδοί.
Άμα όμως συντελέστηκε η κοινωνική διαφοροποίηση που έφερε τις τέτοιες αναστατώσεις και πολιτειακές μεταβολές στις πολιτείες του Αιγαίου, όχι μοναχά τα ομηρικά έπη είχαν γίνει πολύ λαϊκά, μα και δημιουργήθηκε και σχολή ολόκληρη που εξακολούθησε την ομηρική παράδοση. Οι ποιητές (μεταφραστές) αυτοί λέγονταν: Ομηρίδαι ή ραψωδοί. Για μιαν ωρισμένη περίοδο οι λέξεις ομηρίδαι και ραψωδοί είχαν την ίδια έννοια 82. Σήμαιναν τους “μεταφραστές”, αυτούς που μετέγραφαν τα παλιά ιερατικά κείμενα 83 στη νέα γραφή. Αυτό δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν οι νεώτεροι φιλόλογοι και ελληνιστές και από το στραβό τους προσανατολισμό πάνω στο όλο ζήτημα θέλησαν καλά και σώνει να ετυμολογήσουν τη λέξη ραψωδός. Πήγε χαμένος όμως ο κόπος τους γιατί δεν κατέληξαν σε κανένα συμπέρασμα. Μου φαίνεται πως αν προσέξουμε στα όσα γράφει ο Πίνδαρος θα μπουμε στο νόημα, γιατί ο μεγάλος λυρικός που ήταν λάτρης των παλιών αριστοκρατικών παραδόσεων ξεκαθαρίζει το ζήτημα. Μιλώντας για τους ομηρίδες τους λέει με ειρωνικό και πειραχτικό τρόπο: ἀοιδοὺς ραπτῶν ἑπέων (Νεμ. II, 1). Εδώ όμως το ράπτω έχει τη σημασία του μηχανεύομαιεπινοώκατασκευάζω. Οι παλαιοί τέτοια έννοια έδιναν στο ρήμα ράπτω. Αν πάρουμε αυτή την ερμηνεία δεν υπάρχει δυσκολία να καταλάβουμε τί σήμαινε η λέξη ραψωδός 84. Σήμαινε αρχικά εκείνον που μετέγραφε από τα ιερά χρονικά τις παλιές ωδές (παλιούς ύμνους, παλαιές ιστορίες κλπ.). Εκείνον που δεν ήταν εμπνευσμένοςαπ' τις Μούσες. Εκείνον που έφτιαχνε ύμνους χωρίς να έχη θεϊκή έμπνευση. Άρα οι τέτοιοι αοιδοί ήταν παραβάτες της ιερατικής παράδοσης. Ήτανκατασκευαστέςωδών που δεν είχαν καμμιά σχέση με τα ιερά βιβλία, ήταν ιερόσυλοι.
Γι' αυτό και οι ραψωδοί στην πρώτη εμφάνιση τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά οι ξεπεσμένοι αοιδοί. Δεν πρέπει μάλιστα να ξεχνούμε και κάτι άλλο. Οι αοιδοί έπαυσαν να υπάρχουν ως επαγγελματίες ιερείς από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι ραψωδοί (ομηρίδαι). Αυτό σημαίνει πως το ιερατείο έχασε την προνομιούχα θέση του και πως δεν λογαριάζονταν πια. Αοιδοί που να ψάλλουν “κλέη ἀνδρῶν καὶ ἡρώων” δεν υπήρχαν. Το έργο αυτό ήταν πια ειδικήαπασχόληση των ραψωδών 85. Εξ άλλου μιά που καθιερώθηκε η νέα γραφή, οι αοιδοί ήταν πια άχρηστοι. Κι' ακόμα αφού η κοινωνική διαφοροποίηση και τα πολιτικά γεγονότα που μεσολάβησαν στις ελληνικές πολιτείες από τον Η' αιώνα και δώθε έδωκαν δύναμη και αξία στο δήμο, τα “κλέη ανδρών και ηρώων” δεν υπήρχε πια λόγος να τα ψάλλουν οι αοιδοί στις ιεροτελεστίες, στα δώματα των αρχηγών. Έπρεπε να τα τραγουδούν στις μεγάλες γιορτές και τελετές όπου ήταν θεατής όλος ο λαός.
