6.Το Άπειρο των Ομηρικών Επών

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΝΗΩΝ

ΟΜΗΡΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, από το 2008

ΟΜΗΡΙΚΑ  ΕΠΗ

ΟΜΗΡΙΚΉ ΠΟΛΙΤΕΊΑ

ΣΚΟΠΟΣ:

Η Διάδοση των Ομηρικών Επών σε ιστορική καταγραφή φιλοσοφία
ερμηνεία επιστήμη πολιτική με πρότυπο καινοτόμο τρόπο.

Η Επιστροφή της ΩΡΑΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ  της γνώσης της αξιοπρέπειας
της ομορφιάς και της τιμής στην Ελλάδα

Η Δημιουργία της Ομηρικής Πολιτείας σε Πολυδιάστατο Χώρο σε όλο τον κόσμο.

Παίρνουν μέρος τα κάτωθι   ιστολόγια  ΝΗΕΣ:

ΜΕΝΤΩΡ, Μάϊος 2012

6. Πτερόεντα Έπη
Το ιστολόγιο  του Μέντορος  και οι συμβουλές του

 σε πτερόεντα έπη προς τον  διαδικτυακό Τηλέμαχο  

Επικοινωνήστε μαζί μας για την οργάνωση μιας ΤΗΛΕΔΙΑΣΚΕΨΗΣ
σε κοινό γεωμετρικό  τόπο συνάντησης με  θέμα :

Η Διαχρονικότητα των Ομηρικών Ραψωδιών και τα Μηνύματα του Λόγου  των Επών

Ομηρική Πολιτεία

Αγγελίες Ίριδος

Guerin Pierre Narcisse - Morpheus and Iris 1811

ΙΡΙΣ, Β786, Γ121, Ε353,Λ,185,055, Σ166, Ψ 198, Ω 77,188
Παρούσα στην Ιλιάδα, απούσα στην Οδύσσεια

Η Ίρις ήταν κατά την ελληνική μυθολογία δευτερεύουσα θεότητα του Ολύμπου, αναφερόμενη και ως μία από τις Άρπυιες. Ανήκε στην ακολουθία των θεών με καθήκοντα αγγελιαφόρου όμοια με εκείνα του Ερμή.

Ήταν κόρη του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας, κατά τον Ησίοδο, και αδελφή των Αρπυιών Ωκυπέτης και της Αελλούς ή κατ΄ άλλη εκδοχή της Άρκης την οποία τιμώρησε ο Ζευς διότι κατά την Τιτανομαχία βοήθησε τους Τιτάνες.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν την Ίριδα ακριβώς όπως αγιογραφούνται σήμερα από τους χριστιανούς οι αρχάγγελοι: Νέα με πλούσιο βραχύ χιτώνα, με μεγάλες πτέρυγες στους ώμους και χρυσά φτερωτά σανδάλια φέροντας στο χέρι το κηρύκειο, όπως ο Ερμής. Ήταν φτερωτή και ορμητική σαν θύελλα, γνωστή ως πιστή και γοργοπόδαρη αγγελιαφόρος των θεών.

Ο δρόμος που ακολουθούσε στον ουρανό για να μεταφέρει από τη Στύγα σε χρυσή υδροχόη, το για τον όρκο των θεών «ιερό ύδωρ» χαρασσόταν επτάχρωμος. Με την ορμή της βροχής έφθανε από τον Όλυμπο στη γη ή στη θάλασσα προκειμένου να παρακολουθήσει και να βοηθήσει την επίτοκο Λητώ όταν κατ΄ επιταγή της ζηλότυπης Ήρας «ουδείς τόπος φωτιζόμενος από τον Ήλιο» τη δεχόταν, ή όταν έσπευσε να παραλάβει τη Θέτιδα και να τη φέρει στον Πηλέα.

Είχε όμως και άλλες υπηρεσίες ιδίως κοντά στην Ήρα. Αυτή έστρωνε το κρεβάτι της, βοηθούσε στον καλλωπισμό της ή άλειφε με «ιερά μύρα» τα θεία μέλη της. Αυτή κατά διαταγή της Ήρας έσπευδε στις μελλοθάνατες γυναίκες όταν βασανίζονταν επί μακρού και επιτάχυνε το τέλος των βασάνων τους με τη κοπή των μετωπιαίων τριχών.

