Θεοί και Μηχανές

Gods and Robots: 

Myths, Machines, and Ancient Dreams of Technology

Η συναρπαστική ανεκτίμητη ιστορία για το πώς οι αρχαίοι  άνθρωποι φαντάστηκαν τα ρομπότ και άλλες μορφές τεχνητής ζωής 

Το πρώτο ρομπότ που περπατούσε στη γη ήταν ένας χάλκινος γίγαντας που ονομάζεται ΤΑΛΩΣ. Αυτή η θαυμάσια μηχανή δεν δημιουργήθηκε από το MIT Robotics Lab, αλλά από τον Ήφαιστο, τον Ελληνικό θεό της εφεύρεσης. Πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια, πολύ πριν από τα μεσαιωνικά αυτόματα, και αιώνες πριν από την τεχνολογία που επέτρεπε την αυτόνομη λειτουργία των συσκευών, η Ελληνική μυθολογία διερευνούσε ιδέες για τη δημιουργία τεχνητής ζωής και αντιμετώπιζε ακόμα μη καθορισμένες ηθικές ανησυχίες για τη βιοτεχνολογία . 

Ήδη από τον Όμηρο, οι Έλληνες φαντάζονταν ρομποτικούς υπηρέτες, κινούμενα αγάλματα, ακόμη και αρχαίες εκδόσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης,ενώ μυθικά αυτόματα εμφανίζονται σε ιστορίες για τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες, τη Μήδεια, τον Δαίδαλο, τον Προμηθέα και την Πανδώρα και πολλές από αυτές τις μηχανές περιγράφονται ως έχουσες τα ίδια υλικά και μεθόδους που οι ανθρώπινοι τεχνίτες χρησιμοποίησαν για την κατασκευή εργαλείων και αγαλμάτων. Και, πράγματι, πολλές εξελιγμένες κινούμενες συσκευές χτίστηκαν στην αρχαιότητα, φτάνοντας στο αποκορύφωμα με τη δημιουργία ενός πλήθους αυτομάτων στην αρχαία πόλη μάθησης, την Αλεξάνδρεια, την αρχική Silicon Valley. Από το βιβλίο της  καθηγήτρια Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Δρ Αντριάν Μέιγιορ.

Η εξέλιξη της νοημοσύνης θεών ανθρώπων και μηχανών από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα περνά κυρίως μέσα από την Ελληνική Μυθολογία και τη κωδικοποιημένη ΓΝΩΣΗ της.

Αστραία

Το πλοίο του Οδυσσέα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να έχει ξερό σκαρί του νου και να ταξιδεύεις με αυτό

Βρέθηκε άθικτο «το πλοίο του Οδυσσέα» στο βυθό της Μαύρης Θάλασσας.
Στην ανακάλυψη αυτού που πιστεύεται ως το αρχαιότερο άθικτο ναυάγιο πλοίου προχώρησαν οι αρχαιολόγοι στο βυθό της Μαύρης Θάλασσας. Σύμφωνα με τις πρώτες αναφορές, το ηλικίας πλέον των 2.400 ετών σκαρί παρέμεινε σε βάθος περίπου 2 χλμ και εξακολουθεί να βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Σύμφωνα με τον Guardian, το πλοίο των 23 μέτρων, που θεωρείται αρχαίο ελληνικό και είναι παρόμοιο με το σκάφος του Οδυσσέα, όπως τουλάχιστον αυτό απεικονίζεται σε αρχαίο αγγείο, ανακαλύφθηκε με τους ιστούς, τα πηδάλια και τα κουπιά του σε βάθος 2 χλμ. Και σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, ήταν η έλλειψη οξυγόνου σε αυτό το βάθος που το διατήρησε στην άριστή του κατάσταση. «Ένα πλοίο που επιβιώνει άθικτο από την κλασσική περίοδο έως σήμερα και βρίσκεται κάτω από σχεδόν 2 χλμ θαλασσινού νερού ήταν κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να είναι εφικτό», δήλωσε ο καθηγητής Τζον Άνταμς, αντίληψή μας για τη ναυπηγική και τη ναυτιλία στον αρχαίο κόσμο», επεσήμανε. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, το πλοίο πιστεύεται ότι ήταν εμπορικό και μάλιστα πανομοιότυπο με εκείνο που απεικονίζεται στο περίφημο «Βάζο Σειρήνων» που εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο.
 Ειδικότερα, αυτό το αριστούργημα κεραμικής, που θεωρείται αντίστοιχης περιόδου με το σκάφος, απεικονίζει το πλοίο του Οδυσσέα όταν ο ήρωας του Τρωικού Πολέμου δέθηκε στο κατάρτι για να ακούσει το σαγηνευτικό τραγούδι των Σειρήνων, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής στην Ιθάκη, μετά την άλωση της Τροίας. ΠΗΓΗ