Το ότι ο ρόλος των ραψωδών ως τον ΣΤ' τουλάχιστο αιώνα ήταν τέτοιος που σημειώσαμε παραπάνω, βγαίνει και από κάποια άλλη αρχαία μαρτυρία. Λένε μερικές αρχαίες πηγές πως ο Σόλων έβαλε ειδικό νόμο και καθώρισε πότε πρέπει να απαγγέλλουνται από τους ραψωδούς τα έπη. Ο Διογένης ο Λαέρτιος (Α, 2, 57) μάλιστα μας πληροφορεί πως ο Σόλων “τά τε Ὁμήρου ἐξ ὑποβολῆς γέγραφε ραψῳδεῖσθαι, οἷον ὅπου ὁ πρῶτος ἔληξεν ἐντεῦθεν ἄρχεσθαι τὸν ἐχόμενον”. Η μαρτυρία αυτή, όπως είναι γνωστό, έβαλε σε μεγάλο μπελά τους φιλολόγους Τι θέλει να πη η φράση ἐξ ὑποβολῆς; Πολλοί (Χέρμανν κ. ά.) παραδέχονται πως η φράση αυτή έχει την έννοια πως τα ομηρικά κείμενα πρέπει να απαγγέλλουνται (από τους ραψωδούς) βάσειγραπτού κειμένου, άλλοι (Μπέκ κλπ.) υποστηρίζουν πως το ἐξ ὑποβολῆς σημαίνει κατ' αλληλουχία ν' απαγγέλλουνται οι ραψωδίες, θαρρώ πως η γνώμη του Χέρμανν είναι η πιο σωστή, με τη διαφορά πως το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαρισθή ακόμα καλύτερα. Ο Σόλων δεν ήταν επαναστάτης και νεωτεριστής, όπως λένε μερικοί ιστορικοί. Ήταν συμβιβαστής. Ήθελε να συμβιβάση τις αντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες και ήταν μάλλον συντηρητικός. Επειδή λοιπόν το ιερατείο της Αττικής 86 στα χρόνια του είχεν ακόμα κάποιο κύρος, έβαλε λογοκρισία, όπως θα λέγαμε σήμερα, στα λεγόμενα των ραψωδών. Ωδές που ήταν “μεταγραμμένες” από τα παλαιά-ιερά αρχεία και που σε ωρισμένα σημεία τους απ' αυτό το περιεχόμενο τους, έδιναν όπλα στο δήμο για να δείχνη απειθαρχία στα κελεύσματα των αρχόντων και των ιερέων της Ελευσίνας δεν έπρεπε να απαγγέλλουνται 87. Γι' αυτό θέσπισε νόμο οι ομηρικές ωδές “ἐξ ὑποβολῆς ραψῳδεῖσθαι” δηλαδή να απαγγέλλουνται αφού λογοκρίνονται πρώτα, όπως θα λέγαμε σήμερα 88.


* * *
Με τον καιρό, όταν πια μερικές από τις ελληνικές πολιτείες έφτιαξαν αξιόλογο ναυτικό και το Αιγαίο και τα παράλια της Μικρασίας είχαν σχεδόνελληνοποιηθή, τα ομηρικά έπη άρχισαν να παίρνουν πολιτικό χαρακτήρα. Από τη μιά μεριά χρειάζονταν παραδόσεις που να δικαιολογούν και να προπαγανδίζουν την εξοπλιστική πολιτική των Ιώνων 89 στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, και από την άλλη οι λαϊκές μάζες, που έγιναν στο αναμεταξύ η κυρίαρχη δύναμη στις περισσότερες ελληνικές πολιτείες, είχαν ανάγκη από μιά ιδεολογία στην οποία έπρεπε να στηριχθούν για να οργανώσουν το νέο κράτος του δήμου. Από τις δυό αυτές βασικές αιτίες άρχισεν η “παραποίηση” των ομηρικών επών. Ενώ δηλαδή στην αρχή-αρχή, τα ομηρικά έπη ήταν άλλα μεν αυτοτελείς ύμνοι και ιστορίες γύρω στον Τρωικό “πόλεμο”, άλλα δε περιγραφή των μεσογειακών παραλίων και συγκοινωνιακών κέντρων, σιγά-σιγά με τις προσθήκες κι' αλλαγές πήραν τη μορφή δυό μεγάλων τραγουδιών 90. Φαίνεται όμως πως η μεγαλύτερη συμπληρωματική και διορθωτική εργασία έγινε στας Αθήνας. Πρώτα στον καιρό του Σόλωνα και σύστημα· τικώτερα πιο υστέρα στα χρόνια των Πεισιστρατιδών. Ο Σόλων θέλοντας να δικαιολόγηση την κατοχή της Σαλαμίνας από τους Αθηναίους προσπάθησε να βρή “ιστορικά” επιχειρήματα, για να μεταχειρισθούμε έκφραση διπλωματική του καιρού μας, (βλ. Πλουτάρχ. Σόλων 10). Έτσι η αρχή έγινε.



Η διασκευή και συναρμολόγηση των ομηρικών κειμένων στα χρόνια του Πεισιστράτου.