Δεν απαξιούσε όμως να εκτελέσει παραγγελίες και θνητών όπως την παρουσιάζει ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όπου σπεύδει κατά παράκληση του Αχιλλέα να ζητήσει από τον Βορρέα και τον Ζέφυρο να δυναμώσει την πυρά του Πατρόκλου. Επίσης στην Ιλιάδα πείθει για λογαριασμό της τον Αχιλλέα να ξαναμπεί στη μάχη, μόλις σκοτώνεται ο φίλος του Πάτροκλος κι ο Έκτορας θέλει να πάρει το πτώμα του ήρωα.

Γενικά από όλες τις μυθολογικές ιστορίες διαφαίνεται καθαρά πως η Ίρις ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη ιπτάμενη θεότητα (αλληγορική) της έννοιας του ατμοσφαιρικού φαινομένου του ουράνιου τόξου, προς τούτο και η στενή σχέση με την Ήρα (που δεν είναι τίποτα άλλο από αναγραμματισμός της λέξης Αήρ), θεότητα του αέρα και των καιρικών φαινομένων.

Από τις γνωστές παραστάσεις της γνωστότερη είναι η επί του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα, όπου μαζί με τον Ερμή περιμένει το αποτέλεσμα του αγώνα μεταξύ Αθηνάς καιΠοσειδώνα. Περίφημη επίσης είναι εκείνη επί του αγγείου Φρανσουά, όπου με τον Χείρωνα προηγείται της πομπής στη παραλαβή της Θέτιδας προκειμένου να την οδηγήσει στον από τους θεούς ορισθέντα Πηλέα.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Iris Parthenon


René-Antoine Houasse - Morpheus Awakening as Iris Draws Near, 1690



Iris Carrying the Water of the River Styx to Olympus for the Gods to Swear By, Guy Head, c. 1793



Iris and Jupiter



1852 Iris Illuminated Souvenir



Antonio Palomino - Alegoría del Aire



Karoline von Manderscheid-Blankenheim



Venus supported by Iris, complaining to Mars 1820

ΟΜΗΡΙΚΕΣ  ΙΡΙΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Κλυτοτέχνης Ήφαιστος

Vulcan (1838) by Herman Wilhelm Bissen 

(1798-1868). Sculpture in the Thorvaldsens Museum, Copenhagen.

Α571 ,Ε23,Ο214,Σ 369,θ 286,ψ160,ω 75, Β246

Α Ιλιάδος

Ὣς ἔφατ’ ἔδεισεν δὲ βοῶπις πότνια Ἥρη,

καί ῥ’ ἀκέουσα καθῆστο ἐπιγνάμψασα φίλον κῆρ·

ὄχθησαν δ’ ἀνὰ δῶμα Διὸς θεοὶ Οὐρανίωνες· 570

τοῖσιν δ’ Ἥφαιστος κλυτοτέχνης ἦρχ’ ἀγορεύειν

μητρὶ φίλῃ ἐπίηρα φέρων λευκωλένῳ Ἥρῃ·

« Ἦ δὴ λοίγια ἔργα τάδ’ ἔσσεται οὐδ’ ἔτ’ ἀνεκτά,

εἰ δὴ σφὼ ἕνεκα θνητῶν ἐριδαίνετον ὧδε,

ἐν δὲ θεοῖσι κολῳὸν ἐλαύνετον· οὐδέ τι δαιτὸς 575

ἐσθλῆς ἔσσεται ἦδος, ἐπεὶ τὰ χερείονα νικᾷ.

μητρὶ δ’ ἐγὼ παράφημι καὶ αὐτῇ περ νοεούσῃ

πατρὶ φίλῳ ἐπίηρα φέρειν Διί, ὄφρα μὴ αὖτε

νεικείῃσι πατήρ, σὺν δ’ ἡμῖν δαῖτα ταράξῃ.

εἴ περ γάρ κ’ ἐθέλῃσιν Ὀλύμπιος ἀστεροπητὴς 580

ἐξ ἑδέων στυφελίξαι· ὃ γὰρ πολὺ φέρτατός ἐστιν.