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να μη ξεχνάς τον στόχο και προορισμό

Αστραία

Ιστορία των Ομηρικών Επών

συγγραφείσα υπό του Γεωργίου Μιστριώτου,εν Λειψία 1867


Ο Αρκάς, ομηροαμύντωρ Γεώργιος Μιστριώτης (1840- 1916), γεννήθηκε στην Τρίπολη της Αρκαδίας.Ήταν παντρεμένος με τη Χρυσηίδα, κόρη του καθηγητή Νικολάου Σαριπόλου, που πέθανε πριν τον ίδιο, με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Κωνσταντίνο και τον Νικόλαο , που πέθαναν πριν τον πατέρα τους, καθώς και δύο κόρες, την Φωτεινή και την Αριάδνη.Ο Γεώργιος Μιστριώτης ήταν γόνος αρματολικής οικογένειας της Αρκαδίας, συγγενικής των Κολοκοτρωναίων. Πατέρας του ήταν ο Κωνσταντίνος Μιστριώτης, δραστήριος έμπορος της περιοχής που πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1821 και τιμήθηκε με το παράσημο του Αγώνος, ενώ θείος του Γεωργίου Μιστριώτη ήταν ο Αναγνώστης Γαλανόπουλος, ευεργέτης του Εθνικού Πανεπιστημίου.
Απέσπασε δύο βραβεύσεις στο «Ροδοκανάκειο» φιλολογικό διαγωνισμό για τις πραγματείες του «Περί του καθ’ Όμηρον πολιτεύματος των ηρωικών χρόνων» και «Περί του καθ’ Όμηρον οικιακού βίου των Ελλήνων».Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια με υποτροφία του Ελληνικού Κράτους συνέχισε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Το 1868 ανακηρύχθηκε υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και κατόπιν έγινε τακτικός καθηγητής και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το θάνατο του.
 Ήταν υπέρμαχος της καθαρεύουσας. Η επιμονή και η συνέπεια που επέδειξε στην υπεράσπιση της καθαρεύουσας προκάλεσε τον χαρακτηρισμό του ως αντιδραστικού, σε βαθμό που οι γλωσσικοί κι όχι μόνο αντίπαλοι του, έπλασαν τον όρο «μιστριωτισμός», προκειμένου να χαρακτηρίζουν τον ακραίο, μέχρι το σημείο της αντίδρασης, συντηρητισμό, με αποτέλεσμα να επιτύχουν την υποτίμηση του επιστημονικού του έργου.και η αντίθεσή του προς τη δημοτική γλώσσα είχε ως συνέπεια να χαρακτηρισθεί αντιδραστικός και να υποτιμηθεί το πλούσιο επιστημονικό του έργα.
Στην ιστορία έμεινε η ανάμειξή του στα Ορεστειακά. Παρόλα αυτά δεν δίστασε να βραβεύσει ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς έργα γραμμένα στη δημοτική, όπως έγινε το 1873 με την ποιητική συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου του Δημητρίου Καμπούρογλου. Η ιστορία των ομηρικών επών του Μιστριώτη και τα έργα του για τον Πλάτωνα και τις τραγωδίες των τριών τραγικών παραμένουν ακόμη έως σήμερα υποδειγματικά και μοναδικά. Η περιουσία του κληροδοτήθηκε στην Τρίπολη για κοινωφελείς σκοπούς, όπως η κατασκευή του Μιστριώτειου Διδακτηρίου. Σε αυτό στεγάζονται το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο Τρίπολης και φυλάσσονται τα βιβλία και τα συγγράμματά του. Ήταν ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους του κινήματος του διαφωτισμού, που πρέσβευε, μεταξύ των άλλων, ότι η Αρχαία Ελλάδα θα ανασταινόταν στα παλιά της εδάφη όταν θα εμφανίζονταν οι νέοι Σοφοκλήδες και Ευριπίδηδες και έβλεπε αυτήν την ανάσταση να πραγματώνεται και με την πρόοδο του Ελληνικού Θεάτρου. Ώθηση σ’ αυτό το όνειρο έδωσε η αποκάλυψη κατά τη δεκαετία 1850-1860 των δύο αρχαίων θεάτρων της Ακρόπολης (Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και Θέατρο του Διονύσου).