Ίσως πριν από το Σόλωνα να είχαν κάμει το ίδιο οι πολιτείες εκείνες που προηγήθηκαν στην εμπορική και ναυτική τους ανάπτυξη 91. Η μεγάλη όμως “συμπληρωματική” και “κωδικοποιητική” εργασία έγινε στα χρόνια του Πεισιστράτου. Όταν ο τύραννος αυτός κατέλαβε την εξουσία αφού πρώτα τσάκισε κάθε αντίδραση και υπονομευτική ενέργεια των ευγενών και μεγαλοκτηματιών της Αττικής, άρχισε να βάζη τις βάσεις του εκπολιτιστικού του έργου. Παράλληλα όμως εγκαινίασε και την πολιτική που υστέρα από έναν αιώνα έφερε τους καρπούς της και έδωσε την θαλασσοκρατορία στους Αθηναίους. Ο δικτάτωρ που στηρίχτηκε κυρίως στους αγρότες της Αττικής, κατάλαβε πως οι Αθηναίοι πρέπει να κατέχουν διάφορα σημαντικά πόστα στο Αιγαίο και για να τοποθετούν τα προϊόντα τους και για να φέρνουν σιτάρι από τον Πόντο. Η εποχή του Πεισιστράτου ήταν μιά εποχή μεταβατική μεν αλλά δημιουργική. Στα χρόνια αυτά έγιναν μεγάλες εσωτερικές ζυμώσεις και μιά πολύ σημαντική εκπολιτιστική δράση. Ήταν η εποχή που στην Αττική είχαν συντελεστή μεγάλες μεταβολές κοινωνικές και πολιτικές και η Αθηναϊκή Πολιτεία ετοιμάζονταν για την εξόρμηση της στο Αιγαίο. Επειδή δε από τον καιρό ακόμα του Σόλωνα είχε καλλιεργηθή η ιδέα πως η Αττική ήταν η μητρόπολις των Ιώνων και στα ομηρικά έπη όχι μόνον δεν γίνονταν λόγος για τους Ίωνες μα υπήρχαν μόνο περιγραφές για τους Αχαιούς και εξυμνούντανε η Θεσσαλία και το Άργος, ο Πεισίστρατος βάλθηκε να δημιουργήση νέες ιστορικές παραδόσεις και παράλληλα να σπάση την παλιά ιερατική παράδοση, γιατί του στέκονταν εμπόδιο στην παραπέρα δράση και εκπολιτιστική του εξόρμηση. Γι' αυτό έπρεπε να ρίξη νέα συνθήματα, να διαπαιδαγώγηση το λαό με νέες αρχές και ιδέες και να του δώση νέα ιδανικά. Στην προσπάθεια του αυτή τα ομηρικά έπη του ήσαν πολύ χρήσιμα. Έπρεπε όμως πρώτα να εκλαϊκευθούν και να διασκευασθούν, γιατί περιγράφανε αιολικό βίο και ιστορούσανε την αχαϊκή παράδοση. Και έπρεπε ακόμα ν' αλλάξη και η γλωσσική τους φόρμα, γιατί ήταν γραμμένα σε αιολικό ιδίωμα. Εδώ παρουσιάστηκε κάποια δυσκολία. Η διασκευή και η αναπροσαρμογή έπρεπε να γίνη κατά τέτοιον τρόπον που να μην αλλάζη ο βασικός πυρήνας των έπων. Και πρώτα απ' όλα χρειάζονταν να δημιουργήση επιτελείο από μερικούς διανοουμένους που να προέρχωνται από την ιερατική τάξη, επειδή μόνο αυτοί ήξεραν καλά τις παλιές παραδόσεις. Κι' επειδή είχε θέληση και ήταν αποφασιστικός κυβερνήτης, βρήκε τους ανθρώπους που του χρειάζονταν γι' αυτή τη δουλειά.
Φαίνεται πως επί κεφαλής της εργασίας αυτής ο Πεισίστρατος έβαλε τον Ονομάκριτο 92 που ήταν το κατάλληλο πρόσωπο, Ίσως και τα παιδιά του Πεισιστράτου να συνέχισαν την “κωδικοποιητική” αυτή εργασία 93 μα το κυριώτερο μέρος συντελέσθηκε το δίχως άλλο στα χρόνια που κυβέρνησε το κράτος της Αττικής ο Πεισίστρατος, γι' αυτό και η παράδοση έλεγε:

“Τρίς με τυραννήσαντα ἐξεδίωξεν
δῆμος Ἀθηναίων καὶ τρὶς ἐπηγάγετο,
τὸν μέγαν ἐν βουλῇ Πεισίστρατον, ὃς τὸν Ὅμηρον
ἤροισε, σποράδην τὸ πρὶν ἀειδόμενον
ἡμέτερος γὰρ κεῖνος ὁ χρύσεος ἦν πολιήτης
εἴπερ Ἀθηναῖοι Σμύρναν ἀπῳκίσαμεν”.