ἀλλὰ σὺ τὸν ἐπέεσσι καθάπτεσθαι μαλακοῖσιν·

αὐτίκ’ ἔπειθ’ ἵλαος Ὀλύμπιος ἔσσεται ἡμῖν. »

Ὣς ἄρ’ ἔφη καὶ ἀναΐξας δέπας ἀμφικύπελλον

μητρὶ φίλῃ ἐν χειρὶ τίθει καί μιν προσέειπε· 585

« Τέτλαθι, μῆτερ ἐμή, καὶ ἀνάσχεο κηδομένη περ,

μή σε φίλην περ ἐοῦσαν ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἴδωμαι

θεινομένην, τότε δ’ οὔ τι δυνήσομαι ἀχνύμενός περ

χραισμεῖν· ἀργαλέος γὰρ Ὀλύμπιος ἀντιφέρεσθαι·

ἤδη γάρ με καὶ ἄλλοτ’ ἀλεξέμεναι μεμαῶτα 590

ῥῖψε ποδὸς τετάγων ἀπὸ βηλοῦ θεσπεσίοιο,

πᾶν δ’ ἦμαρ φερόμην, ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι

κάππεσον ἐν Λήμνῳ, ὀλίγος δ’ ἔτι θυμὸς ἐνῆεν·

ἔνθά με Σίντιες ἄνδρες ἄφαρ κομίσαντο πεσόντα. »

Ὣς φάτο, μείδησεν δὲ θεὰ λευκώλενος Ἥρη, 595

μειδήσασα δὲ παιδὸς ἐδέξατο χειρὶ κύπελλον·

αὐτὰρ ὃ τοῖς ἄλλοισι θεοῖς ἐνδέξια πᾶσιν

οἰνοχόει γλυκὺ νέκταρ ἀπὸ κρητῆρος ἀφύσσων·

ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν

ὡς ἴδον Ἥφαιστον διὰ δώματα ποιπνύοντα. 600

Ὣς τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα

δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης,

οὐ μὲν φόρμιγγος περικαλλέος ἣν ἔχ’ Ἀπόλλων,

Μουσάων θ’ αἳ ἄειδον ἀμειβόμεναι ὀπὶ καλῇ.

Αὐτὰρ ἐπεὶ κατέδυ λαμπρὸν φάος ἠελίοιο, 605

οἳ μὲν κακκείοντες ἔβαν οἶκον δὲ ἕκαστος,

ἧχι ἑκάστῳ δῶμα περικλυτὸς ἀμφιγυήεις

Ἥφαιστος ποίησεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσι·

Ζεὺς δὲ πρὸς ὃν λέχος ἤϊ’ Ὀλύμπιος ἀστεροπητής,

ἔνθα πάρος κοιμᾶθ’ ὅτε μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι· 610

ἔνθα καθεῦδ’ ἀναβάς, παρὰ δὲ χρυσόθρονος Ἥρη.

 Σ Ιλιάδος

 Ὣς οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον·

Ἡφαίστου δ' ἵκανε δόμον Θέτις ἀργυρόπεζα

ἄφθιτον ἀστερόεντα μεταπρεπέ' ἀθανάτοισι 370

χάλκεον, ὅν ῥ' αὐτὸς ποιήσατο κυλλοποδίων.

τὸν δ' εὗρ' ἱδρώοντα ἑλισσόμενον περὶ φύσας

σπεύδοντα· τρίποδας γὰρ ἐείκοσι πάντας ἔτευχεν

ἑστάμεναι περὶ τοῖχον ἐϋσταθέος μεγάροιο,

χρύσεα δέ σφ' ὑπὸ κύκλα ἑκάστῳ πυθμένι θῆκεν,

ὄφρά οἱ αὐτόματοι θεῖον δυσαίατ' ἀγῶνα

ἠδ' αὖτις πρὸς δῶμα νεοίατο θαῦμα ἰδέσθαι.

οἳ δ' ἤτοι τόσσον μὲν ἔχον τέλος, οὔατα δ' οὔ πω

δαιδάλεα προσέκειτο· τά ῥ' ἤρτυε, κόπτε δὲ δεσμούς.