 «Τὸ θέατρον εἶναι ἡ γνησιωτάτη εἰκὼν παντὸς λαοῦ καὶ πάσης περιόδου. Εἶναι τὸ μέγιστον τοῦ ἔθνους σχολεῖον, εἰς ὃ φοιτῶσιν ἄνδρες ἔχοντες τὴν δύναμιν νὰ ὠφελήσωσι ἢ νὰ βλάψωσι τὴν πολιτείαν. Εἶναι ἀνάγκη νὰ βελτιώσωμεν τὸ ἐθνικὸν θέατρον καὶ διὰ τούτου τὸν ἐθνικὸν βίον. Ἡ διδασκαλία ἀρχαίων δραμάτων θέλει διεγείρει καὶ τὰς ζωηρὰς συμπαθείας τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου. Εἰς τὴν πατρίδα ἡμῶν κατὰ τὸ ἔαρ ἔρχονται χιλιάδες φιλαρχαίων, οἵτινες καταλαμβάνονται ὑπὸ ἀφάτου ἐνθουσιασμοῦ ἐκ τῆς θέας τῶν ἐρειπίων τῆς κλασικῆς ἀρχαιότητος. Ἀλλ’ ἂν οἱ τάφοι τῶν προγόνων ἡμῶν καὶ τὰ ψυχρὰ μάρμαρα θερμαίνωσι τὰς καρδίας αὐτῶν, ἆραγε ἡ θεία τοῦ Σοφοκλέους φωνὴ ἐξερχομένη ἔκ τινος ἀρχαίου θεάτρου, ἐν ᾧ νῦν γλαῦκες κρώζουσι, δὲν θέλει πλήξει τὰς εὐγενεστάτας καρδίας τῶν φιλομούσων;»

 Το έργο του, 400 περίπου σελίδων, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΙΚΩΝ ΕΠΩΝ βραβεύτηκε  σε διαγωνισμό που οργάνωσε ο Θ. Ροδονακάκης, ευπατρίδης της Οδησσού. Είναι  ένα βιβλίο  για τον Εθνικό μας Ποιητή , το Ομηρικό ζήτημα και  τα Ομηρικά Έπη, ανεκτίμητης αξίας  γραμμένο σε μια όμορφη καθαρή γλώσσα που έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό  και  βρίσκεται  στο διαδίκτυο εδώ .

Για τους ερευνητές της γνώσης και της ιστορίας με ανοικτό μυαλό

 σε ένα καθαρό Ελληνικό Ουρανό.

                                                                         Αστραία

Πηγές:
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