(Παλ. Ανθολ. XI, 442)
Η “διορθωτική” εργασία 94 που έγινε πάνω στα ομηρικά έπη δεν άλλαξε όπως είπαμε, τον ιστορικό πυρήνα των επών. Εκείνο που έκαμαν ο Ονομάκριτος και οι συνεργάτες του ήταν να δώσουν ιωνικό χρώμα, όπως θα λέγαμε σήμερα, στην ομηρική ποίηση. Επειδή δηλαδή δεν μπορούσαν ν' αλλάξουν τα ονόματα και τις πολιτείες που αναφέρονται στα ομηρικά κείμενα τα διασκεύασαν έτσι ώστε να περιγράφουν και υμνούν ήθη και έθιμα ιωνικά. Έτσι έσβησε η ιστορία των Αιολέων και Αχαιών, και εμφανίσθηκε ο Όμηρος να είναι από ιωνική γενιά. Μιά δε που η Αττική θεωρούντανε σαν η πιο παλιά ιωνική χώρα, η Αθηναϊκή Πολιτεία ιδιοποιήθηκε τα “κλέα” των ηρώων της “Ιλιάδας” και “Οδύσσειας”. Οι διασκευαστές όμως έκαμαν και ωρισμένες άλλες αλλαγές που είχαν πολιτικό περιεχόμενο. Επειδή όπως περιγράφονταν στην “Ιλιάδα” και “Οδύσσεια” η κοινωνική και πολιτική διαρρύθμιση του Γένους έδιναν την εντύπωση μιας απόλυτης λαοκρατίας, πράγμα που έρχονταν σε αντίθεση με τους τότε πολιτικούς θεσμούς, έπρεπε να γίνουν ωρισμένες αλλαγές ή μάλλον προσθήκες που να διορθώνουν σε πολλά μέρη τις παλιές παραδόσεις 2.

 Παρ' όλες όμως τις προσπάθειες του Πεισιστράτου και των διαδόχων του για να κάμουν τα ομηρικά έπη την εθνική βίβλο των ιώνων, η “Ιλιάς” και η “Οδύσσεια” άσκησαν μεγάλη επιρροή και στις έξω από την Αττική χώρες, και έγιναν σ' όλη σχεδόν την Ελλάδα το θησαυροφυλάκιο των ελληνικών παραδόσεων. Η “Ιλιάδα” και “Οδύσσεια” μαζί με τη “Θεογονία” του Ησιόδου έγιναν η ιερά βίβλος των Ελλήνων 96.
Είν' αλήθεια πως στην αρχή παρουσιάσθηκε κάποτε αντίδραση. Επειδή λ χ. γίνεται ολοένα λόγος για το Άργος και τους Αργίτες, ο Κλεισθένης ο τύραννος της Σικυώνας, απαγόρευσε ν' απαγγέλλουνται τα ομηρικά έπη στους εκεί αγώνες. Τον καιρό εκείνο οι δυό πολιτείες, Άργος και Σικυών, δεν τα επήγαιναν καλά και γι' αυτό ο Κλεισθένης απαγόρευσε την απαγγελία των Ομηρικών επών στη χώρα του (βλ. Ηροδ. V, 67). Μα στα κατόπιν χρόνια τα πράγματα άλλαξαν πολύ και η “Ιλιάς” και η “Οδύσσεια” ήταν για τους περισσοτέρους Έλληνες το “ευαγγέλιό” τους, όπως θα λέγαμε σήμερα. Μόνο στις δωρικές χώρες ρες παρουσιάστηκε επίμονη η αντίδραση. Σ' αυτές, και μάλιστα στη Σπάρτη, άργησαν πολύ να εισαχθούν. Υπάρχει μιά μαρτυρία που λέει πως πολύ αργά οι Δωριείς δέχθηκαν στις χώρες τους τα ομηρικά έπη.