ὄφρ' ὅ γε ταῦτ' ἐπονεῖτο ἰδυίῃσι πραπίδεσσι, 380

τόφρά οἱ ἐγγύθεν ἦλθε θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα.

τὴν δὲ ἴδε προμολοῦσα Χάρις λιπαροκρήδεμνος

καλή, τὴν ὤπυιε περικλυτὸς ἀμφιγυήεις·

ἔν τ' ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζε·

τίπτε Θέτι τανύπεπλε ἱκάνεις ἡμέτερον δῶ

αἰδοίη τε φίλη τε; πάρος γε μὲν οὔ τι θαμίζεις.

ἀλλ' ἕπεο προτέρω, ἵνα τοι πὰρ ξείνια θείω.

Ὣς ἄρα φωνήσασα πρόσω ἄγε δῖα θεάων.

τὴν μὲν ἔπειτα καθεῖσεν ἐπὶ θρόνου ἀργυροήλου

καλοῦ δαιδαλέου· ὑπὸ δὲ θρῆνυς ποσὶν ἦεν· 390

κέκλετο δ' Ἥφαιστον κλυτοτέχνην εἶπέ τε μῦθον·

 Ο Δημόδοκος στο νησί των Φαιάκων τον παράνομο έρωτα 

του  Άρη και  της Αφροδίτης άδει...

στη ραψωδία θ

  

θ Οδυσσείας

αὐτὰρ ὁ φορμίζων ἀνεβάλλετο καλὸν ἀείδειν

ἀμφ' Ἄρεος φιλότητος ἐϋστεφάνου τ' Ἀφροδίτης,

ὡς τὰ πρῶτ' ἐμίγησαν ἐν Ἡφαίστοιο δόμοισι

λάθρῃ· πολλὰ δὲ δῶκε, λέχος δ' ᾔσχυνε καὶ εὐνὴν

Ἡφαίστοιο ἄνακτος. ἄφαρ δέ οἱ ἄγγελος ἦλθεν        270

Ἥλιος, ὅ σφ' ἐνόησε μιγαζομένους φιλότητι.

Ἥφαιστος δ' ὡς οὖν θυμαλγέα μῦθον ἄκουσε,

βῆ ῥ' ἴμεν ἐς χαλκεῶνα, κακὰ φρεσὶ βυσσοδομεύων·

ἐν δ' ἔθετ' ἀκμοθέτῳ μέγαν ἄκμονα, κόπτε δὲ δεσμοὺς

ἀῤῥήκτους ἀλύτους, ὄφρ' ἔμπεδον αὖθι μένοιεν.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε δόλον κεχολωμένος Ἄρει,

βῆ ῥ' ἴμεν ἐς θάλαμον, ὅθι οἱ φίλα δέμνια κεῖτο·

ἀμφὶ δ' ἄρ' ἑρμῖσιν χέε δέσματα κύκλῳ ἁπάντῃ,

πολλὰ δὲ καὶ καθύπερθε μελαθρόφιν ἐξεκέχυντο,

ἠΰτ' ἀράχνια λεπτά· τά γ' οὔ κέ τις οὐδὲ ἴδοιτο,        280

οὐδὲ θεῶν μακάρων· περὶ γὰρ δολόεντα τέτυκτο.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα δόλον περὶ δέμνια χεῦεν,

εἴσατ' ἴμεν ἐς Λῆμνον, ἐϋκτίμενον πτολίεθρον,

ἥ οἱ γαιάων πολὺ φιλτάτη ἐστὶν ἁπασέων.

οὐδ' ἀλαὸς σκοπιὴν εἶχε χρυσήνιος Ἄρης,

ὡς ἴδεν Ἥφαιστον κλυτοτέχνην νόσφι κιόντα·

βῆ δ' ἴμεναι πρὸς δῶμα περικλυτοῦ Ἡφαίστοιο,

ἰχανόων φιλότητος ἐϋστεφάνου Κυθερείης.

ἡ δὲ νέον παρὰ πατρὸς ἐρισθενέος Κρονίωνος

ἐρχομένη κατ' ἄρ' ἕζεθ'· ὁ δ' εἴσω δώματος ᾔει        290

ἔν τ' ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζε·

"δεῦρο, φίλη, λέκτρονδε, τραπείομεν εὐνηθέντε·

οὐ γὰρ ἔθ' Ἥφαιστος μεταδήμιος, ἀλλά που ἤδη

οἴχεται ἐς Λῆμνον μετὰ Σίντιας ἀγριοφώνους."

ὣς φάτο, τῇ δ' ἀσπαστὸν ἐείσατο κοιμηθῆναι.

τὼ δ' ἐς δέμνια βάντε κατέδραθον· ἀμφὶ δὲ δεσμοὶ

τεχνήεντες ἔχυντο πολύφρονος Ἡφαίστοιο,

οὐδέ τι κινῆσαι μελέων ἦν οὐδ' ἀναεῖραι.

καὶ τότε δὴ γίνωσκον, ὅ τ' οὐκέτι φυκτὰ πέλοντο.

ἀγχίμολον δέ σφ' ἦλθε περικλυτὸς ἀμφιγυήεις,        300

αὖτις ὑποστρέψας πρὶν Λήμνου γαῖαν ἱκέσθαι·

Ἠέλιος γάρ οἱ σκοπιὴν ἔχεν εἶπέ τε μῦθον.

βῆ δ' ἴμεναι πρὸς δῶμα, φίλον τετιημένος ἦτορ·

ἔστη δ' ἐν προθύροισι, χόλος δέ μιν ἄγριος ᾕρει

σμερδαλέον δ' ἐβόησε γέγωνέ τε πᾶσι θεοῖσι·
Η Τέχνη του Ήφαιστου

Επάνοδος Ηφαιστίωνος

Ο Ηφαιστίωνας και ο Αλέξανδρος σε κυνήγι

Η αριστερή πλευρά, η  "καρδιά"   του Αλέξανδρου

Ο Ηφαιστίων ( 356 π.Χ – 325 π.Χ.) ήταν γιος του Αμύντορα, παιδικός φίλος, αξιωματικός και συνοδοιπόρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην εκστρατεία του στην Ασία.

Γεννήθηκε στην Πέλλα και ήταν ένας από τους Μακεδόνες βασιλικούς παίδες που συμμετείχαν μαζί με τον Αλέξανδρο στις διαλέξεις του Αριστοτέλη στη Μίεζα, ίσως το 343. Συμμετείχε ως αξιωματικός στην εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία.
Αρχικά τον βρίσκουμε στην Τροία να στεφανώνει τον τάφο του Πατρόκλου, ενώ αντίστοιχα ο Αλέξανδρος στεφάνωσε τον τάφο του Αχιλλέα, φανερώνοντας την ισόβια φιλία ανάμεσα στους δύο άνδρες. Χαρακτηριστικά, ο Αλέξανδρος συνήθιζε να αναφέρεται στον Κρατερό ως Φιλοβασιλέα, ενώ στον Ηφαιστίωνα ως Φιλαλέξανδρο. Στα πρώτα χρόνια της εκστρατείας στην Ασία, βρίσκουμε ελάχιστες αναφορές στον Ηφαιστίωνα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το 332 π.Χ. τον βρίσκουμε να ηγείται του στόλου που συνόδευε τον στρατό του Αλέξανδρου στη Φοινίκη. Το 331 π.Χ., ήταν αυτός που δέχτηκε ένα νεαρό από τη Σάμο, τον Αριστίωνα, σταλμένο από τον Δημοσθένη για να μεσολαβήσει στον Αλέξανδρο για ένα πιθανό συμβιβασμό.
Κατά τη διάρκεια της μάχης στα Γαυγάμηλα, ο Ηφαιστίων τραυματίστηκε ενώ πολεμούσε ως επικεφαλής των σωματοφυλάκων. Πήρε ενεργό μέρος στην ανάκριση του Φιλώτα και μάλιστα προέτρεψε τους υπόλοιπους Μακεδόνες να τον βασανίσουν ώστε να ομολογήσει τους συνενόχους του. Ως ανταμοιβή, του δόθηκε η ηγεσία των Εταίρων, την οποία μοιράστηκε με τον Κλείτο τον μαύρο, γιο του Δροπίδη. Στη συνέχεια ο Ηφαιστίων πήρε ενεργό μέρος στις εκστρατείες στη Βακτρία, στη Σογδιανή και αργότερα στην Ινδία, επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής μαζί με τον Περδίκκα. Μάλιστα, μετά από 30 ημέρες πολιορκίας κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη Όμφιδα (Τάξιλα).
Στη μάχη του Υδάσπη εναντίον του Πώρου, ο Ηφαιστίων διοικούσε το ιππικό στην αριστερή πτέρυγα της στρατιάς του Αλέξανδρου. Στην συνέχεια μαζί με τον Περδίκκα ίδρυσαν την πόλη Οροβάτιδα στον δρόμο προς τον Ινδό ποταμό.