“Ὀψὲ μὲν γὰρ ἡ Σπάρτη ραψωδεῖ, ὀψὲ δὲ καὶ ἡ Κρήτη ὀψὲ δὲ καὶ τὸ Δωρικὸν ἐν Λιβύῃ γένος”. (Μάξιμος Τύριος, ΧΧΙΙΙ, 5)Μιά άλλη πάλι παράδοση λέει πως για τους Σπαρτιάτες το ὁμηρίδδειν σήμαινε την ψευτιά. Όπως είναι μαρτυρημένο, η “Ιλιάς” και η “Οδύσσεια” δεν είχαν για το λαό που ζούσε στην κοιλάδα του Ευρώτα την σημασία που είχαν για τους άλλους Έλληνες.Κι' αυτό γιατί τα ομηρικά έπη, όπως είπαμε, υμνούν και περιγράφουν ιωνικά ήθη και έθιμα. Ύστερα παντού αναφέρουν το Άργος σαν την πρώτη πόλη της Πελοποννήσου, ενώ το Μενέλαο τον παρουσιάζουν για αρχηγό που δεν έπαιξε σπουδαίο ρόλο στον Τρωικό “πόλεμο”. Ο Αγαμέμνων, ο βασιλιάς του Άργους, ήταν ο πιο μεγάλος βασιλιάς και ο Μενέλαος υποτακτικός του. Η Σπάρτη που ποτέ δεν τα είχε καλά με το Άργος δεν μπορούσε να χωνέψη την παράδοση αυτή. Μαζί με τις αιτίες αυτές και μιαν άλλη θα συνετέλεσε κατά τη γνώμη μου για να μην έχουν πέραση στη Σπάρτη τα ομηρικά έπη. Σ' αυτά, όπως ξέρομε, εγκωμιάζεται και περιγράφεται η πολιτικοκοινωνική οργάνωση του Γένους που έχει λαϊκό χαρακτήρα. Οι ιδέες όμως αυτές ήταν ασυμβίβαστες με το πολίτευμα της Σπάρτης. Πιο υστέρα, στα χρόνια του Άγι, Κλεομένη και Νάβι, άλλαξαν τα πράγματα και στη Σπάρτη. Τότε ίσως ο Όμηρος να έγινε κ' εκεί ο “εθνικός” ποιητής. Γι' αυτό τα όσα γράφει ο Πλούταρχος (βίος Λυκούργου 4) πως τάχα ο Λυκούργος είναι: ο πρώτος συλλέκτης των ομηρικών επών, θαρρώ πως είναι παράδοση πολύ υστερόχρονη. Οι Σπαρτιάτες, απ' τα χρόνια του Άγι κι' ύστερα, για να δικαιολογήσουν και στηρίξουν τις νέες ιδέες τους έπρεπε να παρουσιάσουν το μυθικό Λυκούργο σαν τον πρώτο θαυμαστή του Ομήρου. Στα νέα πολιτικά ιδανικά τους έπρεπε να βρουν ιστορικές κυρώσεις, κι' αυτές τις αναζήτησαν στα ομηρικά έπη.
Εδώ τελειώνει η μελέτη μας. Άλλο τίποτα δεν έχομε να προσθέσουμε. Προσπαθήσαμε να δώσουμε όσο το δυνατό αναλυτική την ιστορία του ομηρικού ζητήματος και παράλληλα να δώσουμε νέες απόψεις και νέες ερμηνείες. Είδαμε την ιστορία του Ομήρου και των ομηρικών επών από μιαν άλλη σκοπιά. Αυτό είναι το νέο που προσθέταμε στην τόσο πλούσια βιβλιογραφία του ομηρικού ζητήματος.
ΓΙΑΝΗΣ Κ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ

[<< Μέρος 4][Άρθρα-Μελέτες]




ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
68) Πρέπει να σημειώσουμε ακόμα πως μια που στα πολύ παλιά χρόνια η θρησκεία ήταν και “φιλοσοφία” και “ιστορία” μαζί, όλοι οι παλιοί θρησκευτικοίύμνοι δεν ήταν ψαλμωδίες που το περιεχόμενο τους δηλαδή ήταν αποκλειστικά θρησκευτικό, μα περτείχαν και υλικό “φιλοσοφικό” και ιστορικό.
69) Και για τον Ησίοδο την ίδια θέση υποστηρίζω· ήταν κι' αυτός ένας αοιδός, συγχρονος του Ομήρου που μετέγραψε από τα “Ιερά βιβλία” τη Θεογονία. Βρίσκω δε σωστή τη γνώμη του Λεκατσά πως άλλος είναι ο ποιητής της “Θεογονίας” και άλλος ο ποιητής των “Έργων και Ημερών” (βλ. τη γνώμη του Λεκατσά στην έκδοση της “Θεογονίας” και των “Έργων και Ημερών”).
70) Στην Αττική ακόμα και στην ιστορική εποχή ήταν άγνωστα στον πολύ λαό τα τελούμενα κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια και απαγορεύονταν να τα κοινολογήσουν οι μεμυημένοι. Όπως ήταν άγνωστα και τα ονόματα των ιερέων (βλ. Λουκιαν. Λεξιφάνης, 10). Kαι για να κρατηθούν μυστικά τα εμπιστεύονταν στον πάτο της θάλασσας (βλ. σχετικά για το ζήτημα αυτό στην Αρχαιολογική Εφημερίδα, 1883, 79).