Αργότερα, στα Σούσα, πήρε μέρος στον ομαδικό γάμο με γυναίκες από την Περσία και μάλιστα ο ίδιος νυμφεύθηκε τη Δρυπετίδα, αδερφή της γυναίκας του Αλέξανδρου, Στατείρας. Από τα Σούσα στάλθηκε με το κυρίως τμήμα του πεζικού στον Περσικό Κόλπο και έφτασαν μαζί στα Εκβάτανα το 325 π.Χ.. Κατά τη διάρκεια αγώνων και εκτεταμένης οινοποσίας, ο Ηφαιστίωνας αρρώστησε από πυρετό, με συνέπεια ύστερα από εφτά ημέρες να πεθάνει σε ηλικία 31 ετών. Πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Αριστερά της Δύναμης
..... με τα  Όπλα του Ήφαιστου

Η Επιστροφή του Ήφαιστου

Vulcan Coustou Louvre MR1814

Ο Τεχνίτης Ήφαιστος, αυτός που φέγγει 

και εκ του αφανούς εξάγει το Πυρ

Ο Ήφαιστος είναι ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας στην ελληνική μυθολογία. Ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Αυτό αναφέρεται στους ομηρικούς στίχους, τους οποίους ακολούθησαν οι μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ωστόσο, ο Ησίοδος παρουσιάζει τον θεό ως τέκνο της Ήρας και μόνο, που γεννήθηκε με παρθενογένεση, χωρίς τη συμμετοχή πατέρα.

Mechanics in The Apotheosis of Washington

Architect of the Capitol - Architect of the Capitol information webpage

"Το σιδηρουργείου του Ηφαίστου", έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.

Γεννήθηκε άσχημος και παραμορφωμένος, τόσο που η ίδια η μητέρα του, η Ήρα, τον πέταξε από τον Όλυμπο από τη ντροπή της. Ο θεός-βρέφος έπεσε στη θάλασσα, όπου τον περισυνέλεξαν η Θέτις και η Ευρυνόμη, οι οποίες τον ανέθρεψαν για εννέα χρόνια. Μόλις μεγάλωσε, ο θεός έστησε αμέσως το πρώτο του σιδηρουργείο στον βυθό του Αιγαίου, σφυρηλατώντας εκεί όμορφα αντικείμενα για τις δύο αυτές θεότητες.

Μια μέρα, η Ήρα, ζηλεύοντας τα κοσμήματα της Θέτιδας, ρώτησε επίμονα τη Νηρηίδα για την προέλευσή τους και, όταν ανακάλυψε ότι τα είχε φιλοτεχνήσει ο γιος που η ίδια είχε περιφρονήσει, πήγε, τον πήρε μαζί της και τον ξανάφερε στο βουνό των θεών. Εκεί, του προσέφερε ένα σιδηρουργείο με 20 φυσερά και του έδωσε για σύζυγο την πανέμορφη Αφροδίτη.

Η επιστροφή του Ηφαίστου στον Όλυμπο με τον Διόνυσο και τον θίασό του.

Σχετικά με την επάνοδο του ΄Ηφαιστου στις κορφές του Ολύμπου υπάρχει και άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία έστειλε δώρο στη μητέρα του ένα μοναδικής τέχνης θρόνο, στον οποίο μόλις κάθισε εκείνη παγιδεύθηκε αυτόματα από αόρατα δεσμά και υποχρεώθηκε να ζητήσει τη βοήθεια του περιφρονημένου γιου της προκειμένου να ελευθερωθεί.

Στην Ιλιάδα η Αφροδίτη εμφανίζεται να απατά τον Ήφαιστο με τον γοητευτικό Άρη πάνω στη συζυγική του κλίνη, όπου όμως ο άσχημος όσο και έξυπνος θεός της φωτιάς τους αιφνιδιάζει μια μέρα παγιδεύοντάς τους σε ένα λεπτό χρυσό δίχτυ και μετά τους εκθέτει μπροστά σε όλους τους άλλους θεούς. Ο Ησίοδος πάντως εμφανίζει ως σύζυγο του Ηφαίστου την Αγλαΐα, τη νεότερη από τις Χάριτες.

Σε κάποιο μεταγενέστερο επεισόδιο, ο Δίας ξανάριξε τον θεό-σιδηρουργό από την κατοικία των θεών, επειδή αυτός είχε σπεύσει να βοηθήσει την Ήρα, όταν εκείνη ήταν κρεμασμένη από τον ουράνιο θόλο, τιμωρημένη για τη θύελλα που είχε στείλει κατά του Ηρακλή. Αυτή τη φορά, η μοίρα του Ηφαίστου ήταν να πέσει σε ξηρά, στη νήσο Λήμνο, όπου τον βρήκαν το δειλινό, εξαντλημένο και με σπασμένα και τα δυο του πόδια από την πτώση στο σκληρό έδαφος, οι Σίντιες. Η περίθαλψη και η φιλοξενία των φτωχών αυτών ανθρώπων κατέστησε από τότε το νησί τους τον αγαπημένο τόπο του θεού πάνω στη γη των θνητών. Εκεί, πάνω στο όρος Μόσυχλον, ξανάφτιαξε το, μόνιμο αυτή τη φορά, εργαστήρι του. Εκεί θα δημιουργήσει πολλά έξοχα αντικείμενα που του παραγγέλλουν οι θεοί, καθώς και όπλα για μερικούς ανθρώπους.

Ανάμεσα στα χειροτεχνήματα του Ηφαίστου ξεχωρίζει η πήλινη γυναίκα, η Πανδώρα, την οποία ο Δίας έδωσε ως σύζυγο στον Επιμηθέα για να τον εκδικηθεί εξαιτίας της προσβολής που του είχε κάνει ο αδελφός του Προμηθέας με το κλέψιμο της φωτιάς

Return Hephaistos

 Η επιστροφή του Ηφαίστου στον Όλυμπο με τον Διόνυσο και τον θίασό του.

Το όνομα του Ηφαίστου δόθηκε στα «ηφαίστεια όρη», τα γνωστά σήμερα στη Γεωλογία ως ηφαίστεια, που με τη σειρά τους βάπτισαν και ολόκληρο κλάδο της, την Ηφαιστειολογία. Είναι προφανές το γιατί οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι κάτω από ένα βουνό που έβγαζε καπνό, φωτιά και επιπλέον βροντώδεις ήχους είχε το σιδηρουργείο του ένας θεός. Για τον ίδιο λόγο, εκτός από το Μόσυχλο (που επί αιώνες εξέπεμπε αναθυμιάσεις), άλλες εκδοχές θέλουν το σιδηρουργείο του Ηφαίστου να «υποκρύπτεται» σε άλλα ηφαιστειογενή μέρη, συνήθως στην Αίτνα, στον Βεζούβιο ή στις Αιολίδες Νήσους.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά...

Ο βασιλιάς των αστερισμών

Ο βασιλιάς των λιονταριών

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

 Λέων (Λατινικά: Leo, συντομογραφία: Leo) είναι αστερισμός που σημειώθηκε στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση.

Ο αστερισμός αυτός περιλαμβάνει πολλά φωτεινά άστρα, όπως τον Βασιλίσκο (α Λέοντος) ή Καρδιά του Λέοντα, τον Ντενέμπολα (β Λέοντος) και τον γ Λέοντος (Αλγκιέμπα). Πολλά άλλα αμυδρά άστρα έχουν επίσης τη δική τους ιδιαίτερη ονομασία, όπως ο δ Λέοντος (Σώσμα), ο θ Λέοντος (Chort), ο κ Λέοντος (Al Minliar al Asad), ο λ Λέοντος (Alterf), και ο ο Λέοντος (Subra).