71) Ας το ξαναπούμε ακόμα μιά φορά πως η “επιστημονική” μάθηση ήταν μονοπώλιο του ιερατείου, δηλαδή της τάξης των σοφών. Και στην αρχή μεν ήταν ανάγκη να μονοπωλούν όλες τις γνώσεις για τα ζητήματα της παραγωγής, θρησκείας και τεχνικής οι ιερείς. Πιό ύστερα όμως ήταν έργο προνοίας των ιερέων να κρατούν μυστικά και απόρρητα τα “αρχεία” τους. (Βλ. και Πλούταρ. Νουμάς 74, Διονυσ. Αλικαρν., Χ, 55-57. Ιουλ. Καίσ. de bel. gal. VI, 13-14).
72) Αν δώσουμε άλλη ερμηνεία στα λεγόμενα του Ηροδότου, τότε πρέπει να παραδεχθούμε πως οι Έλληνες ως τον καιρό του Ομήρου και του Ησιόδου ήταν άθρησκοι.
73) Και οι παλαιοί Δικαίαρχος και Ζώπυρος ο Μάγνης αυτό υποστήριζαν. Μα και ο πολύς γλωσσολόγος Αύγουστος Fick με τις δυό μελέτες του για την “Οδύσσεια” (1883) και για την “Ιλιάδα” (1885) επέμεινε πως τα δυο έπη γράφηκαν αρχικά στην αιολική διάλεκτο. Kαι ο επιφανής γλωσσολόγος Κρέτσχμερ σχεδόν την ίδια γνώμη έχει. Ο δικός μας Γ. Χατζηδάκις (Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών, Ζ (1933) 185) υποστήριξε πως από την επικοινωνία και επιμιξία των δυο φυλών (Αιολέων και Ιώνων) η ελληνική γλωσσά στην Μικρασία πριν από τον Ζ' αιώνα είχε εξελιχθή σε νέο αιολοϊωνικό κράμα και σ' αυτήν γράφηκαν τα ομηρικά έπη.
74) Γι' αυτό σχηματίσθηκε σιγά-σιγά η παράδοση πως οι αοιδοί ήταν ψεύτες και κατεργαραίοι. Στα κλασσικά χρονιά αυτό λέγανε για τους παλιούς αοιδούς. (Βλ. Ευριπίδη Ηρακλής μαινόμ. 1346 και Αριστοτέλ. Μετά τα Φυσ. Ι, 2, 983α).
75) Βλ. Διογένη Λαέρτ. VIII, 21 και Diels: Απόσπ. Προσωκρατικών φιλοσόφων, 11, 42. Ο Ηράκλειτος μάλιστα (Diels, 42) με πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς μιλεί για τον Όμηρο. Πρέπει, τονίζει, να διώχνεται από τους αγώνες και να ραπίζεται. Τον Ησίοδο πάλι τον κατάκρινε, γιατί ενώ θεωρούντανε σοφός δεν ήξερε πως η ημέρα και η νύχτα είναι φαινόμενο ξεχωριστό και διαφορετικό.
76) Αν δεν προσέξη κανείς, διαβάζοντας τους πλατωνικούς διαλόγους μπορεί να παρασυρθή και να νομίση πως ο Πλάτων γενικά θαυμάζει τον Όμηρο. (Βλ. Πρωταγ. 339, Φαίδρ. 229). Αυτό δεν είναι σωστό. Ναι μεν ο φιλόσοφος ομιλεί μερικές φορές με θαυμασμό για την ομηρική ποίηση, μα όταν έλθη η ώρα να κρίνη το ωφελιμιστικό περιεχόμενο της επικρίνει τον ποιητή της “Ιλιάδας”. Επίσης πολλές φορές αποκαλεί τον Όμηρο σοφό, μα και ο χαρακτηρισμός αυτός λέγεται με ειρωνεία.
77) Βλ. Πολιτεία 378e, 379d-e, 383a, 387a-b, 388a-d.
78) Βλ. Πολιτεία 595b-c, 599a-e, 600a-c.
79) Βλ. Πλάτων. Πολιτεία 599d-e και 600b-c. Μόνο με την ερμηνεία που δίνω παραπάνω μπορεί να έχουν νόημα τα όσα λέει ο Πλάτων στο μέρος αυτό της “Πολιτείας” του.
80) Και στην άλλη την Ψευδο-Ηροδότειο “βιογραφία” γίνεται λόγος για την τύφλωση του Ομήρου. Ο βιογράφος όμως αυτός ισχυρίζεται πως επειδή ο Όμηρος ή γιατί δεν ιστόρησε σωστά τη διαγωγή της Ελένης ή γιατί πήγε στον τάφο του Αχιλλέα, τυφλώθηκε. Και στους θρύλους αυτούς έμμεσα υποστηρίζεται πως η θεία δίκη τιμώρησε τον ποιητή· (βλ. Βίος Ομήρου, ΣΤ' 15, έκδ. Westermann).