Ο Βασιλίσκος, ο η του Λέοντα, κι ο γ Λέοντος, μαζί με τους πιο αμυδρούς αστέρες ζ Λέοντος (Adhafera), μ Λέοντος (Ras Elased Borealis) και ε Λέοντος (Ras Elased Australis), αποτελούν την ομάδα αστέρων γνωστή ως το «Δρεπάνι». Οι αστέρες αυτοί αναπαριστούν το κεφάλι και τη χαίτη του λέοντα.

 

Η τριάδα του Λέοντα (γνωστή και ως τρίο του Λέοντα, ομάδα Μ66 και Arp 317) είναι μία ομάδα γαλαξιών σε απόσταση περίπου 35 εκατομμυρίων έτη φωτός στον αστερισμό του Λέοντα. Αποτελείται από τους σπειροειδείς γαλαξίες Μεσιέ 66, Μεσιέ 65 και NGC 3628.

 Ομάδα αστέρων που παλιότερα αναπαριστούσε τη φούντα της ουράς του λέοντα μεταμορφώθηκε το 240 π.Χ. σε αυτοτελή αστερισμό χάρη στον Πτολεμαίο. Σ' αυτό τον αστερισμό δόθηκε η ονομασία Κόμη Βερενίκης.

Ο αστέρας Wolf 359, ένας από τους πλησιέστερους αστέρες προς το Ηλιακό μας Σύστημα (σε απόσταση 7,7 ετών φωτός), βρίσκεται στον Λέοντα. Ένας από τους μικρότερους εξωηλιακούς πλανήτες που έχουν ποτέ εντοπιστεί περιστρέφεται γύρω από τον Gliese 436, αμυδρό αστέρα στον Λέοντα, σε απόσταση περίπου 33 ετών φωτός από τον Ήλιο.

Ο Λέων περιλαμβάνει πολλούς λαμπρούς γαλαξίες, εκ των οποίων οι δίδυμοι (Σπειροειδής Γαλαξίας Μ65, Σπειροειδής Γαλαξίας Μ66) και (Σπειροειδής Γαλαξίας Μ95, Σπειροειδής Γαλαξίας Μ96) είναι οι πιο διάσημοι.

Οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι τον ονόμαζαν Λέοντα και συσχέτιζαν με αυτόν τον μύθο του Λέοντος της Νεμέας, τον πρώτο άθλο του Ηρακλέους. Οι αρχαίοι Ινδοί αστρονόμοι τον ονόμαζαν Asleha και Sinha, ενώ οι Ταμίλ Simham αλλά αργότερα, επηρεασμένοι από την Ελλάδα και τη Ρώμη, τον ονόμαζαν Leya ή Leyaya, από τη λέξη Leo, που ήταν η κοινή του λατινική ονομασία εκ του ελληνικού Λέων.

Γαλαξίες Λεόντων

Οι Πέρσες τον ονόμαζαν Ser ή Shir, οι Τούρκοι Artan, οι Σύριοι Aryo, οι Εβραίοι Arye και οι Βαβυλώνιοι Aru - όλες οι ονομασίες αυτές σημαίνουν λέοντας.

Στον αστερισμό του Λέοντα εντοπίστηκε ένας νέος γαλαξίας 

Στα γραπτά του Οβίδιου η ονομασία εμφανίζεται ως Herculeus Leo και Violentus Leo. Bacchi Sidus (Αστέρας του Βάκχου) ήταν ένας από τους άλλους τίτλους του, καθώς ο θεός πάντα ταυτιζόταν με το ζώο αυτό. Η μορφή του είναι αυτή που συχνά αποκτούσε ο θεός αυτός στις πολυάριθμες μεταμορφώσεις του, ενώ το δέρμα του λέοντα αποτελούσε συχνά το ένδυμα του. Ο Μανίλιος όμως αποκαλούσε τον αστερισμό Jovis et Junonis Sidus (Αστέρας του Διός και της Ήρας), θαρρείς και ήταν υπό την προστασία αυτών των θεοτήτων, λογαριάζοντας μάλλον το βασιλικό χαρακτήρα του, κυρίως αυτόν του λαμπρότερου αστέρα του (του Βασιλίσκου).

 Η καρδιά του Λέοντα, βασιλίσκος

Βροχή Λεοντιδών