81) Βλ. και Διόδ. III, 67,3, Παυσαν: IV, 2, Σουΐδα λ. Θάμυρις, και Απολλόδ. Α, 3, 3. Έχομε ακόμα και την άλλη παράδοση πως ο μάντις Τειρεσίας (που ανήκε στο ιερατείο) επειδή είδε γυμνή την Αθήνα την ώρα που λούζονταν, η θεά τον τύφλωσε. Φαίνεται πως για τους ιερείς που παρέβαιναν τον όρκο τους τιμωρία ήταν το τύφλωμά τους.
82) Βλ. Πινδάρ. Νεμ. II, 1.
83) Ο Πλάτων (Φαίδρος 252, Ίων 530 και Πολιτ. 599) παρουσιάζει τους Ομηρίδας σαν “αποθησαυριστές” και φύλακες παλαιών παραδόσεων. Βλ. και Ισοκράτ. Ελένη 65.
84) Ο σχολιαστής του Πινδάρου (Νεμεον. IΙ, 1) γράφει: “Ὁμηριδῶν ἐπιφανεῖς ἐγένοντο οἱ περὶ Κύναιθον, οὓς φασὶ πολλὰ τῶν ἑπῶν ποιήσαντας ἐμβαλεῖν εἰς τὴν Ὁμήρου ποίησιν”. Από τις ετυμολογίες των νεωτέρων σημειώνω του Βιλαμόβιτς: (Pindaros Βερολίνο 192-2, 339 A.)κατὰ ράβδον ἄδειν, δηλαδή λέγονταν ραψωδοί, γιατί απάγγελλαν κρατώντας ράβδο ενώ πριν οι αοιδοί κρατούσαν λύρα. Και η ετυμολογία αυτή δεν λέει τίποτα. Οι ραψωδοί χαρακτηρίζονταν όχι από τη στάση που είχαν όταν απήγγελλαν αλλά από το έργο τους.
85) Δεν χρειάζεται να σημειώσω πως οι ραψωδοί με το πέρασμα του χρόνου έγιναν επαγγελματίες και έπαψαν πια να ασκούν το παλιό τους έργο, γιατί δεν υπήρχαν “ιερατικά κείμενα” για να τα μεταγράφουν. Έγιναν λοιπόν με τον καιρό τραγουδιστάδες των παλιών ύμνων. Αυτούς τους κοροϊδεύει ο Πλάτων στο διάλογο του “Ίων”.
86) Όταν αναφέρουμε το ιερατείο της Αττικής εννοούμε κυρίως τους ιερείς της Ελευσίνας, που κράτησαν μερικά τους προνόμια ως τους ιστορικούς χρόνους (βλ. Αριστοτέλους, Αθην. Πολιτεία 39, 2-3).
87) Δεν πρέπει να ξεχνούμε και τούτο, πως στον Ε' αιώνα και στον Δ' είχε γίνει πιστευτή η παράδοση πως ο Σόλων ταξίδευσε στην Αίγυπτο και πως ήλθε σε άμεση επαφή με τους εκεί ιερείς από τους οποίους δήθεν έμαθε πολλά για την ιστορία της Αττικής, επειδή στην Αίγυπτο φυλάγονταν παλαιά γραπτά αρχεία. Ο τέτοιος θρύλος για το σύνδεσμο του με τους ιερείς της Αιγύπτου δείχνει πως ο ονομαστός νομοθέτης των Αθηνών στα ζητήματα που αφωρούσαν τα προνομία του ιερατείου ήταν πολύ συντηρητικός και γι' αυτό δεν τόλμησε να θίξη όλες τις ιερατικές παραδόσεις, τον καιρό που οι διάκριοι είχαν επαναστατικές διαθέσεις.
88) Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος (Σόλων 29) ο Σόλων αν και έμπασε πολλούς στίχους στα ομηρικά έπη για να στηρίξη τα “ιστορικά δικαιώματα” των Αθηναίων πάνω ατή Σαλαμίνα, όταν άρχισαν στην Αττική να παριστάνονται από το Θέσπι οι πρώτες τραγωδίες στάθηκε εχθρός της τραγικής ποίησης. Αυτό δείχνει το σεβασμό του Σόλωνα στις πατροπαράδοτες παραδόσεις και το σύνδεσμο του προς το ιερατείο της Αττικής, γιατί η τραγωδία, όπως και η κωμωδία, στην πρώτη τους εμφάνιση είχαν τη μορφή αντιαριστοκρατικών' εκδηλώσεων που στρέφονταν και κατά του ιερατείου. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν ο Σόλων να απαγόρευσε τους ραψωδούς να απαγγέλλουν ραψωδίεςς που το περιεχόμενο τους κλόνιζε τη θρησκεία ή υπονόμευε το κύροςς των ιερέων.
89) Σημειώνω Ιώνων και όχι Ελλήνων γιατί ως τους Περσικούς πολέμους η ονομασία Ίωνες για τους Έλληνες του Αιγαίου και κυρίως της Μικρασίας ήταν επικρατέστερη (βλ. τους “Πέρσες” του Αισχύλου, όπου γίνεται λόγος όλο για τους Ίωνες). Μόνο άμα ήθελαν να περιλάβουν και τους Δωριείς μαζί, σε αγώνες κατά των Περσών, χρησιμοποιούσαν την ονομασία Έλληνες.
90) Πρέπει να ξεκαθαρίσω πως όταν τονίζω πως τα ομηρικά έπη στην πρώτη τους μορφή δεν είχαν καμμία εσωτερική ενότητα παρά ήταν μικροί ύμνοι και ιστορίες, δεν εννοώ μ' αυτό που λέω πως ήταν και δημοτικά-λαϊκά τραγούδια όπως υποστηρίζουν μερικοί Γερμανοί και Ευρωπαίοι φιλόλογοι από τον καιρό του Βίκου και του Λάχμανν. Λαϊκή ποίηση με την έννοια που έχει ο όρος αυτός για τα μεσαιωνικά και μεταμεσαιωνικά τραγούδια που βγήκαν από τα λαϊκά στρώματα, δεν μπορούσε να υπάρξη στις κατοικούμενες από Προέλληνες και Έλληνες περιοχές του Αιγαίου στα πριν του 700-800 χρόνια. Και εξηγήσαμε παραπάνω ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι που εμπόδιζαν τη γένεση και ανάπτυξη μιας τέτοιας λαϊκής ποίησης στην εποχή που δεν υπήρχε κράτος και οι κοινότητες στηρίζονταν στην οργάνωση του Γένους.
91) Όπως φαίνεται από τον “κατάλογο τον νεών” (Β Ιλιάδας) σχεδόν όλες οι ελληνικές Πολιτείες επρόσθεσαν στίχους στο μέρος αυτό της “Ιλιάδας” για να φανούν πως όλες πήραν μέρος στον Τρωικό “πόλεμο”.
92) Ο Ονομάκριτος ήταν χρησμολόγος, δηλαδή ανήκε στο ιερατικό γένος και γι' αυτό είχε μεγάλη ειδικότητα στη συλλογή και επιλογή των τέτοιων κειμένων. Φαίνεται δε πως το παράκαμε στο να πλαστογραφή και να αλλάζη τα κείμενα αυτά, γι' αυτό διώχτηκε από τα παιδιά του Πεισιστράτου (βλ.Ηρόδ. VII, 6).
93) Βλ. Ψευδο-Πλάτ. Ίππαρχ. 228b. Αντίθετα ο Ισοκράτης (Πανηγυρ. 159) και ο Λυκούργος (κατά Λεωκράτους 102) αναφέρουν τους προγόνους.
94) Την πιστοποιεί το παραπάνω επίγραμμα που φαίνεται ήταν επιγραφή σε κάποιο άγαλμα του Πεισιστράτου. Μα και ο Κικέρων: de orat 3, 137 αναφέρει πως στα χρόνια του Πεισιστράτου έγινε συλλογή των διαφορών ομηρικών επών και συναρμολόγηση τους.
95) Γι' αυτό, επειδή στα ομηρικά έπη γίνεται πολύς λόγος για την Αγορά (λαοσυνάξεις) και για τη Βουλή των γερόντων, πρόσθεσαν άλλους στίχους για να δημιουργήσουν την αντίθετη εντύπωση και ψυχολογία. Οι στίχοι λοιπόν (Ιλιάς, Β, 198-207) που τονίζουν πως, ο λαός καθόλου δεν πρέπει να έχη δικαιώματα και πως ο αρχηγός είναι το παν, είναι πολύ πιθανό πως είναι βαλμένοι από τους συνεργάτες του Πεισιστράτου. Τους παραπάνω στίχους (βλ. και Ξενοφ. Απομνημον. Α, 58) χρησιμοποίησε και ο Σωκράτης στην αντιδημοκρατική του προπαγάνδα.
96) Φαίνεται όμως πως πιο ύστερα όταν αι Αθήναι είχαν γίνει μεγάλη δύναμη και θαλασσοκρατούσαν στο Αιγαίο υπήρχαν πολλοί που κατηγορούσαν τους Αθηναίους για πλαστογράφους και παραχαράχτες του Ομήρου. Τις κατηγορίες αυτές τις μαζεψε όλες ο μεγαρίτης Διευχίδας (έζησε στον Δ' αιώνα) και στα “Μεγαρικά” του που δεν σώθηκαν όμως, τις ανέφερε μία προς μία (βλ. Διογένη Λαέρ. Α, β, 57. Αποσπάσματα του Διευχίδα βλ. F.H.G, IV, 388).


Μικρός Απόπλους
http://www.mikrosapoplous.gr/ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εδώ Ομηρούπολη Ονειρούπολη